Πάγιες και διαρκείς ανάγκες καλύπτουν τα θύματα των τροχαίων…

Ετικέτες

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 14/9/2018
Στις 2 Σεπτεμβρίου συμπληρώθηκαν σαράντα ημέρες από την φονική πυρκαγιά στο Μάτι. Την φοβερή εκείνη ημέρα, στις 23 Ιουλίου 2018 (και τις ημέρες που ακολούθησαν) έχασαν την ζωή τους 99 άνθρωποι ενώ ακόμη 24 εξακολουθούν να νοσηλεύονται, οι τρεις σε ΜΕΘ – δύο εξ αυτών διασωληνωμένοι.

Έχουν ειπωθεί πολλά για το γιατί και το πώς αυτής της τραγωδίας. Μακάρι τα μέτρα που πάρθηκαν, εκ των υστέρων, να αποδειχθούν επαρκή ώστε να αποτρέψουν την επανάληιψη παρόμοιου συμβάντος και να απαλύνουν τον πόνο όσων υποφέρουν. Για αρκετούς βέβαια αυτό που υπέστησαν είναι μη αναστρέψιμο και δεν υπάρχει ούτε λόγος, ούτε μέτρο παρήγορο.

Τώρα που η υπόθεση έχει φύγει από τους προβολείς των ΜΜΕ, και ο θάνατος εξάντλησε το χρόνο του στις ολοήμερες συνδέσεις και στα δελτία ειδήσεων, είναι καιρός να πούμε δυο λόγια, όχι τόσο για τα ΜΜΕ, αλλά κυρίως για το πολιτικό σύστημα (κυβέρνηση + αντιπολίτευση) και την στάση του απέναντι στο ζήτημα του θανάτου.

Είναι γνωστή σε όλους η αλυσίδα εξελίξεων που πυροδότησε  η πυρκαγιά στο Μάτι. Παρακάμπτοντας τη φτηνή δημαγωγική χρήση που αρκετές φορές υπήρξε κυρίαρχη και κοιτώντας την ουσία, θα βλέπαμε μια συστηματική επί ημέρες ενασχόληση τόσο του κρατικού μηχανισμού, όσο και του πολιτικού συστήματος σε μια προσπάθεια ερμηνείας του τι και γιατί δεν πήγε καλά, το ποιος/ποιοι φέρουν την όποια ευθύνη, το τι πρέπει να διορθωθεί, στο τι μέτρα ανακούφισης πρέπει να ληφθούν.

100 (σχεδόν) νεκροί δεν θα μπορούσαν να αφήσουν κανέναν αδιάφορο….

Είναι όμως πράγματι έτσι;

Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία που ανακοίνωσε η Τροχαία και η Ελληνική Στατιστική Αρχή, το πρώτο εξάμηνο του 2018, αυτό που προηγήθηκε της πυρκαγιάς στο Μάτι, 100 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους μόνο στην Περιφέρεια Αττικής, από τροχαίες συγκρούσεις.  Άλλοι 80 τραυματίστηκαν σοβαρά, στην ίδια περιφέρεια, στο ίδιο διάστημα, γεγονός που σημαίνει πως κάποιοι ακόμα θα υπέκυψαν αργότερα και κάποιοι θα ζήσουν με μια σοβαρή αναπηρία.

100 νεκροί δεν θα μπορούσαν να αφήσουν κανέναν αδιάφορο….

Και όμως γι αυτούς τους νεκρούς και τους τραυματίες, που είχαμε στον ίδιο χρόνο και στον ίδιο τόπο δεν ακούστηκε ΤΙΠΟΤΑ. Να φταίει άραγε το ότι χάθηκαν σε εξι μήνες και όχι σε μια μέρα; Το ότι χάθηκαν σ ολόκληρη την Περιφέρεια Αττικής και όχι σε ένα μέρος της μόνο;

Αν  μιλούσαμε για τα ΜΜΕ πιθανόν τα παραπάνω να αποτελούσαν στοιχεία ερμηνείας της στάσης τους. Αλλά  δεν μιλάμε γι αυτά.

Μιλάμε για τους κυβερνητικούς «υπεύθυνους» και το πόσο υπεύθυνοι νιώθουν για μια τέτοια αλυσίδα θανάτων και το τι κάνουν για να την σπάσουν. Μιλάμε για την αντιπολίτευση που σ αυτή την περίπτωση δεν είχε τίποτα να πεί και τίποτα να ζητήσει.

Γι αυτούς τους 100 νεκρούς και τους 80 βαριά τραυματίες:

Κανείς δεν ανέλαβε καμία ευθύνη.

Κανείς δεν ζήτησε συγγνώμη.

Κανείς δεν ζήτησε από τον άλλο να ζητήσει συγγνώμη.

Κανείς δεν παραιτήθηκε.

Κανείς δεν ζήτησε από κανένα να παραιτηθεί.

Δεν έγινε καμία σύσκεψη από κανένα.

Δεν πάρθηκε κανένα έκτακτο ή μόνιμο μέτρο.

Τελικά, 100 νεκροί δεν είναι πάντα ένα πρόβλημα. Ιδιαίτερα αν αυτοί είναι θύματα τροχαίων.

Δεν ανησυχούν ούτε την Κυβέρνηση, ούτε την Αντιπολίτευση, ούτε τη Δικαιοσύνη, ούτε τους Δήμους, ούτε την Περιφέρεια. Γιατί τα τροχαία στην Ελλάδα αποτελούν φυσικό φαινόμενο.

Είναι αποκλειστικά θέμα τύχης, εξ ου και η γαιδουρινή εμμονή στην χρήση του όρου «ατύχημα» όταν ο Π.Ο.Υγείας και όλοι οι οργανισμοί και οι χώρες που προσπαθούν να τα περιορίσουν, το πρώτο πράγμα που επισημαίνουν είναι ότι τα τροχαία είναι προβλέψιμα και μπορούν να προληφθούν, δεν είναι «ατυχήματα» και πρέπει να πάψουμε να χρησιμοποιούμε αυτό τον όρο.

Διότι όταν η τροχαία σύγκρουση θεωρείται «ατύχημα», τότε ποιον να κατηγορήσεις; Δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον υπεύθυνο οδηγό πως είχε την ευθύνη, απλά τον θεωρείς «αμελή» (αμελής οδηγός= μεθυσμένος, παραβάτης ορίων ταχύτητος, παραβάτης του κόκκινου, ομιλών στο κινητό, εγκαταλείπων το θύμα του κα – σύμφωνα με το λεξικό της νέας ελληνικής ή τον Κ.Ο.Κ.). Κατά μείζονα λόγο δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον υπουργό, τον περιφερειάρχη, το δήμαρχο, για  έναν ή για 100 «ατυχήματα» ή για 50.000 νεκρούς τα τελευαία 40 χρόνια.

