Αποχαιρετάμε τη Στέλλα Γαλιανού…

Ετικέτες

ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Την Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου, μετά από μια σύντομη μάχη με ένα ιδιαίτερα επιθετικό καρκίνο έφυγε πρόωρα από τη ζωή η Στέλλα Γαλιανού.

Η Στέλλα, ψυχολόγος στο Δρομοκαΐτειο στάθηκε πάντα στο πλευρό του πάσχοντος ανθρώπου. Με απεριόριστη δοτικότητα και με έμπρακτη αμφισβήτηση της κρατούσας ψυχιατρικής ήταν από τους ανθρώπους  που πρόσφερε τις γνώσεις της και το χρόνο της για να βοηθήσει οποιονδήποτε της απευθύνονταν.

Από την ίδρυση της μέχρι σήμερα, επι δέκα χρόνια, η Στέλλα συμμετείχε εθελοντικά στην Ομάδα Ψυχολογικής Στήριξης του SOS Τροχαία Εγκλήματα, σ ένα πρωτόγνωρο εγχείρημα, σηκώνοντας ένα τεράστιο βάρος -απαλύνοντας τον πόνο συντριμμένων ανθρώπων.

Η αμοιβή της ήταν η ΑΓΑΠΗ όλων μας. Στέλλα δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ!

• Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένεια της.

Η τελετή λειτουργίας στη μνήμη της Στέλλας θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 4 Φεβρουαρίου στις 12 στον Άγιο Γεράσιμο Σχιστού.

Πανελλαδικός σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα

Στεφανία – Άκης: 5η απόπειρα εκδίκασης για το πρωτόδικο…

Ετικέτες

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Στο Πλημμελειοδικείο Μεσολογγίου την Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2023, αν δεν υπάρξει κάποια έκπληξη φαίνεται πως επιτέλους θα εκδικαστεί το πρωτόδικο για τον φόνο της Στεφανίας Μουλαρά και του Άκη Κάκου, επιβατών ΙΧ, το ξημέρωμα της 14^ης Οκτώβρη 2018  από μεθυσμένο ΚΑΙ υπό την επήρεια ουσιών οδηγό που έριξε το αυτοκίνητο που επέβαιναν σε κανάλι στο Νεοχώρι Αιτωλοακαρνανίας.

4 χρόνια και 3 μήνες μετά το συμβάν η δίκη έχει τοποθετηθεί τρίτη στο πινάκιο ενώ ο δράστης έχει εξαντλήσει τα περιθώρια αναβολών.

Να σημειώσουμε πως πρόκειται για την πέμπτη (5^η) απόπειρα να ξεκινήσει η δίκη…

πρώτος προσδιορισμός 20 Ιουνίου 2020, αναβολή,  

δεύτερος προσδιορισμός 24 Φεβρουαρίου 2021, αναβολή,

τρίτος προσδιορισμός 6 Απριλίου 2022, αναβολή,

τέταρτος προσδιορισμός 12 Οκτωβρίου 2022, αναβολή,

πέμπτος προσδιορισμός 18 Ιανουαρίου 2023….

Καμιά αναβολή δεν προκλήθηκε από την μεριά των θυμάτων…

Για να φτάσουμε μέχρι εδώ μεσολάβησαν τέσσερις αναβολές. Χρειάστηκε ο COVID, η τοποθέτηση της υπόθεσης χαμηλά στο πινάκιο, ή αλλαγή δικηγόρου του δράστη και η ασθένεια του δράστη …την παραμονή της δίκης.

4 χρόνια και 3 μήνες για να ξεκινήσει το πρωτόδικο για μια υπόθεση που συντάραξε το πανελλήνιο, αποτελεί ανοικτή πληγή για τις οικογένειες των θυμάτων αλλά και για ολόκληρη την κοινωνία μιας μικρής κωμόπολης όπως το Νεοχώρι.

Ποιον ενδιαφέρει;

Αν πραγματικά ενδιέφερε κάποιον, απ αυτούς που παριστάνουν τους αρμόδιους, πολιτικούς και δικαστικούς, τέσσερα χρόνια και τρείς μήνες μετά το φόνο δύο νέων ανθρώπων η υπόθεση σήμερα θα έπρεπε να είχε τελεσιδικήσει και όχι να πιθανολογούμε ακόμα αν θα εκδικαστεί το πρωτόδικο. Αλλά οι οικογένειες των θυμάτων πρέπει να πιούν όλο το πικρό ποτήρι. Δεν φτάνει που έχασαν τα παιδιά και τα αδέρφια τους και ένα μικρό κορίτσι τη μητέρα του, θα πρέπει να σέρνονται κάθε χρόνο στα δικαστήρια για μια οκταετία αναμένοντας… Δικαιοσύνη.

