Για τη Στέλλα και το Γιάννη, αναπάντητα ερωτήματα ένα χρόνο μετά…

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Συμπληρώθηκε κιόλας ένας χρόνος απο τη μέρα που χωρίς κανένα λόγο με ένα φοβερά βίαιο τρόπο έξω από το Πολυτεχνείο Κρήτης, δυο νέα παιδιά, μαζί με το σκυλί τους διώχτηκαν απ αυτό τον κόσμο. Ένας χρόνος χωρίς τη Στέλλα Μούσχου και το Γιάννη Στρογγυλό. Ένας χρόνος μαζι με τη Στέλλα Μούσχου και το Γιάννη Στρογγυλό. Ενας χρόνος αβάσταχτου πόνου για τις οικογένειες τους.

Ο SOS Τροχαία Εγκλήματα στέλνει την αγάπη του και την αλληλεγγύη του στις οικογένειες.

Στέλνει επίσης ένα σαφές μήνυμα προς την πολιτεία και κάθε αρμόδιο ή “αρμόδιο”.

Μάθαμε, μέσα απο το δικό μας πόνο, να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους. Θα τα λέμε και θα τα δείχνουμε παρότι εσείς παριστάνετε τους κουφούς και τους τυφλούς και τους «αντικειμενικούς τρίτους».

Ένα χρόνο μετά, θέλουμε ακόμα μια φορά να ρωτήσουμε:

• Είναι αμέλεια σε ένα δρόμο με όριο ταχύτητας 40 km/h να τρέχεις με 127 km/h;
• Είναι αμέλεια να κτυπάς και να τραυματίζεις θανάσιμα δυο ανθρώπους και ένα ζώο που προχωρούσαν κανονικά στο χώρο για πεζούς;
• Είναι αμέλεια το να επιταχύνεις μετά απ αυτά και να ξεπερνάς τα 160km/h με αποτέλεσμα να προκαλέσεις και άλλη σύγκρουση 52 μέτρα μετά με σταθμευμένη βέσπα;
• Πουθενά σ όλα αυτά δεν υπάρχει η ακριβοθώρητη “διατάραξη συγκοινωνιών”; Επιταχύνω μετά απο τρεις φονικές συγκρούσεις και ακινητοποιούμε αναγκαστικά απο βλάβη μετα από τέταρτη σύγκρουση, επιβεβαιώνουν την αμέλεια;
• Σκοτώνω εκτοξεύοντας σε απόσταση 71 μέτρων έναν άνδρα, παρασέρνοντας επί 109 μέτρα μια γυναίκα, εκτοξεύοντας 7.5 μέτρα ένα σκυλί και στη συνέχεια προσκρούω σε μια βέσπα και την εκτοξεύω 76 μέτρα. Όλο αυτό το σκηνικό πολεμικής επιχείρησης θα εξακολουθεί να βαφτίζεται αμέλεια;

NAI, όσο δεν αντιδρούμε στην απόφαση της πολιτικοδικαστικής συμμαχίας όλα τα τροχαία εγκλήματα να αποτελούν πλημμελήματα.

Απο τις χιλιάδες περιπτώσεις ας θυμηθούμε δύο που ακολουθησαν πάλι στα Χανιά, του λαχειοπώλη Μαρίνου (παραμονη Πρωτοχρονιάς 2018) και του ποδηλάτη Γ. Τζωρτζάκη (23 Μαίου 2018), φρικτά τροχαία με εγκατάλειψη και πάλι απο “αμελείς” δράστες που όπως και στην περίπτωση της Στέλλας και του Γιάννη αφέθησαν αμέσως ελεύθεροι και με την άδεια οδήγησης τους.

Αναρρίθμητα ερωτήματα θα μπορούσαμε να προσθέσουμε σε σχέση με την συγκεκριμένη υπόθεση.

Ας αρκεστούμε μόνο σε ένα: διάβασε άραγε ο αρμόδιος εισαγγελέας Χανίων, η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου ή ο αρμόδιος υπουργός Δικαιοσύνης την πραγματογνωμωσύνη που συνέταξαν οι δύο πραγματογνώμωνες που όρισε η Τροχαία ( και όχι οι οικογένειες των θυμάτων) και που μικρό της μέρος αποτελούν τα στοιχεία που παραθέσαμε πιο πάνω;

Ξέρουμε πως καμιά δικαστική απόφαση δεν θα φέρει πίσω την Στέλλα, τον Γιάννη ούτε κανένα άλλο θύμα τροχαίων εγκλημάτων. Από αυτή την παραδοχή όμως μέχρι την προκλητική αμνήστευση κάθε είδους παραβατικής συμπεριφοράς που σπέρνει το θάνατο στο δρόμο υπάρχει τεράστια απόσταση. Η παραίτηση από οποιαδήποτε προσπάθεια πρόληψης μέσα από την «παραδοχή» πως δήθεν η ποινή ειδικά για τα τροχαία (αντίθετα με οποιοδήποτε άλλο έγκλημα) ειδικά στην Ελλάδα (σε αντίθεση με σχεδόν όλες τις χώρες του κόσμου)  δεν  παίζει κανένα αποτρεπτικό ρόλο έχει συμβάλει τα μέγιστα στην αναπαραγωγή του τροχαίου εγκλήματος στη χώρα μας.  Η απενοχοποίηση των δραστών, πως δεν έκαναν δα και κάτι σημαντικό, είναι το επιστέγασμα αυτής της αντίληψης. Με την άδεια τους στο χέρι έχουν κάθε δικαίωμα σε μια δεύτερη προσπάθεια. Αν χρειαστεί και σε τρίτη…

Χωρίς Δικαιοσύνη δεν θα υπάρξει ειρήνη στους Δρόμους.

Τα συνεχή μηνύματα προς τους υποψήφιους θύτες πως όσο κι αν προσπαθείσετε δεν θα τιμωρηθείτε, λαμβάνονται και αξιοποιούνται ανάλογα. Η αλυσίδα των θανάτων στους ελληνικούς δρόμους συνεχίζει να μεγαλώνει. Κάθε κρίκος της και ενας άνθρωπος και γυρω απ αυτόν δεκάδες άλλοι συντριμμένοι.

Θα το πούμε ακόμα μια φορά ενάντια στην υποκρισία. Η οδική ασφάλεια δεν είναι μόνο  θέμα παιδείας. Είναι θέμα εφαρμογής των νόμων, επιτήρησης του οδικού δικτύου, κατασκευής ασφαλών υποδομών.  Και τα τρία έλειπαν στο συγκεκριμμένο τριπλό φονικό. Και η έλλειψη αυτή είναι ο κανόνας στο οδικό δίκτυο.

Ενα χρόνο μετά το φοβερό συμβαν στην είσοδο του Πολυτεχνείου Κρήτης παρά τις εξαγγελίες το μόνο που έχει πραγματοποιηθεί ειναι η τοποθέτηση ενός (προβληματικού) φωτεινού σηματοδότη στο σημείο. Και παρα την εξαγγελία της δημιουργίας ανισόπεδου κόμβου ούτε το πεζοδρόμιο δεν έχει ακόμα φτιαχτεί.

