Ετικέτες

Filiz - ΑντίγραφοΣήμερα 16/9 η Filiz Kantouhar απο την Ξάνθη, θύμα τροχαίου πριν εννέα χρόνια στη Θεσσαλονίκη (από μεθυσμένο οδηγό που επίσης αφαίρεσε την ζωή του 23χρονου Δημήτρη) χειρουργείται για τρίτη φορά στην Σπονδυλική Στήλη χάρη στην αλληλεγύη γνωστών και αγνώστων.                             Θέλουμε ολα να πανε καλα και αυτο το χειρουργείο να είναι το τελευταιο.                                          Ας την σκεφτούμε όλοι σήμερα και παράλληλα ας ξανασκεφτούμε την οδηγική μας συμπεριφορά.        Οι ευθύνες του κράτους για την κατάσταση στην κυκλοφορία είναι δεδομένες. Αυτο ομως δεν απαλάσσει κανέναν απ οσους κρατάνε το τιμόνι όταν προκαλεί γεγονότα που βυθίζουν στον πόνο και την δυστυχία ανθρώπους και οικογένειες αφαιρώντας ανθρώπινες ζωές ή προκαλώντας μικρότερες ή μεγαλύτερες αναπηρίες.

 Αλλά υπάρχει και «η άλλη πλευρά». Δεν είναι μόνον οι δράστες και τό «αδιάφορο» κράτος. Με χαρά διαπιστώσαμε πως στους δύσκολους καιρούς που ζούμε ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων πίστεψε στον ρεαλισμό της πρότασης «Ο Άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση«.  Έτσι σε χρόνο μηδέν μαζεύτηκε τόσο το αίμα όσο και τα χρήματα που χρειάζονταν. Αυτό βέβαια οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ίδια την Fιliz.                             Δημοσιεύουμε παρακάτω δυο αναρτήσεις απο την σελίδα της Filiz στο facebook. Η πρώτη ειναι γραμμένη ενα χρόνο πριν όταν δεν γνωριζε για την πιθανότητα και τριτου χειρουργείου. Η δεύτερη λίγες ημέρες πριν την επέμβαση.

                                     

Αλληλεγγύη ζουζούνιαμ!!

29 Ιουλίου 2012       

Ένα τροχαίο σου αλλάζει ολόκληρη τη ζωή ναι, όχι μόνο τη δική σου, μα και της οικογένειάς σου, μας έκοψαν τα φτερά. Περπάτησα, έγινα καλά, όχι δεν είμαι αχάριστη, μα δε θα ξανά πετάξω ποτέ όπως τότε, ποτέ. Δε μπορείς να φανταστείς τις δυσκολίες που υπάρχουν κι ας πέρασαν εννέα χρόνια, πόνοι, φάρμακα, άλλα δύο χειρουργεία έξτρα μπόνους, αντοχές φουλ! (φουλ;;)…μπα!!    Το άλλο πάλι; Να ουρείς με καθετήρες μιας χρήσεως, (πάλι καλά που υπάρχουν κι αυτοί, αλλιώς θα κυκλοφορούσα με σούπερ τσαντάκι στο πλάι, επίδειξη ούρων). Μαθαίνεις να αυτοκαθετηριάζεσαι λοιπόν, τι καλά! Παθαίνεις ουρολοιμώξεις, νιώθεις να θες να ουρήσεις, όχι ρε γαμώτο, λίγα ούρα πάλι, τζάμπα ο καθετήρας, αντιβίωση 2 κουτιά ή 3 μέχρι και 4 καμιά φορά, (ωχ αλλεργία από τα φάρμακα, τρέχα νοσοκομείο πάλι για ορούς).  Πρέπει να πίνεις υγρά πολλά νερά να φύγει η λοίμωξη, τελειώνουν οι καθετήρες πιο μπροστά, ωχ (έξτρα χρήματα για έξτρα κομμάτια, πάνω από 100ευρώ).

Έχεις μείνει πίσω στις σπουδές, ναι, ναι  σπουδάζεις…σίγουρο μέλλον!! Ψάχνεις να βρεις άκρες, τα καταφέρνεις, όλα καλά, λίγη ταλαιπωρία μα θέληση να υπάρχει (υπάρχει;). Χαμογελάς και τα βλέπεις όλα θετικά, τόσα πέρασα λες, τώρα θα τα παρατήσω;; Όχι βέβαια, αν είναι δυνατόν, ντροπή (σε ρώτησε κανείς πως νιώθεις;; εσύ τους ρώτησες ποτέ πως νιώθουν;;), σιωπή και χαμόγελα.

