Χίος, 3ο τουρνουά μπάσκετ ανδρών Θοδωρής Τριπολίτης.

Ετικέτες

ΘΕΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ, Πρόσωπα όχι αριθμοί

29-  30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ & 1 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΧΙΟΣ

Προ των πυλών βρίσκεται πλέον το 3ο Τουρνουά Μπάσκετ Ανδρών «Θοδωρής Τριπολίτης» που διοργανώνει ο ΒΑΟΛ Χίου στη μνήμη του αδικοχαμένου αθλητή του και το οποίο πλέον τείνει να γίνει θεσμός. Μετά την μεγάλη επιτυχία των δύο προηγούμενων τουρνουά  με τη συμμετοχή των κορυφαίων ομάδων του πρωταθλήματος της Α΄ Κατηγορίας Ανδρών Χίου, η φετινή διοργάνωση γυρίζει σελίδα… Με την αρωγή του συνδιοργανωτή Δήμου Χίου και τη συμπαράσταση του ΝΠΔΔ Χίου και της ΤΕ Χίου, θα βρεθούν στο παρκέ του Κλειστού, σε μια πρόβα τζενεράλε εν όψη του ξεκινήματος της νέας αγωνιστικής περιόδου, ο ιστορικός ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΓΣ (Β΄ Εθνική), ο ισχυρός ΚΑΟ ΜΕΛΙΣΣΙΩΝ (Γ΄ Εθνική), ο ΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΚΑΛΛΙΜΑΣΙΑΣ (Α΄ Χίου) και φυσικά ο Πρωταθλητής Αιγαίου ΒΑΟΛ Χίου στο κατώφλι της 3^ης του συμμετοχής στη Γ΄ Εθνική την τελευταία δεκαετία. Την Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου και το Σαββατοκύριακο 30/9 και 1 Οκτωβρίου όσοι επιλέξουν να βρεθούν στις κερκίδες του Κλειστού Δημοτικού Γυμναστηρίου Χίου, θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν 6 συναρπαστικούς αγώνες αφιερωμένους στη μνήμη του 19χρονου αθλητή του Βούρειου που έφυγε για τη γειτονιά των αγγέλων εξ αιτίας τροχαίου 3 χρόνια πριν… Στο χώρο του Κλειστού θα λειτουργήσει, όπως κάθε χρόνο, έκθεση φωτογραφίας από τη σύντομη αλλά πολύπλευρη αθλητική και κοινωνική ζωή του Θοδωρή, ενώ καθ΄όλη τη διάρκεια των αγώνων θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση χρημάτων που θα δοθούν στην Στέγη Υποστηριζόμενης Διαβίωσης (Νεοχώρι, Χίος). Με την ελπίδα ο Θοδωρής να αποτελέσει την αφορμή για περισσότερη προσοχή στους δρόμους και σεβασμό των κανόνων του ΚΟΚ από όλους ώστε να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα στην άσφαλτο, σας καλούμε να παρακολουθήσετε αγωνιζόμενες τις σπουδαίες ομάδες του φετινού τουρνουά, να συνδράμετε στην ενίσχυση των παιδιών της Στέγης και να κρατήσετε ζωντανή τη μνήμη του Θοδωρή μέσα από το 3ο Τουρνουά του και το φωτογραφικό ταξίδι της ζωής του…

Αναδημοσίευση απο www.vaolchios.gr

Απο την σελίδα ΠΡΟΣΩΠΑ, ΟΧΙ ΑΡΙΘΜΟΙ, του http://www.soste.gr διαβάστε την ανάρτηση για τον Θοδωρή Τριπολίτη: ΕΔΩ

 

Advertisements

Αντώνης Κούτης: ξαφνικά σήμερα το μεσημέρι.

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Αυτή την φορά το τηλέφωνο δεν χτύπησε μέσα στη νύχτα. Απογευματάκι, δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας. Τα λόγια σαν καρφιά. Στην καρδιά και στο μυαλό.

Ο Αντώνης…Στη θάλασσα. (ΕΔΩ)

Ο Αντώνης…Γιατρός, ποιητής, φίλος, Άνθρωπος.

Ανάμεσα στα πολλά που έκανε ήταν μέλος και του SOS Τροχαία Εγκλήματα βαθιά πεισμένος πως αν πράγματι θέλουμε μπορούμε να σταματήσουμε τα τροχαία, πως κανένας θάνατος στον δρόμο δεν είναι αποδεκτός. 

Και κανένας θάνατος στη θάλασσα θα προσθέταμε.

Άφωνοι και μεις δεν έχουμε τι να πούμε στη Βάσω και τα κορίτσια του. Ξέρουν βέβαια πως τόσοι πολλοί άνθρωποι θα τον θυμούνται και θα τον αγαπάνε πάντα.

Θεατές τραγικοί

Για δες η καθημερινότητα

Πόσο φαντάζει ασφαλής στην επανάληψη της

μη σε γελάει

Για να ‘χει βήμα στέρεο

Κάτω από τα πόδια της

Δίχως κι αυτή να το αντιληφθεί

Έχει τεντώσει το σκοινί στο τέρμα

κινδινεύει

Δίχως δίχτυ ασφαλείας

Ανεπίγνωστη ακροβάτις

Την κάθε στιγμή

 

Κι εμείς

Θεατές τραγικοί

Στον από μηχανής θεό

Πάντα πιστοί.

