– To παράπονο του Εμμανουήλ Ροΐδη… Ένα τροχαίο στην Αθήνα του 1885.

Ετικέτες

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, οδική ασφάλεια

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΡΟΙΔΗ

[Ένα τροχαίο στην Αθήνα του 1885]

Ο Εμμανουήλ Ροΐδης (1836-1904) κορυφαίος Έλληνας συγγραφέας είναι πασίγνωστος από το εμβληματικό του μυθιστόρημα Η Πάπισσα Ιωάννα (1866). Αρκετοί γνωρίζουν ότι από τον Ιανουάριο έως τον Νοέμβριο του 1873 έχασε τα 3/5 της περιουσίας του δηλαδή 300 χιλ. χρυσές δραχμές από τις περίφημες μετοχές του Λαυρίου στο σκάνδαλο του πρώτου Χρηματιστηρίου Αθηνών που συγκλόνισε τότε την Ελλάδα. Όμως λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν ότι ο Ροΐδης στην ηλικία 49 ετών στο κέντρο των Αθηνών στις 29 Ιουλίου 1885, υπήρξε θύμα τροχαίου όχι φυσικά από αυτοκίνητο αλλά από άμαξα με άλογο.

Ας δούμε πως το περιγράφει ο Κ.Γ. Κασίνης στο Τραγικό σημειωματάριο του Ροΐδη  (εκδ. Φιλιππότη Αθήνα 1995)

«Αυτή τη νύχτα στη 1 μετά τα μεσάνυχτα ξεκίνησε από το καφενείο Γιαννόπουλου της πλατείας Συντάγματος όπου σύχναζε τακτικότατα για να πάει σπίτι του στην οδό Φιλελλήνων ακριβώς απέναντι από την Ρωσική εκκλησία. Ένα αμάξι ερχόταν από τη Φιλελλήνων κι ένα άλλο από την οδό Σταδίου. Ο Ροΐδης βρέθηκε ανάμεσα τους, τον ανέτρεψαν , τον κλώτσησε το άλογο πέρασε ο τροχός πάνω από το κεφάλι του με αποτέλεσμα να του σπάσει το σαγόνι . Τον ανέσυραν και τον οδήγησαν σε ένα κοντινό φαρμακείο, όπου ο γιατρός  Δ. Κοντόπουλος του περιποιήθηκε πρόχειρα το τραύμα. Οι εφημερίδες που αναφέρουν το περιστατικό, αποδίδουν το ατύχημα στην εγκληματική ταχύτητα των αμαξών και την ασυδοσία των αμαξάδων παρά την βαρηκοΐα του Ροΐδη.»

Στις ‘‘Ειδήσεις’’ της εφ. Εφημερίς 29 Ιουλίου 1885 αναφέρεται ότι «ο αμαξηλάτης συνελήφθη ευχόμεθα δε να μην έχη πολλών εκλογικήν ισχύν και να μη χαίρει ώς εκ τούτου την ένθερμον προστασία  των ισχυρών πολιτευομένων, όπως τιμωρηθή ώς δει δια την πράξιν του. »

Οι επιπτώσεις του τροχαίου εγκλήματος στον συγγραφέα είναι απίστευτες.

Ο Χρήστος Χρυσόπουλος στο Φανταστικό μουσείο (εκδ. Καστανιώτη 2005) γράφει: «Εγκλωβισμένος σε ένα σώμα τραυματισμένο και άλαλο δεν μπορεί καν να λάβει στερεά τροφή. Αδυνατούσε να καπνίσει, ή να πιει ένα ποτήρι νερό χωρίς βοήθεια. Η επικοινωνία με τον κόσμο ήταν εξευτελιστικά δύσκολη. Αργή. Έγραφε τις επιθυμίες του σε σημειωματάριο… Λόγω ιατρικού σφάλματος η σιαγόνα τοποθετήκε λανθασμένα και κατέστη ανάγκη να αποκολληθεί βιαίως εκ νέου (από άλλο χειρουργό) και να μπει στην ορθή του θέση.  Η καθημερινή του διαβίωση είχε μεταβληθεί σε μαρτύριο. Τις νύχτες της αυπνίας έβγαινε αργά στη σκοτεινή και έρημο οδό Φιλελλήνων. 37 νύχτες όλο περπατώ γράφει στο σημειωματάριό του.»

Είχε φθάσει στο ναδίρ αφού την προηγούμενη χρονιά το 1884 είχε αυτοκτονήσει ο αδελφός του Νικόλας στο Παρίσι γεγονός που είχε αποκρύψει στη γριά μητέρα του. Η διαβίωσή του επίσης ήταν εξαιρετικά δύσκολη λόγω τη χρεοκοπίας από τις Λαυρεωτικές μετοχές.

Το 1895 ο Ροΐδης δημοσιεύει το διήγημά του Το παράπονον του  νεκροθάπτου (έγινε και φιλμ από τον Τάκη Σπέτσιώτη με τίτλο ‘Τα Κοράκια’ το 1991). Εκεί παρουσιάζει έναν Συριανό οικογενειάρχη που έρχεται στην Αθήνα με την υπόδειξη ενός βουλευτή πουλάει αμπέλια, βάρκες αγοράζει μετοχές στο χρηματιστήριο, χάνει την περιουσία του και επίσης χάνει και το γιο του Γιάννη που « Τον είχε στείλει η μάνα του να ψουνίσει και τον επλάκωσε ένας αμαξάς που έτρεχε σαν κυνηγημένος λαγός σε στενό δρόμο γεμάτο κόσμο… ο Γιάννης πέθανε μετά δύο ώρες όλοι τον έκλαιαν και αναθεμάτιζα και την αστυνομία. Ο νεκροσκόπος μας έλεγε ότι έκανε λογαριασμό και πως ανάλογα του πληθυσμού περισσότερους ανθρώπους σκοτώνουν οι αμαξάδες της Αθήνας παρά τρωγουν οι τίγρεις εις τας Ινδίας»

Αξίζει να αναφερθεί σε επιστολή του Εμμ. Ροίδη με το ψευδώνυμο Πέτρος Κοτόπητας 10 χρόνια πριν το τροχαίο στις 18/11/75 γράφει για την οδό Σταδίου της πρωτεύουσας ότι χρησιμεύει «ως στάδιον αρματοδρομίας, καθ’ ην οι κ.κ. καραγωγείς, φοβούμενοι μη βλάβη το στόμα του ζώου των, εφευρον τον νεωτερισμόν της αφαιρέσεως του χαλινού» και καταλήγει «Αν το έθιμον της αχαλινώτου αρματοδρομίας εις τας κεντρικάς οδούς των Αθηνων προκειται να διαιωνισθη φρονουμεν ότι πρεπει να δημοσιευθη και παρ ημιιν το μαρτυρολόγιον των καταπατηθεντων , ίνα γνωριζωμεν τουλάχιστον ποιον φορον αίματος πληρωνομεν κατ’ έτος εις τον νεοελληνισμον τούτον»

Πέρασαν 138 χρόνια από εκείνο το βράδυ στην οδό Φιλελλήνων. Τι να πει κανείς σήμερα; Ίσως ότι ο Εμμανουήλ Ροΐδης, το μεγάλο αυτό πνεύμα υπήρξε πρόδρομος όσον καταγγέλλουν διαχρονικά, την νεοελληνική αναλγησία για ότι γίνεται στους δρόμους, σε μια εποχή μάλιστα που δεν υπήρχαν αυτοκίνητα και υπηρεσία Τροχαίας να μας «προστατεύει».

Κι αν θέλετε την ταπεινή μου γνώμη ο Εμμανουήλ Ροΐδης υπήρξε το πρώτο μέλος και εσαεί επίτιμο του Πανελλαδικού συλλόγου μας SOS ΤΡΟΧΑΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ.