Μπορούσαν να κάνουν κάτι για να αποτρέψουν αυτά τα «ατυχήματα»;

Προφανώς όχι αφού όλα είναι  θέμα τύχης: τυχαίο μάλλον θα είναι και το ότι έχουμε από τα υψηλότερα όρια ταχύτητας στην Ευρώπη και από τα υψηλότερα όρια επιτρεπτής συγκέντρωσης αλκοόλ στο αίμα των οδηγών καθώς και το ότι έχουμε από τα χαμηλότερα επίπεδα επιτήρησης  στους δρόμους.

Παρακολουθώντας τα έκτακτα μέτρα που πάρθηκαν (και μακάρι να υλοποιηθούν) μετά την τραγωδία στο Μάτι καταλάβαμε τελικά ακόμα μια φορά πως θάνατος και θάνατος δεν είναι το ίδιο πράγμα.

Πως 100 νεκροί δεν ισούνται πάντα με 100 νεκρούς.

Πως οι νεκροί από τα τροχαία εγκλήματα φαίνεται πως καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες στην ελληνική κοινωνία. Ως εκ τούτου η μονιμοποίηση τους είναι μονόδρομος.

Και καθήκον θα λέγαμε μιας προοδευτικής διακυβέρνησης.

Κανένα έκτακτο μέτρο δεν χρειάζεται γι αυτούς που ήδη χάθηκαν, ούτε γι αυτούς που θα ακολουθήσουν.

Γιώργος Κουβίδης, πρόεδρος SOS Τροχαία Εγκλήματα.

ΥΓ. Για να μην είμαι άδικος το προηγούμενο διάστημα πάρθηκαν δύο σημαντικά μέτρα από τον ΥΜΕ κο Σπίρτζη: α) η εξαίρεση της παραβίασης του ορίου ταχύτητος από τις επικίνδυνες παραβάσεις και η κατά 50% μείωση του προστίμου γι αυτή, και β) η άρση της απαγόρευσης της κυκλοφορίας «γουρούνων» στο οδικό δίκτυο, απαγόρευση που είχε επιβάλει ο ίδιος τρεις μηνες πριν. Συμπωματικά η τελευταία απόφαση ψηφίστηκε από τη Βουλή λίγο πριν ξεσπάσει η φωτιά στο Μάτι.

Advertisements

Εγχειρίδιο Πρώτων Βοηθειών από το ΕΚΑΒ.

Ετικέτες

ΘΕΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ

Στα πλαίσια της προσπάθειας για ταχύτερη και αποτελεσματικότερη παροχή Πρώτων Βοηθειών γεγονός ιδαίτερα σημαντικό για την αντιμετώπιση και την έκβαση κάθε συμβάντος, το ΕΚΑΒ προσπαθώντας να αναβαθμίσει την μέχρι σήμερα δράση του σ αυτό το θέμα, προχώρησε στην έκδοση ενός σημαντικού Εγχειριδίου Πρώτων Βοηθειών για να χρησιμοποιηθεί στην Εκπαίδευση Ομάδων Πληθυσμού.

Στις πενηνταπέντε σελίδες του το εγχειρίδιο περιλαμβάνει όλα όσα πρέπει να γνωρίζει και να εφαρμόζει κανείς προκειμένου να παράσχει ασφαλείς και αποτελεσματικές Πρώτες Βοήθειες.

Μπορείτε να το βρείτε αναρτημένο σε μορφή pdf  και να το εκτυπώσετε από: ΕΔΩ

Οι οδηγοί -χρήστες κινητού δεν προκαλούν θανατηφόρα τροχαία στην Ελλάδα;

Ετικέτες

ΚΙΝΗΤΟ

Μια αναζήτηση στα διεθνή ΜΜΕ για θανατηφόρα τροχαία που προκλήθηκαν απο οδηγούς που έκαναν χρήση κινητού φέρνει, δυστυχώς, μεγάλο αριθμό αποτελεσμάτων γεγονός που συμβαδίζει με τις αναλύσεις – προειδοποιήσεις για την απόσπαση προσοχής που προκαλεί ή ομιλία (και ακόμα χειρότερα η αποστολή και η ανάγνωση μηνυμάτων) κατα την οδήγηση.

Τον Οκτώβριο του 2017, στη Σκωτία ο 24χρονος Luke Pirie καταδικάστηκε απο το Ανώτατο Δικαστήριο της Γλασκώβης σε φυλάκιση έξι (6) ετών γιατι ενω οδηγούσε αντάλλασε μηνυματα με την φίλη του και προκάλεσε μια τροχαία σύγκρουση που ειχε σαν αποτέλεσμα το θάνατο της δίχρονης Harlow Edwards και τον σοβαρό τραυματισμό άλλων δύο παιδιών ηλικίας 6 και 17 ετών. (Αναλυτικά: ΕΔΩ). 

Harlow Edwards

Λιγο πριν, τον Αυγουστο του 2017 στο Οχάιο των ΗΠΑ η 24χρονη οδηγός ΙΧ Natasha Boggs, που έστελνε μηνύματα με το κινητό της ενω οδηγούσε, παραπέμφθηκε να δικαστεί με 11 κατηγορίες απο τις οποίες οι 4 σε βαθμό κακουργήματος γιατί προκάλεσε το θάνατο δύο δεκατετράχρονων κοριτσιών της Taylor Galloway και της Amber Thoma και τον σοβαρό τραυματισμό ενός 15χρονου αγοριού. (Αναλυτικά: ΕΔΩ). 

Amber Thoma & Taylor Galloway

Αναφέραμε ενδεικτικά δύο μόνο συμβάντα απο το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ, απο πλήθος άλλων που υπάρχουν στο διαδίκτυο από διάφορες χώρες.

Αντίθετα όμως με αυτό που συμβαίνει σε άλλες χώρες, ψάχνοντας για παρόμοια περιστατικά στην Ελλάδα τα αποτελέσματα είναι μηδενικά.

Άραγε η χρήση του κινητού κατα την οδήγηση στην Ελλάδα είναι ακίνδυνη;

Όχι ακριβώς.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο απο το 2014 σε κάθε τροχαία σύγκρουση στο φάκελο της υπόθεσης περιλαμβάνονται τα στοιχεία λειτουργίας ή μη των κινητων τηλεφώνων όλων των εμπλεκομένων σ αυτήν. Χρόνια πριν η απόφαση αυτή είχε υποχρεωτική ισχύ για τις θανατηφόρες τροχαίες συγκρούσεις.

Στην Ελλάδα, σε μια τροχαία σύγκρουση όχι μόνο δεν υπάρχει υποχρεωτική καταγραφή των δεδομένων χρήσης των κινητών τηλεφώνων αλλά χρησιμοποιώντας την ισχύουσα νομοθεσία οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας αρνούνται να δώσουν στοιχεία για το αν το κινητό βρίσκονταν σε χρήση ακόμα και αν υπάρχει σχετική εισαγγελική εντολή. Για “προστασία των προσωπικών δεδομένων” των δραστών απαιτείται (η χρονοβόρα και αβέβαιη) διαδικασία απόφασης Δικαστικού Συμβουλίου για να επιτευχθεί αυτός ο αυτονόητος στόχος. (Να θυμηθούμε βέβαια οτι κάποτε και ο έλεγχος της ύπαρξης αλκοόλ στο αίμα, εμπλεκομένων σε σύγκρουση, αποτελούσε “προσωπικό δεδομένο”.)