Αντώνης Κούτης, «Απέναντι στην Ομορφιά», 2009

Συγνώμη

Ετικέτες

ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ, Πρόσωπα όχι αριθμοί

Ξημερώματα της Πέμπτης 17 Αυγούστου, κοντά στην πύλη του Πολυτεχνείου Κρήτης δυο φοιτητές νεκροί. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι, είχαν βγάλει βόλτα τον σκύλο τους όταν παρασύρθηκαν από Ι.Χ. αυτοκίνητο το οποίο όπως ανέφεραν αυτόπτες μάρτυρες έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα.(ΕΔΩ). Δυο λόγια απο την σελίδα του Γιαννη Λιονάκη 

 

 

Συγνώμη

Συγνώμη που δεν σας αφήσαμε να μεγαλώσετε.
Συγνώμη που δολοφονηθήκατε στο νησί μας.
Συγνώμη που δεν σας αφήσαμε να τελειώσετε το Πολυτεχνείο μας που καμαρώνουμε εμείς οι Κρητικοί γι αυτό.
Συγνώμη που ενώ έχουμε χάσει πολλούς φίλους σας στον ίδιο δρόμο , εμείς το .. συνηθίσαμε!
Συγνωμη που μανάδες σαν και τις δικές σας έστειλαν επιστολές φόβου γιαυτό που σας βρήκε παντού και απάντηση δεν πήραν ποτέ.
Συγνώμη που η Περιφέρεια , ο Δήμος,η Αστυνομία,το Επιμελητήριο, η Πρυτανεία, όλοι εμείς ΔΕΝ κάναμε τίποτα για να σας έχουμε σήμερα κοντά μας ζωντανά ,γελαστά .
Συγνώμη που βρεθήκατε στον αγαπημένο μας νομό, που ενώ έχει το 22% των οχημάτων, έχει το 47% των τροχαίων θανάτων φέτος..
Συγνώμη που δεν αστυνόμευσαμε έτσι που πρέπει αυτό το δρόμο.
Συγνώμη που δεν βάλαμε μειωτήρες ταχύτητας γιατί δεν το επιτρέπει ο .. νόμος.
Συγνώμη που δεν βάλαμε ένα σοβαρό κάγκελο ή σιδερένιους κώνους για να περπατάτε με ασφάλεια στη σχολή σας .
Συγνώμη που δεν φτιάξαμε μια υπόγεια ή υπέργεια διάβαση ενώ κάνετε εκεί χιλιάδες μετακινήσεις.
Συγνώμη που γεμίσαμε κάμερες το ΒΟΑΚ,αλλά εκεί αφήσαμε τον κάθε ανεγκέφαλο δολοφόνο να τρέχει του..σκοτωμού.
Συγνώμη που δεν κάναμε εκεί ένα κυκλικό ,να ανακόπτεται η ταχύτητα ,και πήγαμε και το κάναμε στο ΒΟΑΚ στα ..Μάλλια.
Συγνώμη που δεν βάλαμε κανένα φανάρι, ενώ βάζαμε στη γέφυρα της Παπαναστασιου ας πουμε ..και έχουμε διάβαση πεζών στον Άι Γιώργη τον Σεληνάρη!
Δεν λέω κουράγιο στους δικούς σας, δεν φτάνει !
Λέω ΣΥΓΝΩΜΗ που μαράναμε και θάψαμε τα όνειρά σας πριν ανθίσουν ..

Γιάννης Λιονάκης, πρόεδρος Ε.ΣΥ. ΠΡΟ.Τ.Α, 17/8/2017

Πέθανε πράγματι ο Clifford;

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Οσοι παρακολουθούν εκδηλώσεις του συλλόγου μας που περιλαμβάνουν και ζωντανή μουσική ακούνε σχεδόν πάντα ένα κομμάτι που ζητάμε να παίξουν οι μουσικοί που έχει τον τίτλο “I Remember Clifford”.

 Πέρα από το ότι είναι ένα ιδιαίτερα ωραίο μουσικό κομμάτι, παρακάτω δίνουμε μερικά ακόμα στοιχεία που εξηγούν αυτή μας την προτίμηση.

  26 Ιουνίου 1956: ο τρομπετίστας Clifford Brown, 25 ετών, έχασε  την ζωή του σε τροχαίο μαζί με τον πιανίστα Richie Powell  και την συζυγό του ενώ ταξίδευαν για να εμφανιστούν στο Chicago. Η Nancy Powell οδηγούσε ώστε οι δυο μουσικοί να μπορέσουν να κοιμηθούν για λίγο. Αλλά έβγαλε το αυτοκιίνητο έξω απ το δρόμο με αποτέλεσμα να χάσουν την ζωή τους και οι τρείς.

Αν και τόσο νέος ο Clifford άφησε ένα ισχυρότατο αποτύπωμα στην μουσική. Είναι ένας μουσικός που τον ακούν πάρα πολλοί ακόμα, εβδομήντα χρόνια μετά… μια τόσο ισχυρή μουσική προσωπικότητα που πολλοί  κατά καιρούς  θέτουν το ερώτημα πως θα είχε εξελιχθεί η jazz αν δεν είχε χαθεί ο Clifford.

