Και πρέπει να προσέχουμε την κάθε κίνηση και σκέψη μας και λέξη…

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Για τους αγαπημένους μας που χάθηκαν μια μέρα του Σεπτέμβρη.

Ζει η απουσία λοιπόν, μαζί μας ή και μόνη της, τη ζωή της,
χειρονομεί αδιόρατα, σωπαίνει, φθείρεται, γερνάει
σαν ύπαρξη σωστή, με το βουβό χαμόγελο που ρυτιδώνει λίγο λίγο
το στόμα και τα μάτια, με το χρόνο το δικό μας μετρημένη,
χάνοντας χρώματα, πληθαίνοντας τη σκιά της –
ζει και γερνάει μαζί μας και χάνεται μαζί μας, κι απομένει σε ό,τι αφήνουμε.

Και πρέπει να προσέχουμε την κάθε κίνηση και σκέψη μας και λέξη
γιατί, για ό,τι γίνεται ‘κείνο που λείπει,
φέρουμε τώρα, εμείς μονάχα, ακέρια την ευθύνη.

Το σχήμα της απουσίας, Γιάννης Ρίτσος , 1958

Κρητικός Γιώργος, 22 ετών, οδηγός μοτοσικλέτας 3/9/2010 Αθήνα (ΕΔΩ)

Ξυδάκης Στέλιος, 28 ετών, κολυμβητής, 6/9/2009 Χίος (ΕΔΩ)   

Πετράκης Μιχάλης, 53 ετων, οδηγος ΙΧ,  8/09/2009  Ηράκλειο (ΕΔΩ)

Βλαχάκης Παναγιώτης, 20  ετων, οδηγος ΙΧ, 14/09/1994 Πάτρα (ΕΔΩ)    Τριπολίτης Θοδωρής, 20 ετών, 21/9/2013, Χίος  (ΕΔΩ)

Γεωργάκη Φρειδερίκη, 64 ετών,  25/09/2010, Αιτωλοακαρνανία (ΕΔΩ)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Advertisements

Αντίο Νίκο.

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Έφυγε από τη ζωή ένας από τους σημαντικούς ανθρώπους αυτής της χώρας, ο Νίκος Βουλγαρόπουλος. Γεννημένος το 1959, τετραπληγικός από το 1983, μετά από τροχαίο, ήταν ο άνθρωπος που πρωτοστάτησε στην ανατροπή της κατεστημένης εικόνας για την αναπηρία ενεργοποιώντας πλήθος ανθρώπων. Με πίστη στις απόψεις του θεμελιωμένες σε επιστημονικές βάσεις αλλά και σε προσωπικές και κοινωνικές αξίες προσπάθησε για χρόνια να διαμορφώσει συλλογικότητες που επέδρασαν καταλυτικά στην αλλαγή της ατομικής στάσης πολλών ανθρώπων με αναπηρία και στον «παραδοσιακό» τρόπο και χώρο διεκδίκησης. Καρπός αυτών των προσπαθειών του ανάμεσα σε άλλα το  περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ και ο δικτυακός τόπος disabled.gr.

Χαρισματικός και μετριόφρων, πρόβαλε πάντα τη συλλογική λειτουργία και δράση αρνούμενος να αποδεχτεί το ρόλο του «ηγέτη» πιστεύοντας πως η συλλογική λειτουργία και δράση, και όχι «φωτισμένοι πρωτοπόροι» θ αλλάξουν τα πράγματα.

Αντίο Νίκο… Θα σε θυμόμαστε πάντα: στις εκπομπές σου στο ράδιο -Ουτοπία της Θεσσαλονίκης στα τέλη του ΄80, στις εκδηλώσεις και στα φεστιβάλ στην παραλία της Θεσσαλονίκης την ίδια περίοδο, στον πεζόδρομο της Αιόλου το Φλεβάρη 2014 για την ανάκτηση του δημόσιου χώρου και σε τόσα άλλα.

Ο Νίκος με τα δικά του λόγια:

«Υπήρξα τυχερός. Προέρχομαι από μια σχετικά εύπορη οικογένεια και γι΄ αυτό οι γονείς μου είχαν κάποια χρήματα, αλλά και τη διάθεση να τα ξοδέψουν ή να τα επενδύσουν για τη δική μου αποκατάσταση.

Από την αρχή νοσηλεύτηκα στο Stoke Mandeville Hospital της Αγγλίας το οποίο θεωρείται και είναι ένα από τα καλύτερα κέντρα αποκατάστασης για κακώσεις νωτιαίου μυελού στον κόσμο.

Η αποκατάσταση όσο καλή και ήταν, δεν ήταν αρκετή. Εδώ είναι Ελλάδα, Μπαλκάνια. Οτιδήποτε ωραίο καταστρέφεται, κατατροπώνεται, συνθλίβεται και εξουδετερώνεται.

Στην Ελλάδα δεν υπάρχει χώρος για αναπήρους. Κανείς δεν θέλει τους αναπήρους. Εάν τους θέλανε, θα είχαν φτιάξει κέντρα αποκατάστασης και δεν θα εξανάγκαζαν τους έλληνες να μεταναστεύουν αμέσως μετά την απόκτηση της παράλυσής τους.

Υπήρξα τυχερός και είχα την ανοχή του οικογενειακού και κοινωνικού μου κύκλου. Υπήρξα ακόμη πιο τυχερός επειδή είχα και την υποστήριξη του κύκλου μου. Γι΄ αυτό μπόρεσα να προετοιμαστώ και να αντιμετωπίσω την απειλητική εισβολή της δικής μου προσωπικής αναπηρίας.

Οργανώθηκα, έμαθα την αναπηρία μου, προσπάθησα να βρω τρόπους για να υπερβώ τις ανικανότητές μου, προσπάθησα να ανασυγκροτήσω τη ζωή μου, τον εαυτό μου, και την προσωπικότητά μου. Προσπάθησα, αλλά δεν έγιναν πολλά πράγματα.

Το μόνο που κατάφερα είναι να μην με αντιμετωπίζουν (πάντα) ως άτομο με ειδικές ανάγκες. Τίποτα άλλο όμως δεν μπόρεσα να κάνω στη ζωή μου.

Ίσως κάποιοι θεωρούν πως έχω κάνει πολλά. Πραγματικά, έχω συνδέσει το όνομά μου με κάποιες από τις καινοτομίες στον τομέα της αποκατάστασης και της αναπηρίας. Όμως ποτέ δεν κατόρθωσα να κάνω αυτό το τόσο απλό που το κάνει οποιοσδήποτε έλληνας: δεν κατόρθωσα να εργασθώ και αυτή η εργασία να αποδίδει χρήματα. Δεν κατόρθωσα να επιτύχω επαγγελματικά και επιχειρηματικά, με την οικονομική έννοια του όρου «επιτυχία», σύμφωνα με την οποία τα χρήματα είναι ένδειξη επιτυχίας.

Ίσως να έχω επιτύχει σε κάποιες καινοτομίες, αλλά στην ουσία έχω αποτύχει στο να δημιουργήσω της συνθήκες και τους όρους της δικής μου προσωπικής επιβίωσης.

Έχω δοκιμάσει τα πάντα: έχω δοκιμάσει την τεχνολογία, την υποστήριξη από εκπαιδευμένους νοσηλευτές, την χρήση εξειδικευμένων τεχνολογικών εφαρμογών αποκατάστασης, τη ρητορική της αναπηρίας, την παρέμβαση στα ΜΜΕ και στους φορείς, τη συμμετοχή σε προγράμματα αποκατάστασης, τη συναναστροφή με τους κορυφαίους επαγγελματίες στην αποκατάσταση και για αυτό με βεβαιότητα μπορώ να ισχυριστώ ορισμένες αλήθειες που αφορούν τη ζωή κάτω από συνθήκες αναπηρίας και αυτά που την υπονομεύουν.

