Τριάντα μήνες για τον Πάνο….με αναστολή φυσικά.

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Στις 27 Φεβρουαρίου 2019 το τριμελές Εφετείο Πατρών καταδίκασε τελεσίδικα την Αικατερίνη Αρβανίτη – Μαυραγάνη, σύζυγο του τέως υπουργού Οικονομικών Γ. Μαυραγάνη για τον θανάσιμο τραυματισμό του 14χρονου ποδηλάτη Πάνου Τζαβάρα στις 2 Μαίου 2012. ( Ο Πάνος πάλεψε μέχρι της 18 Μαίου, αλλά ο αγώνας ήταν άνισος)

Χρειάστηκαν 6 χρόνια και 10 μήνες για να τελεσιδικήσει  μια υπόθεση που συγκλόνισε το πανελλήνιο. Το Εφετείο, πού ξεκίνησε το …2015, μετά από αλλεπάλληλες αναβολές και διακοπές, ολοκληρώθηκε πια επιβάλλοντας στην δράστη την ίδια ποινή με το πρωτόδικο. Τριάντα μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή, με καταλογισμό της αποκλειστικής ευθύνης στην οδηγό…

Ένα σαφές μήνυμα, όχι μόνο προς την οικογένεια του Πάνου, αλλά προς καθένα πού έχει ή που σκέφτεται να κάνει παιδί για το πόσο αποτιμάται η ζωή αυτού του μοναδικού πλάσματος.

Το δικαστήριο απέρριψε όλους τους ισχυρισμούς της κατηγορουμένης και έκανε δεκτά τα πραγματικά περιστατικά: πως η οδηγός μπήκε στο αντίθετο ρεύμα με υπερβολική ταχύτητα, χτύπησε και εκτίναξε τον μικρό ποδηλάτη Πάνο επάνω σε ένα άλλο αυτοκίνητο τραυματίζοντας τον θανάσιμα. Όλα αυτά μπροστά στο μικρότερο αδερφό του αυτόπτη μάρτυρα του φοβερού συμβάντος.

Μια οικογένεια, η οικογένεια του θύματος, όπως τόσες άλλες χιλιάδες οικογένειες, καταδικασμένη ισόβια και μια οδηγός, όπως τόσες χιλιάδες άλλες οδηγοί καταδικασμένη σε μια ολιγόμηνη ποινή με αναστολή….

Αν και ο εισαγγελέας πρότεινε την αύξηση της ποινής σε σχέση με το πρωτόδικο, στα τρία χρόνια, θεωρώντας πρόκληση το ύφος και το ήθος της δράστιδος, που την στιγμή του συμβάντος φρόντισε να μετακινηθούν θραύσματα του αυτοκινήτου της από το αντίθετο ρεύμα, όπου συνέβη η σύγκρουση, στο δικό της ρεύμα προκειμένου να αλλοιώσει τα πραγματικά στοιχεία της σύγκρουσης, επί της ουσίας έξι μήνες παραπάνω δεν θα σήμαιναν ουσιαστικά τίποτα.

Το κράτος έχει υιοθετήσει την απόφαση πως όλοι οι τροχαίοι φόνοι αποτελούν ανθρωποκτονίες «από αμέλεια». Αρνείται πεισματικά να αλλάξει οποιοδήποτε στοιχείο αυτής της απόφασης. Ακόμα και όταν τα θύματα είναι παιδιά όπου η ανισότητα στο δίκτυο της κυκλοφορίας είναι προφανής καμιά ιδιαίτερη ευθύνη δεν καταλογίζεται στους ενήλικες που τα θανατώνουν. Στις περισσότερες φορές η δικαστική διαδικασία εξαντλείται στο να «ανακαλυφθεί» πιο λάθος έκανε το παιδί και όχι στο πόσο έλλειψη προσοχής έδειξε ο ενήλικας.  Στο απώγειο αυτού του παραλογισμού φτάνουμε στους επαγγελματίες που πουλάνε οδική ασφάλεια που θέλουν να μάθουμε στα παιδιά να προσέχουν τα αυτοκίνητα αντί οι οδηγοί να προσέχουν τα παιδιά…

Είναι εντυπωσιακό πόσα παιδιά φέτος έχουν βρεθεί στη θέση του Πάνου.

Κάποιοι θα ισχυριστούν πως αυστηρότερες δικαστικές αποφάσεις δεν θα αποθαρρύνουν τους δράστες. Αναρωτήθηκαν άραγε για το αντίστροφο. Για το μήπως αυτή η αντιμετώπιση τους ενθαρρύνει;

Η μήπως νομίζουν πως κανείς δεν γνωρίζει σ αυτή τη χώρα ότι μπορεί να σκοτώνει όποιον βρει στο δρόμο του χωρίς καμία συνέπεια. Τουλάχιστον έξη  εκατομμύρια οδηγοί το γνωρίζουν πολύ καλά. Πολύ καλύτερα τουλάχιστον απ όσο γνωρίζουν τον Κώδικα Οδική Κυκλοφορίας.

Σου σκοτώνουν το παιδί και πρέπει να λες και πάλι καλά που δεν τους αθώωσαν. Μπορούμε άραγε χειρότερα; Γιατί για καλύτερα κάτι δεν φαίνεται.

Στον Ανδρέα, τη Φαίδρα, τον Κώστα, στους παππούδες και τους θείους, σε όλους όσους σημαδεύτηκαν απ αυτό τον παράλογο φόνο, όλοι μας την Αγάπη. Δυστυχώς δεν έχουμε άλλο να προσφέραμε, αποδείχτηκε πως είμαστε πολύ αδύναμοι για να μετακινήσουμε το βουνό και να επιβάλουμε το σεβασμό στα θύματα των τροχαίων.

Πανελλαδικός σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα

ΥΓ. Όπως συμβαίνει πάντα από την υπεύθυνη, καταδικασμένη οδηγό δεν αφαιρέθηκε ούτε για ένα λεπτό η άδεια οδήγησης της.

Advertisements

Άκης Κάκος, ετών 29.

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Έφυγε από τη ζωή ξημερώματα Κυριακής στις 14/10/2018, κάνοντας την τελευταία του βόλτα, μια βόλτα που βάση μαρτύρων  ίσως να μην ήθελε ποτέ.

Σε έναν δρόμο χωρίς προστατευτικά και με τον οδηγό μεθυσμένο , το αυτοκίνητο έπεσε σε διώρυγα και ο αδερφός μου πνίγηκε.

Στο ίδιο αυτοκίνητο με το αδερφό μου Άκη Κάκο,  συνεπιβάτιδα ήταν η Στεφανία Μουλαρά, όπου έχασε άδικα κι αυτή την ζωής.

Άφησες πίσω σου ‘όλα σου τα όνειρα, την οικογένεια σου, τους φίλους σου. Ήσουν στην καλύτερη φάση της ζωής σου. ‘Ένα καταπληκτικό παιδί που αγαπούσες πολύ και σ’ αγαπούσαν πολύ!

Πόνος! Πόνος και θλίψη. Για πάντα.

Όλα άλλαξαν!

‘Ισως κάποια στιγμή να μαλακώσει μα πάντα θα με τρώει το γιατί,  το άδικο, ο τρόπος…

Δεν ξέρω πως πρέπει να σκεφτώ πιά. Να ακολουθήσω τις συμβουλές σου; Nα γίνω πιο δυνατή;  Να είμαι χαρούμενη;

Αυτά μου έλεγες πάντα σοφό μου παιδί! Μα πώς να το κάνω αυτό;  Νιώθω ότι σε προδίδω όταν γελάσω , όταν τολμήσω να κάνω σχέδια. Σχέδια;

Κι εσύ;

Εσύ που είσαι;

Το μόνο που με κρατάει είναι τα ανιψάκια σου που ήθελα να σε γνωρίσουν. Θα τους μιλάω πάντα για σένα, να μάθουν τι υπέροχο πλάσμα ήσουν και εύχομαι πραγματικά να σου μοιάσουν!

Θυμάμαι που κάποτε μου είχες πει ότι δεν σου αρέσει αυτός ο κόσμος, πολύ άδικος! Πόσο δίκιο είχες!

Οφείλω, λοιπόν να πολεμήσω για αυτό το άδικο και εκεί θα σταθώ.

Λατρεμένε μου αδερφέ ,μου λείπεις και σ’ αγαπώ τόσο δυνατά!

Εύχομαι να είσαι καλά εκεί ψηλά!

Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ!

Καλή αντάμωση

Η αδερφή σου Χριστίνα

Στεφανία, η αδερφή μου ετών 29.

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Στεφανία, η αδερφή μου ετών 29.

14/10/2018 έχασε την ζωή της και άφησε πίσω ένα κοριτσάκι ηλικίας 9 ετών.

Ο οδηγός του αυτοκίνητου, χωρίς άδεια οδήγησης, βρέθηκε με αλκοόλ 0,70 και χρήση ναρκωτικών ουσιών, το αυτοκίνητο έπεσε στη διώρυγα και η αδερφή μου πνίγηκε. Η διώρυγα δεν είχε προστατευτικά και ο δρόμος θυμίζει παλαιολιθική εποχή, ο ένας ρίχνει τις ευθύνες στον άλλο.

Στο ίδιο έγκλημα που έγινε στο Νεοχώρι Μεσολογγίου εκτός από την Στεφανία Μουλαρά έχασε τη ζωή του άλλος ένας επιβάτης, ο 29χρονος, κουμπάρος της, Άκης Κάκος. 

Πώς είναι λοιπόν να χάνεις κάποιον οριστικά από τη ζωή σου; Τι γίνεται μέσα σου, τι αλλάζει όταν χάνεις την αδερφή σου για πάντα… Πώς αυτό το πράγμα που λέγεται ζωή ξαφνικά σε εγκαταλείπει…

Μετά τον θάνατο, την απώλεια, χάνεις αμέσως ένα κομμάτι του εαυτού σου. Μαζί με αυτόν που φεύγει, φεύγει κάτι κι από σένα που δεν επιστρέφεται ποτέ. Τα χρόνια θα περάσουν 2,3,5 δεν έχει σημασία. Η απουσία θα είναι πάντα παρόν, η πληγή θα είναι πάντα ανοιχτή, οι αναμνήσεις μπροστά σου ολοζώντανες.