Ο σαξοφωνίστας Benny Golson περιγράφει το φοβερό άκουσμα:

«Ήταν το βράδυ της 27^ης Ιουνίου 1956.

Εκείνο τον καιρό έπαιζα στην μπάντα του  Dizzy Gillespi και εκείνο το βράδυ ήμασταν στην σκηνή του Appolo Theatre στη Νέα Υόρκη. Το πρώτο μέρος είχε τελειώσει και ετοιμαζόμασταν  να επιστρέψουμε στην σκηνή.

Ξαφνικά ο Walter Davis Jr. έτρεξε στη σκηνή κλαίγοντας και είπε σε όλους «Ακούσατε; Ακούσατε; O Brownie σκοτώθηκε χθες».

Φυσικά κανένας μουσικός που βρισκόταν στην σκηνή δεν μπορούσε να το πιστέψει. Μερικοί κάλυψαν τα πρόσωπα τους με τα χέρια τους και έλεγαν «Όχι, όχι». Κανείς δεν μπορούσε να κινηθεί από το shock. Με δάκρυα παντού ο Walter είπε, «ο Clifford Brown σκοτώθηκε σε ένα τροχαίο δυστύχημα χθες!  Ο πιανίστας  Richie Powell και η γυναίκα του  σκοτώθηκαν επίσης!». 

Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Ένοιωσα ότι σχεδόν έχανα τις αισθήσεις μου. Αυτός ο τόσο γλυκός τύπος θα πέθαινε σε μια τροχαία σύγκρουση!  Ότι ο Richie Powell και η γυναίκα του θα πέθαιναν μαζί του!

 Τότε ο διευθυντής σκηνής φώναξε « Ήρθε η ώρα, όλοι! Παίξτε!» Κανείς δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, αν και πήραμε τις θέσεις μας, αλλά φυσικά δεν μπορούσαμε να παίξουμε. Ο Dizzy κατά κάποιο τρόπο μας ενθάρρυνε και η αυλαία σηκώθηκε. Πολλοί από τους μουσικούς έκλαιγαν ενώ έπαιζαν, και η μουσική πήγαινε να σταματήσει από στιγμή σε στιγμή. Είπα στον εαυτό μου, «Αυτό είναι ένας εφιάλτης ! Είναι ένας εφιάλτης!»

Και προσπάθησα να ξυπνήσω από τον εφιάλτη.

Αλλά το επόμενο πρωί βρήκα τον θάνατο του Brownie στις εφημερίδες.                         Για αρκετό καιρό μετά απ’ αυτό, όλες οι συζητήσεις των μουσικών ήταν για τον Clifford Brown.»

Ο Benny Golson μίλησε για τον φίλο του και με την γλώσσα της μουσικής γράφοντας το εκπληκτικό κομάτι  I remember Clifford που πολύ γρήγορα εντάχθηκε στην κατηγορία των jazz standars.

Art Blakey & The Jazz Messengers: I Remember Clifford: Trumpet: Lee Morgan, Sax: Benny Golson, Piano: Bobby Timmons, Bass: Jymie Merritt Drums: Art Blakey

Αργότερα ο  Jon Hendricks έγραψε πάνω στη μελωδία τους παρακάτω στίχους:

«Ξέρω πως ποτέ δε θα ξεχαστεί.

Ήταν ένας βασιλιάς δίχως στέμμα.

Ξέρω πως πάντα θα θυμάμαι

τη θέρμη της μουσικής του,

αργή και παρατεταμένη,

είμαι σίγουρος πως είναι ακόμα κοντά μας.

Όσοι τον άκουσαν ξέρω πως δε θα τον ξεχάσουν,

όσοι ακούν δεν ξεχνούν.

Ο ήχος κάθε φράσης

θα απηχεί στο διεινεκές.

Ότι έπαιξε, είναι μαζί μας τώρα

και θα διαρκέσει στο χρόνο.

Μα βέβαια θυμάμαι τον Clifford.

Είναι σαν να τον συντηρώ κοντά μου με κάποιο τρόπο.

Κάθε μέρα ακούω τον υπέροχο τόνο του.

Κάθε ήχος τρομπέτας έχει λίγη από την ομορφιά του.

Πώς λοιπόν μπορούμε πραγματικά να πούμε πως πέθανε στ αλήθεια;

Τον ακούω αυτή τη στιγμή, πάντα θα τον ακούω.

Πιστέψτε με, ακόμα θυμάμαι τον Clifford.»

Κυριακή 23 Ιουλίου. Για την Κατερίνα την Ιωάννα και τον Φίλιππα…

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Τρία χρόνια μετά, στον τόπο που εκτελέστηκαν εν ψυχρώ η 18χρονη Ιωάννα και η 20χρονη Κατερίνα Κουτσιαρή και ο 20χρονος Φίλιππας Καπανιάρης ενα μουσικό αφιέρωμα Μνήμης και Αγάπης. 

…………………………………….