Την ίδια περίοδο, όχι σ ένα παράλληλο σύμπαν αλλά στο ίδιο μικρό μέρος ο δράστης απολαμβάνει όλα τα δικαιώματα που η δίκαιη πολιτεία μας και η τυφλή δικαιοσύνη της εγγυάται για τους δράστες τροχαίων εγκλημάτων.

Ούτε μια μέρα κράτηση.

Ούτε δίωξη για οδήγηση υπό την επήρεια ουσιών.

Ούτε στέρηση δικαιώματος έκδοσης άδειας οδήγησης.

Ούτε. Ούτε. Ούτε.

Έχουμε αναφερθεί επανειλημμένα διεξοδικά (Ενδεικτικά: ΕΔΩ) σ αυτήν την υπόθεση που αποτελεί σύνοψη όλης της παθολογίας της νομικής, δικαστικής και πολιτικής αντιμετώπισης των τροχαίων εγκλημάτων στην χώρα μας.

Δράστης χωρίς άδεια οδήγησης, με 0.7gr/L αλκοόλ στο αίμα σε μέτρηση 6 ώρες μετα το συμβάν (δηλαδή 1.5gr/L κατά το χρόνο του συμβάντος), υπο την επήρεια ουσιών σύμφωνα με τα εργαστήρια της ΕΛΑΣ μετά από 4 χρόνια και 3 νες θα δικαστεί …για σειρά πλημμελημάτων μια και η αρμόδια εισαγγελέας δεν τον παρέπεμψε με βάση το νόμο 4139/2013 «περί εξαρτησιογόνων ουσιών» που χαρακτηρίζει τον φόνο από οδηγό υπό την επήρεια ουσιών ως κακούργημα.

Ο SOS Τροχαία Εγκλήματα υποστηρίζει το αίτημα που θα υποβάλουν οι εκπρόσωποι των θυμάτων για την αναβάθμιση των κατηγοριών σε κακούργημα.

Αν και έχουμε πικρή πείρα από απορρίψεις παρομοίων αιτημάτων σε άλλες δίκες ελπίζουμε πως δεν θα ξαναδούμε ακόμα μια φορά το ίδιο σκηνικό της σκανδαλώδους προστασίας των δραστών.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τροχαία εγκλήματα: ατιμώρητα παντού;

Ετικέτες

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Επειδή διάφοροι «παντογνώστες καλοθελητές» φροντίζουν να «ενημερώνουν» πως πουθενά δεν τιμωρούνται τα τροχαία εγκλήματα παραθέτουμε δύο πρόσφατες ενδεικτικές περιπτώσεις από την Αγγλία και την Γερμανία όπου οι δράστες καταδικάστηκαν σε 3 &9 χρόνια (για δυο θανατηφόρα) στη μία περίπτωση και σε ισόβια στην άλλη.

Η σωστή διατύπωση θα ήταν πως πουθενά στην Ελλάδα δεν τιμωρούνται τα τροχαία εγκλήματα.

Και στις δυο περιπτώσεις που παραθέτουμε οι δράστες κρατήθηκαν από την πρώτη στιγμή, οι δικαστικές διαδικασίες ολοκληρώθηκαν ταχύτατα, ενώ πέραν των ποινών επιβλήθηκε και ισόβια αφαίρεση άδειας οδήγησης.

Σαν την Ελλάδα, δεν έχει…

Να σημειώσουμε με την ευκαιρία πώς αυτά που αναπαράγει ασχολίαστα η εκπομπή του κου Ευαγγελάτου στο Mega πως τα τροχαία όπως και η εγκατάλειψη θα δικάζονται πλέον ως κακουργήματα δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα (δυστυχώς).

Αγγλία: Οδηγός φυλακίστηκε ξανά αφού προκάλεσε δεύτερο θάνατο από τροχαίο

Matthew Plimmer

Ο 35χρονος Matthew Plimmer από τον οποίο είχε αφαιρεθεί η άδεια οδήγησης, οδηγώντας μεθυσμένος ένα ανασφάλιστο ΙΧ  στο Nottinghamshire σκότωσε την 25χρονη Jessica Drury μια εργαζόμενη στην οικιακή φροντίδα ανθρώπων. Ο δράστης καταδικάστηκε σε φυλάκιση εννέα ετών στις 14/11/2022.