Επίσημα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εδω και χρόνια ζητά να περιλαμβάνονται υποχρεωτικά στο φάκελο όλων των υποθέσεων τροχαίων συγκρούσεων όλα τα στοιχεία που αφορούν στην λειτουργία (η όχι) του κινητού όλων των εμπλεκομένων,

Να ελπίσουμε ότι η Ελλάδα δεν θα είναι η τελευταία χώρα που θα το εφαρμόσει; Ποτέ δεν ξέρεις.

Στο μεταξύ κανείς φυσικά δεν ξέρει πόσα είναι τα θύματα οδηγών που μιλούσαν στο κινητό ή έστελναν μηνύματα στη χώρα μας.

ΥΓ. Εντύπωση βέβαια προκαλεί το γεγονός πως σε αντίθεση με την Ελλάδα, στις άλλες χώρες δεν σέβονται τα “δικαιώματα των δραστών” και δημοσιοποιούν τις φωτογραφίες και τα στοιχεία τους. Σαν την Ελλάδα δεν έχει…

Luke Pirie

Natasha Boggs

Άφωνοι μπροστά στο έγκλημα

Ετικέτες

ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Τρια μέλη μιας οικογένειας έχασαν την ζωη τους σήμερα 9 Οκτώβρη στην παλαια εθνικη οδο στο ύψος του Καραβόμυλου Λαμίας  όταν το ΙΧ   με οδηγό τον  55χρονο εκπαιδευτικό τον 84χρονο ιερέα πατέρα του στη θέση του συνοδηγού την 82χρονη μητέρα του στο πίσω κάθισμα  συγκρούστηκε με απορριματοφόρο σε ένα συμβάν που εμπλέκεται και τρίτο αυτοκίνητο.(ΕΔΩ) 

Λίγες μέρες πριν στις 25 Σεπτέμβρη στην παλαιά εθνική οδό Πατρών Πυργου άλλη μια τριμελής οικογένεια τραυματίστηκε βαριά μετά από σύγκρουση δυο ΙΧ με αποτέλεσμα των επιτόπου θάνατο της 49χρονης μητέρας, τον θάνατο του πατέρα δεκαπέντε μέρες μετά στο νοσοκομείο και τον τραυματισμό της 19χρονης κόρης. Αμεση επίπτωση των παραπάνω  ένα έμφραγμα  της μητέρας/γιαγιάς/πεθεράς. (ΕΔΩ)

Τα πολύνεκρα/οικογενειακά αυτά δυστυχήματα αποτελούν βέβαια μονο την κορυφή του παγόβουνου, μια και είναι από τα λίγα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Μεμονωμένοι θάνατοι δεν αξίζουν πλέον για τα ΜΜΕ ούτε καν τα περίφημα πέντε λεπτά δημοσιότητας.

Αλλά το θέμα μας δεν είναι  τα ΜΜΕ.

Γι όλα αυτά τα συμβάντα που από το καλοκαίρι με το διπλό φονικό έξω από το Πολυτεχνείο Κρήτης δημιουργούν μια ανατριχιαστική πραγματικότητα πλήρως αναντίστοιχη προς την «αισιοδοξία των στατιστικών» κανείς αρμόδιος δεν ένιωσε την ανάγκη να μιλήσει;

Οι τετριμμένες- τυποποιημένες ανακοινώσεις της Τροχαίας είναι η απάντηση της Πολιτείας σ αυτό το διαρκές έγκλημα;

Θάταν παράδοξο να περιμέναμε κάποιο ή κάποια μέτρα από κάποιο Υπουργείο μετά απ όλα αυτά.

Αλλά ούτε μια λέξη;

Άφωνοι μπροστά στο έγκλημα;

Άραγε από λύπη ή από αμηχανία;.

Ή μήπως έκλεισε η φωνή τους από τις πολλές ομιλίες σε εγκαίνια;

Πρέβεζα: Για την Ειρήνευση των Δρόμων της Πόλης Μας

Ετικέτες

ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Μια Απάντηση της Ευρωπαικής Επιτροπης για τις συνθήκες λειτουργίας της πόλης μας.

  

Δημοσιεύτηκε στις 13/8/2017 στην σελίδα της Πρεβεζάνικης δημοτικής πολιτιστικής και πολιτικής κίνησης Δημόσιος Χώρος   

Τις ημέρες αυτές του Δεκαπενταύγουστου, γιορτάζουμε μια επέτειο. Ήταν ακριβώς σαν σήμερα πριν δέκα χρόνια, 13 Αυγούστου 2007, που πολυάριθμοι Πρεβεζάνοι κοινωνικοί ακτιβιστές συναθροιστήκαμε με κάλεσμα μας, στη διασταύρωση Λεωφόρου Ειρήνης και Χρίστου Κοντού για να διαμαρτυρηθούμε για τη θηριώδη κατάσταση που έχει επιβάλει η αυτοκίνηση στην πόλη μας. Κεντρικό μας σύνθημα ήταν: «ΞΗΛΩΣΤΕ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ ΝΑ ΦΑΝΕΙ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ» και βασική πρόταση «ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΟΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ, ΕΝΑΣ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΣ ΕΙΡΗΝΗΣ«. Με τις μαξιμαλιστικές κια συμβολικές αυτές θέσεις , που πάντα τις εννοούμε, στις όποιες ρεαλιστικές τους διαστάσεις δεν ζητούσαμε βέβαια να έρθουν τα «επάνω – κάτω» στην πόλη αλλά να επιβληθεί μια νομιμότητα στους δρόμους, και να έχουν όλοι οι πεζοί, οι ηλικιωμένοι, οι μητέρες με τα αμαξάκια, οι ανάπηροι, το δικαίωμα να διασχίσουν τους δρόμους της και να κινηθούν στα πεζοδρόμια της. .

Από τότε συνεχίζουμε τακτικά τη δράση μας αυτή στο πλαίσιο της λειτουργίας της πρεβεζάνικης κίνησης ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΧΩΡΟΣ, του πανελλήνιου φορέα SOSTE (SOS ΤΡΟΧΑΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ) και του συλλόγου ΠΕΖΗ. Ήδη τον Απρίλιο συντονιστήκαμε με άλλους ακτιβιστές του κέντρου και υποβάλαμε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή διαμαρτυρία για τις συνθήκες λειτουργίας των δρόμων της πόλης μας. Παραθέτουμε εδώ την απάντηση των ευρωπαϊκών υπηρεσιών και καλούμε τους φίλους συμπολίτες που συμμερίζονται τον προβληματισμό μας να μας κοινοποιήσουν φωτογραφικό υλικό που κατά τη γνώμη τους τεκμηριώνει τις θέσεις μας για την απάνθρωπη λειτουργία των δρόμων της πόλης μας. 