Σας προσκαλουμε στο μουσικο αφιερωμα που θα γινει για τα παιδια μας.Την Κατερινα την Ιωαννα και τον Φιλιππα,την Κυριακη 23/7/2017 και ωρα 7.30μ.μ στην παλαια Εθνικη Βολου-Λαρισας,στον τοπο του δυστυχηματος..
Ευχαριστουμε για την αγαπη σας προς τα προσωπα των παιδιων μας,και για την στηριξη σας αυτα τα τρια χρονια.
Ας μαζευτουμε ολοι μαζι να στειλουμε τραγουδια στον ουρανο!!!
Οι γονεις……..

 

Οταν έγινε το τροχαίο φώναξα «μαμαααα»…

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Οταν έγινε το τροχαίο φώναξα <<μαμαααα>> κι εκείνη το άκουσε, ξύπνησε μες τη νύχτα.

Ανατριχιάζω και δακρύζω κάθε που το σκέφτομαι!
Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες του κόσμου!
Μα η μαμά μου είναι η καλύτερη!
Σε αγαπάω μαμά!
                                                                                                                           

Απο το facebook της αγαπημένης μας Filiz Kantouchar από την Ξάνθη. Λόγια και ζωγραφική δικά της. Για τη μαμά της ΝΕΛΛΗ.

 

Είμαι ένα Λουλούδι.

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

   Από την φίλη μας Μιχαέλλα. που έχασε σε τροχαίο τον αδερφό της Μιχαήλ στα 30 του χρόνια στις 12/07/2006:                                                          Στον πόνο των ημερών, επιτρέψτε μου να σας πω ένα τραγούδι που έγραψα για μένα και θέλω να το μοιραστώ, και συγχωρέστε μου το θάρρος.                                                                                                                                     Καλή ανάσταση

Vincent Van Gogh 1887

ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ

Είμαι ένα λουλούδι
στον κήπο του Θεού

Όταν βρέχει ποτίζω τις ρίζες μου
όταν έχει ήλιο χορεύουν οι ανθοί μου
όταν φυσά αφήνομαι
όταν χιονίζει παγώνουν όλα
όταν καίει καύσωνας λιώνουν όλα
Δεν έχω λόγο να θρηνώ ούτε να οιστρηλατώ

Τότε γιατί θυμώνω με τους ανθρώπους
που έρχονται ανέμελοι από ψηλά
και κόβουν τη ζωή των αδερφών μου
στο άνθος της ηλικίας τους’

Οργίζομαι τότε πολύ
γιατί τα αγκάθια δεν τους προστάτεψαν
γιατί δεν έκανα κάτι να αποτρέψω το κακό
γιατί έπρεπε να περάσει αυτός ο άνθρωπος από εδώ
γιατί να θέλει δικό του το λουλούδι αυτό…

Ίσως γιατί δε γνωρίζω,
ότι ένας αδερφός μου πήγε σ’ ένα άρρωστο παιδί
το ‘κανε να χαμογελάσει και αρωμάτισε το δωμάτιο του,
ότι άλλος αδερφός χρησίμεψε για να μονιάσει
ένα τσακωμένο ζευγάρι,
ότι άλλος, δόθηκε δώρο στη γιορτή της μητέρας
από ένα μικρό χεράκι,
άλλος πήγε να στολίσει ένα μνήμα αγαπημένου,
άλλος πήγε να φροντίσει την καρδιά του πονεμένου…

Ω Θεέ μου, πόση ποίηση έχεις βάλει
σε κάθε ωφέλιμή σου πράξη
μακάρι να ‘χω τέτοια χρήση
κι η ψυχή μου να ωφελήσει
αγάπη και παρηγοριά να δίνω
να στολίζω και να ντύνω

ένα απλό λουλούδι είμαι
στον απέραντο τον κήπο
ρίξ’ το βλέμμα σου Θεέ μου
να γενώ ευλογημένο.

Μιχαέλλα Κ.

Δυόμιση χρόνια με αναστολή….

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Δυόμιση χρόνια με αναστολή….
Για το Νεφελάκι το μονάκριβο…..την μονάκριβη μοναχοκόρη….
Κι όμως ειναι λίγες μόνο μέρες μετά το τραγικό δυστύχημα ….με την Porsche…..και την ανεξέλεγκτη πορεία του….και τόσα τόσα άλλα…καθημερινά τραγικά δυστυχήματα….που δεν αφορούν τα δικά μας παιδιά….
Τα δικά μας παιδιά….τα δικά μας παιδιά…..
Λένε πως σκοπός της ποινής ο παραδειγματισμός…..
Ποιος παραδειγματισμός ;;;;
Ποια αμέλεια;;;
Τρία μηχανάκια από τρεις πιτσιρικάδες ….χωρίς διπλώματα οδήγησης ….κι ακούγονταν στο δικαστήριο σα να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου…σαν να ήταν αυτό το φυσιολογικό κι ο χαμός της Νεφέλης αντίστοιχα φυσιολογικός κι επόμενος…κι αφύσικος μαζί…και χωρίς κανένα πρόβλημα….no woman no cry…κάτι τέτοιο…
Νεφελάκι με την άδεια της Σοφίας και του Γιώργου…νομίζω πως μου σιγοψιθυρίζεις ενα τραγούδι του αγαπημένου μου Θηβαίου….απ τον «μεγάλο θυμό»….εκείνο που λέει…..
Ποια θάλασσα….
Αφιερωμένο σε «σας «….σ όλους «εσάς»..και τα δικά σας παιδιά….τους δικούς σας πόνους τα δικά σας σπίτια….τα δικά σας λεφτά….τις δικές σας….λύπες ….τα δικά σας αυτοκίνητα…..τα δικά σας …..τα δικά σας …..τα δικά σας …….σ όλους εσάς που έχετε μόνο δικά σας…..στα «δικά σας αθεράπευτα αρρωστημένα εγώ σας….»
Συγγνώμη που ζούμε στον «δικός σας κόσμο»….