Πως είναι δυνατόν να παραδίδεται να παραλαμβάνεται και να λειτουργεί επί χρόνια ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα χωρίς διαμόρφωση της εισόδου του;

Όλοι αυτοί που θρηνούν σήμερα, υπουργοί, περιφερειάρχες, δήμαρχοι, πρυτανικές αρχές δεν είχαν καταλάβει πως ένα σχολείο δεν είναι απλά ενα κτίριο αλλα πρωταρχικά ένα σύνολο χιλιάδων ανθρώπων που εκτός απο το να τους παρέχεις τη γνώση πρέπει και να τους διασφαλίζεις τη ζωή;

Έπρεπε να χαθούν η Στέλλα και ο Γιάννης για να ξεκινήσουν τά όποια έργα για ασφαλή διαμόρφωση της πρόσβασης στο Πολυτεχνείο Κρήτης;

Μα μήπως ήταν οι τελευταίοι; Λίγους μήνες μετά, τον Δεκέμβρη του 2017 την ίδια τύχη είχε η 23χρονη σπουδάστρια Βασιλική Λυμπεροπούλου που σκοτώθηκε και εγκαταλείφθηκε απο “αμελή” οδηγό έξω απο τη σχολή της στην Καλαματα (ΟΑΕΔ- Ασπρόχωμα). Και κεί «σύντομα» θα ξεκινήσουν τα έργα. Και κεί φυσικά ο δράστης είναι ελεύθερος και με την άδεια οδήγησης του από την πρώτη στιγμή.

Στη Μνήμη της Στέλλας και του Γιάννη ας συντονιστούμε,  να κάνουμε ότι μπορούμε για να σταματήσει η υποκρισία.

Ξέρουμε: Ζούμε σε μια κοινωνία όπου η άδεια οδήγησης έχει μεγαλύτερη αξία από την ανθρώπινη ζωή.

Αλλά όσες φορές και με όσους τρόπους και αν το επαναλάβετε δεν πρόκειται να το δεχθούμε.

Πανελλαδικός σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα

Απόσπασμα της πραγματογνωμοσύνης που πραγματοποίησαν με εντολή της Τροχαίας Χανίων ο Νεκτάριος Χαιρέτης, Δρ. Μηχανολόγος Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και ο Ανδρέας Δρακάκης, Μηχανολόγος Μηχανικός τον Αυγουστο του 2017, πραγματογνωμοσύνη που διαβιβάστηκε στον εισαγγελέα Χανίων στις 28/11/2017. Διαβάστε: ΕΔΩ

Advertisements

Δικαιοσύνη με χρονοκαθυστέρηση ….με αφορμή μια απόφαση του Σ.τ.Ε.

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Με πρόσφατη απόφαση του Α΄Τμήματος του Αρείου Πάγου (ΕΔΩ) τελεσιδίκησε (;) η αγωγή της οικογένειας Σταυρουλάκη, ιδρυτικών μελών του συλλόγου μας, κατά του Ελληνικού Δημοσίου για την υπόθεση του φόνου του Γιάννη Σταυρουλάκη (ΕΔΩ) στις 19/12/2005 μετά απο πρόσκρουση του αυτοκινήτου του σε παράνομη διαφημιστική πινακίδα που είχε τοποθετηθεί σε νησίδα στη Λ. Κηφισίας. Η απόφαση γνώρισε μεγάλη δημοσιότητα και όπως μας ενημερώνουν τα ΜΜΕ :

“Στο ΣτΕ είχε προσφύγει το Δημόσιο ζητώντας να αναιρεθεί η απόφαση του Διοικητικού Eφετείου υποστηρίζοντας, ότι ο οδηγός ήταν συνυπαίτιος του ατυχήματος κατά 99% και ότι η ευθύνη απομάκρυνσης της παράνομης πινακίδας ανήκε στο Δήμο Αμαρουσίου.  Η   απόφαση επικυρώθηκε μετά την απόρριψή  των ισχυρισμών του Δημοσίου ως αβάσιμων και αόριστων. Έτσι οι συγγενείς του άτυχου νέου θα λάβουν ως αποζημίωση τις 350.000 ευρώ, που τους είχαν επιδικαστεί για ηθική βλάβη συν τους νόμιμους τόκους.”

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΚΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Σε όσους εντυπωσιάτηκαν απο την απόφαση θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε:

1. Η απόφαση του Σ.τ.Ε. εκδίδεται δεκατρία (13) χρόνια μετά το φόνο του 25χρονου Γιάννη Σταυρουλάκη και πάνω απο δέκα (10) χρόνια μετά την κατάθεση της σχετικής αγωγής, και αφού στο μεταξύ, η μία απο τους πέντε προσφεύγοντες (γιαγιά) έχει αποβιώσει. Το Δημόσιο επέλεξε να εφεσιβάλει όλες τις καταδικαστικές αποφάσεις των Διοικητικών Δικαστηριών (πρωτόδικο και εφετείο) και να οδηγήσει την υπόθεση στο Σ.τ.Ε με όλους  αυτούς τους “αβάσιμους, αόριστους” (όπως λέει η απόφαση του Σ.τ.Ε) και γελοίους προσθέτουμε εμείς ισχυρισμούς που απορρίφθηκαν για τρίτη φορά. Επέλεξε να αναγκάσει την οικογένεια να ζήσει ένα δεκατριάχρονο δεύτερο μαρτύριο μετά το φόνο του παιδιού της, φόνο οφειλόμενο σε παραλείψεις και του ίδιου του Δημοσίου.   Ιδανική Πολιτεία…
2. Δεν γνωρίζουμε αν οι “εκπρόσωποι του Δημοσίου” θα βρούν τον τρόπο να εφεσιβάλουν και αυτή την απόφαση (αυτή άλλωστε είναι η εργασία τους), σίγουρα γνωρίζουμε πως η επιδικασθείσα αποζημίωση δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα καταβληθεί στην οικογένεια του Γιάννη. Υπάρχουν πολλά νομικά παράθυρα ώστε να το αποφύγουν ή να το καθυστερήσουν επ αόριστον. Τα γνωρίζουν καλά αφού οι ίδιοι τα έχουν φτιάξει.
3. Επι της ουσίας η απόφαση του Σ.τ.Ε αναδεικνύει πάρα πολλά ζητήματα που έχουν να κάνουν με την απονομή της δικαιοσύνης στα θύματα των τροχαίων και ιδιαίτερα για τα θύματα της παράνομης υπαίθριας διαφήμισης. Το σημαντικότερο απ όλα: ενώ υπάρχει πλήθος υποθέσεων στις οποίες καταδικάστηκαν αυτοδιοικητικοί παράγοντες, Δημοι, Περιφέρειες ή και το Δημόσιο (τώρα) για την τοποθέτηση ή την μη αφαίρεση των παράνομων πινακίδων, δεν υπάρχει καμία απόφαση καταδίκης διαφημιστικής εταιρείας, ούτε σε ποινικό ούτε σε αστικό δικαστήριο!!!
4. Η μη προσωποποίηση των ευθυνών όσον αφορά στις αστικές ευθύνες (καταβολή αποζημιώσεων) έχει θεσμοποιήσει την διαιώνιση της αδιαφορίας (στην καλύτερη περίπτωση) αλλά και των παράνομων συναλλαγών αφού ότι και να συμβεί κανείς δεν πρόκειται να πληρώσει ο ίδιος.