Ας υπενθυμίσουμε πως η συνάθροισή μας πριν δέκα χρόνια ήταν δυστυχώς ματωμένη αφού ακριβώς την προηγούμενη ημέρα, εκεί στο χώρο της συνάθροισης, είχε γίνει «συμπτωματικά», ένα «ατύχημα» με θύμα ένα νεαρό οδηγό μοτοποδηλάτου. Ευτυχώς δεν ήταν θανατηφόρο αλλά υπογράμμισε με κόκκινη γραμμή  την προσπάθεια μας για ειρήνευση των δρόμων της Πρέβεζας. Της πόλης και της υπαίθρου εννοείται. Τα αιτήματά μας, τα οποία το τραγικό συμβάν της προτεραίας είχε καταστήσει απολύτως επίκαιρα και που δημοσιεύσαμε και υποβάλαμε με ψήφισμα στις Αρχές απορρίφθηκαν. Δήμος, Αστυνομία και Εισαγγελία δεν εννοούν να ειρηνεύσουν την πόλη. Είναι σαν να θέλουν οι κρατικές αρχές να υπηρετήσουν, με κάθε κόστος σε ζωές, αίμα και ανθρώπινη αξιοπρέπεια την ξένη αυτοκινητοβιομηχανία και τη βιομηχανία της πετρελαϊκής ενέργειας. Για το λόγο αυτό συνεχίσαμε με διάφορα μέσα τη δράση μας. 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ SOS ΤΡΟΧΑΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ

Αξίζει να διαβάσει κανείς ολόκληρη την απάντηση της εκπροσώπου της Ευρωπαικής επιτροπής στις καταγγελίες των φίλων από την Πρέβεζα για να καταλάβει γιατί τίποτα δεν προχωράει στη κατεύθυνση της υπεράσπισης του δημόσιου χώρου. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε….

 

Συγνώμη

Ετικέτες

ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ, Πρόσωπα όχι αριθμοί

Ξημερώματα της Πέμπτης 17 Αυγούστου, κοντά στην πύλη του Πολυτεχνείου Κρήτης δυο φοιτητές νεκροί. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι, είχαν βγάλει βόλτα τον σκύλο τους όταν παρασύρθηκαν από Ι.Χ. αυτοκίνητο το οποίο όπως ανέφεραν αυτόπτες μάρτυρες έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα.(ΕΔΩ). Δυο λόγια απο την σελίδα του Γιαννη Λιονάκη 

 

 

Συγνώμη

Συγνώμη που δεν σας αφήσαμε να μεγαλώσετε.
Συγνώμη που δολοφονηθήκατε στο νησί μας.
Συγνώμη που δεν σας αφήσαμε να τελειώσετε το Πολυτεχνείο μας που καμαρώνουμε εμείς οι Κρητικοί γι αυτό.
Συγνώμη που ενώ έχουμε χάσει πολλούς φίλους σας στον ίδιο δρόμο , εμείς το .. συνηθίσαμε!
Συγνωμη που μανάδες σαν και τις δικές σας έστειλαν επιστολές φόβου γιαυτό που σας βρήκε παντού και απάντηση δεν πήραν ποτέ.
Συγνώμη που η Περιφέρεια , ο Δήμος,η Αστυνομία,το Επιμελητήριο, η Πρυτανεία, όλοι εμείς ΔΕΝ κάναμε τίποτα για να σας έχουμε σήμερα κοντά μας ζωντανά ,γελαστά .
Συγνώμη που βρεθήκατε στον αγαπημένο μας νομό, που ενώ έχει το 22% των οχημάτων, έχει το 47% των τροχαίων θανάτων φέτος..
Συγνώμη που δεν αστυνόμευσαμε έτσι που πρέπει αυτό το δρόμο.
Συγνώμη που δεν βάλαμε μειωτήρες ταχύτητας γιατί δεν το επιτρέπει ο .. νόμος.
Συγνώμη που δεν βάλαμε ένα σοβαρό κάγκελο ή σιδερένιους κώνους για να περπατάτε με ασφάλεια στη σχολή σας .
Συγνώμη που δεν φτιάξαμε μια υπόγεια ή υπέργεια διάβαση ενώ κάνετε εκεί χιλιάδες μετακινήσεις.
Συγνώμη που γεμίσαμε κάμερες το ΒΟΑΚ,αλλά εκεί αφήσαμε τον κάθε ανεγκέφαλο δολοφόνο να τρέχει του..σκοτωμού.
Συγνώμη που δεν κάναμε εκεί ένα κυκλικό ,να ανακόπτεται η ταχύτητα ,και πήγαμε και το κάναμε στο ΒΟΑΚ στα ..Μάλλια.
Συγνώμη που δεν βάλαμε κανένα φανάρι, ενώ βάζαμε στη γέφυρα της Παπαναστασιου ας πουμε ..και έχουμε διάβαση πεζών στον Άι Γιώργη τον Σεληνάρη!
Δεν λέω κουράγιο στους δικούς σας, δεν φτάνει !
Λέω ΣΥΓΝΩΜΗ που μαράναμε και θάψαμε τα όνειρά σας πριν ανθίσουν ..

Γιάννης Λιονάκης, πρόεδρος Ε.ΣΥ. ΠΡΟ.Τ.Α, 17/8/2017

Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ο Κώστας Βάρναλης για τα Τροχαία Εγκλήματα.

Ετικέτες

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Δυο χρονογραφήματα του 1950.

Από το βιβλίο ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ << ΑΤΤΙΚΑ >> 400 χρονογραφήματα (1939 – 1958) για την Αθήνα και την Αττική , φιλολογική επιμέλεια – κείμενα Νίκος Σαραντάκος ( Εκδόσεις Αρχείο, 2016) διαβάστε δύο χρονογραφήματα για τα τροχαία που έγραψε ο μεγάλος μας ποιητής το 1950. 67 χρόνια μετά διατηρούν την επικαιρότητα και σήμερα. 

Στον απόηχο της 4ης εβδομάδας οδικής ασφάλειας και της ενδιαφέρουσας εκδήλωσης που οργάνωσε ο Πανελλαδικός Σύλλογος ΄΄SOS ΤΡΟΧΑΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΄΄ 

Γιώργος Ιατρού.

Ποδάρια και Τροχοί, 27 Μαΐου 1950

‘Ητανε, λένε οι γεωλόγοι , πρώτα η βασιλεία των δεινοσαύρων. Ακολούθησε η βασιλεία των θηρίων και συνεχίζ’ η βασιλεία του ανθρώπου (δεινόσαυρος και θηρία μαζί), όσο να έρθ’ η βασιλεία της Μύγας, που θα εξαφανίσει απ’ τον πλανήτη μας κάθε ζωή. Δεν πρόβλεψαν όμως οι γεωλόγοι πως πρίν από το βασίλειο της Μύγας θα μεσολαβήσει το βασίλειο των τροχών.

«Πόλεμος πάντων πατήρ» , είπαν οι αρχαίοι. «Πάντες πατέρες του πολέμου», λένε οι νεότεροι – με την έννοια ότι «πάντες» είναι οι «ολίγοι». Ο πόλεμος μεταξύ τροχών και ποδαριών είναι η προτελευταία φάση του Τέλους!