Αυτό που με βεβαιότητα μπορώ να ισχυριστώ είναι ότι πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει η συνταγή για μια επιτυχημένη αναπηρία. Παντού σε όλο τον κόσμο πρώτα δημιουργείται η νομοθεσία και ύστερα δημιουργούνται οι φορείς που προκύπτουν από τη νομοθεσία. Με απλά λόγια: δεν ξέρω τι πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος που ζει κάτω από συνθήκες αναπηρίας για να επιτύχει στη ζωή του. Γνωρίζω όμως τι πρέπει να αποφύγει να κάνει γιατί εάν τα κάνει τότε θα αποτύχει στη ζωή του.

Με ποιο απλά λόγια, θα φροντίσω να σας δώσω ορισμένες συμβουλές.

•Εάν ζείτε κάτω από συνθήκες σοβαρής αναπηρίας και εάν οι επιπλοκές τις αναπηρίας σας είναι περιοριστικές και σας αιφνιδιάζουν, τότε ανεπιφύλακτα σας συμβουλεύω ΜΗΝ ΕΡΓΑΣΤΕΙΤΕ. Για όλους εμάς που ζούμε κάτω από συνθήκες σοβαρής αναπηρίας Η ΕΡΓΑΣΙΑ μπορεί να καταλήξει σε ΤΡΑΓΩΔΙΑ. Αρκεί μια μικρή ουρολοίμωξη ή μια διαταραχή των μηχανισμών της θερμορύθμισης ή μια γρίπη ή ένα κάταγμα για να αποσυρθείτε από την εργασία. Όταν εσείς αποσύρεστε τα λειτουργικά έξοδα τρέχουν και εύκολα μπορείτε να καταλήξετε στην οικονομική καταστροφή. Για αυτό μην εργαστείτε. Ακόμη και αν σκέφτεστε να γίνετε δημόσιος υπάλληλος σκεφτείτε τις συνέπειες της εργασίας κάτω από συνθήκες καύσωνα ή παγετού. Είναι δύσκολα.

•Εάν ζείτε κάτω από συνθήκες μιας λιγότερο σοβαρής αναπηρίας τότε πριν αποφασίσετε να εργαστείτε εξετάστε τα υπέρ και τα κατά της εργασίας σας. Εάν δεν πρόκειται να υπερβείτε κατά πολύ τις υλικές αντοχές του παράλυτου μέρους του σώματός σας, τότε εργαστείτε. Εάν όμως η κόπωση εξαιτίας της εργασίας πρόκειται να υπερβεί τα όρια της ανοχής, τότε μην εργαστείτε.

•Εάν ζείτε κάτω από συνθήκες μιας ανεκτής αναπηρίας λ.χ. χαμηλής παραπληγίας ή εγκεφαλικής παραπληγίας τότε εργαστείτε και φροντίστε να επικρατήσετε με ηγετικούς όρους στο χώρο της εργασίας σας. Μην ξεχνάτε πως κάθε ένας από εμάς που χρησιμοποιεί αναπηρικό κάθισμα είναι πρεσβευτής της αναπηρίας όλων των ελλήνων με αναπηρίες. Το κάθε λάθος που θα κάνει επιβαρύνει όλους τους ανθρώπους με αναπηρίες επειδή ο κόσμος ποτέ δεν λέει «έκανε λάθος ο ανάπηρος». Ο κόσμος γενικεύει το σφάλμα του κάθε μεμονωμένου αναπήρου και λέει «έτσι είναι οι ανάπηροι».

Για αυτό πριν εργαστείτε ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΘΕΊΤΕ. Ανασυγκροτείστε τον εαυτό σας. Γίνετε ωραίες και ωραίοι. Χρησιμοποιείτε εύχρηστα, λειτουργικά, εργονομικά και κυρίως κομψά βοηθήματα αποκατάστασης. Τα βοηθήματα αποκατάστασης και τα αναπηρικά καθίσματα να τα μεταχειρίζεστε ως την προέκταση του σώματός σας. Να μην παραλείπετε τη φροντίδα του παράλυτου μέρους του σώματος. Να ντύνεστε με κομψά ρούχα. Να συναναστρέφεστε κομψούς ανθρώπους. Να αποκτήσετε αυτο-εκτίμηση. Να λατρεύετε την εργασία σας. Να γίνετε εργασιομανείς. Να αποκτήσετε αξιόλογα ενδιαφέροντα που να μην συγκρούονται ούτε με την εργασία σας, αλλά ούτε και με την κανονικότητά σας.

Όλοι εμείς που ζούμε κάτω από συνθήκες αναπηρίας δεν έχουμε παρά μόνο μια επιλογή: να εντυπωσιάσουμε με το παρουσιαστικό μας και με την αρτιότητά μας. Έχουμε και μια δεύτερη επιλογή: να κάνουμε αυτό που κάνουν και τα άλλα άτομα με ειδικές ανάγκες και να αποτύχουμε.

Χρησιμοποιείστε την τεχνολογία στις πιο ακραίες εκδοχές της. Δεν έχει σημασία για το εάν είστε έτοιμοι. Εάν δεν είσαστε ακόμη έτοιμοι να χρησιμοποιήσετε την τεχνολογία αποκατάστασης, γίνετε έτοιμοι, έχετε λίγο καιρό να προετοιμαστείτε ΑΛΛΑ ΚΑΝΤΕ ΤΟ. Να μην ξεχνάτε πως κάθε μέρα που περνά με ανενέργεια είναι μια μέρα χαμένη από τη ζωή σας.

Η αναπηρία είναι πράγματι μια δύσκολη συνθήκη ζωής. Δεν είναι όμως τόσο δύσκολη που να εμποδίσει αυτή καθεαυτή τη ζωή. Τόσο το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ όσο και κάποιες άλλες οργανώσεις αναπήρων μπορούν να σας βοηθήσουν για να ζήσετε. Όμως ούτε το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ ούτε οι άλλες οργανώσεις μπορούν να ζήσουν για εσάς».

Αναδημοσίευση από: https://www.voria.gr/article/thessaloniki-efige-apo-ti-zoi-o-tetrapligikos-nikos-voulgaropoulos?fbclid=IwAR3cTm1P66kJeTSRQTeZvvUxx9-zibtp9B067nLoLd0TLh4lGPPTd0NMdHY

…στα πέτρινα σκαλιά του Αυγούστου

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Έλα λοιπόν να στρώσουμε το φως     
Να κοιμηθούμε το γαλάζιο φως στα πέτρινα σκαλιά του Αυγούστου

Ξέρεις, κάθε ταξίδι ανοίγεται στα περιστέρια
Όλος ο κόσμος ακουμπάει στη θάλασσα και τη στεριά
Θα πιάσουμε το σύννεφο θα βγούμε από τη συμφορά του χρόνου
Από την άλλην όψη της κακοτυχιάς
Θα παίξουμε τον ήλιο μας στα δάχτυλα
Στις εξοχές της ανοιχτής καρδιάς
Θα δούμε να ξαναγεννιέται ο κόσμος.

Η Γέννηση της Ημέρας, Οδυσσέας Ελύτης,1939.