Δημιουργείται έτσι μια τραγελαφική κατάσταση με χαρακτηριστικά  παραδείγματα: για την πινακίδα που σκότωσε το Γιάννη Σταυρουλάκη καταδικάστηκε τελεσίδικα ο τότε δήμαρχος Αμαρουσίου Τζανίκος, αλλά την αποζημίωση έπρεπε να την πληρώσει ο Δήμος… για την πινακίδα που σκότωσε τον Αποστόλη Μολυβιάτη επίσης στη Λ. Κηφισίας ο σημερινός δήμαρχος Χαλανδρίου (τότε αντιπολίτευση) ενώ πρωτοστατούσε στις καταγγελίες του Δημάρχου ως υπεύθυνου σήμερα είναι δικαστικά απέναντι στην οικογένεια του θύματος στην προσπάθεια να αποφύγει ο Δήμος την καταβολή αποζημίωσης….για τις πινακίδες που παράνομα ανεβοκατεβαίνουν απτόητες στην αρχή της Λ. Αθηνών (κυρίως του καναλιού Ε) παρα τις αλεπάλληλες καταγγελίες εδω και πάνω απο πέντε χρόνια απο πλήθος φορέων, κατοίκων αλλά και της Τροχαίας Αθηνών ο Δήμος Αθηναίων δεν πρόκανε ακόμα να ασχοληθεί…

5. Ιδιαίτερα σημαντικό θέμα που αναδεικνύεται μέσα απο την απόφαση του Σ.τ.Ε. είναι αυτό  των αλληλοσυγκρουόμενων σκεπτικών στις αποφάσεις διαφορετικών δικαστηρίων για την ίδια υπόθεση. Επισημαίνουμε πως για την υπόθεση Σταυρουλάκη, στο ποινικό καταδικάστηκε τελεσιδικα ο τ. Δήμαρχος Αμαρουσίου γιατί δεν είχε κατεβάσει την πινακίδα ενω αθωώθηκε η διαφημιστική εταιρία που την είχε τοποθετήσει…

Και ενω σύμφωνα με την απόφαση του Σ.τ.Ε. :“υπάρχει ο απαιτούμενος αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ της παράνομης παράλειψης του Δημοσίου και του θανατηφόρου αποτελέσματος της σύγκρουσης του αυτοκινήτου με την διαφημιστική πινακίδα”.  Σύμφωνα με την απόφαση του Εφετείου Αθηνων  (3987/2012 Προεδρεύουσα: Αικ. Ρέτσα, Εφέτες: Κατσιμίχας Κ., Αποστολάκης Μ. , Αντιεισαγγελέας Εφετών: Στεφανάτου Κ.),που αθώωσε την διαφημιστική εταιρία,  ο θάνατος του Γιάννη Σταυρουλάκη δεν οφείλεται στη σύγκρουση με την παράνομη διαφημιστική πινακίδα. Για να ισχυροποιήσουν μάλιστα την απόφαση τους οι Εφέτες προχώρησαν ακόμα παραπέρα αποφασίζοντας σχετικά με τον εγκλωβισμό (λόγω της πρόσκρουσης στην πινακίδα) του βαριά τραυματισμένου Γιάννη Σταυρουλάκη για πάνω απο μια ώρα μέσα στο αυτοκίνητο του και τον θάνατο του αργότερα στο νοσοκομείο: “Επίσης δεν τελεί σε αιτιώδη σύνδεσμο η καθυστέρηση της απελευθέρωσης του οδηγού, λόγω του «εγκλωβισμού» του αυτοκινήτου στην πινακίδα και η γιαυτό  καθυστερημένη μεταφορά του στο νοσοκομείο…” Επιχείρημα μη αποδεκτό απο την ιατρική από την εποχή του Ιπποκράτη και μετά…Και φυσικά μετά την απόφαση του Σ.τ.Ε. η απόφαση του Εφετείου μάλλον κατατάσσεται στα τυπικά παραδείγματα κακοδικίας. Χωρίς φυσικά καμιά συνέπεια γι αυτούς που την διέπραξαν. Το τι σήμαινε βέβαια εκείνη η απόφαση για την οικογένεια του θύματος ποσώς ενδιαφέρει…

Η απόφαση του Σ.τ.Ε. δεν ξέρουμε λοιπόν αν θα λύσει κανένα πρόβλημα. Θέτει όμως πάρα πολλά.

Το σημαντικότερο: η ουσιαστική αμνήστευση δραστών & υπευθύνων  και η κακοποίηση των θυμάτων των τροχαίων εγκλημάτων.

-Χωρίς Δικαιοσύνη δεν θα υπάρξει ειρήνη στους Δρόμους.

                                                                   Αθήνα 21 Ιουνίου 2018

                                             Πανελλαδικός σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα

 

Δικαιοσύνη και τροχαίο έγκλημα: χαλαράααααααααα…

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

23 Αυγούστου 2011, Ηράκλειο Κρήτης: Ο 55χρονος Στέλιος Τσαγκαρίδης απολαμβάνει την πρώτη ημέρα που βγήκε στη σύνταξη. Δεν γνώριζε ότι αυτή θα ήταν και η τελευταία του ημέρα στη Ζωή. Όχι βέβαια γιατί «το ήθελε ο Θεός». Δεν έπασχε απο καμιά σοβαρή  ασθένεια ούτε έκανε ριψοκίνδυνα πράγματα.   

Νόμιζε απλά πως το να οδηγάς μηχανάκι, φορώντας κράνος και να πηγαίνεις κανονικά στο ρεύμα σου, στην Ελλάδα και ειδικότερα στο Ηράκλειο Κρήτης το 2011, δεν σε εκθέτει σε κίνδυνο. (Περισσότερα: ΕΔΩ)

Τσαγκαρίδης Στέλιος

Αλλά από την άλλη πλευρά του δρόμου κάποιος είχε διαφορετική άποψη.

Ένα 19χρονος οδηγός ενός  Seat Ibiza Cupra

Χωρίς άδεια οδήγησης.

Με ληγμένη ασφάλεια.

Δοκίμαζε τις ικανότητες του αυτοκινήτου στο δρόμο…

Έχασε τον έλεγχο, μπήκε στο αντίθετο ρεύμα με πολύ μεγάλη ταχύτητα  και εμβόλισε το Στέλιο. Τον πέταξε πολλά μέτρα μακριά μεαποτέλεσμα τον θάνατο του.

Ο δράστης συνελήφθη και πριν ο Στέλιος καν ταφεί αφέθηκε ελεύθερος κατηγορούμενος για το πλημμέλημα της «ανθρωποκτονίας από αμέλεια»…

6 Απριλίου 2017 Ηράκλειο: Έξι σχεδόν χρόνια μετά τοσυμβάν και μετά από πολλαπλές  αναβολές, εκδικάζεται επιτέλους το πρωτόδικο ποινικό για το φόνο του Στέλιου με την παρουσία του δράστη.

Ο δικηγόρος του ζητάει να βγουν έξω από την αίθουσα οι συγγγενείς του θύματος για να μην επηρεάσουν με το κλάμα τους δικαστές!  Οι συγγενείς τοποθετολύνται αναγκαστικά στην τελευταία σειρά καθισμάτων!!

Εκτιμώντας προφανώς τις απόψεις του συνηγόρου υπεράσπισης που απευθυνόμενος στην οικογένεια του θύματος τους είπε «πως κάνετε έτσι  και κλαίτε για έναν 50χρονο, εδώ χάνονται νέοι άνθρωποι!!!» το δικαστήριο επέβαλε στο δράστη ποινη φυλάκισης τριών ετών με αναστολή.