Γιώργος Π. Ιατρού

Τρίτη 16 Μαίου στα Δικαστήρια Άρτας, η δίκη για το φόνο του Βαγγέλη Δραγατάκη

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Την Τρίτη 16 Μαίου 2023, δύο χρόνια και 8 μήνες μετά τον θανάσιμο τραυματισμό του 19χρονου Βαγγέλη Δραγατάκη στα κιγκλιδώματα της Περιφερειακής της Άρτας παραπέμπονται για να δικαστούν κατηγορούμενοι για: Ανθρωποκτονία από αμέλεια (συγκλίνουσα) από πρόσωπα που είχαν την ιδιαίτερη νομική υποχρέωση να αποτρέψουν το αξιόποινο αποτέλεσμα   πέντε στελέχη του Δήμου Αρταίων και ένα της Περιφέρειας Ηπείρου γιατί: «ενώ είχαν την ιδιαίτερη νομική υποχρέωση, απορρέουσα από νόμο, σύμβαση και προηγούμενη επικίνδυνη ενέργεια τους, να αποτρέψουν ορισμένο αποτέλεσμα, από (συγκλίνουσα) αμέλειά τους, ήτοι από έλλειψη προσοχής, την οποία όφειλαν και κατά τις περιστάσεις, μπορούσαν να καταβάλουν, δεν προέβλεψαν το αξιόποινο αποτέλεσμα της πράξης τους και προκάλεσαν τον θάνατο άλλου».

Κατηγορούμενοι είναι: ο τότε Αντιδήμαρχος Τεχνικής Υπηρεσίας (ηλεκτρολόγος μηχανικός) η Διευθύντρια Τεχνικών υπηρεσιών του Δήμου και άλλοι τρείς υπάλληλοι της Τεχνικής Υπηρεσίας του Δήμου Αρταίων καθώς και η Προϊσταμένη του Τμήματος Συγκοινωνιακών Έργων της Διεύθυνσης Τεχνικών Έργων της Περιφέρειας Ηπείρου.

Για την οικογένεια του Βαγγέλη και του φίλους του, για κάθε άνθρωπο που πιστεύει πραγματικά στην αξία της ανθρώπινης ζωής, πως οι άνθρωποι δεν είναι αναλώσιμοι και πως τα τροχαία εγκλήματα δεν μπορεί να παραμένουν ατιμώρητα ξεκινάει ένας νέος μαραθώνιος, ένας δρόμος στρωμένος με αναβολές, που για να διανυθεί θα χρειαστούν 5 με 6 χρόνια.

Το απόλυτα τεκμηριωμένο εισαγγελικό κατηγορητήριο που περιγράφει λεπτομερειακά της ευθύνες των κατηγορουμένων είναι μόνο ένα βήμα για την απόδοση Δικαιοσύνης.

Η αναβάθμιση της κατηγορίας από πλημμέλημα σε κακούργημα όπως προβλέπει το Άρθρο 290 του Ποινικού Κώδικα για Επικίνδυνες παρεμβάσεις στην οδική συγκοινωνία θα αποτελέσει τη δικαίωση της Μνήμης του Βαγγέλη Δραγατάκη, και όχι μόνο. Γιατί πριν τον Βαγγέλη υπάρχει ο Λεωνίδας Τσoνός και πριν τον Λεωνίδα ο Απόστολος Σπηλιάς. Τρεις νέοι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους στο ίδιο μέρος, από τα ίδια κιγκλιδώματα, ο ένας με πιο φρικτό τρόπο από τον άλλο. Από τα κιγκλιδώματα που ακόμα και σήμερα ο Δήμος Αρταίων εξακολουθεί να τοποθετεί…

Για μας είναι ζήτημα τιμής η υπόθεση του φόνου του Βαγγέλη Δραγατάκη να φτάσει μέχρι το τέλος: να λάμψει η Αλήθεια και να αποδοθούν ευθύνες εκεί που πρέπει.

Στις 16 Μάρτη κλείνει ένας κύκλος. Όλα αυτά που ακούγαμε δυο χρόνια ότι ο Βαγγέλης έτρεχε, ήταν μεθυσμένος, πως τα κιγκλιδώματα είναι νόμιμα και προστατευτικά και άλλα απίθανα  καταρρίφθηκαν από τους πραγματογνώμονες που όρισε η εισαγγελία και από τα εργαστήρια της ΕΛΑΣ. Κανένα επιχείρημα της υπεράσπισης των κατηγορουμένων δεν έγινε δεκτό από την εισαγγελική πρόταση! Αλλά ο Δήμος Αρταίων συνεχίζει στον ίδιο δρόμο, όπως όταν τα επεσήμανε η οικογένεια, όπως όταν τα επισημάναμε εμείς και ειδικοί πραγματογνώμονες, έτσι και τώρα, πλήρως απομονωμένος από την επιστημονική και νομική κοινότητα συνεχίζει να παριστάνει τον μόνο ικανό ερμηνευτή των νόμων.

Δυστυχώς δεν πρόκειται για στρουθοκαμηλισμό, αλλά γι αυτή την απέλπιδα προσπάθεια που κάνουν πάντα στην Ελλάδα οι κάθε επιπέδου φορείς εξουσίας να υπερασπιστούν τους ανθρώπους τους όταν τα λάθη ή οι παραλείψεις τους έχουν προκαλέσει τον όλεθρο.

Ο φόνος του Βαγγέλη Δραγατάκη δεν οφείλεται σε αμέλεια. Είναι αποτέλεσμα συστηματικών ενεργειών που οδήγησαν σ αυτό το αποτέλεσμα. Γνωρίζοντας τα δύο προηγούμενα συμβάντα, οι υπεύθυνοι όχι μόνο δεν έκαναν καμία διορθωτική κίνηση που θα απέτρεπε ένα ακόμα θάνατο αλλά συνέχισαν και συνεχίζουν να διασφαλίζουν την επικινδυνότητα του οδικού δικτύου.

Δυόμιση μήνες μετά το Έγκλημα των Τεμπών στο Δικαστήριο της Άρτας αυτό που θα κριθεί δεν είναι απλά η υπόθεση του Βαγγέλη. Θα κριθεί η δυνατότητα του κράτους να οδηγεί στο θάνατο τους ανθρώπους και να αμνηστεύει τον εαυτό του.

Στη Μνήμη των εκατοντάδων ανθρώπων που δολοφονούνται κάθε χρόνο στους δρόμους. Στη μνήμη των δεκάδων ανθρώπων που δολοφονήθηκαν στα Τέμπη ας συσπειρωθούμε για να επιβάλουμε το τέλος της ατιμωρησίας. Μαζί στα δικαστήρια, γιατί:

Οι φόνοι στην άσφαλτο δεν είναι «ατυχήματα», δεν οφείλονται σε «αμέλεια»    δεν είναι «πλημμελήματα»!

                                                                                                       15/5/2023

                       Πανελλαδικός σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα

 

 Άρθρο 290 – Ποινικός Κώδικας (Νόμος 4619/2019) – Επικίνδυνες παρεμβάσεις στην οδική συγκοινωνία

1. Όποιος διαταράσσει την ασφάλεια της συγκοινωνίας στους δρόμους: α) με καταστροφή, βλάβη ή μετακίνηση εγκαταστάσεων ή οχημάτων, β) με τοποθέτηση ή διατήρηση εμποδίων, γ) με αλλοίωση σημείων ή σημάτων ή με τοποθέτηση ή διατήρηση εσφαλμένων σημείων ή σημάτων ή δ) με άλλες, εξίσου επικίνδυνες για την ασφάλεια της συγκοινωνίας πράξεις, τιμωρείται: αα) με φυλάκιση έως τρία (3) έτη αν από την πράξη μπορεί να προκύψει κοινός κίνδυνος για ξένα πράγματα, ββ) με φυλάκιση τουλάχιστον ενός (1) έτους αν από την πράξη μπορεί να προκύψει κίνδυνος για άνθρωπο, γγ) με κάθειρξη έως δέκα (10) έτη αν η πράξη είχε ως αποτέλεσμα τη βαριά σωματική βλάβη άλλου ή προκάλεσε σημαντική βλάβη σε κοινωφελείς εγκαταστάσεις, δδ) με κάθειρξη τουλάχιστον δέκα (10) ετών αν η πράξη είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο άλλου. Αν προκλήθηκε ο θάνατος μεγάλου αριθμού ανθρώπων, το δικαστήριο μπορεί να επιβάλει ισόβια κάθειρξη.

2. Όποιος στις περιπτώσεις της προηγούμενης παραγράφου προκαλεί από αμέλεια τη διατάραξη της ασφάλειας της συγκοινωνίας από την οποία μπορεί να προκύψει κοινός κίνδυνος για ξένα πράγματα ή κίνδυνος για άνθρωπο, τιμωρείται με φυλάκιση έως δύο (2) έτη ή χρηματική ποινή.

Περισσότερα για την υπόθεση: ΕΔΩ

Οι Ακαταδίωκτοι (2). Για τον Φώτη, ετών 21 και τον Χρήστο, ετών 25.