‘Όσο απλώνονται οι τροχοί, τόσο μαζεύονται τα ποδάρια – όταν δεν κόβονται. Οι μεγάλες πολιτείες δεν είναι πια κατοικίες διπόδων αλλά πίστες τροχοφόρων.

Οι «ιπτάμενοι» τροχοί διώξανε πρώτ ’ από τους δρόμους τα χαμόσυρτα ποδάρια: τα στριμώξανε στα πεζοδρόμια. Και τώρα τους παίρνουν και τα πεζοδρόμια: άρχισαν από τα μισά, όσο να τους τα πάρουν όλα.

Κούρσες, ταξιά, λεωφορεία, τράμια, μοτοσυκλέτες και νεκροφόρες (όλα τους νεκροφόρες: κουβαλούν ή δίνουν το θάνατο!) κυριαρχούνε, βροντάνε, διατάζουνε και κόβουν σ’ όλους τους δρόμους της Αθήνας. Τα πόδια φεύγουνε τροχάδην ( ας μπορούσανε να κάνουνε κι αλλιώς!) στις μέσα άκρες των πεζοδρομίων αλλά κι εκεί, όχι πολύ σπάνια, τα κυνηγάνε και τα κουτσουρεύουν από γούστο και δικαίωμά τους οι τροχοί.

Είναι τόσα πολλά τα κυνηγημένα πόδια, που τις ώρες του μεσημεριανού και του δειλινού, τις ώρες δηλαδή της μεγάλης κίνησης του πληθυσμού, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις στη στενή λουρίδα της ελευθερίας τους, ακριβώς όπως το δάσος σ’ εμποδίζει να ιδείς τα δέντρα.

‘Αλλοτες, όταν η πρωτεύουσα είχε εκατό χιλιάδες ψυχόμετρι, τα πεζοδρόμια ήσαν διπλά στο φάρδος κι οι δρόμοι φυσική τους προέχταση. Μπορούσαν τα ευτυχισμένα πόδια της περασμένης γενιάς να περπατούν άνετα, να στέκονται , να συζητούν στη μέση των δρόμων: ήταν δικοί τους. Τα λίγα μόνιππα της οδού Σταδίου και της οδού Πατησίων ήτανε τόσο λίγα, που μοιάζανε με ντροπαλούς φιλοξενούμενους.

Τώρα, που ο πληθυσμός δεκαπλασιάστηκε, το δικαίωμα των δρόμων καταργήθηκε κι η ελευθερία των στενών λουρίδων, που μας απομείνανε, στένεψε περισσότερο

Τον «ψυχρό πόλεμο» μεταξύ ποδιών και τροχών, με συχνότατες αιματηρές συγκρούσεις δεν τον εσημείωσε κανένας – και κανένας Τρίγκβε Λι* και κανένας Ο.Η.Ε. δε νοιάστηκε να τον σταματήσει!

Κι ο πόλεμος αυτός δεν είναι μόνον υλικός, είναι και ψυχολογικός. Αυτοί που «τρώνε τα χιλιόμετρα» με τους τροχούς ( και πολύ περισσότερο αυτοί που έχουνε δικούς των ), θεωρούνε τα γαστερόποδα σκουλήκια των δρόμων κάτι λιγότερο από τα σκουλήκια. ‘Εχουνε την ψυχολογία της ανωτερότητας. Κι αγανακτούν με κείνους, που θέλοντας ή μη απλώνουν «περισσότερο του δέοντος» τα ποδάρια τους. Και για να μη δημιουργηθεί «κακόν προηγούμενον», τα τιμωρούνε τα τέτοια αυθάδικα ποδάρια – για να παραδειγματιστούνε τ’ άλλα.

Αυτήν την ψυχολογία της ανωτερότητας την είχαν ακόμα κι οι παλιοί αξιοδάκρυτοι αμαξάδες που σταθμεύανε στην Ομόνοια ή μπροστά στο ξενοδοχείο της “Μεγάλης Βρετανίας”. Ο πρόεδρός τους ο θρυλικός κυρ Στέφανος, ο “πρόεδρος της Δεξαμενής” και ο μοναδικός φίλος του μεγάλου Παπαδιαμάντη, αποστόμωνε συχνά τους αντιρρησίες του:

– Εγώ είδα και γνώρισα τον κόσμο από δύο μέτρα ψηλότερα παρά εσείς!

Εννοούσε το κάθισμά του στ’ αμάξι. Κι ήτανε περήφανος για τη διαφοράν αυτή θεωρήσεως της ζωής σε ύψος-χωρίς ο αγαθότατος εκείνος θυμόσοφος να’χει κόψει ποδάρια!

Aυτήν την ανωτερότητα των τροχοκινήτων ανθρώπων την αναγνωρίζει και το Κράτος. Στρώνει διαρκώς τους δρόμους γι’ αυτούς τους προνομιούχους και δε φκιάνει τα πεζοδρόμια για τα κατώτερα όντα. Κι όταν οι προνομιούχοι κόβουν και κανένα πόδι, τους “χαϊδεύει” με γελοία προστίματα. Κι έχει δίκιο. ‘Οποιος δεν έχει κεφάλι έχει ποδάρια, λέει η παροιμία. ‘Αρα όποιος έχει τροχούς έχει κεφάλι. Είναι “κατα τεκμήριον” εξυπνότερος. Κι ο έξυπνος πολίτης είναι ο χρήσιμος πολίτης!.

‘Oταν ο άνθρωπος πρωτάρχισε τον αγώνα της βιολογικής του προσαρμογής είχε τέσσερα χέρια. Τα δύο τα έκανε ποδάρια. Νομίζω πως η ίδια η Ανάγκη θα τον υποχρεώσει να τα κάνει και τ’ άλλα δυο του χέρια ποδάρια. Για να τρέχει γρηγορότερα να γλιτώνει απο τους τροχούς. Αυτή θα είναι η τελευταία φάση της εξέλιξης – και τους Τέλους του.

• Τρίγκβε Λι, Νορβηγός, τότε γενικός γραμματέας του ΟΗΕ.  Δεκάλογος των πεζών, 21 Οκτωβρίου 1950
• ‘Αλλοτες η μόνη ελευθερία των φτωχών ήταν η ελευθερία των ποδιών τους. Τότε μπορούσε κάθε πολίτης να κουνάει τα πόδια του όπου κι όπως ήθελε. Μπορούσε δηλ. να είναι πεζος- ακομα κι οι ποιητές.Σήμερα όμως τα πόδια χρειάζονται κολαούζο.Μωρά μαθαίνανε να περπατούν. Τώρα κυρίως οι μεγάλοι πρέπει να μάθουν. Γιατί σήμερα οι δρόμοι της Αθήνας θερίζονται απο τους τροχούς: από τα δρεπανηφόρα άρματα των νέων Ξέρξηδων.Πρέπει λοιπόν να ξέρει ο πεζός να περπατεί στο δρόμο, γιατί αλλιώς θα χάσει ή το κεφάλι του ή τα πόδια του.