Ο Plimmer οδηγούσε στο αντίθετο ρεύμα όταν χτύπησε το αυτοκίνητο της Jessica Drury η οποία πέθανε επί τόπου στις 19 Ιανουαρίου 2022.

Σύμφωνα με την αστυνομία ο δράστης «προσπάθησε αμέσως να εξαπατήσει τους άλλους για το τι συνέβη σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να καλύψει τα ίχνη του» υποστηρίζοντας ότι ένας άλλος άνδρας οδηγούσε και τράπηκε σε φυγή, αλλά στοιχεία DNA απέδειξαν ότι ήταν ο οδηγός.

Το Nottingham Crown Court αποφάσισε επιπλέον την ισόβια αφαίρεση της δυνατότητας οδήγησης του δράστη.

Να σημειωθεί ότι ο Plimmer μετά από καταδίκη του τον Δεκέμβρη του 2007 από το  Luton Crown Court είχε ήδη εκτίσει τρία χρόνια φυλάκισης και πάλι σαν υπεύθυνος θανατηφόρου τροχαίου αφού προκάλεσε το θάνατο του 16χρονου James Marshall, επιβάτη στο αυτοκίνητό του στο Hertfordshire τον Οκτώβρη του 2007.

ΠΗΓΗ: BBC

Γερμανία: Επικύρωση ποινής ισόβιας κάθειρξης για θανατηφόρο τροχαίο

Βερολίνο, τοπίο μετά το τροχαίο.

Μετά από πέντε χρόνια προσφυγών και διαδοχικών δικαστικών αποφάσεων το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Γερμανίας (BGH) στις 18/6/2020 επικύρωσε τελεσίδικα την ποινή ισόβιας κάθειρξης που είχε επιβληθεί σε οδηγό ΙΧ που κάνοντας κόντρες με άλλο οδηγό στο κέντρο του Βερολίνου προκάλεσε το θάνατο άλλου οδηγού. Η απόφαση  αυτή του Ανώτατου Δικαστηρίου δημιουργεί νομολογία δίνοντας την δυνατότητα σ όλα τα δικαστήρια να επιβάλουν ανάλογες ποινές. Η προεδρεύουσα δικαστής Beate Sost-Scheible τόνισε πόσο δύσκολο είναι να επιλυθούν τέτοιες υποθέσεις υπερβολικής ταχύτητας, επειδή διαφέρουν από τις κλασικές ανθρωποκτονίες. «Εδώ δεν πυροβολούμε με όπλο.» Το κομβικό σημείο είναι η αποφασιστικότητα της πρόθεσης να σκοτώσει: Εάν αυτός που τρέχει έχει αποδεχθεί αδιάφορα τον θάνατο άλλων χρηστών του δρόμου, αυτό πρέπει να θεωρηθεί ως πρόθεση υπό όρους». Ο οδηγός έκανε κόντρες με «ακραίο ρίσκο», επομένως υπήρχε πρόθεση φόνου.

Αυτό δεν σημαίνει ότι σ όλες τις υποθέσεις οι δράστες θα τιμωρούνται μ αυτόν τον τρόπο, ούτε ότι θα σταματήσει να υπάρχει η κατηγορία «ανθρωποκτονία από αμέλεια». Απλά δεν θα χαρακτηρίζονται αυτόματα όλα τα τροχαία εγκλήματα σαν ανθρωποκτονίες από αμέλεια.

Να σημειωθεί πως έξι χρόνια μετά το συμβάν και οι δύο δράστες οδηγοί παραμένουν στη φυλακή. Το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο (BGH) που επιβεβαίωσε την ποινή ισόβιας κάθειρξης για φόνο για έναν από τους δύο οδηγούς που πραγματοποιώντας κόντρες στο κέντρο του Βερολίνου σκότωσαν έναν 69χρονο οδηγό τζιπ, για το δεύτερο κατηγορούμενο που κι αυτός είχε καταδικαστεί σε ισόβια αναίρεσε την κατηγορία και παρέπεμψε την υπόθεση στο περιφερειακό δικαστήριο του Βερολίνου για εκ νέου εκδίκαση.

Ωστόσο το BGH αρνήθηκε να τον αφήσει ελεύθερο μέχρι τη νέα ακρόαση στο Περιφερειακό Δικαστήριο του Βερολίνου γιατί εξακολουθεί να απειλείται με υψηλή ποινή – τώρα για απόπειρα ανθρωποκτονίας.