Μπαζούλας Νικος, !9 ετών, οδηγός μοτοσικλέτας 6/8/2008, Τρίκαλα (ΕΔΩ)

Φούσκας Στράτος, 20 ετών, οδηγός ΙΧ, 7/8/2011, Αλεξανδρούπολη (ΕΔΩ)

Σπηλιοπούλου Μαρία Νεφέλη, 18 ετών, επιβάτης μοτό, 9/8/2015, Πάτρα (ΕΔΩ)

Μόσχου Στέλλα & Στρογγυλός Γιάννης, πεζοί, 17/9/2017, Χανιά (ΕΔΩ)

Μυλωνάς Δημήτρης, 82 ετών, οδηγός ΙΧ, 18/8/2012, 60ο χλμ. Π.Ε.Ο. Κορίνθου – Πατρών (Μαύρα λιθάρια). (ΕΔΩ)

Κουκουζέλης Οδυσσέας, ετών 14, ποδηλάτης, 20/8/2012, χτυπήθηκε από ΙΧ στη Λεωφόρο Λαυρίου, Αθήνα (ΕΔΩ)

Hibell Ian, ετών 74, ποδηλάτης, 23/8/2008, Βαρυμπόμπη.Τροχαίο & Εγκατάλειψη (ΕΔΩ)

Τσαγκαρίδης Στέλιος, ετών 55, οδηγός μηχανής, 23/8/2011, Ηράκλειο Κρήτης (ΕΔΩ)                                                                                                   Γκαραγκάνης Αλέξανδρος, ετών 15, πεζός, 24/08/2011, Λεωφόρος Συγγρού Αθήνα (ΕΔΩ)

Κουτζούκος Χρήστος, ετών 38, μοτοσικλετιστής, 27/08/2004, Ηράκλειο (ΕΔΩ)

Σκουλάδα-Σιάντου Μαρία, ετών 37. Συνεπιβάτης σε μηχανάκι, Αύγουστος 1998 (ΕΔΩ)

 

Σιάντος Ηλίας, ετών 27,οδηγός ΙΧ.

Αύγουστος 2015 (ΕΔΩ)

 

 

 

 

 

 

Μ., ετών 62.

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Το ήρεμο πρόσωπο                                                                                                  της αιωνιότητας                                                                                                      θραύει τους τρικυμισμένους καθρέπτες                                                                      των λυγμών                                                                                                          κι όμως ακόμη ακούμε εντός μας                                                                          των λυγμών την τρικυμία.                                                                                        Γιάννης Ρίτσος

Wheatfield with Crows
Vincent van Gogh, 1890

Σήμερα γνώρισα τη Μ. Μια συμπαθητική, συγκροτημένη κυρία, από τους ανθρώπους που δεν καταλαβαίνεις γιατί βρίσκονται στο Ψυχιατρείο. Μιλήσαμε για λίγο ενώ την εξέταζα στους υπερήχους.  …………………………………………………………………………………………………………

Μ. Ετών 62.

Γεννήθηκε τέλη της δεκαετίας του 50 σε κωμόπολη της Νοτιο – Ανατολικής Πελοποννήσου. Πατέρας μηχανικός αυτοκινήτων.

Σε ηλικία πεντέμισι ετών έχασε και τους δύο γονείς της σε τροχαίο.

Μετωπική στην Κορίνθου Πατρών, ΙΧ που οδηγούσε ο πατέρας της με νταλίκα.

Στάλθηκε αμέσως στο ορφανοτροφείο Πατρών (250 Km από το σπίτι της)  όπου παρέμεινε μέχρι την ενηλικίωση της.

Δεν την επισκέφτηκε ποτέ κανείς.

Ενήλικη μετακόμισε και έζησε στην Αθήνα όπου εργάστηκε καθαρίζοντας σπίτια.

Δεν παντρεύτηκε. Δεν έκανε οικογένεια.

Δεν ξαναπήγε, ούτε θέλει να ξαναπάει στον τόπο που γεννήθηκε και έζησε πριν το θάνατο των γονιών της.

Σε ηλικία πενηντατριών ετών αποφάσισε να συνεχίσει την ζωή της μένοντας σε ιδιωτικό γηροκομείο σε νησί των Κυκλάδων. Ζει εκεί εννέα χρόνια και είναι πολύ ευχαριστημένη.

Πριν λίγες ημέρες έκανε για δεύτερη φορά απόπειρα αυτοκτονίας.

Γιώργος Κουβίδης

2010 – 2018: 245.389 νεκροί στους δρόμους της Ευρωπαικής Ένωσης.

Ετικέτες

ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ, Πρόσωπα όχι αριθμοί

Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιοποίησε το Ευρωπαικό Συμβούλιο Ασφάλειας των Μεταφορών (ETSC) στις 19 Ιουνίου 2019, για την κατάσταση της Οδικής Ασφάλειας στην Ευρώπη (ΕΔΩ), ο στόχος που είχε τεθεί από την Ευρωπαική Ένωση για μείωση των θανάτων από τροχαίες συγκρούσεις στις χώρες μέλη της κατά 50% στην δεκαετία 2011 -2020 θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο πώς δεν πρόκειται να επιτευχθεί.

Σε Ευρωπαικό επίπεδο η μείωση των θανάτων από τροχαία τα τελευταία έξη χρόνια είναι μηδαμινή και αν η μείωση συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό τα δύο επόμενα χρόνια ο τελικός απολογισμός δύσκολα θα φτάσει το 25%, στο μισό δηλαδή του στόχου που τέθηκε. Αυτό σε τίποτα δεν εμπόδισε τους αρμόδιους να θέσουν από τώρα και για την δεκαετία 2020 -2030 ξανά τον ίδιο στόχο: 50% μείωση των θανάτων από τροχαία στις χώρες τις ΕΕ.

Σύμφωνα με το ETSC 245.389 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στους δρόμους των χωρών της Ευρωπαικής Ένωσης (όχι ολόκληρης της Ευρώπης) από το 2010 έως το 2018. Ο αριθμός βέβαια είναι ιδιαίτερα μεγάλος και η παράθεση συγκριτικών στοιχείων που υπενθυμίζουν πως η Ευρώπη παραμένει η ασφαλέστερη από άποψη οδικής ασφάλειας ήπειρο του κόσμου σε τίποτα δεν βοηθάει. Αν μάλιστα η στασιμότητα που επικρατεί σε ευρωπαικό επίπεδο στο ρυθμό μείωσης των θυμάτων συνδυαστεί με τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας που διαπιστώνουν αύξηση του αριθμού θανάτων από τροχαίες συγκρούσεις παγκόσμια (από 1.250.000 νεκρούς το 2010 στους 1.350.000 το 2018)  το μέλλον φαντάζει ιδιαίτερα ανησυχητικό και επικίνδυνο στους δρόμους.

Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στην άρνηση της Ευρωπαικής Ένωσης να υιοθετήσει μια κοινή πολιτική για όλες της χώρες σε σχέση με την οδική ασφάλεια και την άρνηση της να αντιμετωπίσει το πογκρόμ στο οδικό δίκτυο σαν ζήτημα Δημόσιας Υγείας (Ενδεικτικά: ΕΔΩ). Δεν περιμένουμε καμιά θεαματική εξέλιξη προσεχώς μια και το θέμα δεν υπήρξε καν για κανένα στις πρόσφατες εκλογές για το ευρωπαικό κοινοβούλιο. Λίγο καιρό πριν ανάμεσα στα μέτρα που «θα» λάμβανε η Ευρωπαική Επιτροπή ήταν και η υποχρεωτική εγκατάσταση στα νέα ΙΧ του περίφημου «κόφτη» που θα περιόριζε την ταχύτητα των αυτοκινήτων στα νόμιμα όρια. Τελικά όπως διευκρινίσθηκε αρμοδίως αυτό που υιοθετήθηκε είναι η υποχρεωτική τοποθέτηση ενός συστήματος ενημέρωσης των οδηγών ότι υπερβαίνουν το όριο, πράγμα που σύμφωνα με την επίτροπο Μεταφορών, θα τους βοηθήσει να γλυτώνουν τις κλήσεις…

245.389 βίαιοι θάνατοι στο ευρωπαικό οδικό δίκτυο, νέων κυρίως ανθρώπων μοιάζουν να αποτελούν αποδεκτό αριθμό για του Ευρωπαίους ιθύνοντες. Σε μια ήπειρο που η αυτοκινητοβιομηχανία έχει επι δεκαετίες κεντρικό ρόλο και έχει πολύ ισχυρότερους δεσμούς απ ότι ότι οι οργανώσεις των  θυμάτων ή οι κοινωνικές οργανώσεις που θέτουν μια διαφορετική προβληματική για την κυκλοφορία οι θεωρίες των αναπόφευκτων παράπλευρων απωλειών δεν  ξενίζουν. Η άρνηση λήψhς ουσιαστικών μέτρων και η εμμονή στις ευχές αποτελούν ευρωπαικό κεκτημένο 20 χρόνια τώρα, αφότου ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ξεκίνησε να θέτει επιτακτικά το ζήτημα της λήψης μέτρων για τον περιορισμό των τροχαίων συγκρούσεων.

Με εντυπωσιακές εξαιρέσεις (όπως αυτή της Ιρλανδίας που εισήλθε στην ομάδα των ασφαλέστερων χωρών) οι χώρες που ήταν ασφαλείς (ή για να το πούμε αλλιώς είχαν πολιτική για την οδική ασφάλεια παραμένουν ασφαλείς )πρωταρχικά Νορβηγία, Ελβετία, Ηνωμένο Βασίλειο, Σουηδία) και οι χώρες που «κάνουν ότι μπορούν» παραμένουν στον πάτο του πηγαδιού προσφέροντας αφειδώς πολίτες τους στο σφαγείο.

Ανάμεσα στις τελευταίες και η Ελλάδα που παρά το ότι οι θάνατοι έχουν περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό σε σχέση με πριν 15 χρόνια εξακολουθεί να καταλαμβάνει την 25^η θέση στην σχετική λίστα που παρατίθεται ενώ ο αριθμός 64 θανάτων ανα 1.000.000 στην Ελλάδα, το 2018, είναι υπερτριπλάσιος των 20 της Νορβηγίας…

Και για την Ελλάδα η πτωτική τάση έχει περιοριστεί σαφώς από το 2014 και μετά. Απορία βέβαια προκαλεί ο αναφερόμενος για την Ελλάδα αριθμός των 690 νεκρών το 2018 όταν η Ελληνική Αστυνομία (ΕΔΩ) αναφέρει για τον ίδιο χρόνο 709 (προσωρινά στοιχεία, που θα αυξηθούν στην τελική εκτίμηση όπου θα ληφθεί υπ όψιν η έκβαση των σοβαρά τραυματιών)*.

Αλλά να ήταν ή μόνη: Το Ευρωπαικό Συμβούλιο Ασφάλειας Μεταφορών αγνοεί φαίνεται ότι στην Ευρώπη υπάρχουν κάποιες χώρες όπως η Βοσνία Ερζεγοβίνη, το Μαυροβούνιο, το Κόσσοβο, η Αλβανία και η Βόρεια Μακεδονία, ακόμα και ένα μεγάλο πληθυσμιακά μέρος της Τουρκίας. Για όλους αυτούς κανένα στοιχείο. Το αν αυτό πλήττει καίρια την αξιοπιστία των στοιχείων για των αριθμό θανάτων από τροχαίες συγκρούσεις στην Ευρώπη μάλλον δεν το απασχολεί.  Παραθέτει όμως ανάμεσα στα Ευρωπαικά στοιχεία και στοιχεία από το Ισραήλ… Σε τι βοηθάει αυτό; Aυτοί ξέρουν.

Έχουμε όμως και κάτι θετικό… Όπως αναφέρουμε συχνά: οι χώρες που θέλησαν να μειώσουν τροχαία το έκαναν. Παράδειγμα των ημερών μας, ‘όπως προκύπτει και από τα στοιχεί του ETSC είναι η Ιρλανδία. Με οργανωμένη συστηματική πολιτική μέσα σε λίγα χρόνια βρέθηκε στην ομάδα των ασφαλέστερων χωρών της Ευρώπης.

Θα επανέλθουμε αναλυτικά στο τι συνέβη εκεί. Όχι δεν ανακάλυψαν την πυρίτιδα απλά επικέντρωσαν σε δυο κύρια προβλήματα: την Ταχύτητα και το Αλκοόλ και αποφάσισαν να τα αντιμετωπίσουν, μαζί με μερικά άλλα.

*Με βάση τα στοιχεία της ΕΛΑΣ για 709 νεκρούς το 2018 η αναλογία ανα 1.000.000 κατοίκους ανεβαίνει απο τους 64 στους 66 και η Ελλάδα κατεβαίνει ακόμα μία θέση, κάτω και απο την Ουγγαρία.

Serial Killers στους ελληνικούς δρόμους.

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

To 1995, στην Αθήνα, νεαρός που οδηγούσε με μεγάλη ταχύτητα, και είχε κάνει χρήση οινοπνευματωδών ποτών προκάλεσε δύο θανατηφόρες τροχαίες συγκρούσεις μέσα σε έξη μήνες.

(Στην υπόθεση και στη μάταιη προσπάθεια του τότε εισαγγελέα Αρείου Πάγου να μετατραπεί η δίωξη του συγκεκριμένου από ανθρωποκτονία εξ αμελείας σε ανθρωποκτονία από πρόθεση έχουμε αναφερθεί αναλυτικά:(ΕΔΩ)

Λίγα χρόνια νωρίτερα, και λίγα χρόνια αργότερα μια και εδώ είχαμε να κάνουμε με σειρά συμβάντων, νεαρός (που στη συνέχεια μεγάλωσε) στο Ηράκλειο Κρήτης, εμπλεκόμενος σε τρία διαφορετικά τροχαία προκάλεσε τον θάνατο τριών ανθρώπων. Ιστορία ευρέως γνωστή τοπικά και όχι μόνο. Στο πρώτο απ αυτά  δεν είχε καν άδεια οδήγησης όντας ανήλικος. Στα επόμενα ήταν πλέον διπλωματούχος…

Στις 14 Ιουνίου 2009 στη Θεσσαλονίκη στην περιφερειακή οδό στο ύψος της Θέρμης ο δικηγόρος Δημήτριος Ρ., οδηγώντας μεθυσμένος μια  Porsche Cayenne, χτύπησε από πίσω το αυτοκίνητό τους και σκότωσε τον 52χρονο μουσικό Γιώργο Κωνσταντινίδη, έναν από τους πρωτοπόρους της τζαζ στην Ελλάδα, και την 22χρονη φοιτήτρια του τμήματος Μουσικών Σπουδών Ιωάννα Καλεσοπούλου ενώ επέστρεφαν από την εργασία τους. Ο δράστης που ήταν υπότροπος,  είχε σκοτώσει το 1997 στο κέντρο της Θεσσαλονίκης μια πεζή, αρνήθηκε να δώσει αίμα επικαλούμενος… θρησκευτικούς λόγους. Αν και η άρνηση αλκοτέστ ισοδυναμεί  για τις δικαστικές αρχές αποδοχή ότι η συγκέντρωση είναι πάνω από 1,1gr/Lt και παρότι ο δράστης ταυτόχρονα έκανε ελιγμούς και έτρεχε με ταχύτητα μεγαλύτερη των 180 km/h παραπέμφθηκε για πλημμέλημα και η άδεια οδήγησης του αφαιρέθηκε αμέσως μετά το συμβάν για έξη μήνες, όπως προβλέπει ο ΚΟΚ για τους χρήστες μεγάλης ποσότητας αλκοόλ, και στη συνέχεια του επεστράφη .

