Mère et enfant, Pablo Picasso 1907
Η ζωή που δεν αξίζει να βιωθεί! Μέσα σε νομοθετικό πλαίσιο και μέσα σε μια υποκριτική εξύμνηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής και της διακήρυξης των δικαιωμάτων του ανθρώπου από όλους τους πολιτειακούς θεσμούς.
Μέσα σ αυτό το αξιακό πυροτέχνημα υπάρχει μια ωμή πραγματικότητα.
Η ζωή που δεν αξίζει να βιωθεί. Είναι η ζωή που η αφαίρεση της δεν τιμωρείται από το νόμο!
Που χωρίς να υπάρχει βεβαίως μια παρότρυνση για την αφαίρεση της υπάρχει όμως μια διαβεβαίωση επίσημη, δικαστική, πως ότι κι αν συμβεί, «αυτό» δεν έχει συνέπειες…
Αυτή την κατάσταση βιώνουν αρκετές κοινωνικές ομάδες. Μία απ αυτές, πολυπληθής ομάδα, με χιλιάδες νεκρούς στους δρόμους της χώρας και εκατομμύρια νεκρούς στους δρόμους του κόσμου, αφανισμένη και αφανής κάτω από το πέπλο του πένθους, προσπαθεί να κάνει τη φωνή της (οργής και απόγνωσης) να ακουστεί.
Που όμως πνίγεται μέσα στον θόρυβο των κινητήρων, των εξατμίσεων, των τσαλακομένων λαμαρίνων και της πάγιας συγκάλυψης από όλους τους εμπλεκόμενους φορείς εξουσίας.
Όλος αυτός ο θόρυβος για την οδική ασφάλεια από Υπηρεσίες, Οργανισμούς, Επιτροπές, Διαβουλεύσεις επι διαβουλεύσεων για τον έλεγχο υποτίθεται της άγριας φονικότητας στους δρόμους, υποσχέσεις, διαψεύσεις δεκαετιών, όλα αυτά, για να αποτρέψουν τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν την κατάσταση στην οποία περιήλθαν (στριμώχτηκαν). Για να μην τεθεί ανοιχτά το ζήτημα: Η ζωή που δεν αξίζει να βιωθεί και γι αυτό ή αφαίρεση της δεν τιμωρείται από τον Νόμο.
Ποιος αποφάσισε γι αυτό; Ποιοι είναι αυτοί που θα κατηγοριοποιηθούν ως φονεύσιμοι και που η θανάτωση τους δεν είναι κολάσιμη ποινικά;
Το ζήτημα πια που βοά που δεν μπορούν να το κρύψουν κάτω από το χαλί – η αιματοχυσία ξεχείλισε- είναι ότι: η νομοθεσία που αφορά στα θανατηφόρα τροχαία, επι της ουσίας τα έχει αμνηστεύσει.
Όλα ανεξαιρέτως τα θανατηφόρα και με βαρειά πολυτραυματίες τροχαία, παραπέμπονται ως φόνοι και τραυματισμοί εξ αμελείας και εκδικάζονται σε Πλημμελειοδικεία. Οι ποινές είναι πάντα 1,5 εως 3-4 χρόνια το πολύ, πάντα με τριετή αναστολή ή εξαγορά.
Επί 100 χρόνια, από τότε που κυκλοφόρησαν τα πρώτα αυτοκίνητα στην Ελλάδα μέχρι σήμερα με τον κακοήθη πολλαπλασιασμό τους και τα χιλιάδες θύματα (νεκρούς και τραυματίες) και τις επιπλέον χιλιάδες πενθούντων, μετά από εκατοντάδες χιλιάδες δίκες για τροχαία εγκλήματα «σε βαθμό πλημμελήματος» δεν υπάρχει ούτε ένας δράστης που να πήγε φυλακή έστω για ένα μήνα. Ούτε ένας! Ούτε ένας δεν τιμωρήθηκε κατά οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Αν υπάρχει ένας στη διάρκεια του αιώνα του «Ιερού Κινητήρα» ας ανακοινωθεί!
Πολύνεκρα τροχαία= Κατά συρροή πλημμελήματα! Έτσι που να ακούγεται ρεαλιστική ή σαρκαστική φράση, αν θέλεις να σκοτώσεις κάποιον χωρίς συνέπειες, κάντο με αυτοκίνητο.
Τα επίπλαστα σκηνικά των Πλημμελειοδικείων κλείνουν το μάτι στον δράστη και ρίχνουν στάχτη στα μάτια των υπολοίπων για να μη δουν τον σύγχρονο Καιάδα που μέσα του ρίχνουν τους φονεύσιμους.