Υπάρχουν ακόμα στιγμές που φοβάμαι ότι αν γελάσω, αν κάνω όνειρα, θα την πληγώσω, θα νομίσει ότι την ξέχασα. Υπάρχουν στιγμές που αντιλαμβάνομαι έντονα την ματαιότητα των πραγμάτων, στιγμές που θυμώνω, που ρωτάω »γιατί », που κλαίω αλλά πάντα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα: δεν είναι εδώ αλλά είναι πάντα μέσα στην καρδιά μου.

Πόσες φορές έχω προσευχηθεί να την δω ξανά στα όνειρά μου, να μιλήσω μαζί της, να την αγκαλιάσω, να ξαναδώ τις εκφράσεις του προσώπου της, το γέλιο της, το θυμό της, έστω μόνο την εικόνα της…

Κάποια στιγμή λοιπόν, θα χαμογελάσεις και πάλι αλλά το γέλιο σου θα κρατήσει μια στιγμή μοναχά και η εικόνα της θα περάσει αστραπιαία από το μυαλό σου. Θα βγείς ξανά έξω, θα αντιμετωπίσεις ξανά τον κόσμο αλλά εσένα το μυαλό σου θα μένει πάντα πίσω. Θα αρχίσεις να κάνεις όνειρα και πάλι, αλλά πάντα κάτι θα λείπει, κάτι δεν θα πηγαίνει καλά.Θα ανοίξεις ξανά το ραδιόφωνο αλλά πάντα, μα πάντα, κάποιο τραγούδι θα την θυμίζει.

Θα έρθουν και άλλες δύσκολες μέρες, λύπες, στεναχώριες καθημερινές αλλά εγώ δεν θα μπορώ να την πάρω τηλέφωνο να την ακούσω, να με εμψυχώσει, να με στηρίξει, έστω να ακούσω μια γλυκιά της κουβέντα, ένα αστείο της. Θα έρθουν μέρες που θα θέλω να νιώσω μαζί της και πάλι σαν παιδί αλλά ξέρω πως δεν πρόκειται να φανεί έξω από την πόρτα μου, δεν θα γελάσουμε, δεν θα πάμε για ψώνια μαζί, πράγματα καθημερινά, απλά, που εσύ μπορείς να τα κάνεις αλλά εγώ δεν θα μπορέσω να τα κάνω ποτέ ξανά.

Η ζωή θα συνεχιστεί, θα κάνει τον κύκλο της αλλά εμένα το παρελθόν θα συνοδεύει πάντα το παρόν μου. Πόσες φορές έχω προσευχηθεί να την δω ξανά στα όνειρά μου, να μιλήσω μαζί της, να την αγκαλιάσω, να ξαναδώ τις εκφράσεις του προσώπου της, το γέλιο της, το θυμό της, έστω μόνο την εικόνα της… Πόσες φορές έχω ξυπνήσει από τέτοιο όνειρο μέσα στη νύχτα και παρακαλούσα τον Θεό να μην με αφήσει να το ξεχάσω ως το πρωί… Πόσες φορές βλέπω τις φωτογραφίες της αλλά δεν μπορώ να την δω ζωντανή!

Πηγαίνοντας στο κοιμητήριο να την επισκεφτώ, ξέρω πως αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα, φεύγοντας, νιώθω πως επιστρέφω πίσω στο ψέμα, σε έναν ψεύτικο κόσμο, σε μια ρουτίνα χωρίς νόημα.

Χάνοντας, λοιπόν, την αδερφή σου χάνεις μαζί της τα παιδικά σας όνειρα, χάνεις χαμόγελα,στιγμές ευτυχίας και λύπης, χάνεις ένα σημαντικό κομμάτι της ψυχή σου που δεν θα μπορέσει ποτέ κανείς να σου το γεμίσει. Καμιά αγάπη, καμιά φιλία.

Ο θάνατος όμως, αφήνει συνήθως πίσω του μια παράξενη ελπίδα. Η δική μου ελπίδα είναι ότι κάποτε θα την ξαναδώ, θα την αγκαλιάσω, θα της πιάσω το χέρι και θα αρχίσουμε να μιλάμε ώρες ατέλειωτες όπως συνηθίζαμε να μιλάμε πάντα. Η δική μου ελπίδα είναι ότι είναι κάπου εκεί έξω και με κοιτάζει, με θυμάται όπως τη θυμάμαι και εγώ, γελά μαζί μου όταν γελάω, με προσέχει, με νιώθει… Με αυτήν την ελπίδα, λοιπόν, προχωρώ, μαζί της, πάντα. Περπατάμε μαζί χέρι-χέρι, μέχρι να την ξαναδώ, να την αγκαλιάσω και πάλι.

Αγαπημένη μου αδερφή, ξέρω πως περνάς πολύ καλά εκεί πάνω, αλλά κάθε φορά που θα νυχτώνει, θα σε περιμένω. Μην με ξεχνάς.

Εις το επανιδείν, η αδερφή σου,

Βικτώρια

Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων Συγκρούσεων Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων Συγκρούσεων Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

Συγκέντρωση Μνήμης: Αθήνα, 13.00 μπροστά στον Άρειο Πάγο, Λ. Αλεξάνδρας & Κ. Λουκάρεως 

Πέρασαν πια δέκα χρόνια αφότου ο σύλλογος μας ξεκίνησε να πραγματοποιεί στην Αθήνα εκδηλώσεις την τρίτη Κυριακή του Νοέμβρη, Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων Συγκρούσεων.

Στεκόμαστε με σεβασμό απέναντι στα εκατομμύρια των ανθρώπων που έχασαν όλα αυτά τα χρόνια τη ζωής τους, θύματα τροχαίων συγκρούσεων, αλλά και στους πολύ περισσότερους που επέζησαν με ένα σοβαρό τραυματισμό και  μια αναπηρία.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στις οικογένειες όλων αυτών των ανθρώπων που μπήκαν στο δρόμο του πόνου, που η ζωή τους άλλαξε αιφνιδιαστικά, βίαια, απροσδόκητα, μη αναστρέψιμα. Μέρος αυτού του κόσμου είμαστε και μείς.

Συμμετέχουμε στις δράσεις για την παγκόσμια Ημέρα Μνήμης όχι σαν μέρος του παγκόσμιου θεάματος με τις επαναλαμβανόμενες  σκηνές όπου ο θίασος των πρωταγωνιστών της παραγωγής του τροχαίου εγκλήματος «θα εκφράσει τη λύπη του».

Πολιτικοί που δεν λαμβάνουν κανένα μέτρο πρόληψης, βιομηχανίες που παράγουν όλο και πιο επιθετικά αυτοκίνητα και οι απαραίτητοι κομπάρσοι που θα διαβεβαιώσουν πως όλο αυτό το μακελειό στους δρόμους του πλανήτη που συνεχίζεται εδώ και δεκαετίες δεν είναι παρά ένα σύνολο «κακών στιγμών», «αμελειών» και «ατυχημάτων» θα εκφράσουν την συγκίνηση τους  για μια Ημέρα σε αντιστάθμισμα 365 ημερών υποκρισίας.

Ο σεβασμός στα θύματα των τροχαίων επιτάσσει να κάνουμε ότι μπορούμε για να σταματήσουμε το συνεχιζόμενο έγκλημα. Προυπόθεση γι αυτό είναι να σταματήσει να ισχύει το δίκιο του ισχυροτέρου:  Του οδηγού αυτοκινήτου απέναντι στον πεζό, τον ποδηλάτη ή στον χρήστη μικρότερου μηχανοκίνητου, του θύτη απένατι στο θύμα, του ζωντανού απέναντι στο νεκρό.

Θα συναντηθούμε φέτος μπροστά στον Άρειο Πάγο για να τιμήσουμε αυτούς πού χάσαμε και να θυμίσουμε πως: Χωρίς Δικαιοσύνη δεν θα υπάρξει Ειρήνη στους Δρόμους.

• Άμεση Κατάργηση του άρθρου 43 του ΚΟΚ που αφήνει ατιμώρητους τους εγκληματίες οδηγούς που εγκαταλείπουν τα θύματα τους.
• Ριζική αναμόρφωση της νομοθεσίας που αφορά στα τροχαία εγκλήματα. Ο φόνος στην άσφαλτο δεν είναι πλημμέλημα!

Αθήνα 4 Νοεμβρίου 2018                                                                                Πανελλαδικός σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα

Μια κραυγή απελπισίας

Ετικέτες

ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ, Πρόσωπα όχι αριθμοί, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Από την Εφημερίδα των Συντακτών 22/10/2018 

Ο πατέρας της Νεφέλης έχασε την κόρη του εξ αιτίας της επικίνδυνης οδήγησης ενός μοτοσικλετιστή που για δικούς του λόγους αποφάσισε να παίξει όχι μόνο τη δική του αλλά και τη ζωή μιας νεαρής κοπέλας στα ζάρια. Η Νεφέλη έφυγε για πάντα, ενώ τώρα ο πατέρας της κινδυνεύει και με ασφαλιστικά εναντίον του μέτρα από τον καταδικασμένο (με αναστολή) οδηγό που κρίθηκε ως ο βασικός υπαίτιος του θανάτου της κόρης του.

Ο οδηγός ζητά να μην αναφέρει το όνομά του ο πατέρας της Νεφέλης στον προσωπικό του λογαριασμό (Facebook). Προφανώς ο σεβασμός των προσωπικών δεδομένων είναι αυτονόητος, αλλά ο θρήνος ενός πατέρα για τη φρικτή απώλεια του παιδιού του προφανώς υπερέχει από κάθε τι άλλο και αυτό οφείλει να το προσμετρήσει η Δικαιοσύνη. Πολύ περισσότερο όταν μετά από καταδίκες που δεν αφορούν καν θάνατο δημοσιεύονται σωρηδόν τα ονόματα των καταδικασμένων όχι απλά στο facebook, αλλά στα ΜΜΕ χωρίς συνέπειες και χωρίς ασφαλιστικά μέτρα. 