Ετικέτες

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Το βράδυ της 27^ης  Ιανουαρίου 2021 ο 21χρονος Φώτης Ρεκούδης επέστρεφε μετά από μια βόλτα στο σπίτι του στην Καλλιθέα, επιβάτης σε ένα Smart που οδηγούσε ο 25χρονος φίλος του Χρήστος Δημητρόπουλος.

Ρεκούδης Φώτης, ετών 21

Στη λεωφόρο Ποσειδώνος (διασταύρωση προς Πειραιά), το αυτοκίνητο εξετράπη της πορείας του, έπεσε πάνω στις μπάρες, αναποδογύρισε και έγινε συντρίμμια. Και οι δύο φίλοι βρήκαν ακαριαίο θάνατο.

Η αρχική εκδοχή πως η εκτροπή οφείλονταν σε κακό χειρισμό του οδηγού του αυτοκινήτου, ανατράπηκε μετά από μερικές ημέρες, όταν παραδόθηκε στην Αστυνομία και αναλύθηκε βίντεο που κατέγραφε το συμβάν από τις κάμερες του κέντρου διαχείρισης της κυκλοφορίας της Περιφέρειας Αττικής.

Στο βίντεο απεικονίζονταν η εμπλοκή και άλλου οχήματος, ο οδηγός του οποίου τρέχοντας με υπερβολική ταχύτητα έκανε αιφνίδιο ελιγμό αριστερά, χωρίς χρήση φλάς, με αποτέλεσμα το όχημα του να προσκρούσει στο αυτοκίνητο των θυμάτων και να το εκτρέψει με αποτέλεσμα το φρικτό θανάσιμο τραυματισμό του Φώτη και του Χρήστου.

Να σημειωθεί ότι προσπαθώντας να παραπλανήσει τις αρχές και τις οικογένειες των θυμάτων, ο δράστης πριν γίνει γνωστή η αλήθεια από το βίντεο, παρίστανε τον τεθλιμμένο αυτόπτη μάρτυρα που διαβεβαίωνε ότι το αυτοκίνητο με τους δύο νέους βγήκε από το δρόμο χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε εμπλοκή άλλου οχήματος, γεγονός που οδήγησε τελικά στην δίωξη του και για ψευδορκία. Για ψευδορκία είναι κατηγορούμενη και η συνοδηγός του δράστη.

Ο χρόνος που παρήλθε μέχρι να αποκαλυφθεί η αλήθεια είχε σαν συνέπεια να μην είναι δυνατόν να διαπιστωθεί αν ο δράστης οδηγούσε υπό την επήρεια αλκοόλ (στους μάρτυρες δεν κάνουν αλκοτέστ).

Αμέλεια;

Εντύπωση προκαλεί πως ο δράστης με βάση όλα τα παραπάνω στοιχεία παραπέμπεται να δικαστεί κατηγορούμενος για δύο Ανθρωποκτονίες από Αμέλεια δηλαδή σε βαθμό πλημμελήματος. (Η δίκη, μετά από αναβολή, έχει προσδιοριστεί ξανά για την Τρίτη 9 Μαΐου στο Πλημμελειοδικείο Αθηνών – πρώην σχολή Ευελπίδων). Η πρωτοφανής μεθόδευση προκειμένου να μην αποκαλυφθεί η εμπλοκή του, που θα είχε στεφθεί με επιτυχία αν δεν υπήρχαν οι (μοναδικές στην περιοχή) κάμερες, δεν έβαλε σε δεύτερες σκέψεις τις διωκτικές αρχές. Φαίνεται πως αποτελεί νομική κανονικότητα η επιχείρηση συγκάλυψης ενός εγκλήματος.

Όμως αφού δεν θέλησαν να φωτίσουν περισσότερο αυτή την πλευρά του εγκλήματος θα περίμενε κανείς τουλάχιστον να εφαρμόσουν σ αυτή την περίπτωση το Άρθρο 290 Α του Ποινικού Κώδικα για την Επικίνδυνη οδήγηση που ισχύει από  την 1^η Ιουλίου 2019. Το άρθρο αναφέρεται ρητά και σ όποιον «προβαίνει κατά την οδήγηση σε επικίνδυνους ελιγμούς» γεγονός που στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει επιβεβαιωθεί από τις κάμερες και θεωρείται δεδομένο στο προανακριτικό υλικό της Τροχαίας Καλλιθέας. Οι ποινές με βάση αυτό το άρθρο είναι βαρύτατες: «κάθειρξη τουλάχιστον δέκα ετών αν η πράξη είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο άλλου. Αν προκλήθηκε ο θάνατος μεγάλου αριθμού ανθρώπων, το δικαστήριο μπορεί να επιβάλει ισόβια κάθειρξη».  Για ποιο λόγο ο εισαγγελέας που άσκησε τη δίωξη αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει το συγκεκριμένο άρθρο και ελέω πολυνομίας επέλεξε να παραπέμψει το δράστη για πλημμελήματα (μικρές ποινές με αναστολή ή εξαγοράσιμες) δεν πρόκειται φυσικά να μάθουμε ποτέ μια και η δικαιοσύνη είναι τυφλή και ανεξάρτητη. Σε κάθε περίπτωση οι οικογένειες των θυμάτων μέσω των συνηγόρων τους έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν από το δικαστήριο την αναβάθμιση της κατηγορίας με βάση το άρθρο για την Επικίνδυνη Οδήγηση.

ΠΚ- ΑΡΘΡΟ 290Α – επικίνδυνη οδήγηση

Να σημειώσουμε πως πριν λίγες μέρες έγινε γνωστό πως εισαγγελέας της Θεσσαλονίκης αναβάθμισε της ποινική δίωξη σε κακουργηματική (από πλημμεληματική που είχε οριστεί αρχικά) για τον δράστη οδηγό μηχανής που προκάλεσε τον θανάσιμο τραυματισμό νεαρής γυναίκας την παραμονή του γάμου της. Όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων η αναβάθμιση της κατηγορίας βασίστηκε στην κατάθεση αυτόπτη μάρτυρα πως ο δράστης πριν παρασύρει το θύμα έκανε ελιγμούς με τη μηχανή του. (ΕΔΩ)

Τι να υποθέσει κανείς αν η υπόθεση του διπλού φονικού του Φώτη και του Χρήστου με βιντεοσκοπημένο υλικό (ακαταμάχητο τεκμήριο) που καταγράφει την συμπεριφορά του δράστη εκδικαστεί τελικά ως πλημμέλημα;

Εκθεση Εξέτασης Κατηγορουμένου – ΤΤ Καλλιθέας

27 μήνες πέρασαν απο το έγκλημα και ο δράστης «φυσικά» δεν κρατήθηκε ούτε μια ώρα, «φυσικά» και δεν  του αφαιρέθηκε η άδεια οδήγησης. Και πριν καν εκδικαστεί το πρωτόδικο για τους φόνους που προκάλεσε  έσπευσε να αποκτήσει και επαγγελματική άδεια οδήγησης με στόχο να γίνει επαγγελματίας οδηγός. Φαίνεται πως το επαγγελματικό χτύπημα του αυτοκινήτου που επέβαιναν ο Φώτης και ο Χρήστος και η συμπεριφορά του δράστη μετά απ αυτό εκτιμήθηκε θετικά από την πολιτεία ώστε να του αποδώσει τον τίτλο του επαγγελματία οδηγού…

«Αμελής» μεν αλλά επαγγελματίας. Με μια λέξη: Ακαταδίωκτος.

Γιώργος Κουβίδης

Δημόσιες συγκοινωνίες.

Ετικέτες

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Το σιδηροδρομικό έγκλημα των Τεμπών έφερε στο προσκήνιο τη χρόνια υποβάθμιση των χερσαίων δημόσιων συγκοινωνιών στην Ελλάδα σε σύγκριση με τα ιδιωτικά μέσα μεταφοράς (αυτοκίνητα και μηχανές). Αυτό στο οποίο δεν έχει δοθεί η οφειλόμενη προσοχή για συγκεκριμμένο περιστατικό είναι οτι οι περισσότεροι σκοτώθηκαν όχι από τη σύγκρουση, αλλά από τη φωτιά που επακολούθησε. Το να δημιουργείται τόση μεγάλη πυρκαγιά (αναφέρθηκαν θερμοκρασίες μέχρι και 1500 βαθμούς κελσίου) όταν συγκρούονται δύο (ηλεκτρικά, μάλιστα) τραίνα δεν είναι φυσιολογικό. Τα τραίνα δεν περιείχαν καύσιμα (υποτίθεται τουλάχιστον) και γενικά στα μέσα μεταφοράς υπάρχει πάντα πρόνοια τα υλικά που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή και τον εξοπλισμό, αν δεν είναι τελείως άκαυστα, να είναι τουλάχιστον πυράντοχα και βραδύκαυστα. Πιθανότατα τα τραίνα αυτά ήταν από κατασκευής ελαττωματικά γιατί όταν τα είχε πρωτοφέρει η εταιρεία είχε καταγγελθεί οτι ο συγκεκριμμένος τύπος είχε απορριφθεί προηγουμένως στη Γερμανία και την Ελβετία γιατί, μεταξύ άλλων ελαττωμάτων, παίρνουν εύκολα φωτιά.