Αυτοί οι αγαπημένοι που έφυγαν αδίκως, εντάσσονται στην κατηγορία «φονεύσιμοι» μετά τη θανάτωση τους. Και πολύ πιο συγκεκριμένα τη θανάτωση τους από τροχοφόρο. Αυτό το τελευταίο είναι το ειδικό στοιχείο που συγκροτεί αυτή την κατηγορία ανθρώπων. Διότι προηγουμένως δεν υπάρχουν άλλα κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ τους. Δεν είναι το φύλο, η ηλικία, το επάγγελμα, η καταγωγή, η ομορφιά, η μόρφωση κ.α.
Το συνεκτικό στοιχείο που τους κατηγοριοποιεί ως φονεύσιμους είναι ότι ο θάνατος τους επήλθε από όχημα . Και μόνο για το συγκεκριμένο τρόπο θανάτωσης ο Νόμος δεν προβλέπει τιμωρία. Σε κανένα άλλο είδος φόνου με κίνητρο λόγου χάρη κτηματικές διαφορές, ερωτική αντιζηλία, «τακτοποίηση» λογαριασμών κλπ δεν αποδίδεται ο χαρακτηρισμός «φόνος εξ αμελείας» και μάλιστα εκ των προτέρων! Θανατηφόρο τροχαίο; = φόνος εξ αμελείας. Θα οριστεί τακτική δικάσιμος! Πηγαίνετε!
Ένα τεράστιο Γιατί προς τον Ουρανό, δεν έχει απάντηση. Στην κυρίαρχη αντίληψη της εξουσίας, στο: «Όποια κι αν είναι η ερώτηση, ο Άνθρωπος είναι η απάντηση», αυτό δεν υπάρχει.
Για την κυριαρχία, στο «όποια κι αν είναι η ερώτηση, το αυτοκίνητο είναι η απάντηση» μέσω της νομοθεσίας. Χάρις σ΄αυτή την επιλογή, υπέρ του οχήματος, έχει επιβληθεί στην κοινωνία επι 100 συναπτά έτη, μια κατάσταση εξαίρεσης.
Κατάσταση εξαίρεσης.
Εξαιρούνται από τον νόμο περί ανθρωποκτονίας ή πρόκληση βαρειάς σωματικής βλάβης, τα θύματα των τροχαίων. Εξαιρούνται από τον νόμο αυτό που απαγορεύει το φόνο και την μη αναστρέψιμη σωματική βλάβη (μόνιμη αναπηρία) και τιμωρεί αυστηρά τους παραβάτες. Εξαιρούνται από αυτόν το νόμο που προστατεύει τις ζωές των ανθρώπων. Διότι αυτός ο νόμος περί ανθρωποκτονίας δεν ενεργοποιείται γι αυτούς, δεν τιμωρεί τους παραβάτες – δολοφόνους.
Τα θύματα των τροχαίων δεν έχουν πρόσβαση στην επίκληση του νόμου αυτού που θεωρεί τον φόνο κακούργημα και γκετοποιούνται σε χαμηλότερη δικαστική βαθμίδα που δικάζει υποθέσεις χαμηλής εγκληματικότητας, πλημμεlληματικού χαρακτήρα.
Λόγω της εξαίρεσης από την προστασία και την πρόληψη που παρέχει αυτός ο νόμος, κάποιοι άνθρωποι, κάποιες χιλιάδες ανθρώπων κάθε χρόνο είναι φονεύσιμοι, δηλαδή αυτοί που θα σκοτωθούν στην άσφαλτο. Γιατί όταν η εξαίρεση αυτή γνωστοποιείται στην κοινωνία μέσω της δικαστικής εξουσίας, με αποφάσεις δικαστηρίων (σκότωσες, εγκατέλειψες, προκάλεσες βαρειά σωματική βλάβη. Δεν υπάρχει πρόβλημα αυτά είναι πλημμελήματα). Τότε κάποιοι άνθρωποι θα παραδοθούν στην ανεξέλεγκτη βία της οδικής κυκλοφορίας.
Τότε όλες οι πανηγυρικές διακηρύξεις των Υπερεθνικών Οργανισμών περι δικαιωμάτων του ανθρώπου – πολίτη κατακρημνίζονται σ έναν ειδικό Καιάδα της Δημοκρατίας που κρατά σε κατάσταση εξαίρεσης ανθρώπινες ζωές για την διατήρηση του αυτοκινήτου στο απυρόβλητο.