Κώστας Τζαβάρας

Ποια θάλασσα

Νάνος Βαλαωρίτης

Πες μου που πήγε ο Αύγουστος με τα καμπαναριά του
Το γέλιο σου που γέμιζε το σπίτι μας βροχή
Τώρα μας δίνει ο άνεμος γυμνή την αγκαλιά του
Ω πρόσωπο που σκέπασε με μάρμαρο τη γη

Πόσα σβησμένα βλέμματα κοιτάνε όταν κοιτάζεις
Πόσα δεμένα στόματα μιλάνε όταν μιλάς
Ήταν του ήλιου η δύναμη το ρόδο που ωριμάζει
Κλειστά παραθυρόφυλλα τα στήθια που αγαπάς

Είναι καρδιές που μάθαμε σαν γράμματα ανοιγμένα
Είναι τραπέζια όπου κανείς δε θα καθίσει πια
Μια μουσική πανάκριβη που γράψανε για σένα
Τόσες χιλιάδες δάχτυλα για τελευταία φορά

Εσάς που πήρε ο θάνατος βαριά στα δάχτυλά του
Από τα μάτια σας η αυγή πηγάζει σαν νερό
Άστρα σε κάθε μέτωπο και φως τ’ ανάστημά του
Καμιά ζωή δε γράφεται χωρίς το δάκρυ αυτό

Ακουμπισμένες δυο εποχές η μια κοντά στην άλλη
Ω πρόσωπο που φώτισε μια μακρινή αστραπή
Ποια θάλασσα ποια θάλασσα θα ‘ναι αρκετά μεγάλη
Για να χωρέσει τον καημό που μάζεψ’ η ψυχή;

Σα μυθικό τριαντάφυλλο μια νύχτα ο κόσμος κλείνει
Είναι η πόρτα όπου κανείς δε θα περάσει πια
Είναι του δήμιου η ταραχή του ήρωα η γαλήνη
Ο ποταμός που κύλησε σαν έσπασε η καρδιά

Πάτρα, Αγρίνιο, Αθήνα: ευκαιρία να μάθεις γιατί δεν σταματάνε τα τροχαία εγκλήματα.

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Το τελευταίο διάστημα φούντωσε για καλά η συζήτηση γύρω από τα τροχαία εγκλήματα. Πάσης φύσεως ειδικοί διατύπωσαν τη γνώμη τους. Μεταθέτοντας κάθε φορά το πρόβλημα μια και οι σοβαροί αναλυτές δεν αρκούνται ποτέ σε ένα αίτιο. Έτσι αν στον υπόλοιπο πλανήτη και σ όλους τους διεθνείς οργανισμούς μια ταχύτητα που αγγίζει ή και ξεπερνάει τα 200 km/h θεωρείται εγγύηση εμπλοκής σε θανατηφόρο τροχαίο στην Ελλάδα αυτό δεν αρκεί, πρέπει να τεκμηριωθεί πως φταίγαν πχ τα λάστιχα. Αφού η κατασκευάστρια εταιρεία πουλάει το αυτοκίνητο της με τελική 330, αυτο σημαίνει πως κάτι άλλο φταίει μια και το όχημα (υπερβαίνοντας τους νόμους της φυσικής) είναι εξορισμού ασφαλές.

Όσοι ενδιαφέρονται πράγματι να δουν λίγο βαθύτερα τα αίτια που προκαλούν τον όλεθρο, που διαιωνίζεται στους ελληνικούς δρόμους εδώ και δεκαετίες, έχουν αυτή την βδομάδα μια μοναδική ευκαιρία. Να παρακολουθήσουν μια απο τις δίκες που γίνονται για φόνους στην άσφαλτο. Προφανώς λόγω της έκτασης του φαινομένου αυτό μπορούν να το κάνουν σε οποιοδήποτε δικαστήριο της χώρας. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην υπάρχει κάθε ημέρα στο πινάκιο τέτοια υπόθεση. Μπορεί βέβαια να απογοητευτούν γιατί η υπόθεση να έχει οριστεί 36η σε σύνολο 38 με αποτέλεσμα την αναβολή της αλλά όλο και κάτι θα βρουν. Μπορούν να βγάλουν μόνοι τους τα συμπεράσματα για το τι συμβαίνει στους δρόμους, για την προσωπικότητα του δράστη, για το τι σημαίνει υπεράσπιση, πραγματογνώμονες, δικαστικό σύστημα. Για το αν και ποια αξία έχει τελικά η ζωή (των νεκρών θυμάτων, γιατί η ζωή των ζώντων δραστών είναι ανεκτίμητη).