  ***

  Κάθε τόσο δημοσιεύονται “Οδηγοί των πεζών”. Αλλ’ είναι ολότελα μηχανικοί. Δεν λαμβάνουν υπόψη των τον ψυχολογικό παράγοντα. Κι όπως, σύμφωνα με τα νέα ήθη, αναθεωρούνται οι “Οδηγοι Συμπεριφοράς”, έτσι καιρός είναι ν’ αναθεωρηθούν κι οι “Οδηγοί των Πεζών”.

  Δεν αρκεί το ένστιχτο της αυτοσυντηρησίας, για να σώζει κανείς τα κάτω και άνω άκρα του. Ούτε αρκούν τα κόκκινα και τα πράσινα φανάρια ή τα άσπρα γάντια της Τροχαίας. Ούτε κι η εξυπνάδα του διαβάτη. Κι όπως δεν αρκεί μια γυναίκα να στολίζεται και να βάφεται, για να γίνει ωραία, αλλά χρειάζεται πρώτ’ απ’ όλα οι αδένες της να λειτουργούν καλά κι η ψυχή της να’ναι φρέσκη, έτσι, για να σωθεί ο πεζός από τους τροχούς, πρέπει και το μυαλό του να’ναι καθαρό κι η ψυχή του ήρεμη.

  ***

  Ιδού ένας νέος Δεκάλογος για τους πεζούς.

  α) Πρίν να φύγετε πρωί από το σπίτι, να μην κάνετε καβγά με τη γυναίκα σας. Γιατί θα’σαστε ταραγμένος κι ο νους σας θ’ ασχολείται με όσο φαρμακερά σας είπε η γλώσσα της και με όσα εσείς δεν είχατε την ετοιμότητα να της απαντήσετε.

  β) Να΄φύγετε από το σπίτι μιαν ώρα νωρίτερα απ’ ότι πρέπει, για να έχετε καιρό να περιμένετε στα πεζοδρόμια, όσο να ελευθερώνεται η διάβαση από το ένα στο άλλο πεζοδρόμιο.

  γ) ‘Οταν περιμένετε στο πεζοδρόμιο, να φροντίζετε να στέκεστε πίσω από το δέντρο ή το στύλο ή το περίπτερο, γιατί, όχι σπάνια, οι τροχοί ανεβαίνουν και στο πεζοδρόμιο χάριν ποικιλίας

  δ) Όταν περνατε το δρόμο κι έχετε πέταλα στα παπούτσια σας (και ποίος φτωχός δεν έχει! Ακόμα κι οι ξυπόλυτοι!), να πατάτε με όλην την πατούσα, κάθετα, στην άσφαλτο και κυρίως, αν βρέχει και να αποφεύγετε να πατάτε στα σίδερα των τράμ. Γιατί θα γλιστρήσετε κι άμα πέσετε, δεν θα σηκωθείτε μόνος σας!.

  ε) Αν σας τραβούν οι ωραίες γυναίκες και τυχαίνει να περνούνε δίπλα σας ή να έρχονται καταπάνω σας οι λαχταριστοί ετούτοι πειρασμοί, το νου σας! Μη γυρίζετε να ιδείτε με τετράνοιχτα τα μάτια και το στόμα. Αυτός ο κίνδυνος είναι χειρότερος από της αφηρημάδας.

  στ) Απ’ όλα τα τροχοφόρα να φοβάστε τα τζιπ και τα στρατιωτικά αυτοκίνητα. Και τις Κυριακές τα υπεραστικά λεωφορεία, τρέχουν με διπλή φόρα, για να κάνουν όσο μπορεί περισσότερες διαδρομές. Και καλού κακού να μην μπαίνετε σε λεωφορεία τις Κυριακές

  ζ) ‘Οταν ακούγετε πίσω σας κορνάρισμα, να μην τρέχετε. Να σταματάτε. Αντί να κοπείτε μοναχός σας στα σίγουρα, ενδέχεται να μη σας κόψει ο σοφέρ.

  η) Να έχετε ως δόγμα ετούτο: καλύτερα μισήν ώρα αργότερα στη δουλεία σας ή στο σπίτι σας παρά μισήν ώρα νωρίτερα στο Νοσοκομείο ή στο Νεκροταφείο.

  θ) Αν οπωσδήποτε είσαστε γεννημένος να κοπούνε τα πόδια σας, καλύτερα να έχετε ξύλινα, γιατί μπορείτε να τ’ αντικαταστήσετε.

  ι) ‘Ολες αυτές τις σκοτούρες τις αποφεύγετε, αν είσαστε αρκετά έξυπνος, ώστε να διορισθέιτε σε καμιάν ανώτερη διοικητική θέση ή στην ΑΜΑΓΚ*. Τότε τις σκοτούρες θα τις έχουν οι άλλοι.

  ________________________________

  *Πρόκειται για την Amag ( American Mission for Aid to Greece – Αμερικανική Αποστολή για τη Βοήθεια στην Ελλάδα).

   

Μια σύντομη παρουσίαση του βιβλίου απο τον Νικο Σαραντάκο: ΕΔΩ

 

 

 

 

 

 

 

–

Τροχαία Εγκλήματα: Κάποτε (1907) ανησυχούσαμε γι αυτά…

Βαθεῖα εἶνε ἠ ỏδύνη ἠ συνέχουσα ὄλην τήν κοινωνίαν διά τό φρικῶδες δυστύχημα τῆς λεωφόρου Συγγροῡ, ἀλλά βαθυτέρα καί ἀγριωτέρα εἶνε ἠ ἀγανάκτησις αὐτῆς κατά τοῡ δράστου τοῡ διαπραχθέντος ἐγκλήματος. Διότι βεβαίως περί ἐγκλήματος πρόκειται, ỏυχί περί τυχαίου δυστυχήματος. Ἐγκλήματος, τοῡ ỏποίου οἰκτρόν θῡμα ἔπεσε μία ἀτυχής γυναῑκα τοῡ λαοῡ καί τοῡ ỏποίου ἀπαίσιος ἥρως ἀνεδείχθει ὁ βουλευτής κ. Νικόλαος Σιμόπουλος, υἱός του κ. ὑπουργοῡ των Οἱκονομικῶν. Ὁ ἐπαγγελλόμενος ἀπό τινος μᾱλλον τόν Σωφέρ ἥ τον βουλευτήν νεανίσκος αὐτός ἀφοῡ ἔφερεν ἀπό τά Παρίσια τὸ περίφημον και αἱμοσταγές πλέον αὐτοκίνητόν του ἐνόμισεν ὃτι κατῆλθεν ἐξ οῡρανοῡ κατακτητής διασχίζων μέ ἰλλιγιώδη ταχύτητα τάς Ἀθηναϊκάς ỏδούς ἐπιδεικνυόμενος εἰς τούς πάντας καί τά πάντα περιφρονῶν καί σαρκάζων ἀπό τῆς ἐν αὐτοκινήτω ὐψηλής του θέσεως, καί τούς πάντας ἀπειλῶν ἀνά πᾱσαν στιγμήν νά συντρίψη ὐπό τούς τροχούς τῆς μηχανῆς του.