Το ιστορικό της υπόθεσης

Τον Φεβρουάριο του 2016 λίγο μετά τα μεσάνυχτα, δύο νεαροί άνδρες, ο Hamdi H. (τότε 27) και ο Marvin N. (24), πραγματοποιούσαν «κόντρες» στο Kurfürstendamm του Βερολίνου. Παραβίασαν πολλαπλά κόκκινα φανάρια και ανέπτυξαν ταχύτητες 160 με 170 χιλιόμετρα την ώρα με αποτέλεσμα ο Η. να συγκρουστεί με τζιπ που βγήκε από παράδρομο όταν άναψε πράσινο. Ο οδηγός του τζιπ έχασε τη ζωή του στο σημείο του δυστυχήματος.

Το Περιφερειακό Δικαστήριο του Βερολίνου καταδίκασε πρωτόδικα και τους δύο οδηγούς για φόνο σε ισόβια τον Φεβρουάριο του 2017. Όμως το Ανώτατο Δικαστήριο ανέτρεψε την ετυμηγορία θεωρώντας πως η πρόθεση για δολοφονία δεν είχε αποδειχθεί επαρκώς. Τον Μάρτιο του 2019, το Περιφερειακό Δικαστήριο του Βερολίνου καταδίκασε ξανά τους δύο κατηγορούμενους σε ισόβια για φόνο (Αναλυτικά: ΕΔΩ). Αυτή τη φορά, το Ανώτατο Δικαστήριο (BGH) επιβεβαίωσε ουσιαστικά την απόφαση του Βερολίνου.

ΠΗΓΗ: TAZ

Κι όμως γυρίζει…

Στην Ελλάδα η εκδίκαση ενός τροχαίου εγκλήματος Πρωτόδικα απαιτεί μια πενταετία.

Οκτώ χρόνια χρειάζονται για να τελεσιδικήσει μια υπόθεση. Αν πρόκειται δε να εμπλακεί κι ο Άρειος Πάγος πάμε για δεκαετία…

Ας δούμε τι έγινε στις περιπτώσεις που παραθέσαμε:

Αγγλία:

Τροχαίο Οκτώβρης 2007 – Εκδίκαση Δεκέμβρης 2007

Τροχαίο Ιανουάριος 2022 – Εκδίκαση14 Νοεμβρίου 2022

Γερμανία

Τροχαίο Φεβρουάριος 2016 – Εκδίκαση Φεβρουάριος 2017

Μέχρι το 2020 πραγματοποιήθηκε Πρωτόδικη εκδίκαση, Αναίρεση στο Ανώτατο Δικαστήριο, Επανεκδίκαση στο Δικαστήριο του Βερολίνου και Τελεσίδικη Απόφαση από το Ανώτατο δικαστήριο…

Σ όλες τις περιπτώσεις οι δράστες παρέμειναν κρατούμενοι από την πρώτη στιγμή

 

 

Η Ξένη Λογοτεχνία και τα Τροχαία… (Αναστοχασμοί 5)

Ετικέτες

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Εκτός από το πραγματικό σύμπαν και το κινηματογραφικό και το λογοτεχνικό είναι γεμάτο από τροχαία… Ανασύρω από την μνήμη μου, δύο κορυφαία δείγματα της αμερικανικής Λογοτεχνίας (έγιναν και ταινίες), που κατάλαβα εκ των υστέρων πόσο με βοήθησαν στην διαχείριση του πένθους μου.

Ο Ραίημοντ Κάρβερ θεωρείται από πολλούς, διαδόχος του πραγματικού  μέντορά του Άντον Τσέχοφ. Γεννήθηκε το 1938 στο Όρεγκον των ΗΠΑ και έφυγε από την ζωή το 1988. Γράφει με μια καθαρότητα και απλότητα που τσακίζει, χωρίς μελοδραματισμούς, είναι όσο δεν παίρνει εθιστικός, αφού τα διηγήματα του δεν θες να τα αφήσεις.

Από την συλλογή Καθεδρικός Ναός είναι το αριστουργηματικό διήγημά του Μια μικρή παρηγοριά (Μεταίχμιο 2009). Σε αυτό ο μικρός Σκότι μια Δευτέρα που έχει και τα γενέθλια του ξεκινάει για το σχολείο με τον φίλο του. Στην διασταύρωση ένα αμάξι πέφτει πάνω του, σωριάζεται στο ρείθρο του πεζοδρομίου, ο οδηγός σταματάει, κοιτάει πίσω του, ο φίλος του βάζει τα κλάματα και ο Σκότι σηκώνεται όρθιος και τρικλίζοντας γυρίζει στο σπίτι. Ο οδηγός βάζει ταχύτητα και απομακρύνεται.