8 Μαρτίου, Τετάρτη στην Πάτρα: εκδικάζεται πρωτόδικα η υπόθεση του φόνου της 18χρονης Νεφέλης Σπηλιοπούλου που τραυματίστηκε σοβαρά στις 30 Ιουλίου 2015 στο κέντρο της Πάτρας και υπέκυψε στα τραύματα της δέκα ημέρες μετά. Κατηγορούμενος οδηγός μηχανής χωρίς άδεια οδήγησης. Πρόκειται φυσικά για πλημμέλημα… 

Οι γονείς της, Γιώργος και Σοφία, που έχασαν το μοναχοπαίδι τους ελπίζουν δύο βασικά σημεία να φωτιστούν στην ακροαματική διαδικασία: πρώτον γιατί ο οδηγός της μηχανής δεν κατέθεσε στην Τροχαία όσα προφορικά τους ομολογούσε παραδεχόμενος την ευθύνη του και δεύτερον γιατί οι οδηγοί που προπορεύονταν με τα μηχανάκια δεν πήγαν να καταθέσουν για το συμβάν παρόλο που ήσαν μια παρέα..

8 Μαρτίου, Τετάρτη, στο Αγρίνιο: εκδικάζεται το πρωτόδικο για τον φόνο του Γιώργου Προβιδάκη, δικηγόρου οδηγού ΙΧ,  στις 2 Ιανουαρίου 2014, μετά από σύγκρουση με λεωφορείο των ΚΤΕΛ. Και εδώ φυσικά η υπόθεση είναι πλημμέλημα…Δεν έγινε δα και κάτι το εξωφρενικό. Μια συνηθισμένη στροφή βρέθηκε στην οποία όλοι μπαίνουν στο αντίθετο ρεύμα.

 

 

 

 

9 Μαρτίου Πέμπτη Εφετείο Αθηνών: Εκδικάζεται η έφεση για το φόνο του

52χρονου Νίκου Μπουρνά, οδηγού μηχανής. Ο δράστης οδηγός ΙΧ στις 9 Ιανουαρίου 2015, στον Ωρωπό, παραβιάζοντας το όριο ταχύτητος μπήκε στο αντίθετο ρεύμα και τον τραυμάτισε θανάσιμα. Τρία χρόνια με τριετή αναστολή ήταν η ποινή στο πρωτόδικο με καταλογισμό πλήρους ευθύνης στο δράστη. Και σ αυτή την περίπτωση το δικαστήριο δεν αναγνώρισε κανένα ελαφρυντικό στον δράστη. Φυσικά και αυτός ο φόνος αποτελεί πλημμέλημα

 

 

 

10 Μαρτίου Παρασκευή, Εφετείο Αθηνών: το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο  μάλλον

θα ολοκληρώσει την εκδίκαση της έφεσης του καταδικασθέντος για το φόνο και την εγκατάλειψη του 15χρονου πεζού  Σόλωνα Καρυδάκη το Δεκέμβριο του 2009. Η δίκη ξεκίνησε στις 13 Ιανουαρίου και  συνεχίζεται μετα απο δυο μηνες (τέταρτη συνεδρίαση). Ο 38χρονος κατηγορούμενος Λ.Λ. πρωτόδικα καταδικάστηκε σε 9 χρόνια κάθειρξη  Πρόκειται για δίκη με ιδιαίτερη σημασία μια και είναι απο τις σπάνιες περιπτώσεις που ασκήθηκε δίωξη σε βαθμό κακουργήματος και όπου το πρωτόδικο δικαστήριο έκρινε ένοχο τον δράστη σύμφωνα με το κατηγορητήριο και  επιπλέον αρνήθηκε να του αναγνωρίσει οποιοδήποτε ελαφρυντικό. Παρ όλα αυτά βέβαια, όλα αυτά τα χρόνια ( και μετα την πρωτόδικη καταδίκη του) δεν στερήθηκε ούτε λεπτό την ελευθερία του αλλά ούτε και την άδεια οδήγησης του.  Πρωτόδικα τόσο το ποινικό όσο και το αστικό δικαστήριο δέχτηκαν ότι ο κατηγορούμενος έτρεχε στην Λ. Κηφισίας με 160km/h (όριο 70). Ελπίζουμε πώς το Εφετείο θα επαναβεβαιώσει την πρωτόδικη απόφαση και δεν θα αποφανθεί πώς θανατηφόρες παρασύρσεις πεζών με ταχύτητες της τάξεως των 160 km/h αποτελούν κι αυτές πλημμέλημα.

Αλλά η ελπίδα ως γνωστόν πεθαίνει τελευταία. Προηγούνται τα θύματα των τροχαίων που θα βρεθούν απέναντι στους αναρίθμητους «αμελείς» που έχουν στέκι τους το οδικό δίκτυο.

«Καμία ποινή δεν απαλύνει τον πόνο μας»

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Αναδημοσίευση από τον Ταχυδρόμο Μαγνησίας 20/2/2017

Οι χαροκαμένοι γονείς της Κατερίνας και της Ιωάννας Κουτσιαρή ανοίγουν την καρδιά τους στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για πρώτη φορά μετά το τραγικό δυστύχημα – Τι λένε για την ποινή που επέβαλε το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Βόλου – Το παράπονο που «καίει» την οικογένεια των αδικοχαμένων αδερφών.