Απόσπασμα από την αθηναϊκή εφημερίδα ΣΚΡΙΠ της 6ης Μαρτίου 1907 (η υπογράμμιση δική μας). Ολόκληρο το άρθρο: ΕΔΩ

Το συγκεκριμένο τροχαίο που συνέβη το 1907, προκάλεσε το θάνατο μιας 25χρονης γυναίκας της Ευφροσύνης Βαμβακά και ήταν συνέπεια «κόντρας»  δυο αυτοκινήτων στη Συγγρού στο ύψος του Φιξ με οδηγούς από τη μια τον βουλευτή Νικόλαο Σιμόπουλο και από την άλλη τον πρίγκηπα Ανδρέα και συνοδηγό την πριγκίπισσα Αλίκη.

Εκείνη την εποχή στην πόλη κυκλοφορούσαν 7 μόλις αυτοκίνητα τα οποία συχνά ο τύπος κατέκρινε για τις ηλιγγιώδεις ταχύτητες (75-90 χλμ/ώρα) που ανέπτυσαν βάζοντας σε κίνδυνο τις ζωές των πεζών.

Η κοινωνική κατακραυγή για την αλόγιστη κίνηση των αυτοκινήτων δεν ήταν φαινόμενο μόνο της ψωροκώσταινας.

Στο βιβλίο του Peter Norton «Fighting the Traffic: The Dawn of the Motor Age in the American City», περιγράφεται αναλυτικά παρόμοια κοινωνική αντίδραση και κατακραυγή στην αμερικανική κοινωνία για την είσοδο του αυτοκινήτου στους δρόμους.

Ένας σκιτσογράφος αμερικανικής εφημερίδας το 1923 προσομοίωσε το αυτοκίνητο με το θεό Μολόχ στον οποίο θυσιάζονται κυρίως παιδιά.

James, St Louis Star, 6 Νοεμβρίου 1923

Οδηγός βαμπίρ (vampire driver), δολοφονικός οδηγός (death driver) είναι η συνήθης περιγραφή και αναφορά στους οδηγούς της εποχής. Το παρακάτω απόσπασμα από τους New York Times της 23ης Νοεμβρίου του 1924 είναι χαρακτηριστικό. Το αυτοκίνητο συγκρίνεται με όπλο, ο οδηγός με πυροβολητή.

The horrors of peace appear to be appalling than the horrors of war. The automobile looms up as a far more destructive piece of mechanism than the machine gun. The reckless motorist deals more death the artilleryman. The man in streets seems less safe than the man in the trench. The greatest single lethal factor is the automobile. It left shambles in its wake as it coursed through 1923.

New York Times, Nov 23, 1924

Αντίστοιχοι τίτλοι και στις ελληνικές εφημερίδες της εποχής (Μάρτιος 1907, εφημερίδες Αλήθεια και Καιροί):

 

Φαίνεται λοιπόν πως αρχικά ο τύπος ελληνικός και διεθνής, αλλά και η κοινωνία γενικότερα ασκούσε σκληρή κριτική πρωτίστως στο αυτοκίνητο, δευτερευόντως στον οδηγό και ποτέ στον πεζό. Κύριος λόγος γι’ αυτό ήταν πως αυτό  μπήκε στη ζωή των πόλεων, διεκδικώντας χώρο, παραγκωνίζοντας τους άλλους χρήστες, ανατρέποντας την έως τότε ισχύουσα αντίληψη του δρόμου ως δημόσιου χώρου. Τα αυτοκίνητα αντιμετωπίστηκαν ως εισβολείς, ως εχθροί της κοινωνίας σκορπώντας το θάνατο στο διάβα τους.

Σήμερα τα αντανακλαστικά μας έχουν αμβλυνθεί ή μάλλον έχουν αλλάξει κατεύθυνση. Η ευθύνη για ένα τροχαίο στρέφεται περισσότερο στον ευάλωτο χρήστη του οδικού δικτύου, στο θύμα και λιγότερο στον ισχυρό χρήστη του.

Οι πολίτες, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι και με αποκορύφωση οι δικαστές χρησιμοποιούν κατά κόρον τις λέξεις ατύχημα και αμέλεια στις περιπτώσεις σύγκρουσης οχήματος και πεζού.

Τόσο η κοινωνία όσο και οι δικαστές ταυτίζονται ηθικά περισσότερο με το θύτη αντί του θύματος, ιδίως όσο απομακρυνόμαστε από την ημερομηνία του τροχαίου θανάτου, πόσο μάλλον χρόνια μετά (5, 6 ή ακόμα κι 7) για να φτάσει η ώρα μια δίκης. Δε γνωρίζουμε αν είναι θέμα ψυχολογικής μεταβίβασης, πάντως  φαίνεται πιο εύκολο να ταυτιστεί κανείς μ’ ένα ζωντανό παρά μ’ έναν νεκρό.

Η προστασία της ζωής σε σχέση με τα τροχαία δε φαίνεται πια να είναι κοινωνικό δικαίωμα. Η αξία της ζωής βαίνει μειούμενη της αξίας της οικονομίας χρόνου. Η γρήγορη και απρόσκοπτη μετακίνηση είναι δικαίωμα και ο πεζός, ο ηλικιωμένος, ο ποδηλάτης, το παιδί είναι εμπόδια στην άσκηση του παραπάνω δικαιώματος. Ο αδύναμος οφείλει να δίνει προτεραιότητα στον ισχυρό. Ο ισχυρός μπορεί να επιδεικνύει την ισχύ του, να αντλεί επιπλέον δύναμη από την επίδειξη αυτή καθεαυτή και εν τέλει να τιμωρεί όποιον  τολμά να  την αμφισβητεί.

Απ’ όλα τα παραπάνω προκύπτει το εξής ερώτημα: ποιός ή τί έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην αλλαγή νοοτροπίας, στην αποποινικοποίηση δηλαδή του τροχαίου θανάτου;

Θέτουμε το ερώτημα και το αφήνουμε ως προβληματισμό στους αναγνώστες μας (τα σχόλιά σας ευπρόσδεκτα), ενώ ταυτόχρονα συνεχίζουμε την έρευνα, τη μελέτη και τη συλλογή στοιχείων για παρουσίαση σε επόμενη ανάρτηση.

Βλαχάκη Χριστιάνα

 

Ό πρόεδρος του SOS Τροχαία Εγκλήματα μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου του ΕΚΑΒ.

Ετικέτες

ΘΕΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Μετά από εισήγηση του Διοικητικού Συμβουλίου του ΕΚΑΒ, με απόφαση του Γ. Γραμματέα του Υπουργείου Υγείας (ΕΔΩ) ο γιατρός Γιώργος Κουβίδης, πρόεδρος του πανελλαδικού συλλόγου  SOS Τροχαία Εγκλήματα ορίστηκε μέλος του επταμελούς Επιστημονικού Συμβουλίου του ΕΚΑΒ.