Παρόμοια προβλήματα ασφαλείας μπορεί να παρατηρήσει όποιος κινείται με συγκοινωνία και στα αστικά μέσα. Πολλά από τα «νέα» λεωφορεία (πρόκειται για μεταχειρισμένα, που δεν αγοράστηκαν καν, αλλά νοικιάστηκαν) έχουν δύο πόρτες, δηλαδή την εξής μία, αφού η άλλη έχει κλείσει για να προστατευθεί υποτίθεται ο οδηγός από το φοβερό ιό. Αν χρειαστεί να εκκενωθεί οι επιβάτες θα πρέπει να στριμωχτούν σ’ αυτή τη μοναδική πόρτα.

Και στο μετρό, όποιος το χρησιμοποιεί συχνά, θα έχει τύχει να πέσει πάνω σε χαλασμένη πόρτα που δεν ανοίγει. Αυτό όμως που είναι δυσκολότερο να παρατηρήσει είναι οτι πολλοί πυροσβεστήρες λείπουν (για τους υπόλοιπους μπορούμε ευλόγως να αμφιβάλλουμε αν έχουν σωστή την κατάλληλη γόμωση) – βλ. φωτ. Προφανώς περιμένουν κάποια «θυσία» πάλι για να ασχοληθούν στοιχειωδώς με την ασφάλεια των δημόσιων μέσων μεταφοράς.

Υπάρχει φυσικά και το γνωστό θέμα της συνέπειας των δρομολογίων. Οι υποχρεώσεις του ΟΑΣΑ περιγράφονται στην απόφαση Α27733/2213 ΦΕΚ1181Β/2015 η οποία σχετίζεται μάλιστα και με την ευρωπαϊκή νομοθεσία (κανονισμός 181/2011). Σύμφωνα με αυτή τη νομοθεσία ο επιβάτης «δικαιούται όπως υποβάλλει στον αρμόδιο μεταφορέα, εφόσον επιθυμεί, παράπονο» (αρ.3 παρ.3) ενώ οι μεταφορείς έχουν υποχρέωση να: «Παρέχουν αξιόπιστες συγκοινωνιακές υπηρεσίες με τα Λεωφορεία (θερμικά και ηλεκτροκίνητα−τρόλεϊ), Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο, Μετρό και Τραμ αντίστοιχα, με βάση τα προγραμματισμένα και ανακοινωμένα στο κοινό δρομολόγια» «Διαθέτουν μηχανισμό ανταπόκρισης σε παράπονα, αιτήματα ή διαμαρτυρίες πολιτών/ επιβατών σχετικά με το παρεχόμενο μεταφορικό έργο, σε τυχόν υποδείξεις για τη βελτίωση και αναβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών μεταφοράς και απαντούν εγκαίρως και εντός διμήνου» κ.α. Η απόφαση αυτή μάλιστα, στο παράρτημά του, προβλέπει και συγκεκριμμένα ποσά αποζημίωσης για καθυστέρηση απάντησης σε παράπονο. Στην πράξη όμως ακόμα και καταγγελίες για συστηματικές παραβιάσεις αυτών των υποχρεώσεων του και των αντίστοιχων δικαιωμάτων των επιβατών παραμένουν αναπάντητες. Ακόμα και στο «Συνήγορο του Πολίτη» αρνείται ο ΟΑΣΑ να απαντήσει για το θέμα αυτό. Έχει καταντήσει δηλαδή μία ακόμα υποκριτική παράσταση δήθεν βελτίωσης των συγκοινωνιών, όπως τα ΣΒΑΚ και το Εθνικό Στρατηγικό Σχέδιο για την Οδική Ασφάλεια, που είναι έτσι σχεδιασμένα ώστε να μην πετυχαίνουν τους διακηρυγμένους στόχους.

Η εικόνα εγκατάλειψης και διάλυσης των δημόσιων συγκοινωνιών και των φορέων τους σ’ αυτή τη χώρα, ώστε να ωφεληθεί η αυτοκίνηση, που το καθεστώς σήμερα θεωρεί συνώνυμο με την ανάπτυξη – αρκεί να είναι ηλεκτροκίνητο – έρχεται σε συνέχεια μίας διαρκούς διάβρωσης των ατομικών κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων μας τα τελευταία 13 χρόνια. Ας θυμηθούμε και τη συνεχιζόμενη παραβίαση του άρθρου 10 παρ.3 του συντάγματος, η οποία δεν ενοχλεί κανένα «δημοκρατικό» κόμμα.

Κωνσταντίνος Τσουρλάκης

 

Οι Ακαταδίωκτοι (1). Για τον Αλέξη, ετών 14.

Ετικέτες

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Όταν πριν λίγο καιρό η κυβέρνηση θέσπισε το ακαταδίωκτο για τα μέλη που η ίδια όρισε να διερευνήσουν το έγκλημα των Τεμπών, οι πάντες εντυπωσιάστηκαν με την θρασύτητα του να δημιουργηθεί ένας προστατευτικός κλωβός που θα προστάτευε τους «ερευνητές» και την «αλήθεια» από τις οικογένειες των θυμάτων. Το ακαταδίωκτο αποτελεί μια σαφή επιλογή στο δίλλημα με τους θύτες ή με τα θύματα.

Οι νεκροί έχουν δύναμη και η κοινωνία οργή. Το ακαταδίωκτο είναι στρατηγική επιλογή προστασίας της εξουσίας, συνέχεια τον πολλαπλών ακαταδίωκτων που η εξουσία έχει θεσπίσει για την αυτοπροστασία της από τα θύματα των ίδιων της των εγκλημάτων. Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών αποτελεί την κορυφή αυτής της πυραμίδας που χτίστηκε πάνω στις πιο αντιδραστικές παραδόσεις του ελληνικού κράτους, της πολιτικής και της δικαστικής εξουσίας. Οι παλιότεροι θα θυμούνται πως ακόμα και το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1967 που οδήγησε σε τόσες τραγωδίες κρίθηκε από τα δικαστήρια της Δημοκρατίας ως «στιγμιαίο αδίκημα» (και όχι διαρκές που κράτησε πάνω επτά χρόνια) με τις ανάλογες για τους δράστες συνέπειες. Σήμερα ο «αντικειμενικά υπεύθυνος» υπουργός για το Έγκλημά των Τεμπών είναι ξανά υποψήφιος βουλευτής και αν εκλεγεί, ακόμα κι αν κριθεί μελλοντικά ότι έχει ποινικές ευθύνες, η επερχόμενη διαδικασία πολλαπλών εκλογών αν θυμόμαστε καλά προεξοφλεί την παραγραφή των όποιων πιθανών εγκλημάτων του.

Τα μαζικά εγκλήματα στο χώρο των μετακινήσεων – μεταφορών στην Ελλάδα παρέμεναν πάντα ατιμώρητα. Και η πολιτική εξουσία μόνον αμέτοχη δεν ήταν σ αυτό. Αυτή το μεθόδευε.