18 Μαίου 2018, Ηράκλειο: Μετά από έφεση του δράστη, και μετά από μια αναβολή που ο ιδιος έιχε ζητήσει,  η υπόθεση εκδικάζεται τελικά σε δεύτερο βαθμό.

Ο δράστης δεν μπαίνει στον κόπο να παρευρεθεί.

Ομοίως δεν παρίσταται ούτε ο δικηγόρος του.

Οι διαδικασίες είναι συνοπτικές.

Η οικογένεια του Στέλιου είναι εκεί.

Καλούνται στο βήμα αλλά ενημερώνονται πως δεν χρειάζεται να μιλήσουν , «δεν έχει νόημα».

Η απόφαση θα βγεί σε λίγο:

Τα τρία χρόνια με αναστολή θα μειωθούν σε δύο.

Προφανώς το δικαστήριο εκτιμησε ότι με την απουσία τους ο κατηγορούμενος και ο δικηγόρος του διευκόλυναν την διαδικασία και συνεβαλαν στην πολυπόθητη ταχύτερη απονομή της Δικαιοσύνης και τους αντάμειψε.

Ένα ακόμα θετικό μήνυμα για κάθε παραβατικό – εγκληματία οδηγό.

Ένα ακόμα μήνυμα περιφρόνησης προς τα θύματα των τροχαίων και τις οικογένειες τους.

 

Εκείνο

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Έρχονται ώρες, που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκαιρο
η νοσταλγία του ανέκφραστου – σαν τη θολή, αόριστη ανά-
μνηση απ΄ τη γεύση ενός καρπού,
πούφαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουνα παιδί,
μια μέρα μακρινή, λιόλουστη – και θέλεις να τη θυμηθής
κι όλο ξεφεύγει. Τα μάτια σου
γεμίζουν τότε απόνα θάμπος χαμένων παιδικών καιρών.
Ή ίσως κι από δάκρυα.

Γι’ αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που
      κλαίει.
Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του,
φιμωμένο και γιγάντιο,
Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί.

Τάσος Λειβαδίτης, «Ποιήματα 1958-1964» 

Pablo Picasso, Η γυναίκα που κλαίει, 1937

Αναστροφή, κι όποιον πάρει ο χάρος… Αμέλεια φυσικά.

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Το Σάββατο 26 Μαρτίου 2016,ο 25χρονος  στρατιώτης Άγγελος Μιχαλίτσας επέστρεφε. οδηγώντας την μηχανή του στη μονάδα που υπηρετούσε στο Χαιδάρι.  Ήταν 8.00 το πρωί όταν καθώς προχωρούσε στη Λεωφόρο Αθηνών στη διασταύρωση με την οδό Αντιγόνης ένα Audi, με οδηγό τον 38χρονο Π.Μ., που εκινείτο στο ρεύμα προς Αθήνα, έστριψε αριστερά μπήκε μέσα στο ρεύμα που εκινείτο ο Άγγελος και τον χτύπησε με αποτέλεσμα τον θάνατο του.

«Μικρή λεπτομέρεια»: στη διασταύρωση υπάρχουν φωτεινοί σηματοδότες και σήμανση με τις ειδικές πινακίδες που δεν επιτρέπουν απο την κατεύθυνση που εκινείτο το ΙΧ ούτε την στροφή αριστερά, ούτε την αναστροφή.

Παραβλέποντας αυτή την «μικρή λεπτομέρεια» ο δράστης εκτέλεσε εν ψυχρώ τον Άγγελο.

Συνήθης καθημερινή πρακτική η αναστροφή στο ίδιο σημείο. Αμέλεια…

Αλλά ο δράστης φαίνεται δεν είναι ο μόνος που θεωρεί αυτή την «λεπτομέρεια» μικρή.

Η παραβίαση των σημάτων του ΚΟΚ που απαγορεύουν την στροφή αριστερά και την αναστροφή (και μάλιστα σ ενα δρόμο πολύ μεγάλου κυκλοφοριακού φόρτου όπως η Λεωφόρος Αθηνών) με αποτέλεσμα την πρόκληση ενός θανατηφόρου τροχαίου εγκλήματος δεν θεωρήθηκε απο τις δικαστικές αρχές τίποτα περισσότερο από «αμέλεια».

Ο δράστης λοιπόν αφέθηκε άμεσα ελεύθερος, φυσικά δεν του αφαιρέθηκε η άδεια οδήγησης και θα δικαστεί την Πέμπτη 1 Μαρτίου στο Πλημμελειοδικείο Αθηνών για το πλημμέλημα της «ανθρωποκτονίας απο αμέλεια». Μέγιστη προβλεπόμενη ποινή τα πέντε χρόνια φυλάκιση. Συνήθης επιβαλλόμενη ποινή τα τρία χρόνια και με την αναγνώριση ενός ελαφρυντικού, όπως η ειλικρινής μεταμέλεια (για την οποία μπορεί να διαβεβαιώσει ο δικηγόρος του μια και ο ίδιος  ο δράστης για να μη ταλαιπωρηθεί ψυχικά έχει το δικαίωμα να μη παραστεί καν στη δίκη) η ποινή θα μειωθεί στους 18 μήνες (πάντα με αναστολή ή αν το επιθυμεί ο κατηγορούμενος εξαγοράσιμη).

Η υπόθεση του Άγγελου δεν είναι δυστυχώς η εξαίρεση. Είναι ο κανόνας. Ενδεικτική είναι η πανομοιότυπη εκτέλεση του 27χρονου Γιάννη Μωραίτη στις 12 Οκτωβρίου 2005 στην διασταύρωση Πειραιώς και Χρυσοστόμου Σμύρνης και ο πανομοιότυπος τρόπος αντιμετώπισης της απο τη Δικαιοσύνη (ΕΔΩ).

O μεγάλος αριθμός οδηγών στην Ελλάδα που δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να δώσουν εξετάσεις, οδηγούν χωρίς να κατέχουν άδεια οδήγησης, ή αγόρασαν την άδεια οδήγησης τους, συγκροτεί ένα μεγάλο πληθυσμό που “νομιμοποιείται” να μη γνωρίζει τι σημαίνουν τα διάφορα σήματα του ΚΟΚ. Φαίνεται πως το μέγεθος αυτού του πληθυσμού είναι τέτοιο που “παράγει δίκαιο”.

Πως αλλιώς να γίνει κατανοητός ο χαρακτηρισμός από τις δικαστικές αρχές σαν «αμέλειας» μια τέτοιου είδους παραβατικής συμπεριφοράς όταν είναι γνωστό πώς όταν δίνεις εξετάσεις για να αποκτήσεις άδεια οδήγησης και κάνει λάθος στην απάντηση του τι σημαίνουν αυτά τα σήματα αυτό δεν συγχωρείται ως «αμέλεια» αλλά δεν παίρνεις την άδεια και πρέπει να  υποβληθείς ξανά σε εξετάσεις.

Να σημειώσουμε επίσης πως η παραβίαση των συγκεκριμένων σημάτων σύμφωνα με τον Κ.Ο.Κ., χωρίς την πρόκληση οποιουδήποτε  συμβάντος, καθόλου δεν αντιμετωπίζεται ως “αμέλεια”. Οι ποινές που συνεπάγεται είναι: Πρόστιμο 200 ευρώ, Αφαίρεση Άδειας Οδήγησης 20 ημέρες, Αφαίρεση Πινακίδων 20 ημέρες και 5 βαθμοί ποινής στο point system. Ίσως από τις βαρύτερες στο Κώδικα.