Δύο χρόνια μετά το συμβάν ο δράστης ήταν υποψήφιος σύμβουλος στις εκλογές του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης.

Η υπόθεση τελεσιδίκησε στο Εφετείο Θεσσαλονίκης το 2016 με συνολική καταδίκη του δράστη για τους δύο φόνους:  6 εξαγοράσιμα χρόνια…

Και τις δυο φορές (πρωτόδικα και στο Εφετείο) ο δράστης δεν παρέστη καν στη δίκη έκανε όμως αίτηση αναίρεσης στον  Άρειο Πάγο, ο οποίος την απέρριψε και επικύρωσε  την απόφαση του Εφετείου Θεσσαλονίκης

Ο δράστης, «συμφώνως τω νόμω», εξακολουθεί να κατέχει άδεια οδήγησης και να κυκλοφορεί στο οδικό δίκτυο.

Γιώργος Κωνσταντινίδης – Ιωάννα Καλεσοπούλου

Στις 28 Νοεμβρίου 2015, ξημέρωμα Σαββάτου, στη Σκάλα Βλαχιώτη Λακωνίας, γνωστός έμπορος της περιοχής οδηγώντας με μεγάλη ταχύτητα μια μεγάλη BMW κτύπησε από πίσω ένα μικρό ATOS στο οποίο επέβαιναν δύο γυναίκες προκαλώντας το θάνατο της 44χρονης συνοδηγού Σοφίας Δημητρίου, μητέρας δυο παιδιών, και τον τραυματισμό της οδηγού. Ο δράστης εγκατέλειψε τα θύματα του και συνελήφθη αρκετές ώρες μετά. Όπως έγινε αμέσως  γνωστό, πέντε χρόνια πριν,  στους Μολάους είχε τραυματίσει θανάσιμα ένα πεζό τον οποίο παρέσυρε οδηγώντας βυτιοφόρο. Μετά την σύλληψη του ο δράστης αφέθηκε ελεύθερος και με την άδεια οδήγησης του από τον εισαγγελέα και παραπέμφθηκε για να δικαστεί για δυο ακόμα πλημμελήματα (ανθρωποκτονία «από αμέλεια» και εγκατάλειψη θύματος – πλημμέλημα για τους οδηγούς σύμφωνα με το άρθρο 43 του Κ.Ο.Κ.). Αδιασταύρωτες πληροφορίες φέρουν τον δράστη να έχει εμπλακεί στο παρελθόν και σε τρίτο θανατηφόρο τροχαίο.

Η σφραγίδα της «αμέλειας» στο αυτοκίνητο που επέβαινε η Σοφία Δημητρίου

Αυτές είναι κάποιες από τις γνωστές περιπτώσεις όπου οδηγοί έχουν πραγματοποιήσει σειρά φόνων στους ελληνικούς δρόμους. Προφανώς και δεν είναι οι μόνες. Κάποιες τις μάθαμε από τα ΜΜΕ, κάποιες από τις οικογένειες των θυμάτων που είναι μέλη του συλλόγου μας.

Ο αποτροπιασμός του κοινωνικού συνόλου για τον serial Killer της Κύπρου, τον ίλαρχο Νίκο Μεταξά ή Ορέστη, μας έφερε στο μυαλό αυτές τις περιπτώσεις serial Killers των ελληνικών δρόμων και την ανοχή και κατανόηση με την οποία η δράση τους έγινε αποδεκτή από αρχές και κοινωνία.

Όσοι έχουν στοιχειώδεις γνώσεις αυτού που ονομάζουν «νομικό μας πολιτισμό» γνωρίζουν βέβαια ότι οι δράστες όλων των παραπάνω εγκλημάτων δεν κρατήθηκαν ούτε για μία ημέρα για καμία από τις πράξεις τους. Σύμφωνα με τις δικαστικές αρχές είχαν υποπέσει σε πλημμελήματα, δηλαδή ανθρωποκτονίες «από αμέλεια»,  άνθρωποι καθ υποτροπή ή καθ έξη αμελείς…

Αλλά το συγχωρητικό νομικό μας σύστημα (απαραίτητο όταν επιλέγεις να έχεις ένα μη συγχωρητικό δίκτυο κυκλοφορίας) πάει ένα ακόμα βήμα παραπέρα. Σ όλους αυτούς τους Serial Killers των δρόμων δεν αφαιρέθηκε καν η άδεια οδήγησης. Δόθηκε και ξαναδόθηκε ακόμα μια ευκαιρία,(ή όσες ευκαιρίες θα χρειαστούν) για να μη στερηθούν το ύψιστο αγαθό της δημοκρατίας. Το δικαίωμα του οδηγείν.

Ο νομοθέτης «ξέχασε» να προβλέψει κάποια ποινή αφαίρεσης της άδειας οδήγησης για τους φονιάδες της ασφάλτου. Ακόμα και για τους υπότροπους.

«Ξέχασε» επίσης να προβλέψει πως οδηγοί που σκοτώνουν ή αφήνουν ανάπηρο έναν άνθρωπο χωρίς να έχουν άδεια οδήγησης δεν δικαιούνται στη συνέχεια να βγάλουν άδεια οδήγησης.

Άπειρα τα σχετικά συμβάντα όπου οι δράστες παρουσιάζουν στο δικαστήριο που θα γίνει  καμία πενταετία μετά το φόνο άδεια οδήγησης που έβγαλαν στο μεταξύ και που από το δικαστήριο συνήθως εκτιμάται σαν θετική  πράξη.

Τι να πρωτοθυμήσουμε;

‘Oτι ο οδηγός μηχανής δράστης του τριπλού τραυματισμού, με εγκατάλειψη των 7χρονων διδύμων Maciorowski και της μητέρας σε διάβαση πεζών στην οδό Πατησίων τον Ιούνιο του 2012 δεν είχε άδεια οδήγησης;

‘Οτι ο μεθυσμένος οδηγός ΙΧ που προκάλεσε το θάνατο της 21χρονης Αφροδίτης Σεβαστάκη και του 64χρονου πατέρα της Γιώργου (και τον σοβαρό τραυματισμό της συζύγου του)  στις Μοίρες Ηρακλείου το Δεκέμβρη του 2015 δεν είχε επίσης άδεια οδήγησης;

Ότι ο ανήλικος οδηγός ΙΧ που προκάλεσε το θάνατο της 13 χρονης Κατερίνας Κυροπούλου στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας το Δεκέμβρη του 2017 δεν είχε φυσικά άδεια οδήγησης;

Ότι ο μεθυσμένος και υπό την επήρεια ουσιών οδηγός ΙΧ που, στο Νιοχώρι Αιτωλοακαρνανίας που έριξε το ΙΧ σε διώρυγα και προκάλεσε το θάνατο των 29 χρονων επιβατών Στεφανίας Μουλαρά και Άκη Κάκου δεν είχε άδεια οδήγησης;

Άκης Κάκος – Στεφανία Μουλαρά

Ο νομοθέτης “ξέχασε”, οι δράστες “αμέλησαν”, οι άνθρωποι… χάθηκαν.