Το σύμβολο των συμβόλων του κύρους και της δύναμης, κι από τη στιγμή που έγινε μαζικό καταναλωτικό προιόν, το μέσον ανταγωνισμού και διαγκωνισμού για την επικράτηση στο πεδίο της καθημερινής μιζέριας.
Η επίμονη και ανυποχώρητη χειραγώγηση της συνείδησης της κοινωνίας επι δεκαετίες, οδήγησε τους ανθρώπους σε μια παθητική αποδοχή, ότι στο χρηματιστήριο των αξιών – όπως λένε- η ζωή τους κρίθηκε περιττή και η αφαίρεση της αντιστοιχήθηκε στο Δίκαιο σαν πλημμέλημα.
Πίσω από κάθε κατάσταση εξαίρεσης κρύβεται το έγκλημα.
Σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα! Ο πιο απαξιωτικός θάνατος. Ασύλληπτος! Αδιανόητος! Αυτή που την/τον/τους αγαπούσαν καταποντίζονται βουβοί σ ένα απύθμενο ναυάγιο, «για ένα πλημμέλημα, για μια αμέλεια»! Πεισμένοι κατά βάθος ότι ήταν λαθρεπιβάτες στη ζωή. Άνθρωποι απαξιωμένοι που ξέρουν ότι η Δικαιοσύνη τους έχει κρίνει εκ των προτέρων αμελητέους.
Γιατί η παγίδα του Νόμου περί φόνου εξ αμελείας έχει στηθεί πριν ακόμα φονευθούν αυτοί και άλλοι μετά απ αυτούς που θα ακολουθήσουν γιατί αυτό είναι σίγουρο πως θα συμβεί (η Στατιστική ξέρει τον μελλοντικό αριθμό των νεκρών και των αναπήρων σε όλες τις πόλεις του κόσμου). Κι οι στρατιές των φονεύσιμων αυξάνονται, αφού πρώτα τους αφαιρείται η ιδιότητα του πολίτη. Εφ΄όσον απεκδύονται εκ των προτέρων (πριν αξιολογηθούν δικαστικά τα στοιχεία) του δικαιώματος να κριθεί και να τιμωρηθεί από τον νόμο, το έγκλημα που θα συμβεί σε βάρος τους. Τους αφαιρέθηκε το πιο βασικό δικαίωμα του πολίτη να αξιολογείται η ζωή του άξια να βιωθεί και να προστατεύεται από τον νόμο περί ανθρωποκτονίας. Αν το δικαίωμα στη ζωή δεν είναι υπερασπίσημο όλα τα άλλα δικαιώματα που προσδίδουν την ιδιότητα του πολίτη είναι δευτερεύοντα. Διότι έτσι ο άνθρωπος περιέρχεται στην κατάσταση της Γυμνής ζωής. Μόνο σαν Βιολογική οντότητα. Και το μόνο που τον προσδιορίζει σαν άνθρωπο, είναι απλά ότι έχει γεννηθεί άνθρωπος.
Η Γυμνή Ζωή είναι φονεύσιμη.
Αυτή η κατάσταση κοινοποιείται στην κοινωνία με πολλούς τρόπους. Η πληροφορία διαχέτεται παντού σε όλες τις συνειδήσεις. Η ατιμωρησία.
Ορισμένοι την πληροφορία την διαβάζουν έτσι: «να είσαι πάντα ο κυνηγός, ποτέ το θήραμα»*. Οι άλλοι «αυτοί που χρειάστηκε να κρατήσουν τον κεραυνό με γυμνά χέρια», πολλοί απ αυτούς ηττημένοι εκ των προτέρων, αντί να σηκωθούν όρθιοι και να δείξουν τον ένοχο (τους ηθικούς αυτουργούς) δείχνουν τη Μοίρα.
Στις προσπάθειες κάποιων συλλογικοτήτων να μετατρέψουν αυτή την αδρανή δύναμη των πενθούντων σε δύναμη πίεσης για την κατάργηση της κατάστασης εξαίρεσης, βρίσκονται απέναντι σε συντετριμένους ανθρώπους που δεν πιστεύουν πια στην Δικαιοσύνη. Περισσότερο πιστεύουν στην ματαιότητα αυτού του κόσμου. Τους κατακλύζει η απογοήτευση γιατί οι όποιες προσπάθειες δεν έχουν αποτέλεσμα. Γιατί αυτός ο κακόβουλος νόμος που ονομάζει όλους τους φόνους από τροχαίο, πλημμελήματα, στέκει εκεί 100 χρόνια τώρα, αγέρωχος, αμετακίνητος με μια μεταφυσική ισχύ! Σαν τις πλάκες του Μωυσή! Αμετάβλητος μέσα στις δεκαετίες, ενώ όλα γύρω μεταβάλλονται.