Εντονη πικρία, οργή και απογοήτευση ήταν τα συναισθήματα που κυριαρχούσαν στους γονείς, συγγενείς και φίλους των τριών θυμάτων του τραγικού δυστυχήματος στο 36^ο χλμ της Παλιάς εθνικής οδού Βόλου-Λάρισας μεταξύ Ριζομύλου-Στεφανοβικείου  τον Ιούλιο του 2014, μετά την ανακοίνωση της απόφασης του δικαστηρίου όπου εκδικάστηκε η υπόθεση. Η ποινή φυλάκισης επτά χρόνων με εφέσιμο χαρακτήρα,  αναστάτωσε τους χαροκαμένους γονείς, οι οποίοι θεωρούν ότι η δικαίωση δεν ήρθε ποτέ για τα αδικοχαμένα παιδιά τους.

Συγκεκριμένα, το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Βόλου, μετά την ολοκλήρωση της δίκης, η οποία διεξήχθη, μετά από δύο αναβολές,  έκρινε ένοχο τον οδηγό της μοιραίας νταλίκας και επέβαλε σε αυτόν ποινή…

Οι ποινές που επιβλήθηκαν είναι εξαγοράσιμες, ενώ η έφεση δεν  είχε ανασταλτικό αποτέλεσμα Ο κατηγορούμενος εκπροσωπήθηκε στο δικαστήριο με πληρεξούσιο δικηγόρο και όπως τονίστηκε από τους υπερασπιστές των δύο καταδικασθέντων, στην αγόρευσή τους για τα ελαφρυντικά,

Η μητέρα των δύο αδερφών, Κατερίνας και Ιωάννας Κουτσιαρή, που από εκείνη τη μοιραία νύχτα μέχρι σήμερα είναι βουτηγμένη στο πένθος και την απώλεια, αφού δεν πρόκειται ποτέ να ξαναδεί τα δύο της βλαστάρια, «άνοιξε» την καρδιά της στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ. Ξεσπώντας σε λυγμούς αναρωτιέται ποια ποινή μπορεί να ημερεύσει την ταραγμένη της ψυχή που έχει μαυρίσει από τον πόνο. «Τα παιδιά μας χάθηκαν για πάντα, εκείνος όμως κυκλοφορεί ελεύθερος. Ζει, αναπνέει, κάποιοι τον περιμένουν στο σπίτι. Θα συνεχίσει τη ζωή του, θα κάνει οικογένεια. Εμείς δεν έχουμε πλέον να περιμένουμε τίποτα. Επτά χρόνια για δύο ζωές; Για δύο βλαστάρια που δεν θα αντικρύσουν ποτέ ξανά τον ήλιο; Που δεν θα χαρούν τη ζωή; Που δεν θα νιώσουν το χάδι της μάνας και του πατέρα;» μονολογεί ανάμεσα σε λυγμούς η Αθηνά Δελή-Κουτσιαρή.

Λίγες ώρες  μετά την ομόφωνη απόφαση του δικαστηρίου, η μητέρα των δύο άτυχων κοριτσιών μιλώντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, με δάκρυα στα μάτια, δηλώνει ότι αδυνατεί να εκφράσει με όρους λογικής τα συναισθήματά της, αφού για την ίδια το κενό κάθε μέρα είναι όλο και μεγαλύτερο. «Εάν ήξερα ότι η ποινή θα ήταν εκτελεστέα και ότι ο οδηγός του φορτηγού που έσπειρε το χάρο θα εξέτιε την ποινή του, ίσως να ένιωθα μία μικρή ανακούφιση. Όχι όμως δικαίωση, διότι υπάρχουν ζητήματα ανοιχτά που πιστεύω ότι έπρεπε να έχουν εξεταστεί με περισσότερη σχολαστικότητα και τη δέουσα προσοχή, αφού χάθηκαν τρία παιδιά.

«Εμείς χάσαμε τα αγγελούδια μας. Καμία ποινή δεν πρόκειται να απαλύνει αυτόν τον πόνο της απώλειας των παιδιών μας» λέει.

Εξω από τα δικαστήρια, τα αναρτημένα πανό με τις φωτογραφίες των τριών αδικοχαμένων παιδιών «μαρτυρούν» το αίτημα της δικαίωσης, για να μη χαθούν και άλλες ανθρώπινες ζωές στην άσφαλτο

Αβάσταχτος πόνος

«Είναι αβάσταχτη η απώλεια. Είναι μεγάλο το κενό. Είναι τρύπες που ανοίγουν μέσα σου και  που θα μείνουν για πάντα έτσι κενές. Δεν καλύπτονται. Μένουν απλά τρύπες. Κανένας άλλος δεν μπορεί να αναπληρώσει το κενό εκείνων που φεύγουν. Μοναδικοί άνθρωποι… μοναδικό και το άδειασμα που άφησαν με το φευγιό τους» ψιθυρίζει η Αθηνά με το βλέμμα απλωμένο στο κενό.