Πάνω από εξήντα χρόνια τώρα δεκάδες χιλιάδες νεκροί και πολύ περισσότεροι ανάπηροι στους ελληνικούς δρόμους. Δεκάδες κυβερνήσεις και εκατοντάδες νομοσχέδια και τροπολογίες για την οδική ασφάλεια. Διαδοχικοί προβληματισμοί και παρεμβάσεις  για το πώς είναι δυνατόν να επεκταθεί ο αριθμός αυτών που μπορούν να πάρουν άδεια οδήγησης. Προβληματισμοί για τους ηλικιωμένους, νόμοι για τους ανήλικους και πάει λέγοντας. Φυσικό είναι μετά από τόση αφοσίωση στο ποιοι θα πάρουν άδεια οδήγησης να μην περισσεύει σκέψη για το αν από κάποιους πρέπει να αφαιρεθεί.

Αυτά σε μια χώρα που το 88% των ανθρωποκτονιών οφείλεται σε τροχαίες συγκρούσεις. Μια ακόμα κυβερνητική θητεία λήγει χωρίς κανείς να ασχοληθεί με το θέμα. Υπάρχει άραγε λόγος να αισιοδοξούμε πως θα ασχοληθεί ο, όποιος, επόμενος;

     SOS Τροχαία Εγκλήματα

Διαβάστε: Άμεση αφαίρεση της άδειας οδήγησης από τους δολοφόνους της ασφάλτου!

Άκης, Στεφανία, Γεράσιμος: Τρεις ζωές χαμένες… για λίγα μέτρα σίδερο.

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

14/10/2018: Άκης Κακός ετών 29, Στεφανία Μουλαρά ετών 29. Δυο ζωές στο χώμα, δύο σπίτια έκλεισαν η κοινωνία του Νεοχωρίου Μεσολογγίου συγκλονισμένη. Η πολιτεία απoύσα.

26/5/2019: Γεράσιμος Τσαγκάρης ετών 20, η κοινωνία του Νεοχωρίου συγκλονισμένη, η πολιτεία απούσα.

Τρεις ανθρώπινες ζωές σε διάστημα επτάμισι μηνών, σ ένα τόσο μικρό μέρος, θύματα τροχαίων τα οποία κατέληξαν σε διώρυγα και πνίγηκαν.

Γονείς που έχασαν τα παιδιά τους, αδέρφια που έχασαν τα αδέρφια τους όλοι μας θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε χωρίς αυτούς. Ο χρόνος σου λένε θα σου απαλύνει τον πόνο, λάθος ο χρόνος είναι ένας αργός θάνατος.

Και η πολιτεία τι έκανε για τις διώρυγες που δεν έχουν προστατευτικά;; Τίποτα αδιαφορία, τι έγινε εάν χάσαμε τα παιδιά μας τον Οκτώβριο; Τίποτα!!!

Έπρεπε να χαθεί και ο Γεράσιμος.

Και τι έγινε που χάθηκε θα αλλάξει κάτι; Πόσα παιδιά ακόμα πρέπει να κλάψουμε στις διώρυγες;

Που είναι η Περιφέρεια να βάλει τα προστατευτικά;; Πόσες φορές ακόμα πρέπει να πάρω τηλέφωνο να μιλήσω με την Περιφέρεια να κλάψω να τους παρακαλέσω να μην χάσουμε αλλά παιδιά; Το μόνο που ακούω από αυτούς είναι φθηνές δικαιολογίες και κάπως έτσι αναγκάζεσαι να πάρεις τον νόμο στα χέρια σου.

Δε θέλουμε άλλο θάνατο θέλουμε τα αδέρφια μας πίσω, οι μάνες μας θέλουν τα παιδιά τους,αλήθεια μπορεί κάποιος να φανταστεί πως ένιωσαν τα αδέρφια μας όταν έβλεπαν να χάνετε η ζωή τους;;

Λίγα μέτρα σίδερο, λίγα χρήματα από αυτά που τρώνε τόσα χρόνια οι πολιτικοί και θα είχαν σωθεί τα παιδιά. Τρεις ζωές στο χώμα για κάποια ευρώ για λίγα μέτρα σίδερο τρία παιδιά που δε πρόλαβαν να χαρούν την ζωή τους να εκπληρώσουν τα όνειρα τους. Εχετε όλοι σας μερίδιο ευθύνης εσείς που χωρίς ίχνος ντροπής μας ζητήσατε να σας ψηφίσουμε Αφού πρώτα μας θάψατε τα παιδιά μας. Εσεις που στη προεκλογική σας εκστρατεία δεν είχατε στα σχέδια σας την κατασκευή προστατευτικών. Εσείς σκοτώσατε τα αδέρφια μας.

Δε θα ξεχάσω ποτέ το πρωί που χτύπησε το τηλέφωνο και μου είπαν “σκοτώθηκε η αδερφή σου”. “Χάσαμε την Στεφανία μας μαζί με τον Άκη”.

Δε θα ξεχάσω τώρα που με πήραν και μου είπαν “σκοτώθηκε ο Γεράσιμος” στη διώρυγα και αυτός. Δε θα ξεχάσουμε ποτέ ότι μας σκοτώσατε τρία παιδιά.

Δε θα σας ξεχάσουμε ποτέ. Για λίγα μέτρα σίδερο μας αφήσατε ακρωτηριασμένους και μας θάψατε τα παιδιά.Δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ σε όλο αυτό που μας κάνατε, δε θα ξεχάσουμε τα τρία παιδιά,τα αδέρφια μας,θα ζούμε για να τιμωρηθείτε εσείς που μας τα πνίξατε και εσείς που μας τα σκοτώσατε. Θα ζω για να δικαιωθούν τα παιδιά μας, μόνο για αυτό.

“Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι

Με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη

Στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι

Πάντα γελαστοί και γελασμένοι”, είχε τραγουδήσει ο αείμνηστος Δημήτρης Μητροπάνος στο ζεϊμπέκικο «Πάντα γελαστοί».

Γιατί αυτοί που έφυγαν νωρίς έτσι άξαφνα, άφησαν ανεξίτηλο το χαμόγελο και τη δύναμή τους. Σαν να ήρθαν να μας διδάξουν και έφυγαν…

Ας τους θυμόμαστε σαν τους δασκάλους μας που μας έμαθαν το «μάθημα της ζωής».

Εις το επανιδείν αδέρφια μας.

Βικτωρια

Σημείωση: Ξημερώματα της Κυριακής στο Νεοχώρι Αιτωλοακαρνανίας, 77χρονος οδηγός ΙΧ, συγκρούστηκε με μοτοποδήλατο που οδηγούσε ο 19χρονος στρατιώτης Γεράσιμος Τσαγκάρης, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί ο τελευταίος. Ο οδηγός του δικύκλου ανασύρθηκε νεκρός μέσα από παρακείμενο αυλάκι, όπου είχε καταλήξει μετά το τροχαίο. (ΕΔΩ)

Διαβάστε επίσης: Στεφανία, η αδερφή μου ετών 29 (ΕΔΩ) και Άκης Κάκος, ετών 29 (ΕΔΩ)

 

Τριάντα μήνες για τον Πάνο….με αναστολή φυσικά.