Ποιο πρόσφατο παράδειγμα: η ναυτική τραγωδία  του Normand Atlantic (28 Δεκεμβρίου 2014) με περισσότερους από 30 νεκρούς. Το πλοίο ήταν ναυλωμένο από την ελληνική εταιρεία ΑΝΕΚ. Τον Μάιο του 2019 ο πρόεδρος και ο Διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, μαζί με άλλους παραπέμφθηκαν στην Ιταλία για ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑ. Και ενώ αν έχει ασκηθεί δίωξη σε μια ευρωπαική χώρα δεν μπορεί να ασκηθεί δίωξη για το ίδιο θέμα και για τα ίδια πρόσωπα και σε άλλη χώρα, με πρωτοφανείς κυβερνητικές και δικαστικές μεθοδεύσεις,  στις 18 Νοεμβρίου 2019 ξεκίνησε δίκη και στην Ελλάδα, αλλά εδώ αποδόθηκαν κατηγορίες όχι για κακούργημα αλλά σε βαθμό πλημμελήματος για «ανθρωποκτονίες από αμέλεια»… Η απόφαση στο πρωτόδικο: πενταετής φυλάκιση που μετατράπηκε σε χρηματική (εξαγοράσιμη) και η έφεση να έχει ανασταλτικό χαρακτήρα. Για πάνω από 30 νεκρούς….

Αν πάμε λίγο πιο πίσω: πτώση του αεροπλάνου Helios (14 Αυγούστου 2005). Φεβρουάριο του 2013 το  Εφετείο επέβαλε σε τρεις κατηγορουμένους στελέχη της εταιρείας, δεκαετείς ποινές φυλάκισης, εξαγοράσιμες έναντι 80.000 ευρώ, για ανθρωποκτονία από αμέλεια… Για 121 νεκρούς.

Όποιος έχει όρεξη μπορεί να συνεχίσει μελετώντας τι έγινε με την υπόθεση του ναυαγίου του Εξπρές Σαμίνα (26 Σεπτεμβρίου 2000) με 81 νεκρούς… Υπάρχουν όλα τα στοιχεία στο διαδίκτυο κάτω από τη διαβεβαίωση του αρμόδιου τότε Υπουργού Χ. Παπουτσή πως «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο». Σε τίνος το κόκκαλο δεν είχε βέβαια διευκρινίσει.

Η πολιτική και η δικαστική αντιμετώπιση αυτών των εγκλημάτων προδιαγράφει δυστυχώς το μέλλον του Εγκλήματος των Τεμπών. Αν και σήμερα υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά, πως αυτό το Έγκλημα κινητοποίησε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που έθεσε το ζήτημα της ασφάλειας και της Δικαιοσύνης στην πρώτη γραμμή. Αν πραγματικά συνεχίσει να υφίσταται αυτή η δυναμική στην κοινωνία υπάρχουν ελπίδες για μια διαφορετική έκβαση.

Αλλά όταν μιλάμε για μαζικά εγκλήματα στις μετακινήσεις/μεταφορές δεν πρέπει ένα πολύνεκρο συμβάν να κλείνει την εικόνα μας και να μη βλέπουμε το μεγαλύτερο διαρκές έγκλημα που συντελείται σ αυτόν το τομέα εδώ και δεκαετίες στη χώρα μας. Δεκάδες χιλιάδες νεκροί και πολλαπλάσιοι σοβαρά τραυματίες, πολλοί από τους οποίους με βαριές αναπηρίες είναι τα θύματα των τροχαίων εγκλημάτων στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες.

Βασικός παράγοντας της αναπαραγωγής αυτών των εγκλημάτων αποτελεί το ΑΚΑΤΑΔΙΩΚΤΟ των δραστών που πάντα επιτυγχάνεται με το ένα ή τον άλλο τρόπο χάρις στην αμέριστη φροντίδα της πολιτείας και της Δικαιοσύνης για τους Δράστες. Κατηγορίες σε βαθμό πλημμελήματος (αμέλεια πάντα), ουσιαστική αρνησιδικία μέσω διαρκών αναβολών ακόμα και παραγραφές εγκλημάτων με νομοθετικές ρυθμίσεις είναι μερικά από τα όπλα προστασίας των δραστών.

Η περίπτωση του θανάσιμου τραυματισμού του 14χρονου πεζού Αλέξη Τσεκρέζι στις 8 Ιουνίου 2018: στην Λ. Ποσειδώνος στον Άλιμο  που περπατούσε  σε διάβαση πεζών είναι ενδεικτική της «κανονικότητας» που επικρατεί στη χώρα μετά από ένα θανατηφόρο τροχαίο.

4 χρόνια 10 μήνες και 16 ημέρες μετά το συμβάν τη Δευτέρα 24 Απριλίου 2023 θα γίνει μια ακόμη απόπειρα, η 6^η (!) να εκδικαστεί το πρωτόδικο!

Η κατηγορία που αποδόθηκε στο δράστη: Ανθρωποκτονία από αμέλεια. Φυσικά δεν κρατήθηκε ούτε λεπτό ούτε του αφαιρέθηκε η άδεια οδήγησης. Ενώ ακολούθησε μια αλυσίδα αναβολών καμία από τις οποίες δεν προκλήθηκε από την οικογένεια του θύματος.

15 Νοεμβρίου 2019: ορίστηκε το πρωτόδικο αλλά αναβλήθηκε γιατί η κλήση στον κατηγορούμενο στάλθηκε σε «λάθος» διεύθυνση…

12 Μαίου 2020: νέα δικάσιμος -αναβολή σύμφωνα με τα μέτρα περιορισμού λειτουργίας των δικαστηρίων (λόγω COVID)…

4 Απριλίου 2021: νέα δικάσιμος – αναβολή λόγω COVID.

29 Οκτωβρίου 2021: νέα δικάσιμος – αναβολή λόγω παρελεύσεως του ωραρίου…

16 Σεπτεμβρίου 2022: νέα δικάσιμος – αναβολή λόγω παρελεύσεως του ωραρίου…

24 Απριλίου 2023: νέα δικάσιμος ή μάλλον νέα απόπειρα μήπως και εκδικαστεί το πρωτόδικο.

Η αντιμετώπιση του εγκλήματος με θύμα ένα παιδί, τον 14χρονο Αλέξη δείχνει έναν από τους τρόπους πραγμάτωσης του ακαταδίωκτου για τους δράστες, είναι αυτός που αποτελεί ταυτόχρονα το μαρτύριο της σταγόνας για τα θύματα. Και εδώ πολιτεία και Δικαιοσύνη είναι αποφασισμένες: να φτάσει η σταγόνα στο κόκκαλο.

Γιώργος Κουβίδης

…………………………………………………………………………………………………

Η δίκη έχει οριστεί: Δευτέρα 24 Απριλίου 2023 κτίριο 12 αίθουσα 1 στο Πλημμελειοδικείο Αθηνών (πρώην σχολή Ευελπίδων) – 5^η στο πινάκιο.

Περισσότερα για τον Αλέξη: ΕΔΩ

 

SOS Τροχαία Εγκλήματα: Γενική Συνέλευση

Ετικέτες

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Αθήνα 1 Μαρτίου 2023

                                 Πανελλαδικός σύλλογος SOS ΤΡΟΧΑΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ

                                              Σύγκληση Γενικής Συνέλευσης

ΘΕΜΑΤΑ: ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ

ΕΓΚΡΙΣΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ, ΙΣΟΛΟΓΙΣΜΟΥ & ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ

  Το Διοικητικό Συμβούλιο του πανελλαδικού συλλόγου SOS Τροχαία Εγκλήματα συνεδρίασε σήμερα Τετάρτη 1 Μαρτίου 2023 στην Αθήνα, με συμμετοχή όλων των μελών του με μοναδικό θέμα την προκήρυξη Γενικής Συνέλευσης με θέματα:

–Έγκριση οικονομικού απολογισμού, ισολογισμού και προυπολογισμού.

-Απολογισμό της δράσης του απερχομένου Διοικητικού Συμβουλίου

-Προγραμματισμός των δράσεων του συλλόγου την επόμενη περίοδο.

 

 Κατόπιν εισηγήσεως του προέδρου αποφασίστηκε ομόφωνα όπως με βάση το καταστατικό του συλλόγου και την σχετική νομοθεσία η Γενική Συνέλευση πραγματοποιηθεί στα γραφεία του συλλόγου στην Αθήνα, επί της οδού Λάμπρου Κατσώνη 17, ισόγειο.

Α) την Τετάρτη 15 Μαρτίου 2023 και ώρα 6 & 30μμ  (απαιτούμενη απαρτία το ½ των ταμειακώς εντάξει μελών). Εάν δεν σχηματιστεί απαρτία θα συγκληθεί νέα συνέλευση:

Β) την Τετάρτη 22 Μαρτίου 2023 και ώρα 6 & 30μμ στον ίδιο τόπο (απαιτούμενη απαρτία το 1/3 των ταμειακώς εντάξει μελών). Εάν δεν σχηματιστεί απαρτία θα συγκληθεί νέα συνέλευση:

Γ) την Τετάρτη 29 Μαρτίου 2023 και ώρα 6 & 30μμ στον ίδιο τόπο (απαιτούμενη απαρτία 21 ταμειακώς εντάξει μέλη).