Από πού λοιπόν προέκυψε αυτή η δικαστική αντιμετώπιση του φόνου από οδηγούς παραβάτες αυτών των σημάτων ως «ανθρωποκτονία από αμέλεια»; Πως εξηγείται το γεγονός πως όσο βαρύτερες είναι οι συνέπειες της συγκεκριμένης πράξης (αναστροφή), τόσο ηπιότερη είναι η αντιμετώπιση της;

Η δεδομένη θέση της Πολιτικής και της Δικαστικής Εξουσίας: Κανένας δράστης τροχαίου εγκλήματος στη φυλακή μπορεί να οδηγεί σε αντιφατικές ρυθμίσεις, όμως αυτές είναι απλές λεπτομέρειες μπροστά στην ουσία των πραγμάτων.

Η Δικαιοσύνη είναι τυφλή. Η αλληλεγγύη της απέναντι σε όσους «δεν βλέπουν» τα σήματα θα πρέπει να θεωρείται εύλογη.

Αλλοίμονο σ αυτούς που βλέπουν. Σ αυτούς που είδαν και ένιωσαν τον κεραυνό να τους χτυπάει.

Κύπρος: η ατυχία να σκοτώνεσαι…από γιο πολιτικού στην άσφαλτο.

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

«Στις 21 Σεπτεμβρίου 2013 ο αδελφός μου Πέτρος Καραπατέας (26 ετών), επέστρεφε στο σπίτι μετά από έξοδο, με την Vespa του. Δυστυχώς, εξαιτίας ενός απρόσεκτου οδηγού, δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει στον προορισμό του». Ο αδερφός του Πέτρου, Γιώργος, με ένα γράμμα του που δημοσιεύτηκε στα Κυπριακά ΜΜΕ (ΕΔΩ) τον Σεπτέμβρη του 2016 ενημέρωνε για την υπόθεση του φόνου του αδερφού του απο τον Κυριάκο Συλλούρη γιο του προέδρου της Κυπριακής Βουλής και εξέφραζε την ανησυχία του για την έκβαση της υπόθεσης.

Οι ανησυχίες δεν αποδείχθηκαν αβάσιμες… Ενώ στις 22/9/2016 το Δικαστήριο καταδίκασε το δράστη σε ένα χρόνο φυλάκιση (ΕΔΩ) σε χρόνο μηδέν, στις 20/12/2016 το Ανώτατο δικαστήριο της Κύπρου τον αθώωσε (ΕΔΩ). Φαίνεται πως για τους φόνους στην άσφαλτο υπάρχει κοινό δικαστικό δόγμα Ελλάδας – Κύπρου: κανένας δράστης στη φυλακή. Πόσο μάλλον αν αυτός είναι «επώνυμος»…

Διαβάστε παρακάτω την επιστολή του Κυριάκου Καραπατέα, πατέρα του Πέτρου, για τα όσα απίθανα συνέβησαν σ αυτή την υπόθεση.

Η επιστολή

Στις 28 Ιουλίου 2017, και πάλι στις 11 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, στάλθηκε από εμένα προς τον Πρόεδρο του Ανώτατου Δικαστηρίου μία επιστολή. Με αυτήν του ζητούσα να  δώσει απάντηση σε ένα αίτημά μου, που, προσπαθώντας να το περιγράψω συνοπτικά θα έλεγα πως η απορία μου είναι  η εξής:  τι άραγε συμβαίνει όταν και οι τρεις δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου αγνοούν στοιχεία που παρουσιάστηκαν σε πρωτόδικο δικαστήριο και διαφοροποιούν τα στοιχεία που έχουν μπροστά τους ενώ αντιθέτως  παρουσιάζουν δικά τους νεόκοπα και εφευρημένα στοιχεία… μήπως με αυτόν τον τρόπο η τελική τους και ‘αμετάκλητη’ απόφαση δίνει υποψίες διαφθοράς;

Ένας δικαστής μπορεί, βεβαίως, να κάνει ένα τίμιο λάθος. Τρεις όμως δικαστές που αλλάζουν τα  στοιχεία, μοιάζει με δικαστική πλάνη…αυτή η κατάσταση από δικαστές δε μπορεί να γίνει ανεκτή και απαιτούμε να πέσει φως στην υπόθεσή μας, είναι ευθύνη της Πολιτείας να αποδίδει δικαιοσύνη και όχι να αποκρύπτει την αλήθεια!

Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, στις 22 Σεπτεμβρίου 2016, ο Κυριάκος Συλλούρης καταδικάστηκε από το Πρωτόδικο Δικαστήριο Λευκωσίας σε φυλάκιση ενός έτους για το φόνο του Πέτρου Σεμπάστιαν Καραπατέα στην άσφαλτο της διασταύρωσης των οδών Πεντέλης και  Καλλιόπης-Χαραλάμπους στη Λευκωσία.

Δυστυχώς, μέσα στην οδύνη για την απώλεια του γιου μου, έμαθα ότι παρά την αρχική καταδικαστική απόφαση,  τρεις δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου στις 20 Δεκέμβρη 2016 άλλαξαν την ετυμηγορία εις βάρος της μνήμης του αδικοσκοτωμένου μου παιδιού . Οι Κώστας Παμπαλής, Μιχάλης Χριστοδούλου και Τασία Ψαρρά Μιλτιάδου, λειτουργώντας αντίθετα από το περί δικαίου αίσθημα ΑΛΛΑΞΑΝ την αυτοψία της αστυνομίας, τη βασισμένη σε έγγραφα, προφορικές καταθέσεις και φωτογραφικό υλικό. Παρουσίασαν ανάμεσα στα στοιχεία της δικογραφίας του τροχαίου δυστυχήματος ένα ΒΑΝ. Τόνισαν, μάλιστα,  τη σημαντικότητα αυτού του ΒΑΝ πέντε φορές και κατηγόρησαν το πρωτόδικο δικαστήριο ότι δεν έλαβε υπόψη του την …εμπλοκή του ΒΑΝ στο δυστύχημα!  Με αυτόν τον τρόπο η  καταδικαστική για τον Κυριάκο Συλλούρη απόφαση φυλάκισης ενός χρόνου, μειώθηκε από τους προαναφερθέντες δικαστές.

Αυτό το στοιχείο, με το ‘ΒΑΝ’ , δεν είχε παρουσιαστεί ποτέ στο παρελθόν , ούτε από την αστυνομία ούτε από τον εισαγγελέα μα ούτε από το συνήγορο υπεράσπισης στο Πρωτόδικο Δικαστήριο, ποτέ δεν είχε παρουσιαστεί κάτι τέτοιο με οποιαδήποτε μορφή!

Αντιθέτως, η φωτογραφία της αστυνομίας που επισυνάπτεται δείχνει ένα μικρό αυτοκίνητο που είναι παρκαρισμένο στο σημείο  όπου το Ανώτατο Δικαστήριο αναφέρει ότι ήταν παρκαρισμένο το εν λόγω  ΒΑΝ.   Στο Ανώτατο Δικαστήριο τα στοιχεία φαλκιδεύονται και …από το πουθενά αναδύεται ένα ‘ΒΑΝ’  που υποτίθεται ότι περιόριζε την ορατότητα από το σήμα STOP της οδού Καλλιόπης από όπου ο Συλλούρης βγαίνοντας με το αυτοκίνητό του σκότωσε το γιο μου, Πέτρο-Σεμπάσταιν, που κινούνταν κανονικά και νόμιμα στην πορεία του.