Η συνέχεια δεν είναι καλή για το παιδί. Μεταφέρεται στο νοσοκομείο και πέφτει σε κώμα. Ζούμε την αγωνία των γονιών του, τις ελπίδες που τους δίνουν οι γιατροί, ενώ τα βράδια το τηλέφωνο στο σπίτι χτυπάει πολλές φορές. Ανακαλύπτουμε ότι παίρνει ο φούρναρης που έχει ετοιμάσει την τούρτα των γενεθλίων που παράγγειλε η Ανν, η μάνα του Σκότι, και κανείς δεν την παραλαμβάνει. Στο τέλος, όταν πια ο Σκότι δεν είναι μαζί μας, ζούμε την οργή των γονιών για το παλιοτόμαρο, όπως λέει η Ανν, που ενδιαφέρεται μόνο για τα 15 δολλάρια της τούρτας. Και ταυτόχρονα ανακαλύπτουμε την μεταμόρφωση του φούρναρη από στεγνό επαγγελματία σε συμπονετικό άνθρωπο όταν μαθαίνει όλο το γεγονός. «Πρέπει να βάλετε κάτι στο στόμα σας. Ελπίζω να φάτε τα ζεστά κουλουράκια μου. Πρέπει να στιλώσετε. Το φαγητό είναι μια μικρή παρηγοριά σε τέτοιες περιπτώσεις.» λέει αφοπλίζοντας τους γονείς προσφέροντας τους και καφέ.

Ένα διήγημα που σου ραγίζει την καρδιά, έτσι απλά, επιτομή της ανθρώπινης ενσυναίσθησης που ψάχνουμε όλοι… Το διήγημα αυτό μαζί με άλλα του Κάρβερ ήταν η βάση του σεναρίου της περίφημης ταινίας Στιγμιότυπα του Ρόμπερτ Όλτμαν (1973) Όσκαρ σκηνοθεσίας, χρυσή σφαίρα σεναρίου κ.α.

Το άλλο είναι το μυθιστόρημα του Ράσελ Μπάνκς, Το γλυκό πεπρωμένο (Εκδόσεις οξύ 2000) που είναι η ιστορία ενός πολύνεκρου  δυστυχήματος σχολικού λεωφορείου σε μια παγωμένη λίμνη στο Σαμ Ντεμ, μια μικρή πόλη των ΗΠΑ. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί 4 διαφορετικούς αφηγητές που μιλούν για τα χαμένα παιδιά, για την ζωή μετά το γεγονός που δεν είναι καθόλου ίδια, για την δοκιμασία και τα συντρίμμια των σχέσεων, για την αντιμετώπιση από την μικρή κοινωνία και όλα τα βασανιστικά ερωτήματα που προκύπτουν για την επιβίωση… Αφήνω τους αφηγητές να σας μιλήσουν για λίγο…

«… Δεν ήξερα τι να σκεφτώ για την αλλαγή του Μπίλι μετά το δυστύχημα. Ο ίδιος με φόβιζε. Κάποτε ήταν ένας ανώτερος άνθρωπος, τώρα είναι ένα ερείπιο. Το δυστύχημα είχε καταστρέψει πολλές ζωές. Ή, για να ακριβολογούμε, είχε καταστρέψει εκείνες τις βάσεις στις οποίες οι εν λόγω ζωές στηρίζονταν – και υποθέτω ότι οι βάσεις ήταν πολύ πιο αναγκαίες από όσο φανταζόμασταν. Μια πόλη χρειάζεται τα παιδιά για πολύ περισσότερους λόγους από αυτούς που νομίζει…»

«…Τα θύματα. Άκου, άμα ταυτίσεις τον εαυτό σου με τα θύματα γίνεσαι και εσύ ένα θύμα. Τα θύματα δεν βγαίνουν καλοί δικηγόροι.

Απλώς, εγώ το κάνω γιατί είμαι τσαντισμένος και αυτό είναι που σου βγαίνει αν βάλεις μαζί πεποίθηση και οργή. Ας πούμε πως είναι μια πολύ ειδική περίπτωση οργής. Για αυτό δεν είμαι θύμα. Τα θύματα παθαίνουν κατάθλιψη και ζουν στο εκεί και στο τότε. Εγώ ζω στο εδώ και τώρα…»

«…Είναι αφύσικο για κάθε πίστη και αντίληψη τα παιδιά να πεθαίνουν πριν από τους ενήλικες. Αυτό είναι σαν να φτύνεις κατάμουτρα τη βιολογία, είναι ιστορική αντίφαση, απορρίπτεται το αίτιο και το αιτιατό, παραβιάζει τους φυσικούς κανόνες, και βάλε. Είναι η αποθέωση της αναποδιάς. Μια πόλη που χάνει τα παιδιά της χάνει το νόημα της.