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Στις 27 Φεβρουαρίου 2019 το τριμελές Εφετείο Πατρών καταδίκασε τελεσίδικα την Αικατερίνη Αρβανίτη – Μαυραγάνη, σύζυγο του τέως υπουργού Οικονομικών Γ. Μαυραγάνη για τον θανάσιμο τραυματισμό του 14χρονου ποδηλάτη Πάνου Τζαβάρα στις 2 Μαίου 2012. ( Ο Πάνος πάλεψε μέχρι της 18 Μαίου, αλλά ο αγώνας ήταν άνισος)

Χρειάστηκαν 6 χρόνια και 10 μήνες για να τελεσιδικήσει  μια υπόθεση που συγκλόνισε το πανελλήνιο. Το Εφετείο, πού ξεκίνησε το …2015, μετά από αλλεπάλληλες αναβολές και διακοπές, ολοκληρώθηκε πια επιβάλλοντας στην δράστη την ίδια ποινή με το πρωτόδικο. Τριάντα μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή, με καταλογισμό της αποκλειστικής ευθύνης στην οδηγό…

Ένα σαφές μήνυμα, όχι μόνο προς την οικογένεια του Πάνου, αλλά προς καθένα πού έχει ή που σκέφτεται να κάνει παιδί για το πόσο αποτιμάται η ζωή αυτού του μοναδικού πλάσματος.

Το δικαστήριο απέρριψε όλους τους ισχυρισμούς της κατηγορουμένης και έκανε δεκτά τα πραγματικά περιστατικά: πως η οδηγός μπήκε στο αντίθετο ρεύμα με υπερβολική ταχύτητα, χτύπησε και εκτίναξε τον μικρό ποδηλάτη Πάνο επάνω σε ένα άλλο αυτοκίνητο τραυματίζοντας τον θανάσιμα. Όλα αυτά μπροστά στο μικρότερο αδερφό του αυτόπτη μάρτυρα του φοβερού συμβάντος.

Μια οικογένεια, η οικογένεια του θύματος, όπως τόσες άλλες χιλιάδες οικογένειες, καταδικασμένη ισόβια και μια οδηγός, όπως τόσες χιλιάδες άλλες οδηγοί καταδικασμένη σε μια ολιγόμηνη ποινή με αναστολή….

Αν και ο εισαγγελέας πρότεινε την αύξηση της ποινής σε σχέση με το πρωτόδικο, στα τρία χρόνια, θεωρώντας πρόκληση το ύφος και το ήθος της δράστιδος, που την στιγμή του συμβάντος φρόντισε να μετακινηθούν θραύσματα του αυτοκινήτου της από το αντίθετο ρεύμα, όπου συνέβη η σύγκρουση, στο δικό της ρεύμα προκειμένου να αλλοιώσει τα πραγματικά στοιχεία της σύγκρουσης, επί της ουσίας έξι μήνες παραπάνω δεν θα σήμαιναν ουσιαστικά τίποτα.

Το κράτος έχει υιοθετήσει την απόφαση πως όλοι οι τροχαίοι φόνοι αποτελούν ανθρωποκτονίες «από αμέλεια». Αρνείται πεισματικά να αλλάξει οποιοδήποτε στοιχείο αυτής της απόφασης. Ακόμα και όταν τα θύματα είναι παιδιά όπου η ανισότητα στο δίκτυο της κυκλοφορίας είναι προφανής καμιά ιδιαίτερη ευθύνη δεν καταλογίζεται στους ενήλικες που τα θανατώνουν. Στις περισσότερες φορές η δικαστική διαδικασία εξαντλείται στο να «ανακαλυφθεί» πιο λάθος έκανε το παιδί και όχι στο πόσο έλλειψη προσοχής έδειξε ο ενήλικας.  Στο απώγειο αυτού του παραλογισμού φτάνουμε στους επαγγελματίες που πουλάνε οδική ασφάλεια που θέλουν να μάθουμε στα παιδιά να προσέχουν τα αυτοκίνητα αντί οι οδηγοί να προσέχουν τα παιδιά…

Είναι εντυπωσιακό πόσα παιδιά φέτος έχουν βρεθεί στη θέση του Πάνου.

Κάποιοι θα ισχυριστούν πως αυστηρότερες δικαστικές αποφάσεις δεν θα αποθαρρύνουν τους δράστες. Αναρωτήθηκαν άραγε για το αντίστροφο. Για το μήπως αυτή η αντιμετώπιση τους ενθαρρύνει;

Η μήπως νομίζουν πως κανείς δεν γνωρίζει σ αυτή τη χώρα ότι μπορεί να σκοτώνει όποιον βρει στο δρόμο του χωρίς καμία συνέπεια. Τουλάχιστον έξη  εκατομμύρια οδηγοί το γνωρίζουν πολύ καλά. Πολύ καλύτερα τουλάχιστον απ όσο γνωρίζουν τον Κώδικα Οδική Κυκλοφορίας.

Σου σκοτώνουν το παιδί και πρέπει να λες και πάλι καλά που δεν τους αθώωσαν. Μπορούμε άραγε χειρότερα; Γιατί για καλύτερα κάτι δεν φαίνεται.

Στον Ανδρέα, τη Φαίδρα, τον Κώστα, στους παππούδες και τους θείους, σε όλους όσους σημαδεύτηκαν απ αυτό τον παράλογο φόνο, όλοι μας την Αγάπη. Δυστυχώς δεν έχουμε άλλο να προσφέραμε, αποδείχτηκε πως είμαστε πολύ αδύναμοι για να μετακινήσουμε το βουνό και να επιβάλουμε το σεβασμό στα θύματα των τροχαίων.

Πανελλαδικός σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα

ΥΓ. Όπως συμβαίνει πάντα από την υπεύθυνη, καταδικασμένη οδηγό δεν αφαιρέθηκε ούτε για ένα λεπτό η άδεια οδήγησης της.

Άκης Κάκος, ετών 29.

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Έφυγε από τη ζωή ξημερώματα Κυριακής στις 14/10/2018, κάνοντας την τελευταία του βόλτα, μια βόλτα που βάση μαρτύρων  ίσως να μην ήθελε ποτέ.

Σε έναν δρόμο χωρίς προστατευτικά και με τον οδηγό μεθυσμένο , το αυτοκίνητο έπεσε σε διώρυγα και ο αδερφός μου πνίγηκε.

Στο ίδιο αυτοκίνητο με το αδερφό μου Άκη Κάκο,  συνεπιβάτιδα ήταν η Στεφανία Μουλαρά, όπου έχασε άδικα κι αυτή την ζωής.

Άφησες πίσω σου ‘όλα σου τα όνειρα, την οικογένεια σου, τους φίλους σου. Ήσουν στην καλύτερη φάση της ζωής σου. ‘Ένα καταπληκτικό παιδί που αγαπούσες πολύ και σ’ αγαπούσαν πολύ!

Πόνος! Πόνος και θλίψη. Για πάντα.

Όλα άλλαξαν!

‘Ισως κάποια στιγμή να μαλακώσει μα πάντα θα με τρώει το γιατί,  το άδικο, ο τρόπος…

Δεν ξέρω πως πρέπει να σκεφτώ πιά. Να ακολουθήσω τις συμβουλές σου; Nα γίνω πιο δυνατή;  Να είμαι χαρούμενη;

Αυτά μου έλεγες πάντα σοφό μου παιδί! Μα πώς να το κάνω αυτό;  Νιώθω ότι σε προδίδω όταν γελάσω , όταν τολμήσω να κάνω σχέδια. Σχέδια;

Κι εσύ;

Εσύ που είσαι;

Το μόνο που με κρατάει είναι τα ανιψάκια σου που ήθελα να σε γνωρίσουν. Θα τους μιλάω πάντα για σένα, να μάθουν τι υπέροχο πλάσμα ήσουν και εύχομαι πραγματικά να σου μοιάσουν!