Aγαπητέ αναγνώστη,

Η κόρη μου, η Μαρία Νεφέλη Σπηλιο­πούλου, ήταν συνεπιβάτης στο δίκυκλο που οδηγούσε ο Ι.Γ., ο οποίος, κυνηγώντας προπορευόμενα δίκυκλα, παραβίασε παλλόμενο φωτεινό σηματοδότη με συνέπεια να συγκρουστεί με διερχόμενο αυτοκίνητο. Το παραπάνω συμβάν έγινε στη διασταύρωση της οδού Αράτου με τη Μαιζώνος στις 30 Ιουλίου 2015.

Από την παραπάνω σύγκρουση η Μαρία Νεφέλη εκτινάχτηκε και προσκρούοντας στο διερχόμενο και εν συνεχεία στον προφυλακτήρα παράνομα σταθμευμένου αυτοκινήτου υπέστη βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις· νοσηλευόμενη στη ΜΕΘ του ΠΠΝΠ δεν κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή, εξέπνευσε 11 μερόνυχτα μετά, την Κυριακή, 9 Αυγούστου.

Δέον να σημειωθεί πως ο οδηγός του δικύκλου με αμετάκλητη ποινική απόφαση στις 8/3/2017 από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο της Πάτρας κρίθηκε ένοχος ανθρωποκτονίας κι εκτίει ποινή 30 μηνών. Με αναστολή.

Η συντριβή μου για την απώλεια της μοναχοκόρης μου με ωθεί να γράφω και να δημοσιεύω κείμενα στο διαδίκτυο συχνά, κείμενα προσανατολισμένα στη, μέσω της τιμωρίας των υπαιτίων, αποτροπή των τροχαίων εγκλημάτων. Εχω την αίσθηση πως ίσως προστατευτούν αθώοι άνθρωποι από τον Μολώχ της ασφάλτου, αν διαβάζουν τα κείμενά μου.

Αγαπητέ αναγνώστη, ο πόνος μου και η έκφρασή του, ο ελάχιστος φόρος τιμής στην αδικοσκοτωμένη 18χρονη κόρη μου, Μαρία Νεφέλη, αυτόν τον καιρό απειλείται, από τον προαναφερθέντα οδηγό δικύκλου. Μολονότι υπήρξε ένας από τους δράστες, ο κυριότερος, της ανθρωποκτονίας της κόρης μου, βλέποντας το όνομά του στις αναρτήσεις και συζητήσεις μου με τους φίλους μου στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Facebook, με κατηγορεί πως… «τον προσβάλλω».

Η αίτηση ασφαλιστικών μέτρων εναντίον των δημοσιεύσεων και συζητήσεών μου έχει οριστεί για τις 24 Οκτώβρη στην Πάτρα.

Ο φονιάς της κόρης μου κυκλοφορεί ελεύθερος και δεν αντέχει που η κατακραυγή μου είναι ισόβια. Επειδή λοιπόν, τρία χρόνια μετά, αυτός ο άνθρωπος θεωρεί πως «έχω εμμονές» και πως «πολύ βάσταξε πια το πένθος μου», αυτός που θεωρεί πως «προσβάλλεται η αξιοπρέπειά του».

Αυτός που αποφάσισε να σκοτωθεί η Μαρία Νεφέλη μας είναι ο κύριος Γ., αυτός αποφάσισε να πάρει στο λαιμό του τη ζωή του παιδιού μου, αν δεν αντέχει αυτά που γράφω, ας αναλογιστεί πώς εγώ αντέχω αυτό που έκανε. Οι πράξεις του γεννάνε τις λέξεις μου, δεν αποφάσισα εγώ να τον κατονομάζω ανθρωποκτόνο, αυτός αποφάσισε να κυνηγήσει τα φιλαράκια του για να τα προλάβει, ας υποστεί τις συνέπειες της πράξης του.

Γράφω, αγαπητέ αναγνώστη, και θα γράφω επειδή θεωρώ πως η αναγγελία των αποτελεσμάτων της δικαστικής ετυμηγορίας είναι χρέος όλων εμάς που χάσαμε τους ανθρώπους μας, ένα ελάχιστο χρέος για την ανθρωποθυσία τους.

Γράφω και θα γράφω επειδή θεωρώ πως δεν είναι θέμα τύχης ή ατυχίας η προστασία των ανθρώπων, αγαπητέ αναγνώστη, η προστασία των ανθρώπων είναι θέμα στάσης και συμπεριφοράς δικής μου, δικής σου, της Πολιτείας μας απέναντι σε όσους τα προκαλούν.

Αυτός είναι και ο λόγος για την παρούσα επιστολή που απευθύνεται σε σένα και σε κάθε νοήμονα συνάνθρωπο σε τούτη εδώ τη χώρα.

Οι πολίτες μιας χώρας που καθημερινά θρηνεί σκοτωμένους στην άσφαλτο πληροφορούνται πως είναι κατηγορούμενος κάποιος που γράφει πως δεν φταίει η «κακιά η ώρα» για αυτό που συνέβη στο δρόμο, αυτός που διατρανώνει πως φταίει για το χαμό της μοναχοκόρης του ένας άνθρωπος με ονοματεπώνυμο που οδηγούσε επικίνδυνα.

Αυτή η υπόθεση, αγαπητέ αναγνώστη, δεν αφορά μόνο ένα αδικοχαμένο παιδί και τον πατέρα του! Αυτή είναι μια υπόθεση για κάθε σκοτωμένο συνάνθρωπο, μέχρι να μην υπάρξει ποτέ πια κανένα θύμα, κανενός.

Η δημοσιοποίηση των στοιχείων της Μαρίας Νεφέλης μας είναι δυστυχώς δεδομένη, η δημοσιοποίηση των στοιχείων του ανθρώπου που της έκοψε το μέλλον γιατί να μην είναι;

Η Πολιτεία δεν τον έχει ήδη καταδικάσει σε δημόσια ανοιχτή ακροαματική διαδικασία;

Αγαπητέ αναγνώστη, να κάνουμε ησυχία όταν τα παιδιά μας κοιμούνται, όχι όταν τα σκοτώνουν. Σ’ ευχαριστώ για την προσοχή σου.

Γεώργιος Σπηλιόπουλος

Ε ρε μάνα…

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Στις 17 Αυγούστου 2018, στο νοσοκομείο Ρεθύμνου, έφυγε από τη ζωή η Δήμητρα Μαρματάκη Σταυρουλάκη. Μία από μας. Είχε κι αυτή την «τύχη» να χάσει ένα γιο, το Λευτέρη στα 21 του τον Ιούνη του 91 από τροχαίο έγκλημα. 

Την Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου στον Αη Γιώργη Κατσιφαριανών στα Χανιά θα πραγματοποιηθεί 40ημερο Μνημόσυνο.

Ενα μήνυμα απο τα παιδιά της και τα εγγόνια της:

Ε ρε μάνα… Δεν άντεξες να βασανίζεσαι και να «βασανίζεις» (όπως νόμιζες) τους γύρω σου. Μόλις κατάλαβες ότι έμπαινες στα άσχημα, τα παράτησες κι έφυγες.
Δεν σου αρέσανε ποτέ τα άσχημα άλλωστε. Τα όμορφα, τα χαρούμενα, τα γλυκά, τα ζεστά, τα δροσερά, τα νόστιμα, τα καλά, τα δίκαια ήθελες. Κόρη Σμυρνιάς & Αμαριώτη βλέπεις.
Κι ήθελες να τα μάθουμε κι εμείς, να τα αναζητάμε και να τα βρίσκουμε. Μας πότισες με την αγάπη σου, χαδιάρα και ζωντανή, γλυκιά και χαρούμενη, με τα αστεία και τα πειράγματά σου.

Κι αν έλειπε εκείνη η καταραμένη μέρα του Ιούνη του 91, τότε που σε βρήκε το πιο σκληρό χτύπημα που μπορεί να τύχει σε άνθρωπο, να χάνει το παιδί του, θα ήταν η ζωή σου όπως την θέλησες. Ήσυχη κι όμορφη.

Αλλά βλέπεις, η τροχαία δολοφονία «σκοτώνει» κι άλλους/ες πέρα από τον δολοφονημένο. Τσακίζει τους γύρω, τη μάνα πάνω απ’ όλα. Άδικο φονικό που δεν καταπίνεται, δεν γίνεται αποδεκτό από το μυαλό του ανθρώπου. Και δουλεύει σαν φαρμάκι ύπουλο, φαρμάκι που τρώει μυαλό, ψυχή, σωθικά.

Στα απάλυναν και στα ομόρφυναν -όσο γινόταν πια- τα πικρά χρόνια οι 4 εγγόνες σου που σου γέμισαν τη ζωή, σε αγάπησαν και τις αγάπησες χωρίς όρια και προχθές ένοιωσαν τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια τους μόλις έμαθαν το κακό μαντάτο.
Κι ο γερο-Μιχάλης, στα 91 του απόμεινε να σε ψάχνει στο άδειο σπίτι μετά από 56 ακριβώς χρόνια αχώριστης, αγαπημένης και γεμάτης ζωής.
Μάνα, καλά να περνάς. Θα βρεις το Λευτέρη μας και θα ησυχάσεις, τα 4 λατρεμένα αδέλφια σου, τις φιλενάδες σου, τα ξαδέλφιά σου. Όμορφα, χαρούμενα, γλυκά, ζεστά, δροσερά, νόστιμα.

Τα παιδιά σου, Αρετή και Κώστας

Οι εγγόνες σου, Διώνη, Χριστίνα, Ελευθερία, Δήμητρα

• Στη Μνήμη της Δήμητρας και του Λευτέρη Μαρματάκη η οικογένεια προσέφερε 300 ευρώ στον SOS Τροχαία Εγκλήματα.