Στην χώρα μας καθημερινά κηδεύονται άνθρωποι κυρίως νέοι, με αιτία θανάτου το τροχαίο. Ούτε τους καταμετρούν πια σωστά. Γι αυτούς που πεθαίνουν λίγες μέρες μετά, στη εντατική, βάζουν άλλες αιτίες θανάτου (ενδονοσοκομειακή λοίμωξη, πνευμονική εμβολή κα) για να μην καταμετρηθούν στους φονεύσιμους. Θύματα μιας θεσμικής βίας, θύματα του Νόμου, «φόνος εξ αμελείας». Ο νόμος αυτός είναι ένα φονικό όπλο κρυμμένο κάτω από τον μανδύα του κράτους. Υπεύθυνος για την ασυδοσία της βίας στους δρόμους. Χάρις σ αυτόν τον νόμο ο φόνος στην άσφαλτο επιτρέπεται! Ποιες δυνάμεις τον κρατούν αμετάβλητο και απαραβίαστο; Όσοι νοιώσανε την ανάσα του στο σβέρκο τους αρχίζουν και καταλαβαίνουν ότι σ αυτόν στηρίζονται ισχυρά συμφέροντα που οδηγούν στην συσσώρευση του αμύθητου πλούτου και την απόλυτη κυριαρχία.
Αυτή η κατάσταση εξαίρεσης, ειδικά για τον θάνατο στην άσφαλτο, αναδεικνύεται εντυπωσιακά από κάποιες ιδιαίτερες περιπτώσεις όπως:
- Την επόμενη της αποκάλυψης ενός ηλεκτρονικού σκανδάλου, ο υπουργός Δικαιοσύνης δηλώνει: Από αύριο η εκδικητική πορνογραφία είναι κακούργημα. Και σωστά! Τόσο απλό ήταν!
- Τα φιλοζωικά σωματεία με τις κινητοποιήσεις τους σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα πέτυχαν ώστε: η θανάτωση ή ο βασανισμός ζώου, να τιμωρείται ως κακούργημα. Και σωστά!
Η θανάτωση και η βαρειά σωματική κακοποίηση του ανθρώπου εξακολουθεί να τιμωρείται ως πλημμέλημα. Ως πότε;
Ισμήνη Τσούτσια -Κουβίδη
(Βασικό βιβλίο αναφοράς: Homo Sacer, Giorgio Agaben)
*Διαφήμιση της BMW στην Ελλάδα που διακόπηκε με παρέμβαση του SOSTE (ΕΔΩ)
Υ.Γ. Το αυτοκίνητο για το οποίο μιλάμε, δεν είναι το αυτοκίνητο εργαλείο που πάμε στη δουλειά ή εκδρομές το Σαββατοκύριακο.
Είναι κάτι άλλο. Ένα κέλυφος φτιαγμένο από όνειρα, φθόνο, επιθετικότητα, φαντασιώσεις για μια υπέρβαση της πραγματικότητας προς μια ελευθερία χωρίς όρια, αισθήματα παντοδυναμίας κλπ. Και στο εσωτερικό αυτού του κελύφους, ένα βιολογικό όν εύθραυστο και εφήμερο.
Αυτό το αυτοκίνητο είναι αποτέλεσμα διαρκών αλληλεπιδράσεων του εσωτερικού χώρου με το κοινωνικό, πολιτιστικό, πολιτικό, ιδεολογικό περιβάλλον. Είναι το αυτοκίνητο που αγαπούν με πάθος και το υπερασπίζονται με όλα τα μέσα οι εμπνευστές του. Το έκαναν σήμα κατατεθέν της «ανάπτυξης» και τον θάνατο που σκορπάει γύρω το ονόμασαν παράπλευρες απώλειες.
Οι ιερείς αυτής της θρησκείας, οι δικαστές, μετά από ένα «απεταξάμην» «Δεν νομοθετούμε εμείς – αυτός είναι ο Νόμος» επαναλαμβάνουν αυτό που όλοι ξέρουν ότι θα ακούσουν:
«Φόνος εξ αμελείας». Αυτό είναι το μεγάλο σκάνδαλο τελικά!
sostegr 