Παλεύαμε χωρίς ελπίδα να χωνέψουμε το συμβάν, να το βάλουμε στο μυαλό μας και να το καταλάβουμε. Ο καθένας μας με τον τρόπο του ερευνούσε την κάθε γωνιά του μυαλού του, ψάχνοντας κάποια λογική εξήγηση. Ο καθένας μας προσπαθούσε να ξεφύγει από αυτό το απέραντο τίποτα που απειλούσε να καταπιεί τον κόσμο μας ολάκερο…»

«…Στα αριστερά μου, ο ανατολικός βραχίονας του ποταμού Ώσαμπλ κυλούσε μέσα στο σκοτάδι, ενώ στα δεξιά μου υψώνονταν σκοτεινά δάση από πεύκα. Στη  άκρη του δρόμου, χαμηλά, κοντά στο έδαφος, πρώτα στη μια πλευρά και μετά στην άλλη, άρχισα να βλέπω τα μάτια των ζώων που άστραφταν ξαφνικά και λαμποκοπούσαν καθώς οδηγούσα κατά μήκος του δρόμου… Ήταν σαν να είχαν έρθει όλα τα ζώα  στην άκρη του δάσους, να έκατσαν πλάι-πλάι και να κοιτούσαν το πότε θα περάσω, μέχρι που πέρασα και το ασφαλές και τόσο οικείο σκοτάδι τα ξανατύλιξε στην αγκαλιά του…»

Το μυθιστόρημα αυτό έγινε και ταινία το 1997 από τον Καναδό σκηνοθέτη Αρμένικης καταγωγής Ατόμ Εγκογιάν και σάρωσε τα βραβεία στις Κάννες. Πήρε Όσκαρ σκηνοθεσίας και καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου

Γιώργος Ιατρού

Προσφορές στον SOS Τροχαία Εγκλήματα.

Ετικέτες

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Στη Μνήμη του αγαπητού φίλου Ψυχιάτρου Κώστα Γκοτζαμάνη , που έφυγε αιφνίδια από τη ζωή μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο στα 64 του χρόνια στις 19/1/2022, αντί στεφάνου, προσέφεραν στον SOS Τροχαία Εγκλήματα:

Η Βασιλική Δημητριάδη, 500 ευρώ.

Ο Γιάννης Φασούλης, 50 ευρώ.

Οι Ισμήνη & Γιώργος Κουβίδης, 200 ευρώ.

Η Βούλα Φασούλη, 700 ευρώ.

Επίσης στη Μνήμη του  Γιάννη Γκοτζαμάνη, πατέρα του Κώστα, η Βούλα Φασούλη προσέφερε στο σύλλογο μας 300 ευρώ.

O SOS Τροχαία Εγκλήματα τους ευχαριστεί θερμά.

Ιατρείο πόνου.

Ετικέτες

ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Γνωρίζεις τι είναι το ιατρείο πόνου;

Εγώ δεν γνώριζα καν ότι υπάρχει αρχικά αλλά ότι υπάρχει και στο νοσοκομείο μας. Υπάρχει, υπήρχε ή ας το πω σωστά υπάρχει αλλά από απόσταση!! Θα το πάρω λίγο από την αρχή , όταν ήρθα στον τόπο μου , στην όμορφη Ξάνθη χρειάστηκε να κάνω κάποια χειρουργεία για να μην (μείνω πάλι ανάπηρη) υπήρξα τετραπληγική , έπειτα παραπληγική και πλέον ημιπληγία.

Αχ ξέχασα βρε , είμαι κι εγώ ένα από τα θύματα τροχαίου. Πέρασε ο ένας με κόκκινο μας χτύπησε (ένα παιδί νεκρό κι ένα με αναπηρία) μας εγκατέλειψε αλλά τον ανακάλυψαν. Ξέφυγα συγγνώμη , αλλά δεν ξεχνιέται κι ας πέρασαν 19 χρόνια. Ουφ πολλά ουφ, που λες οι πόνοι μετά τα χειρουργεία πάρα πολλοί, δυνατοί και συνεχόμενοι. Μου είχαν προτείνει το ιατρείο πόνου , εκεί η/ο υπεύθυνος γιατρός είναι αναισθησιολόγος. Πηγαίνεις , σου γράφει φάρμακα , αλλά αυτό που εμένα προσωπικά τουλάχιστον με βοηθούσαν κάτι ενέσεις «μπλόκ» . Λέω με βοηθούσαν γιατί πλέον δεν γίνονται , δεν γίνονται λόγω Covid19 . Αυτή ήταν η απάντηση όταν μίλησα στο τηλέφωνο μαζί της , ναι ναι δεν γίνεται δια ζώσης όχι.