Αυτό το νέο –ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ- στοιχείο εισήχθηκε από τους τρεις δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Βρήκαν, βεβαίως,  προφανή ενοχή για τον άνθρωπο που σκότωσε τον  Πέτρο Σεμπάστιαν Καραπατέα, λογικά αποφάνθηκαν πως η οδήγηση του Κυριάκου Συλλούρη υπήρξε επικίνδυνη αλλά η καταδίκη του γιου του πολιτικού της χώρας μας μειώθηκε με την επινόηση ανύπαρκτου στοιχείου κι έτσι πάρθηκε απόφαση να  απελευθερωθεί  ώστε να περάσει τα Χριστούγεννα 2016 στο σπίτι του.

Εννοείται πως δεν πρόκειται να πάψω να αγωνίζομαι για τη δικαίωση ενός αδικοχαμένου νέου, που είχε την ατυχία να φονευτεί από γόνο επιφανούς οικογένειας, προς αυτή την κατεύθυνση στάλθηκαν εκ μέρους μου  επιστολές στο Γενικό Εισαγγελέα αλλά και στον Πρόεδρο του Ανώτατου Δικαστηρίου πληροφορώντας τους ότι οι τρεις δικαστές διαφοροποίησαν τα στοιχεία της δικογραφίας. Οι απαντήσεις τους, δυστυχώς, έως σήμερα, ήταν τυπικές και εθελοτυφλώντας την ουσία της υπόθεσης αναφέρουν ψυχρά ότι οι αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου είναι ‘τελικές και αμετάκλητες’!

Ο κύριος Νικολάτος, Πρόεδρος του Κυπριακού Ανώτατου Δικαστηρίου, στις 22 Σεπτέμβρη 2017, παρά την κατάφωρη αδικία και την επίμονη αντίδρασή μου σε αυτήν, απάντησε ότι είχε προωθήσει αυτό το ζήτημα για συζήτηση στη νέα συνεδρίαση του Ανώτατου Δικαστηρίου και ότι θα μας πληροφορούσε για την απόφασή τους σύντομα.

Κύριε πρόεδρε του Ανώτατου Δικαστηρίου, πλέον είναι το έτος 2018 και ακόμα κάνω υπομονή περιμένοντας μία πειστική κι εμπεριστατωμένη απάντηση επί του αιτήματός μου.

Με εκτίμηση

Κυριάκος Καραπατέας

Η μητέρα του Πέτρου, Κούλα Καραπατέα για την απόφαση του δικαστηρίου.

2017: ο τελευταίος θάνατος στα Χανιά. 2018: η πρώτη γέννηση στο Ηράκλειο.

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, στις 11 και 32 μμ της 31/12 του 2017, στα Χανιά ένας 66χρονος πεζός, λαχειοπώλης, σκοτώθηκε και εγκαταλείφθηκε από οδηγό αγροτικού αυτοκινήτου που έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα. (ΕΔΩ).

Ήταν το τελευταίο θύμα τροχαίου στην Ελλάδα τη χρονιά που πέρασε.

Λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά, στο Ηράκλειο, στο Βενιζέλειο νοσοκομείο, λίγες ώρες αργότερα στις 2 τα ξημερώματα της πρωτοχρονιάς του 2018, γεννήθηκε ένα αγοράκι.(ΕΔΩ)

Είναι  το πρώτο μωρό που γεννήθηκε στην Ελλάδα τη χρονιά πού ξεκίνησε.

Οι διαμετρικά αντίθετες αυτές ειδήσεις θα εύχονταν καθένας να σηματοδοτούσαν το οριστικό τέλος μιας περιόδου και την αρχή μιας άλλης.

Την αρχή μιάς εποχής πού η ζωή θα αποκτήσει προτεραιότητα και το τροχαίο έγκλημα  και ο θάνατος στο δρόμο θα εξαλειφθούν.

Δυστυχώς αυτό δεν πρόκειται να γίνει με ευχές.

Όσο η οργανωμένη πολιτεία (Κυβέρνηση, Περιφέρειες, Δήμοι) αρνείται να υιοθετήσει μια Δέσμη Μέτρων για την Οδική Ασφάλεια θα παραμένουμε δέκτες τέτοιων αλληλοσυγκρουόμενων μηνυμάτων. Τη χαρά για την έλευση της Ζωής θα σκιάζει πάντα η γκρίζα είδηση του θανάτου.

Θα πούν κάποιοι πως αυτό είναι φυσιολογικό, ερχόμαστε και φεύγουμε, αυτή είναι η ανθρώπινη φύση.

Δεν είναι έτσι ακριβώς.

Ερχόμαστε ειρηνικά, αλλά όλο και συχνότερα φεύγουμε βίαια.

Ο θάνατος από τροχαίο δεν είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Ούτε το τίμημα του πολιτισμού (παράπλευρη απώλεια…). Είναι αποτέλεσμα της άνευ όρων ανάπτυξης της αυτοκίνησης και της παράδοσης του δημόσιου χώρου και των θεσμών σ αυτήν και στους χρήστες της. Της πλήρους απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής.

Τα τροχαία είναι προβλέψιμα και άρα μπορούν να προληφθούν.

Κάποτε σαν κοινωνία και σαν πολιτεία πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε να ακούμε. Το κλάμα ενός παιδιού που έρχεται στον κόσμο ή το κλάμα μιας οικογένειας που έχασε έναν αγαπημένο της.

Προς το παρόν ακούμε ταυτόχρονα και τα δύο. Όσοι ακούμε.

Γιατί σε θεσμικό επίπεδο εκτός από την τυφλότητα υπάρχει και η κώφωση.

Γιώργος Κουβίδης

Ημερολόγιο μαθητών Γ Λυκείου Γαζίου (Κρήτη) με θέμα την Οδική Ασφάλεια.

Κι εκεί που νομίζεις ότι τα χειρότερα πέρασαν…

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Μυλωνάς Δημήτρης, 82 ετών. Οδηγός αυτοκινήτου 18/8/2012, 60ο χλμ ΠΕΟ Κορίνθου – Πατρών (Μαύρα Λιθάρια)

Εκεί που όλα νομίζεις οτι είναι καλά, ξαφνικά έρχεται μια μέρα και σου παίρνει κάποιον που αγαπάς πολύ. Απο τη μια στιγμή στην άλλη. Χωρίς να προλάβεις έστω να τον χαιρετήσεις, να τον αγκαλιάσεις για τελευταία φορά.

18-8-2012
Η μέρα που ένας νεαρός αποφάσισε να μου στερήσει τον παππού μου.

ΓΙΑΤΙ;

Γιατί ήθελε να πιει; Να περάσει καλά; Να τρέξει με το αυτοκίνητο; Για να αφαιρέσει μια ζωή; οχι.. Αυτό θέλω να πιστεύω τουλάχιστον.

Αν δεν βρισκόταν στο δρόμο του, ο παππούς μου θα ζούσε. Κι αυτός πιθανόν οχι. Τον έσωσε. Αφαίρεσε μια ζωή και πριν λίγο καιρό, 5 χρόνια μετά έφερε μια άλλη στον κόσμο.

Η ζωή συνεχίζεται αλλά κανείς δεν ξεχνάει.

Φταίει.