 

Χίος: 4ο Τουρνουά Μπάσκετ Θοδωρής Τριπολίτης.

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Στις 21 Σεπτεμβρίου 2013 στα Ταμπάκικα της Χίου ο 20χρονος Θοδωρής Τριπολίτης, ένας νέος, ιδιαίτερα χαρισματικός άνθρωπος έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα. (Περισσότερα για το Θοδωρή: ΕΔΩ).

Αν και τόσο νέος το αποτύπωμα που άφησε είναι πολύ ισχυρό και καθημερινά τον θυμούνται και εκφράζουν την αγάπη τους άνθρωποι που το γνώρισαν στις σχολικές, αθλητικές, κοινωνικές δραστηριότητες.

Κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες το σωματείο του οποίου υπήρξε αθλητής, ο ΒΑΟΛ, διοργανώνει ένα τουρνουά μπάσκετ στη Μνήμη του.

Η Διεύθυνση Σχολικών Δραστηριοτήτων Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Χίου σε ανάρτηση της σημειώνει:

* Κάθε Σεπτέμβρη, εδώ και τέσσερα χρόνια, τα μεγάλα μάτια τού Θοδωρή Τριπολίτη μάς ατενίζουν από την αφίσα του και το χαμόγελό του μας καλεί, από σχολικούς πίνακες ανακοινώσεων και βιτρίνες καταστημάτων τής πόλης. Μας καλεί στο τουρνουά μπάσκετ ανδρών, το αφιερωμένο, από το Β. Α. Ο. Λ. Χίου, στη μνήμη του (21-22-23 Σεπτέμβρη, στο κλειστό Δημοτικό Γυμναστήριο Χίου).

* Έτσι, ταξιδεύουμε ξανά και ξανά στη βαθιά θάλασσα της απουσίας του και εμπεδώνουμε τη διδαχή της : να προσέχετε τις ζωές σας και να τις θωρακίζετε αποτελεσματικά στους κινδύνους που παραμονεύουν.

4ο Τουρνουά Μπάσκετ Θοδωρής Τριπολίτης ανακοίνωση του ΒΑΟΛ

 Έχουμε μπει πλέον στην τελική ευθεία για το 4ο Τουρνουά Μπάσκετ Ανδρών «Θοδωρής Τριπολίτης» που διοργανώνει ο ΒΑΟΛ Χίου στη μνήμη του αδικοχαμένου αθλητή του και το οποίο πλέον τείνει να γίνει θεσμός. Με την αρωγή των συνδιοργανωτών Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου και Δήμου Χίου και τη συμπαράσταση του ΝΠΔΔ Χίου και της ΤΕ Χίου, θα βρεθούν στο παρκέ του Κλειστού, σε μια πρόβα τζενεράλε εν όψει του ξεκινήματος της νέας αγωνιστικής περιόδου, ο ισχυρός ΕΡΜΗΣ ΣΧΗΜΑΤΑΡΙΟΥ (Γ΄ Εθνική), η ανερχόμενη ΧΑΛΚΙΔΑ ΒΑSKETBALL ACADEMY (ΧΒΑ) (Α΄ ΕΣΚΑΣΕ), ο Πρωταθλητής Χίου ΦΟ ΒΡΟΝΤΑΔΟΥ και φυσικά ο ΒΑΟΛ ΧΙΟΥ στο κατώφλι της 4^ης συμμετοχής του στη Γ΄ Εθνική.

Την Παρασκευή 21, το Σάββατο 22και την Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου όσοι επιλέξουν να βρεθούν στις κερκίδες του Κλειστού Δημοτικού Γυμναστηρίου Χίου, θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν 6 συναρπαστικούς αγώνες αφιερωμένους στη μνήμη του 19χρονου αθλητή του Βούρειου που έφυγε για τη γειτονιά των αγγέλων εξ αιτίας τροχαίου 4 χρόνια πριν… Στο χώρο του Κλειστού θα λειτουργήσει, όπως κάθε χρόνο, έκθεση φωτογραφίας από τη σύντομη αλλά πολύπλευρη αθλητική και κοινωνική ζωή του Θοδωρή, ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια των αγώνων θα πραγματοποιείται συγκέντρωση χρημάτων που θα δοθούν στην Στέγη Υποστηριζόμενης Διαβίωσης (Νεοχώρι, Χίος).

Με την ελπίδα ο Θοδωρής να αποτελέσει την αφορμή για περισσότερη προσοχή στους δρόμους και σεβασμό των κανόνων του ΚΟΚ από όλους ώστε να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα στην άσφαλτο, σας καλούμε να παρακολουθήσετε αγωνιζόμενες τις σπουδαίες ομάδες του φετινού τουρνουά, να συνδράμετε στην ενίσχυση των παιδιών της Στέγης και να κρατήσετε ζωντανή τη μνήμη του Θοδωρή μέσα από το 4ο Τουρνουά του και το φωτογραφικό ταξίδι της ζωής του…

Τί να κάνετε για να μην (ξανα)προσβληθεί η προσωπικότητά σας στο διαδίκτυο!

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Ναι, μέχρι στιγμής αντέξαμε πολλά… Δε θα σε βασανίσω, αγαπητέ αναγνώστη, ούτε με τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας εκείνες τις σπαρακτικές στιγμές του αποχωρισμού του παιδιού μας από ετούτον τον κόσμο. Πάνε 3 χρόνια πια και, μολονότι  έχουν ανεξίτηλα χαραχτεί στη μνήμη μας, εν τούτοις η ζωή,  με τη γλυκόπικρη γεύση της,  προχωράει …’δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία’ , που λέει κι ο ποιητής.

Η αντοχή μας, λοιπόν,  δοκιμάστηκε πάμπολλες φορές και  μετά από την αποχαιρετιστήρια τελετή … δοκιμάστηκε, μάλιστα,  και δοκιμάζεται από τότε που κυρίως,   συνερχόμενοι από το αρχικό σοκ της απώλειας του μονάκριβου παιδιού μας στην άσφαλτο, πήραμε την απόφαση της απόδοσης ευθυνών και της τιμωρίας των υπευθύνων με τα μέσα που μας παρέχουν  οι Νόμοι.

Νεφέλη Σπηλιοπούλου, 18 ετών.

Εδώ, ακριβώς, ήταν που  άρχιζε  το πιο δύσκολο  κομμάτι  για τον κοινωνικό περίγυρο, για τους άλλους, για σένα, αγαπητέ αναγνώστη. Στην απόφασή μας να μη συμβιβαστούμε με εξωδικαστικές συναλλαγές …ούτε με συμφωνίες ‘κάτω από το τραπέζι’, αφού η Νεφέλη ήταν μόλις 18 χρονών και άρα,  το άτομο, που  την ανέβασε στο μηχανάκι του κι αποφάσισε πως η σωματική της ακεραιότητα δεν ήταν περισσότερο σημαντική από τη δική του καταξίωση ως …οδηγού δίχως δίπλωμα,  έπρεπε να κυνηγηθεί δικαστικά. Είχαμε κι έχουμε χρέος στη μνήμη της να διεκδικήσουμε τη δικαίωσή της  με την απόλυτη διαφάνεια και καθαρότητα, αυτήν που μας στέλνει το βλέμμα της,  ελάχιστη ανακούφιση της ψυχούλας της για τη ζωή που ήθελε να ζήσει και της  τη στέρησε ένας άνθρωπος  που εκτός του ότι υπήρξε ανόητος εκείνη την ώρα, αποδείχτηκε εκ των υστέρων να στερείται ακόμα και της κοινής λογικής και ηθικής. Με μπόλικους συνυπαίτιους συμπαραστάτες στην κουστωδία του εγκλήματος που διεπράχθη.

Αντέξαμε την  υπαγωγή της υπόθεσης της ανθρωποκτονίας της μοναχοκόρης μας στα ‘πλημμελήματα’ … αντέξαμε το μη φανέρωμα  της στοιχειώδους  δέουσας ευαισθησίας  για ένα άδικα πεθαμένο 18χρονο κορίτσι που δεν έφυγε από μία αιτία αλλά από ένα συνδυασμό παραγόντων, αντέξαμε την εξίσωση με όλες τις περιπτώσεις θανάτου στους δρόμους αυτής εδώ της χώρας, τη  μη διάκριση ανάμεσα στην αμέλεια και στο δόλο. Σε πρώτο βαθμό, ακόμη, οι παραπάνω αποφάσεις. Οι ρυθμοί είναι αργοί στο σύστημα απονομής δικαιοσύνης, ας ελπίσουμε πως είναι τουλάχιστον αυτό στοιχείο ενθαρρυντικό για το αποτέλεσμα.

Αντέξαμε, βεβαίως,  ακόμη και το άκουσμα της γραμμής υπεράσπισης του κατηγορούμενου, μιας γραμμής που  αποφθεγματικά διατυπωμένη τόλμησε να εκφραστεί στην ετυμηγορία του δικηγόρου του κύριου υπαίτιου  ότι ο… ‘θεός και η τύχη αποφάσισαν’ για να κοπεί το νήμα της ζωής της κόρης μας. Αντέξαμε, αγαπητέ αναγνώστη,  να διαπιστώνουμε ότι και στην περίπτωσή μας οι δικάζοντες εκπρόσωποι της ελληνικής Πολιτείας, παρ όλες τις αποχρώσες ενδείξεις ότι η συγκεκριμένη υπόθεση έπρεπε να αναχθεί σε κακούργημα, παρέμεναν εγκλωβισμένοι στο νομικό πλαίσιο για τα τροχαία δυστυχήματα. Δεκαετίες τώρα στην Ελλάδα οι σχετικές αποφάσεις συμμορφώνονται στη σχεδόν χαιρέκακη λογική ότι οι ευθύνες του οδηγού δεν είναι  η πρόθεση να σκοτώσει αλλά η αμέλεια,  και αποφάσισαν για τη Νεφέλη εκείνο που είθισται για κάθε σκοτωμένο στην άσφαλτο σε αυτόν τον τόπο.