Καλούνται όλα τα μέλη να τακτοποιηθούν ταμειακά (ετήσια συνδρομή ευρώ 30) καθώς αυτό είναι προαπαιτούμενο για τη συμμετοχή στη συνέλευση.

για το Διοικητικό Συμβούλιο του πανελλαδικού συλλόγου “SOS Τροχαία Εγκλήματα»

                 Ο πρόεδρος                                     ο γενικος γραμματέας

                Γιώργος Κουβίδης                                 Αλέξανδρος Κρητικός

 Πανελλαδικός Σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα       www.soste.gr

Επικοινωνία: Λάμπρου Κατσώνη 17 Αθήνα, ΤΚ 11471,                                         e mail: soste.gr@gmail.com

 

 

Πάμε με το τρένο για σίγουρα;

Ετικέτες

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Η χθεσινή φοβερή σύγκρουση των αμαξοστοιχιών στα Τέμπη, με τους δεκάδες νεκρούς και τους εκατοντάδες τραυματίες, το μεγαλύτερο σιδηροδρομικό δυστύχημα στη χώρα μας και ένα από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής δεκαετιών ενάντια στην ανάπτυξη του σιδηροδρομικού δικτύου.

Από τις αρχές του 2000 το υφιστάμενο αναιμικό σιδηροδρομικό δίκτυο δέχεται κατά μέτωπο επίθεση σαν συνέπεια της επιλογής ανάπτυξης των αυτοκινητοδρόμων (πριμοδότησης της μετακίνησης/αγοράς ΙΧ, και παράδοσης των εμπορευματικών μεταφορών στις εταιρείες logistics) και της πριμοδότησης των ιδιωτικοποιημένων αεροπορικών μετακινήσεών.

Η διάλυση του σιδηροδρομικού δικτύου της Πελοποννήσου και της Θράκης και μια σειράς τοπικών γραμμών, η σιδηροδρομική αποκοπή από τα Βαλκάνια και την Ευρώπη επι χρόνια θεωρήθηκαν μονόδρομος για την ανάπτυξη των κατασκευαστικών, των πετρελαϊκών και της αυτοκινητοβιομηχανίας. Φυσικά για περιοχές όπου ποτέ δεν αναπτύχθηκε σιδηροδρομικό δίκτυο (Δυτική Ελλάδα, Κρήτη) δεν θα περίμενε κανείς αυτή την περίοδο να προωθηθούν τέτοιες επιλογές.

Ο δείκτης αύξησης του αριθμού πωλήσεων αυτοκινήτων προβλήθηκε απ όλες τις κυβερνήσεις σαν δείκτης ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας. Ανάπτυξης που παράλληλα με τα κέρδη που απέφερε σ αυτούς που εγκαθίδρυσαν αυτό το μοντέλο είχε και έχει σαν συνέπεια ένα τρομακτικό αριθμό θανάτων και τραυματισμών από τροχαίους τραυματισμούς.

Το τρένο στην Ελλάδα κατάντησε να αποτελεί μια ευχάριστη ανάμνηση, με ωραίες φωτογραφίες από παλιές μηχανές και βαγόνια, με Μουσεία Σιδηροδρόμων και με μετατροπή των εγκαταλειμμένων σταθμών του ΟΣΕ σε «Café Σταθμός». Χορταριασμένες γραμμές και λεηλατημένα υλικά και μηχανήματα συμπλήρωναν την εικόνα.

Εξαίρεση από την καταστροφική μανία των κυβερνώντων για κλείσιμο του σιδηροδρομικού δικτύου αποτέλεσε στην ουσία μόνον η γραμμή Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Μια γραμμή που θα μπορούσε να έχει την μεγαλύτερη πληρότητα/κερδοφορία. Προϋπόθεση γι αυτό η παράδοση της σε ιδιώτες (όπως έγινε και με την αεροπορική σύνδεση) η συρρίκνωση του προσωπικού στο ελάχιστο δυνατό και η διάσπαση σε πολλαπλούς φορείς του πάλαι ποτέ ενιαίου ΟΣΕ άλλοι από τους οποίους θα αναλάβουν τα κέρδη (μεταφορές/ιδιώτες) και άλλοι τις ζημιές (υποδομές/κράτος).Έχουν γραφτεί πολλά και για τους μεν και για τους δε:

Ενδεικτικά: Το «Ασημένιο Βέλος» και άλλες ιστορίες για ιθαγενείς και Επί 23 χρόνια και μετά από δαπάνη τουλάχιστον 15 δισ., 7 κυβερνήσεις δεν κατάφεραν να λειτουργήσουν την τηλεμετρία για τα τρένα

Και είναι πια ευρέως γνωστό σε όλους πως οι εργαζόμενοι είχαν προειδοποιήσει όχι μια και δυο φορές με εξώδικα και απεργίες για το τι πρόκειται να συμβεί.

Τρένα υψηλής ταχύτητας μπήκαν σε λειτουργία χωρίς να έχουν μπει σε λειτουργία συστήματα ασφαλείας.

Μια σύγκρουση ενός τρένου με ταχύτητα 160 km/h με ένα άλλο (οι ταχύτητες προστίθενται στη μετωπική σύγκρουση) έχει αναπόφευκτα τα αποτελέσματα που τώρα μετράμε.

Το Υπουργείο Μεταφορών δεν μπορεί να παριστάνει ότι δεν ήξερε. Γνώριζε και αναλάμβανε το ρίσκο γι αυτό που πιθανόν να συμβεί. Τζογάριζε με τις ζωές των ανθρώπων.

«Θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να μην ξανασυμβεί ποτέ κάτι τέτοιο» δήλωσε ο πρωθυπουργός που βρέθηκε στον τόπο της τραγωδίας μια και αυτή είχε σαν συνέπεια να ματαιωθεί η σεμνή τελετή που είχε προγραμματιστεί για σήμερα με την επίσκεψη του στο  Κέντρο τηλεδιοίκησης – σηματοδότησης σιδηροδρομικού δικτύου βορείου Ελλάδος. Κέντρο που ΔΕΝ λειτουργεί.

Δεκάδες νεκροί και ακόμα περισσότεροι σοβαρά τραυματίες για να κάνετε ότι περνάει απ το χέρι σας…

Το Τρένο είναι παγκόσμια το ασφαλέστερο μέσον μετακίνησης.

Ένας σοβαρός σχεδιασμός ανάπτυξης του στην Ελλάδα θα έλυνε πολλαπλά προβλήματα ασφαλούς μετακίνησης, περιβαλλοντικά, οικονομικά και θα βοηθούσε σε μια πολύ πιο ισορροπημένη γεωγραφικά ανάπτυξη. Δυστυχώς αυτό είναι κάτι που στη χώρα μας δεν συζητιέται.

Γι αυτό πάντα η ευχή είναι «να μη ξανασυμβεί κάτι τέτοιο», μέχρι την επόμενη φορά που θα ξανασυμβεί οπότε και θα ανανεώσουμε την υπόσχεση…

 

Τροχαία Εγκλήματα & ΑΠΕ: οταν ευημερούν οι αριθμοί (ετεροχρονισμένα)

Ετικέτες

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

2020 η Ελλάδα 22η ανάμεσα στους 27 της ΕΕ σε θανάτους απο τροχαία

Μπορεί το ΑΠΕ να διακίνησε πριν μια βδομάδα (ΕΔΩ) την είδηση ότι η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα της ΕΕ που πέτυχε το στόχο μείωσης των θανατηφόρων τροχαίων σε ποσοστό μεγαλύτερο του 50% το 2020 σε σχέση με το 2010, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ένωσης Ευρωπαίων Κατασκευαστών Αυτοκινήτων (ACEA), αλλά ξέχασε να συμπληρώσει ότι και το 2020 και το 2021 η Ελλάδα κατέλαβε την 22η χειρότερη θέση ανάμεσα στις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε θανάτους αναλογικά με τον πληθυσμό.