Τώρα ειδικά με την άυλη συνταγογράφηση όλα είναι «πιο εύκολα» . Που λες ο Covid19 έχει αφήσει ανθρώπους στην αναμονή , αναμονή για κάποιο χειρουργείο, γίνονται μόνο τα πολύ επείγοντα . Ποια θεωρούνται επείγοντα και ποια όχι , άσε άλλο θέμα θα το πούμε άλλη ώρα. Ιατρείο πόνου , ενέσεις «μπλοκ» δεν γίνονται , κάτσε να πονάς , πάρε χάπια κι άλλα χάπια κι άλλα ακόμα πιο δυνατά.

The Wounded Deer. Frida Kahlo, 1946

Δεν επαρκούν οι γιατροί , έχει μετατραπεί σε τμήμα Covid κάποιο τμήμα θαρρώ. Στέλνουν τους ανθρώπους να χειρουργηθούν στα νοσοκομεία γειτονικών πόλεων. Το ιατρείο πόνου έχει κυρίως ασθενείς όπου πάσχουν απο καρκίνο και ανθρώπους με αναπηρία , χρόνιους πόνους (νευρόπονους) στη δική μου περίπτωση. Τώρα αν έχεις χρήματα πας σε ιδιώτη γιατρό, αν έχεις…

Άτομα με αναπηρία ,άτομα που άλλαξε η ζωή τους/έχασαν τη ζωή τους γιατί κάποιος πέρασε με κόκκινο, έτρεχε πολύ, είχε πιεί ένα ποτηράκι παραπάνω, εγκατέλειψε το θύμα , γιατί κάποιος δεν είχε μυαλό. Αλλά γιατί να έχει μυαλό; Το κράτος «συγχωρεί» οι νόμοι , ποιοι νόμοι; Ούτε καν! Είμαστε πολλά τα άτομα με αναπηρία, είμαστε πάρα πολλά τα θύματα τροχαίου, είναι πάρα πολλοί οι άνθρωποι που έχουν χάσει συγγενείς, συντρόφους , φίλους ,άτομα αγαπημένα ναι λόγω τροχαίου. Συμβαίνει κάθε μέρα , ναι δυστυχώς κάθε μέρα κάπου στον κόσμο γίνεται ένα τροχαίο , ένα, δύο και τρία μη σου πω.

Θα μας θυμηθούν βρε αύριο που είναι η «παγκόσμια ημέρα ατόμων με ειδικές ανάγκες» ευχαριστούμε!!!!!!

Φ.Κ.

Έπαιξε το ρόλο του καλά…..

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

…..έπαιξε το ρόλο του καλά. Αν και δεν τον ζήτησε. Πρωταγωνίστησε τις πρώτες μέρες με το σώμα του προστατευμένο στην αχλή της κάμερας, να μην ταραχθούν και τα σωθικά των θεατών. Η μαύρη μηχανή του ξαπλωμένη, επάνω το μαύρο κράνος στη θέση του σταυρού. Στη σκηνή, στο ρόλο του αυτόπτη μάρτυρα ένας διανομέας και ένας ταξιτζής που αναζητήθηκαν, όπως προβλέπεται, και δώσανε εν τέλει τις καταθέσεις τους, για να διερευνηθεί σε βάθος η υπόθεση. Και ένας τροχονόμος, όχι τόσο καλά διδαγμένος, που έπαιξε με υπερβάλλοντα ζήλο το ρόλο του. Τον τραβήξανε, διατυμπανίζοντας την Ε.Δ.Ε, να τον δασκαλέψουν, ίσως, στην τέχνη της  διπλωματίας, να μην είναι άλλη φορά τόσο διαχυτικός και αποκαλυπτικός. Ο άλλος, ο συμπρωταγωνιστής με το μαύρο αυτοκίνητο της υπηρεσίας, φοβήθηκε, ντράπηκε να εκτεθεί, κατάλαβε ότι δεν θα ακολουθήσει χειροκρότημα. Ακολούθησαν όμως πολιτικά συναισθήματά συντριβής που βρήκαν κάποια κίνηση στο δρόμο τους και λίγο αργήσανε στον προορισμό τους.