Θυμάμαι που κάποτε μου είχες πει ότι δεν σου αρέσει αυτός ο κόσμος, πολύ άδικος! Πόσο δίκιο είχες!

Οφείλω, λοιπόν να πολεμήσω για αυτό το άδικο και εκεί θα σταθώ.

Λατρεμένε μου αδερφέ ,μου λείπεις και σ’ αγαπώ τόσο δυνατά!

Εύχομαι να είσαι καλά εκεί ψηλά!

Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ!

Καλή αντάμωση

Η αδερφή σου Χριστίνα

Στεφανία, η αδερφή μου ετών 29.

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Στεφανία, η αδερφή μου ετών 29.

14/10/2018 έχασε την ζωή της και άφησε πίσω ένα κοριτσάκι ηλικίας 9 ετών.

Ο οδηγός του αυτοκίνητου, χωρίς άδεια οδήγησης, βρέθηκε με αλκοόλ 0,70 και χρήση ναρκωτικών ουσιών, το αυτοκίνητο έπεσε στη διώρυγα και η αδερφή μου πνίγηκε. Η διώρυγα δεν είχε προστατευτικά και ο δρόμος θυμίζει παλαιολιθική εποχή, ο ένας ρίχνει τις ευθύνες στον άλλο.

Στο ίδιο έγκλημα που έγινε στο Νεοχώρι Μεσολογγίου εκτός από την Στεφανία Μουλαρά έχασε τη ζωή του άλλος ένας επιβάτης, ο 29χρονος, κουμπάρος της, Άκης Κάκος. 

Πώς είναι λοιπόν να χάνεις κάποιον οριστικά από τη ζωή σου; Τι γίνεται μέσα σου, τι αλλάζει όταν χάνεις την αδερφή σου για πάντα… Πώς αυτό το πράγμα που λέγεται ζωή ξαφνικά σε εγκαταλείπει…

Μετά τον θάνατο, την απώλεια, χάνεις αμέσως ένα κομμάτι του εαυτού σου. Μαζί με αυτόν που φεύγει, φεύγει κάτι κι από σένα που δεν επιστρέφεται ποτέ. Τα χρόνια θα περάσουν 2,3,5 δεν έχει σημασία. Η απουσία θα είναι πάντα παρόν, η πληγή θα είναι πάντα ανοιχτή, οι αναμνήσεις μπροστά σου ολοζώντανες.

Υπάρχουν ακόμα στιγμές που φοβάμαι ότι αν γελάσω, αν κάνω όνειρα, θα την πληγώσω, θα νομίσει ότι την ξέχασα. Υπάρχουν στιγμές που αντιλαμβάνομαι έντονα την ματαιότητα των πραγμάτων, στιγμές που θυμώνω, που ρωτάω »γιατί », που κλαίω αλλά πάντα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα: δεν είναι εδώ αλλά είναι πάντα μέσα στην καρδιά μου.

Πόσες φορές έχω προσευχηθεί να την δω ξανά στα όνειρά μου, να μιλήσω μαζί της, να την αγκαλιάσω, να ξαναδώ τις εκφράσεις του προσώπου της, το γέλιο της, το θυμό της, έστω μόνο την εικόνα της…

Κάποια στιγμή λοιπόν, θα χαμογελάσεις και πάλι αλλά το γέλιο σου θα κρατήσει μια στιγμή μοναχά και η εικόνα της θα περάσει αστραπιαία από το μυαλό σου. Θα βγείς ξανά έξω, θα αντιμετωπίσεις ξανά τον κόσμο αλλά εσένα το μυαλό σου θα μένει πάντα πίσω. Θα αρχίσεις να κάνεις όνειρα και πάλι, αλλά πάντα κάτι θα λείπει, κάτι δεν θα πηγαίνει καλά.Θα ανοίξεις ξανά το ραδιόφωνο αλλά πάντα, μα πάντα, κάποιο τραγούδι θα την θυμίζει.

Θα έρθουν και άλλες δύσκολες μέρες, λύπες, στεναχώριες καθημερινές αλλά εγώ δεν θα μπορώ να την πάρω τηλέφωνο να την ακούσω, να με εμψυχώσει, να με στηρίξει, έστω να ακούσω μια γλυκιά της κουβέντα, ένα αστείο της. Θα έρθουν μέρες που θα θέλω να νιώσω μαζί της και πάλι σαν παιδί αλλά ξέρω πως δεν πρόκειται να φανεί έξω από την πόρτα μου, δεν θα γελάσουμε, δεν θα πάμε για ψώνια μαζί, πράγματα καθημερινά, απλά, που εσύ μπορείς να τα κάνεις αλλά εγώ δεν θα μπορέσω να τα κάνω ποτέ ξανά.

Η ζωή θα συνεχιστεί, θα κάνει τον κύκλο της αλλά εμένα το παρελθόν θα συνοδεύει πάντα το παρόν μου. Πόσες φορές έχω προσευχηθεί να την δω ξανά στα όνειρά μου, να μιλήσω μαζί της, να την αγκαλιάσω, να ξαναδώ τις εκφράσεις του προσώπου της, το γέλιο της, το θυμό της, έστω μόνο την εικόνα της… Πόσες φορές έχω ξυπνήσει από τέτοιο όνειρο μέσα στη νύχτα και παρακαλούσα τον Θεό να μην με αφήσει να το ξεχάσω ως το πρωί… Πόσες φορές βλέπω τις φωτογραφίες της αλλά δεν μπορώ να την δω ζωντανή!

Πηγαίνοντας στο κοιμητήριο να την επισκεφτώ, ξέρω πως αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα, φεύγοντας, νιώθω πως επιστρέφω πίσω στο ψέμα, σε έναν ψεύτικο κόσμο, σε μια ρουτίνα χωρίς νόημα.

Χάνοντας, λοιπόν, την αδερφή σου χάνεις μαζί της τα παιδικά σας όνειρα, χάνεις χαμόγελα,στιγμές ευτυχίας και λύπης, χάνεις ένα σημαντικό κομμάτι της ψυχή σου που δεν θα μπορέσει ποτέ κανείς να σου το γεμίσει. Καμιά αγάπη, καμιά φιλία.

Ο θάνατος όμως, αφήνει συνήθως πίσω του μια παράξενη ελπίδα. Η δική μου ελπίδα είναι ότι κάποτε θα την ξαναδώ, θα την αγκαλιάσω, θα της πιάσω το χέρι και θα αρχίσουμε να μιλάμε ώρες ατέλειωτες όπως συνηθίζαμε να μιλάμε πάντα. Η δική μου ελπίδα είναι ότι είναι κάπου εκεί έξω και με κοιτάζει, με θυμάται όπως τη θυμάμαι και εγώ, γελά μαζί μου όταν γελάω, με προσέχει, με νιώθει… Με αυτήν την ελπίδα, λοιπόν, προχωρώ, μαζί της, πάντα. Περπατάμε μαζί χέρι-χέρι, μέχρι να την ξαναδώ, να την αγκαλιάσω και πάλι.

Αγαπημένη μου αδερφή, ξέρω πως περνάς πολύ καλά εκεί πάνω, αλλά κάθε φορά που θα νυχτώνει, θα σε περιμένω. Μην με ξεχνάς.

Εις το επανιδείν, η αδερφή σου,

Βικτώρια