Όπως εξομολογείται η ίδια στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ στο άκουσμα της απόφασης ένιωσε τον κόσμο να γυρίζει με επικίνδυνους στροβιλισμούς γύρω της «Ήταν σαν να με καρφώνει μαχαίρι. Όπως εκείνο το βράδυ που μου κάρφωσαν το μαχαίρι και από τότε δεν σταμάτησε να αιμορραγεί. Ο πόνος έγινε σύντροφος, μέρα και νύχτα. Κανένα φάρμακο δεν μπορεί να τον δαμάσει. Για λίγο ηρεμείς, όσο διαρκεί η επίδρασή του μα σαν περάσει ο πόνος επιστρέφει ανελέητος και σου σκίζει την καρδιά, την κάνει κομμάτια. Δεν ακούω, δεν βλέπω μα κυρίως δεν νιώθω. Ένα απέραντο κενό».

Αναπάντητα ερωτήματα

Οι δύο χαροκαμένοι γονείς, ο Κώστας και η Αθηνά, από τη πρώτη στιγμή δεν σταμάτησαν να λένε ότι υπάρχουν πολλά κενά στην υπόθεση, και ότι στα αναπάντητα ερωτήματα που υπάρχουν η ακροαματική διαδικασία δεν έριξε φως.

Κυρίως επικεντρώνονται στο πώς κινήθηκαν οι αρμόδιες υπηρεσίες τις πρώτες ώρες του τραγικού δυστυχήματος, που «έφραξε» μία για πάντα το δρόμο για τη ζωή στα τρία νεαρά αγγελούδια.

Η πρώτη έκθεση που ανέθεσε η Τροχαία σε πραγματογνώμονες δεν έδωσε σαφή εικόνα για το σημείο του ατυχήματος, οι ασάφειες αρκετές και η έκθεση χωρίς υπογραφή.  Ο έλεγχος αλκοτέστ που έγινε στον οδηγό του φορτηγού,  έπεται -όπως ακούστηκε και στο δικαστήριο- του μοιραίου δυστυχήματος, 4 ολόκληρες ώρες.

Επιπλέον, σύμφωνα με τους γονείς, θα έπρεπε εξαρχής να έχει ασκηθεί ποινική δίωξη και στον ιδιοκτήτη της μοιραίας νταλίκας. «Είναι ο ηθικός αυτουργός που χάθηκαν τρία παιδιά, ο ιδιοκτήτης της μεταφορικής εταιρείας. Έπρεπε να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου, όπως έγινε και στο δυστύχημα στα Τέμπη» θα πει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ ο Κώστας Κουτσιαρής.

Το αίτημά τους για να μετατραπεί το πλημμέλημα σε κακούργημα απορρίφτηκε από το δικαστήριο, σκορπίζοντας απογοήτευση στους γονείς, που ακόμη και σήμερα πιστεύουν ότι η τραγικότητα του τροχαίου και η απώλεια τριών νέων ανθρώπων, ήταν αρκετά για να γίνει αυτό.

Και νιώθουν διπλά απογοητευμένοι.

«Δεν υπάρχει πιο ξεκάθαρο τροχαίο από αυτό, είπε ο εισαγγελέας στην αγόρευσή του. Υπάρχουν στοιχεία ότι είχε καταναλώσει αλκοόλ, ότι είχε πολλές ώρες στο τιμόνι, ότι ο ταχογράφος  ήταν πειραγμένος και ότι ήταν άπειρος να οδηγεί ένα τόσο βαρύ όχημα. Η ποινή του επτά χρόνια με αναστολή… Τι σημαίνει αναστολή; Δεν το καταλαβαίνουμε… Μπορούν εκείνοι που πήραν την απόφαση να μας κοιτάξουν στα μάτια και να μας πούνε: Ποιόν δικαιώνει αυτή η απόφαση; Προφανώς όχι τα παιδιά μας. Δικαιώνει τον «θύτη» και το ελληνικό δημόσιο που θα εισπράξει 50.000 ευρώ από την ποινή που επιδικάστηκε στον κατηγορούμενο. Με λίγα λόγια άφησαν μία «κινούμενη βόμβα» να κινείται ελεύθερα στους δρόμους. Τα παιδιά μας όμως χάθηκαν για πάντα. Μακάρι άλλα παιδιά να μη βρεθούν μπροστά του»  είναι το μήνυμα των δύο χαροκαμένων γονιών, του Κώστα και της Αθηνάς.

Οι τελευταίες κουβέντες βγαίνουν με το ζόρι από το στόμα τους.  Βυθίζονται και πάλι στη θλίψη και τον ανείπωτο πόνο με τον οποίο συμβιώνουν δυόμιση χρόνια τώρα. Αποχώρησαν από τον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟπιασμένοι χέρι-χέρι. Είχε φτάσει η ώρα, να βρεθούν κοντά στα κορίτσια τους. Το καθημερινό δρομολόγιο για το νεκροταφείο. Εκεί όπου ο χρόνος σταματά. Εκεί όπου κάθε μέρα, σμίγουν ο πόνος της απώλειας και τα αμέτρητα αναπάντητα γιατί.

ΒΑΣΩ ΚΥΡΙΑΖΗ