Που υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του. Που ρίσκαρε για τη ζωή του και για τη ζωή των άλλων. Και το αποτέλεσμα τραγικό. Ένα τροχαίο κι ένας θάνατος. Μακάρι να ήταν το τελευταίο.

Κι αν νομίζετε οτι υπήρχε κάποια τιμωρία γι αυτό, κάνετε λάθος.

Η αφαίρεση μιας ζωής απ´ οτι φάνηκε δεν αποτελεί σοβαρό αδίκημα..

Κι εκεί που νομίζεις οτι τα χειρότερα πέρασαν…

Μυλωνάς Γιώργος, 51 ετών.

Οδηγός αυτοκινήτου, 2/4/2016, Ε.Ο. Δερβενίου – Ροζενών.

 – «Χρόνια πολλά μπαμπά, να σε χαιρόμαστε!» 
– «Όσο έχεις τον πατέρα σου να χαίρεσαι. Μετά να δω τι θα κάνεις.»                              (16-3-2016)

2-4-2016
Έρχεται άλλη μια μέρα που σου παίρνει κάποιον που αγαπάς ακόμα πιο πολύ.

Αυτόν που σου χάρισε ζωή. Τον μπαμπά σου. Το στήριγμά σου. Την αδυναμία σου.

Πάλι ξαφνικά. Πάλι άδικα. Πάλι χωρίς να προλάβεις να τον χαιρετήσεις, χωρίς να τον αγκαλιάσεις. Χωρίς καν να τον δεις για τελευταία φορά.

» Καλύτερα να τον θυμάσαι όπως ήταν», είπαν…

Και συνειδητοποιείς αυτή τη φορά οτι ο πόνος είναι μεγαλύτερος.

Άλλο ένα τροχαίο. Κι άλλος ένας θάνατος.

Χωρίς αυτή τη φορά να φταίει κάποιος άλλος, αλλά το αποτέλεσμα το ίδιο. Ή μήπως εφταιγε κάποιος;;

Το ασθενοφόρο που ήταν δίπλα και δεν ήρθε γιατί ανήκε σε άλλο νομό;

Αν είχε έρθει ; Αν αυτά τα 20 (ή και παραπάνω) λεπτά επιπλέον που χρειάστηκαν για να έρθει το ασθενοφόρο του νομού μας, ήταν αυτά που έκαναν ακομα πιο κρίσιμη την κατάσταση; Γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις δεν κοιτάμε να σώσουμε μια ανθρώπινη ζωή.. Αν λοιπόν είχε φτασει νωρίτερα το ασθενοφόρο, αν είχε πάει νωρίτερα στο νοσοκομείο, ίσως τώρα να ήταν ζωντανός. ΑΝ που σε κάνουν να νιώθεις ακόμα χειρότερα, οπότε καλύτερα να μην τα σκέφτεσαι.

«Μόνο να λες ευχαριστώ. Για όλα αυτά που πέρασες. Τα όμορφα. Τα άσχημα. Τα δύσκολα. Αυτά που πίστευες πως δε θα άντεχες, μα άντεξες. Αυτά που πίστευες πως δε θα περάσουν ποτέ, μα πέρασαν».

Και όσο για το τι θα κάνω;;

Θα σας σκέφτομαι και θα προχωράω με εσάς δίπλα μου.

Απλά δεν θα ξαναπώ ποτέ » ο μπαμπάς μου είπε…»

Γιατί σε κάθε συζήτηση υπήρχε αυτή η φράση..

Η κόρη σου και εγγονή σου Γεωργία Μυλωνά

Αναδημοσίευση απο το www.soste.gr

Τρεις πεταλούδες, μια για τον παππού, μια για τον μπαμπά και μια τρίτη για ένα φίλο της Γεωργίας που χάθηκε επίσης σε τροχαίο

Η ιστορία της Γεωργίας Μυλωνά που επικοινώνησε με το σύλλογό μας, λίγες ώρες πριν την Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων 2017 μας συγκλόνισε. Το να υπάρχουν δύο νεκροί σε δυο διαφορετικά τροχαία σε μια οικογένεια είναι κάτι που ακόμα και στην Ελλάδα – την πρωταθλήτρια των τροχαίων- δεν συναντά κανείς συχνά. Το να έχεις δυο συγγενείς νεκρούς από τροχαία και να προστίθεται και ένας φίλος είναι μια ακόμη πισώπλατη μαχαιριά. Το κείμενό της, με το οποίο αποφάσισε να συνοδέψει τις φωτογραφίες του παππού και του πατέρα στην ιστοσελίδα μας, συμπυκνώνει όλα τα ερωτήματα, την αγωνία και τον πόνο που βιώνει κάθε συγγενής θύματος τροχαίου:

• Το ξαφνικό, αναπάντεχο της απώλειας που συνδέεται με τροχαίο που σ’ αφήνει μετέωρο και αίολο, καθώς σου στερεί ακόμα και τη δυνατότητα ν’ αποχαιρετήσεις τους αγαπημένους σου.
• Το γιατί άρρηκτα συνδεδεμένο με το πώς συνέβη; Ο δικός σου άνθρωπος δεν είναι εδώ για να πει τι έγινε, όλοι γύρω έχουν μια ιστορία: η αστυνομία, οι γνωστοί, τυχόν άλλος εμπλεκόμενος οδηγός. Αλλά οι ιστορίες και οι εκδοχές τους είναι συνήθως πολλές κι αυτός που εσύ εμπιστεύεσαι δεν είναι εδώ έστω για να πει τη δική του.
• Τα «αν«, πολλά αλλά ταυτόχρονα συμπυκνώνονται σε μόνο ένα. Αν περνούσε από το συγκεκριμένο σημείο 5 λεπτά αργότερα ή πέντε λεπτά νωρίτερα, θα είχε αλλάξει κάτι;

• Η κατ’ εφημισμό  δικαιοσύνη και οι φορείς της, όπου μέσα στις δικαστικές αίθουσες μετατρέπουν το θύμα σε θύτη, συστηματικά αμνηστεύουν κάθε παράβαση τυχόν άλλου εμπλεκόμενου οδηγού, δε στερούν ούτε καν το δίπλωμα οδήγησης ακόμα και σε περιπτώσεις εγκατάλειψης θύματος.

• Και φυσικά ο πόνος. Ο πόνος ως συνέπεια της απώλειας.

 

Θάθελα να πω στον οδηγό: γιατί μου σκότωσε τη Μαμά μου;

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Στην εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων Συγκρούσεων που διοργάνωσε  στο Ηράκλειο Κρήτης ο SOS Τροχαία Εγκλήματα, ένα μικρό παιδί ζήτησε να μιλήσει στην κάμερα του τοπικού καναλιού CRETA. Πριν  τεσσεράμισι  χρόνια, όταν ακόμα ήταν μωρό, είχε χάσει την μητέρα του σε τροχαίο.

Ας ακούσουμε τι ήθελε να πει:

“Θάθελα να πω στον οδηγό

γιατί μου σκότωσε τη μαμά μου,

γιατί έτρεχε,

και γιατί έπινε αλκοόλ”.

Τα ερωτήματα θα μείνουν φυσικά αναπάντητα.

Όχι μόνο από τον οδηγό.

Και απο την Πολιτεία.

Και απο τη Δικαιοσύνη.

Και απο την Κοινωνία.

Ένα μικρό παιδί μεγαλώνει, χωρίς τη μητέρα του, αλλά και μ αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα να το βασανίζουν.