Παρόλο που υπάρχουν στο φάκελο της υπόθεσης  ουκ ολίγα στοιχεία που σηματοδοτούν  τη διατάραξη της ασφάλειας των συγκοινωνιών, η απόφαση στο πρωτόδικο ποινικό καταδίκασε ως ένοχο έναν και μόνο, τον κύριο υπαίτιο  από τους πολλούς υπευθύνους του συμβάντος, το Γιαννακόπουλο Ιωάννη του Αθανασίου, οδηγό μοτοσικλέτας δίχως δίπλωμα που παραβίασε παλλόμενο και ΣΤΟΠ και συγκρούστηκε με αυτοκίνητο που είχε προτεραιότητα. Με αναστολή βεβαίως η ποινή των 30 μηνών που έφαγε. H υπόθεση χάρη στην παρέμβαση του συνηγόρου μας και την ένστασή μας προς τις εισαγγελικές αρχές, παραμένει ανοικτή. Κι αντέχουμε.  Έτσι, μολονότι νιώσαμε το βουνό να μας πλακώνει, και,   μολονότι  σεβόμαστε την πρωτόδικη απόφαση , αμφισβητήσαμε την ετυμηγορία   και συνεχίσαμε να απαιτούμε  πληρέστερη απόδοση ευθυνών. Για όλους τους φταίχτες. Ακόμα κι αν  ακούσαμε αυτή την ποινή,  χάδι στο δράστη,  παραμείναμε αταλάντευτοι στην αρχική μας απόφαση πως ο μόνος τρόπος αντίδρασής μας είναι να γράφουμε για τους ενόχους.   Οι άνθρωποι, όμως, ενοχλούνται και  ισχυρίζονται ότι αυτό που κάνουμε, εμείς και οι φίλοι μας, να τους λέμε ‘φονιάδες’ τους προσβάλλει την προσωπικότητα. Ναι, αυτό ακριβώς έγραψα, μην τρίβεις τα μάτια σου. Ξανακοίτα την από πάνω γραμμή αν δεν το πιστεύεις. Τους προσβάλλει την προσωπικότητα… το άκουσμα ή η ανάγνωση  της λέξης την οποίαν δεν αντέχουν ή να βλέπουνε ή να ακούνε ενώ χαρακτηρίζει τον εαυτόν τους αποδεδειγμένα και με δικαστική ήδη δημοσιευμένη απόφαση.…  πώς λέμε φταίει ο καθρέφτης που κοιτάζομαι γιατί, ενώ είμαι κουασιμόδος, εν τούτοις αυτός με δείχνει ασχημόπαπο;  Σκοπός του σημερινού κειμένου, λοιπόν,  είναι να μιλήσουμε  για το απίστευτο, απίθανο και πρωτοφανές  εμπόδιο  στο δύσβατο μονοπάτι της δικαίωσης, εμπόδιο που ακούει στο όνομα: ‘’ κάλλιο ειν’ η φήμη   του φονιά παρά  του φονεμένου’’ (κάπως παραλλαγμένο το λένε στην Κρήτη, νομίζω).

Κάποιοι νόμοι, λοιπόν,  αγαπητέ αναγνώστη, εκτός του ότι ερμηνεύτηκαν με τέτοιον τρόπο ώστε η ανοησία ενός και μόνο  να επιμετρηθεί ως αμέλεια στην ποινική δίκη,  εκτός του ότι δεν οδήγησαν στα σίδερα της φυλακής για πάντα κάποιον  που σκότωσε τη ζωή τριών ανθρώπων  άφησαν έρμαιο το περί δικαίου αίσθημά μας την ώρα που κάποιοι άλλοι νόμοι χρησιμοποιούνται εκ μέρους των αντιδίκων ώστε να σύρουν εμάς ως κατηγορούμενους για αυτήν ακριβώς την έως τώρα  απογοήτευσή μας από τα ένδικα μέσα. Το  συνταγματικά κατοχυρωμένο ανθρώπινο δικαίωμα στο σεβασμό της προσωπικότητας του ατόμου θεωρεί  η οικογένειά του Γ.  ότι προσβλήθηκε  με όσα αναφέρονται κατά καιρούς στο Χρονολόγιό μου  στο Facebook,  επομένως καταθέτουν αγωγή για επιβολή ασφαλιστικών μέτρων. Αισθάνομαι λοιπόν κι εγώ υποχρεωμένος να δημοσιοποιήσω ετούτο εδώ το κείμενο για κάτι  που  πλήττει καίρια το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά μου ελεύθερης έκφρασης, θεωρώντας πως πρέπει να γράφω για την  απαράδεκτη συμπεριφορά και  στάση τους. Σε αυτό το τροχαίο έγκλημα όπου μαθητές του σχολείου που δίδασκα έγιναν η αιτία να χάσει τη ζωή της η  κόρη μου, εκείνο που με θλίβει, αγαπητέ αναγνώστη,  είναι πως συνειδητοποίησα μια σκληρή αλήθεια:  πως όσο και να παλεύεις, στο τέλος για κάποιες περιπτώσεις ανθρώπων ή ‘ανθρώπων’  θα είσαι λίγος.  Αν και επεδίωκα να μιλάω στην ψυχή τους και  επέμενα να μιλάω για προσπάθεια, αλληλεγγύη, φιλότιμο,  δυστυχώς, με τη στάση του μετά το συμβάν ο Γ. και όχι μόνο αυτός , με απογοήτευσαν.

Δε με πλήγωσε μόνο με την απόφασή του, αγαπητέ αναγνώστη,  να περάσει το φανάρι·  ολοκληρωτικά με τσάκισε όταν μού έδωσε  να καταλάβω πως ό τι πάσχιζα να του μάθω  έγινε στάχτη εμπρός στο φόβο του μήπως υποστεί τιμωρία. Αν η Νεφέλη έμεινε για πάντα 18 χρονών λόγω του χαμού της,  τότε αυτός δεν αρνήθηκε να γίνει  ένας δυστυχισμένος ευθυνόφοβος  ανθρωπάκος και δυστυχώς λυπάμαι που δε θα εξελιχθεί με όσα τον συμβούλεψε  κι εξακολουθεί ο περίγυρός του. Έλεγα συχνά στους μαθητές μου που αγχώνονταν για το διάβασμα και τις επιδόσεις τους στα μαθήματα πως ανθρώπινα είναι τα λάθη,  συχνά τα παιδικά τους ατοπήματα μού έφερναν ένα χαμόγελο κατανόησης και με μία φιλική παραίνεση το ξεπερνούσαμε. Μάθηση το λένε αυτό. Ας το δούμε όμως, τώρα,  σε μία άλλη, πιο ‘μεγάλη’  κλίμακα…  Το λάθος που έκανε αυτό το παιδί  και απέβη μοιραίο για ένα άλλο παιδί δεν  ήταν και μικρό  αλλά το μεγαλύτερο λάθος του ήταν το ότι δεν το παραδέχτηκε, δεν ξέρω ποιος ακριβώς φταίει για αυτό το απροσμέτρητο λάθος. Γι αυτό γράφω και θα γράφω. Με λύπη, με θυμό και οργή αλλά και με οίκτο. Εν τω μεταξύ, στην εναντίον μου αγωγή , η οικογένεια του Γ. καταλογίζει σε μένα  πως το ότι δεν δέχομαι να αποκαλείται φίλος της Νεφέλης ο Γ. είναι  προσβλητικό για την προσωπικότητά τους .  Ένα άτομο που απέτυχε να σταθεί στα πόδια του και να ομολογήσει την αλήθεια σε μία τέτοια περίσταση, δε θα τον  θεωρούσε ποτέ  φίλο της η Νεφέλη! Αυτός που τρέμοντας μού  έλεγε ‘δάσκαλε, έφταιξα κάνε με ό τι θες’ στο νοσοκομείο, θλίβομαι και απελπίζομαι  να τον ακούω στο δικαστήριο να λέει αρλούμπες·  σφίχτηκε η καρδιά μου και πλέον  ντρέπομαι να τον βλέπω και να τον ακούω να καταθέτει τελικά ότι …σταμάτησε και ότι …με συγχωρεί για όσα λέω. Δασκαλεμένος, όχι πλέον από το δάσκαλό του, κρίμα παιδί μου, κρίμα για όλους σας.

Οι εκφοβισμοί δε ‘λένε κάτι’ στον άνθρωπο που έπαθε εξαιτίας σας  τέτοιο κακό, κύριοι παρακολουθητές των προσωπικών μου συζητήσεων και προβληματισμών στα χρονολόγια του Facebook… Αντιθέτως. Είναι φοβερή αυτή  η πρωτοτυπία να απειλείται ο πατέρας του σκοτωμένου παιδιού με φυλάκιση επειδή εκφράζεται  στο Facebook ενάντια στον ήδη  καταδικασθέντα  δράστη του φόνου του παιδιού του.  Ναι! Θυμώνω  που οι νόμοι  επιτρέπουν στο φονιά του παιδιού μου να κυκλοφορεί ελεύθερος.  Και το γράφω.

Mε τα ασφαλιστικά μέτρα εναντίον μου για τις δημοσιεύσεις στο Facebook,  πασχίζουν  να  αναγνωριστεί στο δικαστήριο η αξιοπρέπειά τους με εμένα εναγόμενο.  Η στρουθοκάμηλος  έχωσε το κεφάλι της στην άμμο και νομίζει πως είναι αόρατη επειδή δε βλέπει. Δεν ξέρω τι θα αποφασίσει  το δικαστήριο σε ενάμιση μήνα, για κάποια  από τα γραπτά μου, αν αποτελούν προσβολή ή όχι! Εκείνο για το οποίο είμαι σίγουρος, όμως, είναι πως η ηθικότητα στον άνθρωπο είναι  ένα μέγεθος που δε διεκδικείται ούτε επισφραγίζεται  στα δικαστήρια, είναι κάτι που ή το έχεις ή  δεν το έχεις.

Γιώργος Σπηλιόπουλος, πατέρας της Νεφέλης που σήμερα 10 Σεπτεμβρίου θα γινόταν 21 χρονών.