Α! Ένα πρωί σου κόβουν και το επίδομα αναπηρίας, ποτέ δεν υπήρξα φιλοχρήματη, μα μου τα στέρησαν τη στιγμή μου τα είχα πραγματικά ανάγκη για να ζήσω, (βοήθησαν φίλοι, αδέρφια τους λες!!).  Υπομονή θα περάσει κι αυτό λες, μια λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά (θα έχουμε λεμόνια τουλάχιστον). Θες να ζήσεις, πέφτεις με τα μούτρα, βιάζεσαι, διεκδικείς, (4 φορές αντάμωσες τον χάρο, αυτό σε κάνει λίγο υπερβολικό στη συμπεριφορά σου), σε κοιτάζουν με απορία μα και με φόβο καμιά φορά, ε, δε δαγκώνω…!! Κι έτσι περνάει ο καιρός, μπαίνουμε σιγά σιγά στον τελευταίο μήνα του καλοκαιριού… Άυγουστος.

Ας έχουμε υγεία λοιπόν και δύναμη γιατί έρχονται δύσκολα (έχουν έρθει δηλαδή), ας τα αντιμετωπίσουμε ενωμένοι λοιπόν, και την ώρα που θα σκεφτούμε τον εαυτούλη μας και μόνο, ας κοιτάξουμε και δίπλα μας πάντα υπάρχει κάποιος που μας έχει ανάγκη!! Το χειρότερο;; έφυγε και δε γυρίζει πίσω (πόσο μου λείπει !!).  Αλληλεγγύη ζουζούνιαμ!!

Ας είναι το τελευταίο…

12 Σεπτέμβρη 2013

Πέρασαν 9 χρόνια σχεδόν 10 τον Οκτώβρη, δύσκολα με πόνο ταλαιπωρία, δάκρυα, απογοήτευση,μα πάντα με την οικογένεια,τους φίλους και τους συγγενείς να με στηρίζουν και να μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω να ζω! Δοκιμάστηκα αρκετά με επιπλέον επεμβάσεις φυσιοθεραπείες, ουρολοιμώξεις, διάφορα.Είχα και καλές στιγμές, προσπάθησα να τελειώσω το παιδαγωγικό,(θα το τελειώσω που θα πάει),έκανα και τις βόλτες τα ταξίδια μου τις τρέλες μου.Όλα καλά μέχρι που ξύπνησα με τον γνωστο τρομακτικο πόνο ενα πρωί, 3 μηνες φαρμακα, ενέσεις, τα πάντα.Ο γιατρός μου είπε να κάνω υπομονή όσο μπορώ γιατί η επέμβαση αυτή είναι πολύ σοβαρή και δύσκολη. Δυστυχώς ο πόνος χτύπησε τα πόδια με αποτέλεσμα να παθαίνω σπαστικότητα και αστάθεια,σημάδια ότι η επέμβαση πρέπει να γίνει το συντομότερο,αλλιώς υπάρχει κύνδινος μόνιμης αναπηρίας. Και μετα την επέμβαση υπάρχει κύνδινος αναπηρίας αλλά πολύ μικρός. Εμπιστεύομαι όμως τον γιατρό μου ο οποίος μου έχει κάνει τις προηγούμενες επεμβάσεις. Έφυγε απο το κρατικό νοσοκομείο και πήγε σε ιδιωτικό, γιαυτό και τα 7 χιλιάρικα. Με αφορμή την κοινοποίηση του θέματος μου,δεν το λέω πρόβλημα ούτε σοβαρό γιατί υπάρχουν και χειρότερα,πολύ χειρότερα,με αφορμή το θέμα μου λοιπόν είδα ότι υπάρχουν άνθρωποι,υπάρχει αλληλεγγύη,αγάπη,ενδιαφέρον. Δύσκολοι καιροί,ένα παρα πάνω, σας ευχαριστώ λοιπόν όλες και όλους για την κοινοποίηση,τη στήριξη,το ενδιαφέρον,πραγματικά σας ευχαριστώ!!!!Ας είναι το τελευταίο…