Ο ορισμός αυτός είναι αποτέλεσμα της πρόθεσης του ΕΚΑΒ να ενεργοποιηθεί στο θέμα της πρόληψης των τροχαίων συγκρούσεων και να ενεργοποιήσει τον επι μακρόν ανενεργό «Τομέα Πρόληψης Ατυχημάτων», που θα έπρεπε να λειτουργεί στα πλαίσια του, σκοπος του οποίου είναι η μελέτη και η επιστημονική τεκμηρίωση  των αιτίων και η εισήγηση μέτρων πρόληψης. Τομέα που με βάση το νόμο (2345/1995)  αποτελεί το βασικό όργανο  πρόληψης του Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας.

Από την μεριά του συλλόγου μας, και του προέδρου του η πρόταση έγινε αποδεκτή γιατί είναι πλήρως εναρμονισμένη με την αντίληψη μας πώς η αντιμετώπιση και ο περιορισμός των τροχαίων συγκρούσεων και του τροχαίου τραύματος απαιτεί την ενεργοποίηση της ίδιας της πολιτείας και των θεσμών της και δεν είναι δυνατόν να διεκπεραιωθεί από εθελοντικές ή ιδωτικές επαγγελματικές οργανώσεις.

Ακόμα περισσότερο πιστεύουμε πως η ανάδειξη του θέματος των τροχαίων συγκρούσεων σαν θέματος Δημόσιας Υγείας είναι αυτή που μπορεί να οδηγήσει στο δραστικό περιορισμό τους και πως οι υπηρεσίες υγείας και οι εργαζόμενοι σ αυτές πρέπει να ανατρέψουν τον ρόλο που τους έχουν ορίσει, αυτόν του τελικού παθητικού αποδέκτη των συνεπειών των πράξεων και παραλείψεων που έχουν μετατρέψει το οδικό δίκτυο  στο πιο σημαντικό πεδίο παραγωγής τραύματος, θανάτου και αναπηρίας.

Ο μόνος Αποτελεσματικός και Ασφαλής Δρόμος είναι ο Δρόμος της Πρόληψης.

Αθήνα 1 Ιουνίου 2017

Πανελλαδικός σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα

 

Διευκρινήσεις:  α) Το Επιστημονικό Συμβούλιο είναι εισηγητικό όργανο, δεν διοικεί το ΕΚΑΒ.  β) Η συμμετοχή  στο Επιστημονικό Συμβούλιο είναι άμισθη γ) Οι βασικές προτάσεις που θα υποβληθούν εκ μέρους μας θα δημοσιοποιούνται με κάθε πρόσφορο μέσο.

Αποζημειώσεις Θυμάτων τροχαίων: Δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Ετικέτες

ΑΠΟΖΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Με πρόσφατη απόφαση  του Συμβουλίου Επικρατείας επικυρώθηκε απόφαση καταβολής αποζημίωσης 700.000 ευρω στην οικογένεια του για το θάνατο σε τροχαίο 21χρονου στρατιώτη. Λεπτομέρεια: υπεύθυνος για την καταβολή της αποζημίωσης ειναι το Ελληνικό Δημόσιο και όχι Ιδιωτική Ασφαλιστική Εταιρεία.

Ξέρουμε ότι στην δεύτερη περίπτωση η ανθρώπινη ζωή αποτιμάται κάτω από το μισό ή και στο ένα τρίτο από τα (νόμιμα) ποσά που επιδικάζονται μόνον όταν οι υπόχρεοι είναι το Δημόσιο ή μεμονωμένοι ιδιώτες. Η ευαισθησία για την οικονομική ευρωστία των ασφαλιστικών εταιρειών δεν είναι προνόμιο μόνο του κου Στουρνάρα…

Woman dressed as lady justice peeking at scales

Αποζημίωση 700.000 ευρώ για τον θάνατο 21χρονου στρατιώτη

της Μαρία Δήμα- Εφημερίδα των Συντακτών 14 Μαιου 2017

Επικυρώθηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας, εφετειακή απόφαση με την οποία το Δημόσιο υποχρεώθηκε να καταβάλει αποζημίωση περίπου 700.000 ευρώ σε συγγενείς 21χρόνου στρατιώτη ο οποίος απεβίωσε από  βαρύτατη κρανιοεγκεφαλική κάκωση.

Η απόφαση αφορά συγγενείς στρατιώτης Πυροβολικού που ο οποίος πέθανε από βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση κατά τη διάρκεια ρυμούλκησης ενός ανατρεπόμενου φορτηγού αυτοκινήτου (Μ 47) που χρησιμοποιείτο για την αποκομιδή των απορριμμάτων της Στρατιωτικής Μονάδας στην οποία υπηρετούσε. Το αυτοκίνητο αυτό είχε υποστεί μηχανική βλάβη και ρυμουλκήθηκε με συρματόσκοινο από τον σκουπιδότοπο των Μεγάρων στην στρατιωτική Μονάδα.

Από τον λοχία του, ο στρατιώτης κλήθηκε στον όρχο των οχημάτων (χώρος στάθμευσης των στρατιωτικών οχημάτων) προκειμένου να βοηθήσει στην τοποθέτηση του συρματόσκοινου, ώστε να ρυμουλκηθεί το χαλασμένο αυτοκίνητο σε συγκεκριμένο σημείο του όρχου. Έτσι το ένα όχημα από το άλλο ήρθε σε απόσταση 1,20 μέτρων και μεταξύ των δύο οχημάτων μπήκε ο 21χρόνος μαζί με ένα συνάδελφό του, προκειμένου να προσαρμόσουν το συρματόσχοινο για να γίνει η ρυμούλκηση.

Τη στιγμή εκείνη, ο λοχίας που επέβαινε στο αυτοκίνητο που θα ρυμουλκούσε το χαλασμένο Μ47, χωρίς να ελέγξει εάν είχε πραγματοποιηθεί ή όχι η πρόσδεση από τους στρατιώτες και χωρίς να ελέγξει εάν οι στρατιώτες είχαν απομακρυνθεί,  έκανε όπισθεν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να συνθλιβεί το κεφάλι του 21χρόνου στρατιώτη, ο οποίος έπεσε στο έδαφος αιμόφυρτος.

Ο λοχίας από το Στρατοδικείο κρίθηκε ομόφωνα ένοχος για ανθρωποκτονία από αμέλεια και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 1 έτους και 3 μηνών.

Οι συγγενείς του 21χρόνου (η μητέρα, η αδελφή, ο παππούς και η γιαγιά) προσέφυγαν στα Διοικητικά Δικαστήρια,διεκδικώντας αποζημίωση για την ψυχική οδύνη που υπέστησαν από την απώλεια του 21χρόνου, ενώ παράλληλα αξίωσαν την καταβολή των εξόδων κηδείας, κατασκευής μνήματος κλπ. Τα Διοικητικά Δικαστήρια επιδίκασαν αποζημίωση στους συγγενείς και τα έξοδα κηδείας, κ.λπ. Το Α΄τμήμα του ΣτΕ επικύρωσε την εφετειακή απόφαση και απέρριψε όλους τους ισχυρισμούς του Δημοσίου.