Πάτρα,Ελλάδα.

Πλανήτης Γη.

Σημείωση SOS Τροχαία Εγκλήματα: 

Στον (χωρίς άδεια οδήγησης) οδηγό μοτοσικλέτας Γιαννακόπουλο Ιωάννη, ασκήθηκε αυτεπάγγελτα δίωξη για ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΑ για το τροχαίο έγκλημα που είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο της 18χρονης Νεφέλης Σπηλιοπούλου. Για τον ίδιο λόγο, για ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΑ το πρωτοβάθμιο δικαστήριο τον καταδίκασε σε 30 μήνες φυλάκιση με αναστολή.

Η πρωτοφανής πανελλαδικά (πιθανόν και παγκόσμια) ενέργεια να κάνουν αγωγή στον Πατέρα του θύματος για να μη χαρακτηρίζει το δράστη φονιά, είναι σε πλήρη αντίθεση με την θεσμική πραγματικότητα. Τον χαρακτηρισμό τον έδωσε η Πολιτεία – μέσω της Δικαιοσύνης και όχι η οικογένεια του θύματος.

Η προσθήκη της αμέλειας στους κατηγορούμενους για τροχαία εγκλήματα δεν αναιρεί το ότι διώκονται και καταδικάζονται για ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΑ.

Αν πραγματικά ενοχλεί ο χαρακτηρισμός, δηλαδή η ίδια η κατηγορία που του αποδόθηκε τον δράστη αντί να ασχολείται με το facebook και να  «ποινικοποιεί» τις αναρτήσεις της οικογένειας του θύματος θα μπορούσε να απευθυνθεί στο μόνο αρμόδιο, το κοινοβούλιο και να ζητήσει να αλλάξουν οι σχετικές κατηγορίες για τους δράστες τροχαίων εγκλημάτων.

Σίγουρα θα βρει περισσότερους συμμάχους σ αυτήν την προσπάθεια και τυπικής απενοχοποίησης των δραστών απ όσους τουλάχιστον βρήκαμε εμείς στην προσπάθεια για μια αναδιαμόρφωση της νομοθεσίας που αφορά στα τροχαία εγκλήματα.

Σε κάθε περίπτωση είναι απόλυτα κατανοητό πως άνθρωποι πού έπαιξαν με την ζωή των άλλων συνεχίζουν τώρα να παίζουν με τις λέξεις.  Αλλά αυτό το κατανοητό είναι απόλυτα προκλητικό και προσβλητικό, όχι μόνο για την οικογένεια της Νεφέλης, αλλά για όλες τις δεκάδες χιλιάδες οικογένειες με θύματα τροχαίων εγκλημάτων.

Γιατί όπου υπάρχει θύμα, υπάρχει και θύτης.

Γιατί Ανθρωποκτονία = Φόνος.   

Πανελλαδικός σύλλογος SOS  Τροχαία Εγκλήματα 10/9/2018

Κυριακή 26 Αυγούστου 2018: Jazz απο τη Γη στη Σελήνη…

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Πανσέληνος στον Αρχαιολογικό χώρο Τυλίσου.
Κυριακή 26 Αυγούστου 2018: JAZZ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ

Για όγδοη συνεχόμενη χρονιά ένα ταξίδι με τζαζ μουσική στον Αρχαιολογικό χώρο Τυλίσου, στην Κρήτη. Φέτος θα ταξιδέψουμε μαζί με τους: Jazz O Matic και την Αλεξάνδρα Σιέτη.

Μια σύμπραξη ορισμένων από τους πιο σημαντικούς μουσικούς της τζαζ στη χώρα μας που θα παρουσιάσει ένα πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει κλασσικά κομμάτια της jazz,   funk και soul ρυθμούς  και συνθέσεις των μελών του σχήματος.
Oleg Chaly, πλήκτρα

Χάρης Καπετανάκης, σαξόφωνο
Ανδρέας Θερμός, σαξόφωνο,

Γιώργος Σμυρνής, μπάσο
Νίκος Βαργιαμίδης,τύμπανα
Αλεξάνδρα Σιέτη, φωνή.

Όπως κάθε χρόνο η συναυλία είναι αφιερωμένη στον (καταγόμενο από την Τύλισο) τζαζ ντράμερ Κώστα Κουβίδη, φίλοι και συνεργάτες του οποίου ήταν όλοι οι μουσικοί που συμμετέχουν, και σε όλα τα θύματα των τροχαίων συγκρούσεων.

Σας περιμένουμε στην Τύλισο, για ένα ασφαλές και ευχάριστο ταξίδι.

Αλλα και για να δηλώσουμε τη θέληση μας να σταματήσουμε το μακελειό στους δρόμους.

Όσοι το θέλησαν στ αλήθεια μπόρεσαν και το σταμάτησαν.

You Are What U Do – Κώστας Κουβίδης, Πολιτιστικός Σύλλογος Τυλίσου,

Δήμος Μαλεβιζίου, Αρχαιολογική Υπηρεσία Ηρακλείου

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ – ΕΝΑΡΞΗ 21.00 

Jazz O Matic:

Oleg Chaly – πλήκτρα

Τζαζ πιανίστας, απόφοιτος του Murmansk Music College. Jazz & Variety Music Department .

Απο το 1985 μεχρι το 1999 συμμετείχε σε διάφορα Jazz φεστιβάλ στη Ρωσία, την Εσθονία, την Ουκρανία, τη Φινλανδία, τη Νορβηγία, την Ελβετία όπως και στις ΗΠΑ (Jacksonville National Jazz Festival, Jacksonville,FL.1990).

Από το 1999 μέχρι σήμερα μένει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη.

΄Εχει συνεργαστεί με σημαντικούς μουσικούς όπως οι: Sheila Jordan, Sasha Mashin, Chico Freeman, Louisiana Red, Dolores Scott, Milcho Leviev, Tony Lakatos, Rex Richardson, Richie Morales, Alexander Berenson, Nikolay Poporavko, Diego Rivera, Craig Bailey, Sanni Orasmaa κ.α..

Με δικα του σχήματα (Thessaloniki Rhythm Section, Oleg Chaly Trio/Quartet/Quintet, Hammond Organ Trio, Oleg Chaly Organ Septet, Hit The Road Blues Band, Radio Motown) και με άλλα στα οποία συμμετέχει σαν προσκεκλημένος (Blues Wire, Nasa Funk, Aroma Caribe κα), εμφανίζεται σε clubs και Jazz & Blues Festivals στην Ελλάδα, τη Γερμανία, Βουλγαρία, Βόρεια Μακεδονία και Σερβία.

Για 18 συνεχή καλοκαίρια εργάζεται σαν πιανίστας στο γνωστό απο το ετήσιο φεστιβάλ του μεγαλύτερο ξενοδοχειακό συγκρότημα της Βόρειας Ελλάδας το SANI RESORT. Φέτος το καλοκαιρι συνεργάστηκε μαζί του η Αλεξάνδρα Σιέτη.

Ο Oleg Chaly έχει δημιουργήσει ένα δικό του Ωδείο Jazz στη Θεσσαλονίκη.

Καπετανάκης Χάρης – σαξόφωνο

Ο Χάρης Καπετανάκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε σαξόφωνο και μουσικά  θεωρητικά και από το 1991 ασχολείται ενεργά με τη μουσική, ως μέλος σε διάφορα συγκροτήματα της jazz, funk και latin σκηνής, όπως Hardgroove quartet, nasa funk, Jazz frequency quintet, Aroma Caribe, Nariz, We r Enough, αλλά και ως session μουσικός σε διαφορα projects της ελληνικής και ξένης μουσικής. Με τα παραπάνω συγκροτήματα έχει δώσει πολλές συναυλίες στην Ελλάδα, Κύπρο, Σερβία, Δανία, Αγγλία, Ιταλία, Ουγγαρία.

Έχει ηχογραφήσει σε πολλούς δίσκους ενώ προσωπικές του συνθέσεις υπάρχουν στις δουλειές των hardgroove και των nasa funk και στο προσωπικό του album που θα κυκλοφορήσει σύντομα.

Πέραν των σπουδαίων μουσικών, φίλων και συναδέλφων που συμμετέχουν στiς μπάντες που αναφέρθηκαν, έχει επίσης συνεργαστεί σε δισκογραφία και συναυλίες με μουσικούς όπως οι Roberto Pla, Ray Vega, Milcho Levief, Sheila Jordan, Chico Freeman, Herman Olivera, Alex Jacimovic, Alex Masha, Diego Rivera, Speakeasies, Χάρης Ιωάννου, Χρήστος Ραφαηλίδης και πολλούς άλλους. Επίσης έχει ανοίξει συναυλίες για τους Tito Puente, Eddie Palmieri (Sani Festival), Celia Cruz, los Van Van.

Συνεργασίες στην εγχώρια μουσική σκηνή: Παύλος Παυλίδης, Άγαμοι Θύται, Ξάξακες, Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, Κ.Θ.Β.Ε.,και άλλοι.

Έχει γράψει μουσική για 5 ταινίες μικρού μήκους.

Σπουδές: 1991 -1994 σαξοφώνου, κλασσικής & jazz αρμονίας ( Σύγχρονο Ωδείο Θεσσάλονίκης – Σχολή jazz). Το 1995  παρακολούθησε σεμινάριο jazz του Berklee College of Music και έλαβε υποτροφία.

Απέκτησε επίσης δίπλωμα κλασσικού σαξοφώνου, πτυχίο αντίστιξης, πτυχίο φούγκας καθώς και πτυχίο μουσικολογίας από το τμήμα μουσικών σπουδών (Α.Π.Θ.)

–Είναι τελειόφοιτος του Ιονίου Πανεπιστημίου, κατεύθυνση εκτέλεσης jazz σαξοφώνου

– Η διπλωματική του εργασία (ΑΠΘ) έχει θέμα:  “Αυτοσχεδιασμός και δυναμικές σχέσεις (interactions) των μουσικών στη τζαζ. Μια ποιοτική έρευνα με μουσικο εκπαιδευτικές προεκτάσεις

ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ:  Από το 2001, καθηγητής σαξοφώνου σε μουσικά σχολεία,  στο Σύγχρονο Ωδείο Θεσσαλονίκης και   στο Δημοτικό Ωδείο Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης.