2021 η Ελλάδα 22η ανάμεσα στους 27 της ΕΕ σε θανάτους απο τροχαία

Αν δεν κάνουμε λάθος διανύουμε το 2023. Από που λοιπόν η ανάγκη να θυμηθούμε ξανά «επιτυχίες» του 2020 για τις οποίες τότε τόσα ειπώθηκαν και γράφτηκαν;

Όταν μάλιστα με στοιχεία που ανακοίνωσε στις 30 Ιουνίου 2022 η ΕΛΣΤΑΤ για τον Απρίλιο του 2022, καταγράφεται μεγάλη αύξηση θανάτων και τραυματισμών στη χώρα μας σε σχέση με τον Απρίλη του προηγούμενου έτους:

• Απρίλης 2021: 36 νεκροί, 35 βαριά, 790 ελαφρά τραυματίες.
• Απρίλης 2022: 57 νεκροί, 52 βαριά, 1.111 ελαφρά τραυματίες.
• Αύξηση 58,3% σε νεκρούς, 48,6% σε βαριά και 40,6% σε ελαφρά τραυματίες

Άρα οι τυμπανοκρουσίες είναι περιττές και στέλνουν λάθος μήνυμα

Η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι μια από τις χώρες που η πιθανότητα θανάτου από τροχαίο είναι υψηλότερη από τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Τα τελευταία χρόνια η πτωτική τάση δεν υφίσταται ουσιαστικά και ο αριθμός των θανάτων τείνει να σταθεροποιηθεί γύρω στους 700/έτος πράγμα που σημαίνει τριπλάσια πιθανότητα θανάτου από τροχαίο για τους κατοίκους της χώρας μας σε σχέση με τους κατοίκους, της Νορβηγίας, της Ελβετίας, της Σουηδίας και του Ηνωμένου Βασιλείου. Να σημειώσουμε πως κι ο αριθμός των 579 θανάτων το 2020 εν μέσω πανδημίας και εκτεταμένου αυστηρού λοκντάουν είναι ιδιαίτερα ανησυχητικός.

Η ευθύνη γι΄αυτό το μακελειό στους δρόμους βαραίνει πολλούς. Πρώτον το κράτος για την ανυπαρξία ουσιαστικού σχεδίου πρόληψης, δεύτερον τους οδηγούς για την επιθετική συμπεριφορά και τρίτον τα ΜΜΕ που ενώ θα μπορούσαν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη, αρκούνται σε τίτλους κλισέ μετά από κάθε τριήμερο για τον «βαρύ φόρο αίματος της ασφάλτου». Η αποσιώπηση γύρω από το θέμα των τροχαίων εγκλημάτων είναι ουσιαστικά άρνηση της πραγματικότητας. Νομίζουμε ότι δεν μας αφορά κι αυτό μας καθησυχάζει, γιατί αφορά μόνο τους «άτυχους» που έπαθαν ένα τροχαίο «ατύχημα». Είναι προβληματικό για μια κοινωνία να κλείνει τα μάτια μπροστά στο θάνατο τόσων (και ιδιαίτερα νέων) ανθρώπων και να το αφήνει στην «τύχη», ενώ πολλοί θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.

Εμείς θα είμαστε εδώ για να κρατάμε αυτόν τον καθρέφτη και να παλεύουμε για το Όραμα Μηδέν «ατυχήματα» στους ελληνικούς δρόμους.

Χριστίνα Κυδώνα

Αναρτήσεις μας σχετικές με το θέμα που ανακάλυψε φέτος το ΑΠΕ: 

Ιούνιος 2021: 2010 -2020: η Ελλάδα αν και πρώτη στην ΕΕ στη μείωση των θανάτων από τροχαία εξακολουθεί να παραμένει μια επικίνδυνη για τους χρήστες του οδικού δικτύου χώρα.

Ιούλιος 2022: Τροχαία Εγκλήματα: Σταθερά στην πρωτοπορία η Ελλάδα σε θανάτους και τραυματισμούς.

 

 

4 χρόνια κ 3 μήνες μετά…Κακούργημα και όχι πλημμέλημα το διπλό φονικό

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Την Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2023, το τριμελές Πλημμελειοδικείο Μεσολογγίου αποδέχθηκε ομόφωνα με σύμφωνη γνώμη της εισαγγελέως το αίτημα της Πολιτικής Αγωγής και αποφάσισε πως είναι αναρμόδιο να  δικάσει την υπόθεση του φόνου της Στεφανίας Μουλαρά και του Άκη Κάκου μια και οι κατηγορίες που   είχαν αποδοθεί στον κατηγορούμενο οδηγό ΙΧ έπρεπε να είναι σε βαθμό κακουργήματος και όχι πλημμελήματος αφού το διπλό θανατηφόρο τροχαίο πραγματοποιήθηκε από οδηγό υπό την επήρεια (και) ναρκωτικών ουσιών. (Αναλυτικά για τη υπόθεση: ΕΔΩ)

Χρειάστηκε να περάσουν τέσσερα χρόνια και τρεις μήνες από το συμβάν (14 Οκτώβρη 2018), να οριστεί και να αναβληθεί τέσσερις φορές η πρωτόδικη δικάσιμος (ποτέ με υπαιτιότητα των οικογενειών των θυμάτων) να αποφευχθεί και πέμπτη αναβολή μετά από τηλεφώνημα φάρσα για βόμβα στα δικαστήρια που διέκοψε την συνεδρίαση για να φτάσουμε στο αυτονόητο: να επιβεβαιώσει το δικαστήριο πως ο νόμος 4139/2013 «περί εξαρτησιογόνων ουσιών»  και το Άρθρο του 25 – «Οδήγηση μεταφορικών μέσων» ΙΣΧΥΕ και εξακολουθεί να ΙΣΧΥΕΙ. Νόμος που ορίζει πως  η πρόκληση θανατηφόρου τροχαίου από οδηγό υπό την επήρεια ουσιών αποτελεί κακούργημα: «Αν από την πράξη αυτή προκλήθηκε θάνατος επιβάλλεται ποινή πρόσκαιρης κάθειρξης μέχρι δέκα ετών». Ο νόμος αναφέρεται στο ενδεχόμενο ενός μόνο θανάτου και όχι περισσοτέρων όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση. Ούτε κάνει αναφορά στον συνδυασμό αλκοόλ και ουσιών και στην οδήγηση χωρίς άδεια οδήγησης που συνυπήρχαν στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Άγνοια νόμου δεν συγχωρείται ακούμε κάθε λίγο για τους πολίτες.

Ισχύει το ίδιο άραγε και για τους εισαγγελείς;

Πως η αρμόδια εισαγγελέας που ανέλαβε αμέσως μετά το συμβάν την δικογραφία παρέκαμψε τον Νόμο 4139/2013 έχοντας στα χέρια της τις βεβαιώσεις των εγκληματολογικών εργαστηρίων της ΕΛΑΣ πως ο δράστης (εκτός των άλλων) είχε κάνει και χρήση ουσιών;

Δεν γνώριζε τον Νόμο; Μάλλον απίθανο, αν και σ αυτή τη χώρα τα πάντα μπορούν να συμβούν.

Βρήκε κάποια διαφορετική ερμηνεία στα όσα ο 4139/2013 ορίζει που κανείς άλλος δεν έχει ανακαλύψει;

Κινήθηκε επι της πεπατημένης που θέλει όλα τα τροχαία να αποτελούν αυτομάτως πλημμελήματα και δεν εξέτασε τα πραγματικά περιστατικά και στοιχεία;

Όποια και να είναι η απάντηση το ερώτημα είναι ένα: Τέσσερα χρόνια και τρείς μήνες πέρασαν για να αποφασιστεί και να εκφωνηθεί το αυτονόητο. Θα απολογηθεί κανείς στις οικογένειες των θυμάτων και στη Μνήμη των δυο νέων (29 ετών) γι αυτό που έγινε; Για την αβεβαιότητα, την απογοήτευση, την οργή που βίωσαν οι εναπομείναντες και την προσβολή της Μνήμης των νεκρών με την υποβάθμιση αυτού του φοβερού συμβάντος σε δυο πλημμεληματάκια;

Τέσσερα χρόνια και τρεις μήνες μετά όλα ξαναρχίζουν από το Μηδέν. Φυσικά σε μια πολύ διαφορετική βάση. Γιατί οι ίδιοι οι Δικαστές, μιλάνε για δυο κακουργήματα. Όμως ο χρόνος δεν μηδενίζεται ούτε παραγράφεται. Ούτε σαν βίωμα των παθόντων, ούτε σαν «δικαστικός χρόνος». Αναρωτιέται κανείς  πότε θα προσδιοριστεί το πρωτόδικο και πότε το Εφετείο. Θα ξαναέχουμε πάλι το ίδιο γαϊτανάκι αναβολών μέχρι να εκδικαστεί το πρωτόδικο;

Ελπίζουμε πως το γεγονός πως οι οικογένειες άντεξαν 4 χρόνια και 3 μήνες δεν θα θεωρηθεί σαν θετικό τεστ κοπώσεως για να εξαντληθεί, εις βάρος τους, κάθε ημέρα μέχρι τα όρια της παραγραφής για να εκδικαστεί η υπόθεση.