Ποιόν ενδιαφέρει;

Απο πότε ένας ενήλικας, μια κοινωνία, ένα κράτος οφείλει να απαντά στα ερωτήματα των παιδιών;

Που να χωρέσει το παιδικό μυαλό ότι “από αμέλεια” του σκότωσε την μαμά του, αυτός που έτρεχε μεθυσμένος;

Φέτος οι στατιστικές είναι αισιόδοξες. Έτσι μας λένε.

Μπορεί, και μ ενα συνδιασμό αλχημειών, οι θάνατοι απο τροχαία να ειναι λιγότεροι απο 700 το 2017.

Χαράς Ευαγγέλια: Ας ενημερώσουν όλους αυτούς που έχασαν τα παιδιά τους, τ αδέρφια τους, τους συντρόφους, τους γονείς τους, τους φίλους τους για το αισιόδοξο μήνυμα.

Αν υπάρχει μετεμψύχωση, τα θύματα των τροχαίων σε μια επόμενη ζωή αν τους τύχει να ζήσουν ξανά στην Ελλάδα ίσως σταθούν πιο τυχερά!

Μέχρι τότε, οι υπερασπιστές τέτοιων λογικών που θεωρούν 700 ή 600 θανάτους απο τροχαίες συγκρούσεις το χρόνο στους ελληνικούς δρόμους σαν αποδεκτούς στόχους ας μας πούν πόσους ανθρώπους απο την οικογένεια τους θα θεωρούσαν αποδεκτό να χάσουν για να συμβάλουν κι αυτοί σ αυτό το “όραμα”.

Πως λοιπόν όλοι εμείς  που σαν πρόσωπα, σαν οικογένειες θεωρούμε αδιανόητο να χάσουμε ένα δικό μας άνθρωπο, θεωρούμε αποδεκτό σαν σύνολο, σαν κοινωνία, σαν πολιτεία να χάνουμε κάθε χρόνο εκατοντάδες ή και χιλιάδες ανθρώπους;

Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι;

Να πρόκειται για ανθρώπους χωρίς οικογένεια; Χωρίς προγόνους και απογόνους, χωρίς συντρόφους και φίλους;

“Γιατί μου σκότωσε τη Μαμά μου”,

Όσο παριστάνουμε πως δεν ακούμε, όσο δεν απαντάμε στο ερώτημα αυτού του παιδιού, τα τροχαία δεν πρόκειται να περιοριστούν.

Ζούμε σε μια χώρα που οι φόνοι στην άσφαλτο είναι νόμιμοι, που το να τρέχεις και να οδηγάς μεθυσμένος θεωρείται πως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως γνωρίζεις πως μπορεί να προκαλέσεις τον θάνατο.

Τι να απαντήσουμε λοιπόν σ ένα παιδί που του σκότωσαν την Μαμά του;

 

Μείζων δε τούτων η Αγάπη.

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Κυριακή 19 Νοεμβρίου. Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων Συγκρούσεων… Ήρθαν πολλά μηνύματα και φέτος από διαφορετικούς- άγνωστους σε μας ανθρώπους από διάφορα μέρη… Μηνύματα που ξεχειλίζουν από πόνο αλλά και από Αγάπη. Διαβάζοντας τα νιώσαμε πως και μόνο γι αυτό, γιατί δώσαμε την ευκαιρία, ένα ερέθισμα ή βοηθήσαμε αυτούς τους ανθρώπους να εκφραστούν ο SOS Τροχαία Εγκλήματα άξιζε να υπάρξει.

Ημέρα Μνήμης…Για ποιο πράγμα μιλάμε ακριβώς;  Η Ευαγγελία από την Καλαμάτα το περιγράφει με σαφήνεια στο κείμενο που μας έστειλε για τον 13χρονο αδερφό της Νίκο πού έχασε πριν 15 χρόνια.

Νικόλαος Λάζαρος, ετών 13

Νικόλαος Λάζαρος, ετών 13, πεζός, χτυπήθηκε απο Ι.Χ., εκτοξεύτηκε και έσκασε με το κεφάλι στο κράσπεδο του πεζοδρομίου στην παραλιακή της Καλαμάτας

29 Ιουλίου 2002, ένα αυτοκίνητο και ενώ περνούσε απο διάβαση πεζών στη παραλιακή της Καλαμάτας (και ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες έχει πολύ κόσμο και πρέπει να οδηγούμε με 20 χιλιόμετρα), χτύπησε το Νίκο μας, τον εκτόξευσε κάποια μέτρα μακριά και έπεσε με το κεφάλι στο πεζοδρόμιο. Άντεξε έως τις 7 Αυγούστου 2002 όπου μας αποχαιρέτησε κάνοντας δώρο όργανά του σε συνανθρώπους μας.

Η γυναίκα που τον χτύπησε δεν σταμάτησε όταν τον χτύπησε και την ακινητοποίησαν περαστικοί κάποια μέτρα πιο πέρα. Δυστυχώς ενώ το αυτοκίνητό της είχε μια γούβα στο καπό απο την εκτόξευση του σώματος του Νίκου μας στο δικαστήριο το έπαιξε ανιξερη και μάλιστα δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη και ζήτησε απο το δικηγόρο μας να μη τη κατηγορήσουμε γιατί είχε τότε 2 ανήλικα τέκνα. Και εμείς είχαμε ομως αλλά μας το στέρησε. Η ποινή; 4 χρόνια με αναστολή. Και; Ακόμα οδηγεί και μάλιστα ακόμα επικίνδυνα.

Ναι ήταν η μοίρα, ναι ο Θεός τον ήθελε κοντά του αλλα είναι κρίμα να ξύνουμε αυτή τη μοίρα και να προκαλούμε το Θεό. Ας προσέχουμε επιτέλους, είναι κρίμα να φεύγουν άνθρωποι με αυτό το τρόπο ενώ εχουν τόσα όνειρα και μια ζωή να ζήσουν.

Ο Νίκος μας ήταν ένα σπουδαίο παιδί, ένας ονειροπόλος για μεγάλη ζωή και μεγάλη καριέρα. Ένας χαρισματικός και δοτικός άνθρωπος γεμάτος αγάπη στη καρδιά για όλο το κόσμο. Σου έδινε παρά έπαιρνε. Σε αγαπούσε παρά αναζητούσε την αγάπη σου. Προτιμούσε να πληγωθεί εκείνος παρά εσύ.

Η απώλειά του μας διέλυσε και μέχρι σήμερα μας ακολουθεί αυτή η στεναχώρια στη ψυχή. Πως να συνέλθει μια μάνα, πως να σταθεί δυνατός ένας πατέρας;  Πως να στηθεί μια οικογένεια με τα νέα δεδομένα; Μαθαίνεις να ζεις με την απώλεια και δεν ξεχνάς ποτέ για αυτό έχουμε φτιάξει στη μνήμη του ένα εκκλησάκι για να μη ξεχαστεί ποτέ γιατί σε αυτό το παιδί δεν αξίζει να ξεχαστεί σαν άλλο ένα θύμα σε τροχαίο.

Πέταξες άγγελέ μου όπως ήθελες. «Πιλότος θέλω να γίνω» έλεγες απο μια σταλιά παιδί. Και ορίστε είσαι ψηλά να μας προσέχεις.

Η αδερφή σου που παραμένει πιστή στην δική σου μοναδική αγάπη,

Ευαγγελία Λαζάρου