Δισκογραφία

HARDGROOVE QUARTET “rewind, AROMA CARIBE “musica latina”,                 NASA FUNK “hippofunkohirous”, “Αντικειμενικά”,                                           ΤRIO MARE jazz quartet “Agamemnon”

Ανδρέας Θερμός – σαξόφωνο

Ο Ανδρέας Θερμός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Ξεκίνησε μαθήματα πιάνου όταν ήταν 6 χρονών και σαξοφώνου στα 12. Δάσκαλοι του ήταν οι David Lynch, Δημήτρης Βασιλάκης, Τάκης Πατερέλης.  Αποφοίτησε από το Μουσικό Γυμνάσιο και Λύκειο Παλλήνης το 1995. Την ίδια χρονιά αποφοίτησε από το Ωδείο Φίλιππος Νάκας και κέρδισε υποτροφία από το Berklee College Of Music της Βοστόνης. Το 1996 ξεκίνησε τις σπουδές του στο Berklee όπου μαθήτευσε με τους: George Garzone, Billy Pierce, Andy McGhee, Jerry Bergonzi, κ.α. και είχε την ευκαιρία να συνεργαστεί με τους: Greg Hopkins Big Band, Phil Wilson Big Band, Kendrick Scott, Lionel Louke, Mark Kelley, Milan Milanovic, Theodossi Spassov, Jesus Santandreu, Vardan Ovespian, Damian Draghici, κ.α.  Έζησε ένα χρόνο στην Νέα Υόρκη και το 2001 επέστρεψε στην Ελλάδα.

Συνεργάστηκε με τον πιανίστα Λευτέρη Κορδή και το Δη.Πε.Θε Κέρκυρας και συμμετείχε στους Grupo Candela. Παράλληλα δημιούργησε τους “Cinnamon Free” με τον Γιώργο Κοντραφούρη. Το 2002-03 υπήρξε ενεργό μέλος των Greek Wariors υπο την διεύθυνση του Δημήτρη Βασιλάκη και Jason Yarde με εμφανίσεις στο Euro Jazz Festival(Αθήνα) και στα «Δημήτρια» (Θεσσαλονίκη) εκπροσωπώντας την Αγγλία.  Συνεργάζεται με τον Τάκη Φαραζή με τον οποίο δημιουργεί Jazz Quartet. Το 2003-04 έκανε περιοδεία με τον Dick Griffin (Charles Mingus) και τον Κώστα Μαγγίνα.To 2004-05 εκπλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις και συμμετείχε στην Συναυλία του Havier Vercher(Ισπανία) στο Euro Jazz Festival. Το 2005-07 δημιούργησε το συγκρότημα “Jazz Roots” με τον Κώστα Κουβίδη και έκανε περιοδείες με την Shelley Burns και τον Daniel Tilling. To 2008-09 συνεργάστηκε με την Julie Massino και τους J-Funk Band καθώς και με τους Neo Yoruba People με τον Adedeji Adetayo. Το 2009-11 συνεργάζεται με τον Ισπανό τρομπετίστα Raynald Colom και παράληλα δημιουργεί τους Bellafunk Orchestra.  To 2012 -17 προσλαμβάνεται στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση στο Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης και Λευκάδας.  Εκτός των μουσικών δραστηριοτήτων εργάζεται στoν τομέα επιμέλειας της οικογενειακής εκδοτικής επιχείρησης των μουσικών εκδόσεων Fagottobooks

Γιώργος Σμυρνής, μπάσο

Ζεί στη Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησε σπουδές κλασσικής κιθάρας σε ηλι κία 12 ετών. Από 16 ετών ασχολήθηκε με την  Jazz και τα συγγενικά της είδη (Latin, Funk, Soul κλπ)  ξεκινώντας την ενασχόληση του με το ηλεκτρικό μπάσο καια αργότερα με το κόντρα μπάσο με τα οποία εργάζεται επαγγελματικά ως σήμερα.

– Σπούδασε στο Πολυτεχνείο και  παράλληλα σπούδαζε ντραμς επί δύο χρόνια στη σχολή AGOSTINI της Θεσσαλονίκης και για κάποι διάστημε εργάστηκε σαν ντράμερ.

-Καλλιεργώντας περαιτέρω τη διάσταση του multi – instumentalist,  έκανε σπουδές πιάνου (κλασσικό ρεπερτόριο και  Jazz) και σαξοφώνου.

-Για πάνω από δεκαπέντε χρόνια ενεργό μέλος  τηε μουσικής κοινότητας με βαση τη Θεσσαλονίκη με εμφανίσεις σε κλαμπ και συναυλίες σε όλη την ελλάδα και το εξωτερικό.

Πάντα με ιδαίτερη αγάπη για τη Jazz εχει συνεργαστει με σημαντικους Έλληνες και ξένους μουσικούς Peter Salzev, Oleg Chaly,  Χάρης Ιωάννου, Κώστας Μαγγίνας,  AROMA CARIBE κ.α.)

Έχει συνεργαστεί με σχήματα εντέχνου (Γ.Χαρούλης, Λ.Καλημέρη, Φ.Βελεσιώτου, Ν.Κατσικας κα), σχήματα παραδοσιακήςμουσικής  (ΑΝΤΑΜΑ), σε πολιτισικές εκδηλώσεις και συναυλίες (Δημήτρια, ,Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, Saarbrucken κ.α)

Νίκος Βαργιαμίδης  -τύμπανα

Ο Νίκος Βαργιαμίδης ξεκίνησε μαθήματα ντραμς στο Σύγχρονο Ωδείο Θεσσαλονίκης.  Το  1999 ξεκίνησε τις σπουδές του, με υποτροφία,  στο “Berklee College of Music” στη Βοστόνη με δασκάλους που συγκαταλέγονται στους σημαντικότερους σύγχρονους μουσικούς, ανάμεσα τους με τους John Ramsey, Jackie Santos, Yoron Israel, Jamey Haddad, Kenwood  Dennard, Casey Scheuerell, Egguie Castillo, Ernesto Diaz, Ron Mahdi και άλλους.
Εντάχθηκε επαγγελματικά  στη μουσική σκηνή της Βοστόνης, παίζοντας σε διάφορα κλαμπ, και συμμετείχε  σε πολλες ηχογραφήσεις σε studio και δίδαξε drums στο Lexington School of Music και στο Belmond Music School.                                     Το 2002 έγινε μέλος του afro-pop group “Kumina”, συμμετέχοντας σε συναυλίες για δυο χρόνια σε διάφορες πόλεις (Boston , New Hampshire, Maine, NewYork κα).
Επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη το 2004, όπου έπαιξε με  μεγάλους καλλιτέχνες της  jazz ανάμεσα τους οι:  Chico Freeman , Milcho Leviev , Tony Lakatos , Barbara Hendricks , Guataca, Linard Jackson , Peter Sanchev Τάκης Πατερέλης, Γιώργος Κοντραφούρης, Αντώνης Ανδρέου, Κώστας Μπαλταζάνης, Κωστας Μαγγίνας, Δημήτρης Βασιλάκης, Δημήτρης Τσάκας, Χάρης Ιωάνου, Γιάννης  Παυλίδης, Εύη Σιαμαντά, Χρήστος Ραφαηλίδης, Ηλίας Ζάικος, Aroma Caribe.

Είναι συνιδρυτής  της funk μπάντας “Hardgroove Quartet”.

Διδάσκει drums στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας στη Θεσσαλονίκης.

Αλεξάνδρα Σιέτη -τραγούδι

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Από το 2007 έως το 2011 στο Μουσικό Κολλέγιο Θεσσαλονίκης διδάχθηκε κλασική θεωρία, αρμονία, πιάνο, σολφέζ, χορωδία

Παράλληλα με τις σπουδές της στην Αγγλική Φιλολογία, από το 2013 ξεκίνησε τις μουσικές σπουδές στο Σύγχρονο Ωδείο Θεσσαλονίκης: jazz τραγούδι, θεωρία, ρυθμικό σολφέζ (Καθηγήτρια Βίκυ Αλμαζίδου)

Το 2014 και το2015 συμμετείχε στο Summer Music Academy, New Bulgarian University (Σόφια, Βουλγαρία) με καλλιτέχνες όπως ο Craig Bailey (σαξόφωνο), David Murray (σαξόφωνο),   Marc Halbeer (ντραμς), Milcho Leviev (σύνθεση, πιάνο), Γρηγόρης Σημαδόπουλος (πιάνο, αυτοσχεδιασμός, θεωρία) και Βίκυ Αλμαζίδου (φωνή) όπου έλαβε τιμητική διάκριση στο τραγούδι.

Έχει σπουδάσει επι οκτώ χρόνια κλασικό μπαλέτο και σύγχρονο χορό.

Το 2011 – 2012 συμμετείχε με πρωταγωνιστικό ρόλο (Reno Sweeney) στο Μιούζικαλ “Anything Goes” του Cole Porter ( Anatolia Drama Club)

Από το 2014  μέχρι σήμερα:Τραγουδίστρια του σχήματος ‘Τhe Dude’ (soul, funk, blues), και της 9μελού  μπάντας του Γιώργου Αβραμίδη και του Jazz σχήματος ‘Noir Quintet’.

Εμφανίσεις με διαφορες jazz – funk – soul μπάντες με καταξιωμένους μουσικούς, όπως τους Oleg Chaly, Χάρη Καπετανάκη, Αγαμέμνονα Μάρδα, Γιάννη Πετρόπουλο, Πέτρο Δαμιανίδη Μάκη Στεφανίδη,  Αλέκο Σπανίδη, Νίκο Βαργιαμίδης, Σπύρο Ρασσιά,  Άλκη Καριζόνη, Δημήτρη Γιαλαμά , Γιώργο Σμυρνή κ.ά.