O SOS Τροχαία Εγκλήματα από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστή η υπόθεση υποστήριξε σθεναρά και τεκμηριωμένα την άποψη που τελικά υιοθέτησε το Δικαστήριο. Στάθηκε δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων στη μάχη που έδωσαν με πόνο, υπομονή και αποφασιστική νομική υποστήριξη για να αναβαθμιστούν οι κατηγορίες.

Η έκβαση της υπόθεσης μας θυμίζει ακόμα μια φορά πως: ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δίνεται.

Η επανατοποθέτηση της υπόθεσης στη σωστή της βάση αποτελεί μια μεγάλη ανακούφιση για το σύνολο των οικογενειών που έχουν χάσει ανθρώπους τους σε τροχαίο, για όσα άκουσαν και είδαν στις δικαστικές αίθουσες που το βίωμα τους συνοψίστηκε μοναδικά από συμπάσχοντες μας στην Ιταλία:

ΣΚΟΤΏΘΗΚΑΝ  ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ – ΑΓΝΟΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ- ΠΟΔΟΠΑΤΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Είναι Εμφύλιος Πόλεμος τα Τροχαία στην Ελλάδα; – Αναστοχασμοί (6)

Ετικέτες

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Το είχα ακούσει αυτό πολύ παλιά, πριν χτυπήσει τη πόρτα μου και την οικογένειά μου το τροχαίο έγκλημα και  το είχα θεωρήσει τότε μάλλον υπερβολή…

Το άκουσα και μετά όταν το κακό είχε μπει πλέον στο σπίτι μου και σκέφτηκα ότι αυτός που το έλεγε, προσπαθούσε με ένα ακραίο σχήμα λόγου να βοηθήσει στο περιορισμό των τροχαίων και καλά έκανε!

Πριν λίγο καιρό διάβασα το βιβλίο της Κατερίνας Δημητρίου-Ψαριανού ‘‘Ας ζήσει και κανένας’’ εκδ. Επίκεντρο 2021. Εκεί η συγγραφέας συνδέει τον πραγματικό ελληνικό εμφύλιο πόλεμο με τα τροχαία σήμερα. Αναφέρεται σ’ένα περιστατικό, όταν αυτή και μια συναγωνίστριά της η Χαρίκλεια, νέα κορίτσια ανέβαιναν σε αντίξοες συνθήκες μαζί με τους κυνηγημένους αντάρτες του ΕΛΑΣ στα βουνά της Ρούμελης. Μεταφέρω εδώ την ανάμνησή της αυτή:

‘’Συνεχίσαμε εμείς, κλαίγοντας, δεν ξέραμε τι θα γίνει. Προχωράγαμε, προχωράγαμε,  ατελείωτο ήταν το ανηφοράκι. Μέσα στο χαλασμό, ανεβαίναμε πιο πάνω. Κάπου φτάσαμε. Η απόσταση ήταν αρκετή , όπως την είδα ύστερα από χρόνια. Είχε θυμάμαι, κάποια πεύκα. Ένα πιο πέρα, ένα πιο ’δω, μεγάλα πεύκα. Κανέν-δυο πιο φουντωτά. Όχι χαμηλά να μας καλύπτουνε. Εκεί, καθίσαμε. Η Χαρίκλεια είχε πετάξει το γυλιό της,  μαζί και το παγούρι της. Της λέω εγώ, «πάρε το παγούρι.» Το νερό ήταν θησαυρός και πού να το βρεις. Βέβαια, η Χαρίκλεια ήταν σε κακό χάλι. Είχε ξεραθεί το στόμα της, είχαν ξεραθεί τα χείλια της γύρω γύρω. Εκεί που φτάσαμε και καθίσαμε, γυρίζει η καημένη και μου λέει – θυμάμαι ακούμπησε το κεφάλι της στο γόνατό μου: «αδελφούλα, αν θες να μην πεθάνω, ρίξε μου μια σταγόνα νερό στο στόμα μου». Και της λέω εγώ, «για τι το πέταξες το παγούρι σου; Όχι, δεν σου δίνω». Της έδωσα βέβαια και ήπιε λίγο νεράκι…

Εδώ θα κάνω μια παρενθεσούλα. Υστέρα από πολλά χρόνια που ζήσαμε, πρωτανταμώσαμε στον Άγιο Παντελεήμονα στην Αχαρνών. Κι έχουμε βγάλει και μια φωτογραφία σαν χαζούλες. Καθιστές χάμω στους πανσέδες , εκεί στην εκκλησία απέξω. Εκεί κοντά κάπου έμενε η Χαρίκλεια σε κάτι συγγενείς της. Παντρεύτηκε στο μεταξύ, έκανε δυο παιδάκια. Ανταμώναμε στον Βύρωνα, είχαν ένα κρεοπωλείο, κι είχαν χωρίσει μια γωνίτσα με σανίδια κι είχανε το κρεβάτι τους και μένανε. Φτώχεια μεγάλη. Μετά ο άντρας της ο Γιάννης ο Ράφτης, ο Κοντοβράκης έκανε κάτι με σφαγεία στο κρεοπωλείο και πήρανε λίγο επάνω τους. Είχε κάνει δυο λεβέντες. Ο μεγάλος της, ο Τάκης , σκοτώθηκε 20 χρονών, ένα πανέμορφο παιδί της έμοιαζε της Χαρίκλειας. Είχε ωραία μάτια, ωραία φρύδια η Χαρίκλεια. Έτσι ήταν κι αυτό, ωραίο πρόσωπο. Σκοτώθηκε με μηχανάκι προς τη Σπάτων. Μ’ ένα συνομήλικο του πηγαίνανε αυτός χτυπήθηκε, ο άλλος δεν σκοτώθηκε, ο Τάκης σκοτώθηκε επιτόπου. Το μάθαμε εμείς γύρω όλοι οι συναγωνιστές,  κι αρχίσαμε να πηγαίνουμε στον Βύρωνα στο σπίτι τους.  Θυμάμαι την Χαρίκλεια, όπως ήταν πεσμένη στον καναπέ και έκλαιγε και χτυπιότανε, μόλις με είδε μου λέει,  «αχ, να μη μου είχες δώσει νερό εκείνη την ημέρα, θα είχα πεθάνει και θα είχα γλιτώσει αυτόν τον πόνο». Θυμήθηκε, μέσα σ ’αυτόν τον πόνο της η καημένη. Καθίσαμε κοντά, προσπαθήσαμε να τους παρηγορήσουμε, αλλά αυτό δεν γινόταν. ‘’

Τώρα σκέφτομαι ότι δεν είναι καθόλου υπερβολή ότι τα τροχαία στην Ελλάδα είναι ένας εμφύλιος πόλεμος. Το ξέρουμε από τα στοιχεία που αναδημοσιεύονται παντού κι εδώ! Ο πραγματικός εμφύλιος της Ελλάδας θα μπορούσε σίγουρα να αποφευχθεί (όπως π.χ στην Ιταλία ) όμως και οι δυο αντιμαχόμενες πλευρές είχαν τους λογούς τους που έφθασαν ως εκεί. Στον εμφύλιο των τροχαίων εγκλημάτων στη χώρα μας υπάρχουν λόγοι; Υπάρχουν ομοιότητες; Έχω την εντύπωση ότι αυτός ο εμφύλιος συντηρείται και γιγαντώνεται γιατί οι θύτες λειτουργούν τις συγκεκριμένες στιγμές χωρίς ίχνος ανθρώπινης συνείδησης. Νομίζω ακόμη ότι οι θύτες που τα προκαλούν πάντα δικαιώνονται από την ελληνική δικαιοσύνη, εμείς στο SOSTE το έχουμε εμπεδώσει αυτό. Όπως γνωρίζουμε ότι οι οικογένειες των θυμάτων σέρνονται στα «ξερονήσια» του πόνου, της θλίψης και της υπέρτατης αδικίας!

Γιώργος Ιατρού

Δημήτρης Αρβανίτης