Δισκογραφία                                                                                              ‘Toy’, single σε μουσική Π.  Κυραμαργιού – στίχους Π. Κυραμαργιού, Κ.  Μαυρογένη και Σ.  Ροδιάδη

‘Fire Into Stone’ (smooth jazz), που περιλαμβάνεται στον καινούργιο δίσκο του Γιώργου Αβραμίδη ‘Voyager’, μουσική Γ. Αβραμίδη – στίχοι Λ. Γρηγοριάδου.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΒΙΔΗΣ

 

Για τη Στέλλα και το Γιάννη, αναπάντητα ερωτήματα ένα χρόνο μετά…

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Συμπληρώθηκε κιόλας ένας χρόνος απο τη μέρα που χωρίς κανένα λόγο με ένα φοβερά βίαιο τρόπο έξω από το Πολυτεχνείο Κρήτης, δυο νέα παιδιά, μαζί με το σκυλί τους διώχτηκαν απ αυτό τον κόσμο. Ένας χρόνος χωρίς τη Στέλλα Μούσχου και το Γιάννη Στρογγυλό. Ένας χρόνος μαζι με τη Στέλλα Μούσχου και το Γιάννη Στρογγυλό. Ενας χρόνος αβάσταχτου πόνου για τις οικογένειες τους.

Ο SOS Τροχαία Εγκλήματα στέλνει την αγάπη του και την αλληλεγγύη του στις οικογένειες.

Στέλνει επίσης ένα σαφές μήνυμα προς την πολιτεία και κάθε αρμόδιο ή “αρμόδιο”.

Μάθαμε, μέσα απο το δικό μας πόνο, να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους. Θα τα λέμε και θα τα δείχνουμε παρότι εσείς παριστάνετε τους κουφούς και τους τυφλούς και τους «αντικειμενικούς τρίτους».

Ένα χρόνο μετά, θέλουμε ακόμα μια φορά να ρωτήσουμε:

• Είναι αμέλεια σε ένα δρόμο με όριο ταχύτητας 40 km/h να τρέχεις με 127 km/h;
• Είναι αμέλεια να κτυπάς και να τραυματίζεις θανάσιμα δυο ανθρώπους και ένα ζώο που προχωρούσαν κανονικά στο χώρο για πεζούς;
• Είναι αμέλεια το να επιταχύνεις μετά απ αυτά και να ξεπερνάς τα 160km/h με αποτέλεσμα να προκαλέσεις και άλλη σύγκρουση 52 μέτρα μετά με σταθμευμένη βέσπα;
• Πουθενά σ όλα αυτά δεν υπάρχει η ακριβοθώρητη “διατάραξη συγκοινωνιών”; Επιταχύνω μετά απο τρεις φονικές συγκρούσεις και ακινητοποιούμε αναγκαστικά απο βλάβη μετα από τέταρτη σύγκρουση, επιβεβαιώνουν την αμέλεια;
• Σκοτώνω εκτοξεύοντας σε απόσταση 71 μέτρων έναν άνδρα, παρασέρνοντας επί 109 μέτρα μια γυναίκα, εκτοξεύοντας 7.5 μέτρα ένα σκυλί και στη συνέχεια προσκρούω σε μια βέσπα και την εκτοξεύω 76 μέτρα. Όλο αυτό το σκηνικό πολεμικής επιχείρησης θα εξακολουθεί να βαφτίζεται αμέλεια;

NAI, όσο δεν αντιδρούμε στην απόφαση της πολιτικοδικαστικής συμμαχίας όλα τα τροχαία εγκλήματα να αποτελούν πλημμελήματα.

Απο τις χιλιάδες περιπτώσεις ας θυμηθούμε δύο που ακολουθησαν πάλι στα Χανιά, του λαχειοπώλη Μαρίνου (παραμονη Πρωτοχρονιάς 2018) και του ποδηλάτη Γ. Τζωρτζάκη (23 Μαίου 2018), φρικτά τροχαία με εγκατάλειψη και πάλι απο “αμελείς” δράστες που όπως και στην περίπτωση της Στέλλας και του Γιάννη αφέθησαν αμέσως ελεύθεροι και με την άδεια οδήγησης τους.

Αναρρίθμητα ερωτήματα θα μπορούσαμε να προσθέσουμε σε σχέση με την συγκεκριμένη υπόθεση.

Ας αρκεστούμε μόνο σε ένα: διάβασε άραγε ο αρμόδιος εισαγγελέας Χανίων, η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου ή ο αρμόδιος υπουργός Δικαιοσύνης την πραγματογνωμωσύνη που συνέταξαν οι δύο πραγματογνώμωνες που όρισε η Τροχαία ( και όχι οι οικογένειες των θυμάτων) και που μικρό της μέρος αποτελούν τα στοιχεία που παραθέσαμε πιο πάνω;

Ξέρουμε πως καμιά δικαστική απόφαση δεν θα φέρει πίσω την Στέλλα, τον Γιάννη ούτε κανένα άλλο θύμα τροχαίων εγκλημάτων. Από αυτή την παραδοχή όμως μέχρι την προκλητική αμνήστευση κάθε είδους παραβατικής συμπεριφοράς που σπέρνει το θάνατο στο δρόμο υπάρχει τεράστια απόσταση. Η παραίτηση από οποιαδήποτε προσπάθεια πρόληψης μέσα από την «παραδοχή» πως δήθεν η ποινή ειδικά για τα τροχαία (αντίθετα με οποιοδήποτε άλλο έγκλημα) ειδικά στην Ελλάδα (σε αντίθεση με σχεδόν όλες τις χώρες του κόσμου)  δεν  παίζει κανένα αποτρεπτικό ρόλο έχει συμβάλει τα μέγιστα στην αναπαραγωγή του τροχαίου εγκλήματος στη χώρα μας.  Η απενοχοποίηση των δραστών, πως δεν έκαναν δα και κάτι σημαντικό, είναι το επιστέγασμα αυτής της αντίληψης. Με την άδεια τους στο χέρι έχουν κάθε δικαίωμα σε μια δεύτερη προσπάθεια. Αν χρειαστεί και σε τρίτη…

Χωρίς Δικαιοσύνη δεν θα υπάρξει ειρήνη στους Δρόμους.

Τα συνεχή μηνύματα προς τους υποψήφιους θύτες πως όσο κι αν προσπαθείσετε δεν θα τιμωρηθείτε, λαμβάνονται και αξιοποιούνται ανάλογα. Η αλυσίδα των θανάτων στους ελληνικούς δρόμους συνεχίζει να μεγαλώνει. Κάθε κρίκος της και ενας άνθρωπος και γυρω απ αυτόν δεκάδες άλλοι συντριμμένοι.

Θα το πούμε ακόμα μια φορά ενάντια στην υποκρισία. Η οδική ασφάλεια δεν είναι μόνο  θέμα παιδείας. Είναι θέμα εφαρμογής των νόμων, επιτήρησης του οδικού δικτύου, κατασκευής ασφαλών υποδομών.  Και τα τρία έλειπαν στο συγκεκριμμένο τριπλό φονικό. Και η έλλειψη αυτή είναι ο κανόνας στο οδικό δίκτυο.

Ενα χρόνο μετά το φοβερό συμβαν στην είσοδο του Πολυτεχνείου Κρήτης παρά τις εξαγγελίες το μόνο που έχει πραγματοποιηθεί ειναι η τοποθέτηση ενός (προβληματικού) φωτεινού σηματοδότη στο σημείο. Και παρα την εξαγγελία της δημιουργίας ανισόπεδου κόμβου ούτε το πεζοδρόμιο δεν έχει ακόμα φτιαχτεί.

Πως είναι δυνατόν να παραδίδεται να παραλαμβάνεται και να λειτουργεί επί χρόνια ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα χωρίς διαμόρφωση της εισόδου του;

Όλοι αυτοί που θρηνούν σήμερα, υπουργοί, περιφερειάρχες, δήμαρχοι, πρυτανικές αρχές δεν είχαν καταλάβει πως ένα σχολείο δεν είναι απλά ενα κτίριο αλλα πρωταρχικά ένα σύνολο χιλιάδων ανθρώπων που εκτός απο το να τους παρέχεις τη γνώση πρέπει και να τους διασφαλίζεις τη ζωή;

Έπρεπε να χαθούν η Στέλλα και ο Γιάννης για να ξεκινήσουν τά όποια έργα για ασφαλή διαμόρφωση της πρόσβασης στο Πολυτεχνείο Κρήτης;

Μα μήπως ήταν οι τελευταίοι; Λίγους μήνες μετά, τον Δεκέμβρη του 2017 την ίδια τύχη είχε η 23χρονη σπουδάστρια Βασιλική Λυμπεροπούλου που σκοτώθηκε και εγκαταλείφθηκε απο “αμελή” οδηγό έξω απο τη σχολή της στην Καλαματα (ΟΑΕΔ- Ασπρόχωμα). Και κεί «σύντομα» θα ξεκινήσουν τα έργα. Και κεί φυσικά ο δράστης είναι ελεύθερος και με την άδεια οδήγησης του από την πρώτη στιγμή.

Στη Μνήμη της Στέλλας και του Γιάννη ας συντονιστούμε,  να κάνουμε ότι μπορούμε για να σταματήσει η υποκρισία.

Ξέρουμε: Ζούμε σε μια κοινωνία όπου η άδεια οδήγησης έχει μεγαλύτερη αξία από την ανθρώπινη ζωή.

Αλλά όσες φορές και με όσους τρόπους και αν το επαναλάβετε δεν πρόκειται να το δεχθούμε.

Πανελλαδικός σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα

Απόσπασμα της πραγματογνωμοσύνης που πραγματοποίησαν με εντολή της Τροχαίας Χανίων ο Νεκτάριος Χαιρέτης, Δρ. Μηχανολόγος Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και ο Ανδρέας Δρακάκης, Μηχανολόγος Μηχανικός τον Αυγουστο του 2017, πραγματογνωμοσύνη που διαβιβάστηκε στον εισαγγελέα Χανίων στις 28/11/2017. Διαβάστε: ΕΔΩ