Και πάνω εκεί προέκυψε το βίντεο από την κάμερα της Βουλής. Διέρρευσε. Παίχτηκε και ξαναπαίχτηκε στο όνομα της αλήθειας. Σε κανονική και σε αργή κίνηση. Να φανεί η περιστροφή του παιδιού στον αέρα, το κράνος που φεύγει. Να φανεί καθαρά τι έγινε. Επενδύθηκε και με σχόλια, στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο, θεωρίες συνωμοσίας, θεωρίες για τις θεωρίες συνωμοσίας. Φάνηκε να ξεχειλίζει η οργή ιδίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Φωνές φορτωμένες υπερβολή, που έμειναν στην γκρίνια, γιατί αυτός ήταν εξαρχής ο προορισμός τους, στις προσβολές και στην ναρκισσιστική επιβεβαίωση  μιας αίσθησης ηθικής ανωτερότητας. Υπήρχαν όμως και οι άλλες φωνές, οι πιο νηφάλιες και γνωστικές, αν και ακόμη όχι τόσο ισχυρές, που δεν χαρίστηκαν σε αυστηρότητα και που προσπάθησαν να δείξουν προς το δάσος.

Και, όταν πρόσκαιρα τραβήχτηκαν τα μάτια από το δέντρο, διότι έτσι υπαγορεύει το δέον σε μία ευνομούμενη Πολιτεία, άρχισε να θολώνει το δάσος: προκρίθηκε η πολιτικώς και κοινωνικώς ορθή λέξη «ατύχημα» που μαλακώνει τον πόνο, για να βιώσεις πιο ήπια το γεγονός, αλλά και εξασθενεί εντέχνως την ευθύνη του φταίχτη αλλά και της πολιτείας. Η παράβαση με τρόπο επιδέξια απλουστευτικό εντάχθηκε στην κοινή, γενικευμένη, συνηθισμένη, άρα φυσιολογική οδική συμπεριφορά. Επιστρατεύτηκε το αφήγημα του οδηγού που είχε μία άτυχη στιγμή και παρέσυρε μέσα στην ατυχία του και κάποιον άλλον άτυχο. Συνέπεσε δηλαδή πολύ ατυχία. Αλλά και πόση »τύχη» , αναρωτιέσαι, προηγήθηκε πριν από το »μοιραίο» και δεν προέκυψε άλλη τροχαία σύγκρουση. Γιατί το μαύρο όχημα ακροβατούσε για ώρα επικίνδυνα αλαζονικά στη διπλή διαχωριστική.

Παράλληλα σερβιρίστηκε στο τραπέζι ως μέτρο επίλυσης ένα νέο φανάρι συνοδευμένο με κάποιες τροποποιήσεις και κάποιες διαμορφώσεις. Παλαιότερα το αίτημα αυτό δεν είχε γίνει αποδεκτό, τώρα μάλλον, ναι, αφού η σφραγίδα είναι βουτηγμένη στο αίμα. Είναι βεβήλωση όμως. Σπίλωση. Ατίμωση του Παιδιού. Και η Δημοκρατία νιώθει στο βάθος τη συντριβή. Αλλά και την αδικία που ξεχειλίζει στην κοινωνία με τις κάθε λογής κακοποιητικές συμπεριφορές από τις κάθε λογής εξουσίες και ανισότητες.

Υπήρχαν όμως και οι μεγάλες παραφωνίες σε αυτή την παράσταση: οι άνθρωποι που οι δικοί τους δέχτηκαν τα όργανα του Παιδιού. Παρά τις μάσκες δεν μπόρεσαν να υποκριθούν. Τους πρόδωσε στα μάτια, στα λόγια και στις σιωπές τους η ευγνωμοσύνη για τα δώρα της ζωής. Και ακόμη πιο παράταιροι φανήκανε οι άνθρωποι του Παιδιού: μίλησαν με τόση αυτοκυριαρχία, δύναμη και αξιοπρέπεια, που είναι να απορείς και να θαυμάζεις. Και αποδείχθηκαν, επομένως, εντελώς ακατάλληλοι γι’ αυτή την ωραία παράσταση.

Το ενδιαφέρον του συγκλονισμένου φιλοθεάμονος κοινού, καλομαθημένου στην αδιάλειπτη ανανέωση, δείχνει τώρα να έχει εξατμιστεί. Δεν υπάρχει ανησυχία όμως, γιατί όλο και κάτι θα προκύψει στο όνομα της αλήθειας. Και το Παιδί στο μεταξύ έχει κουραστεί αλλά δεν ανησυχεί. Κάποια στιγμή θα έρθει και ο αντικαταστάτης του. Να ξαναρχίσει η παράσταση…..

Βαγγέλης Δήμας, εκπαιδευτικός.

Είναι ώρες…

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Είναι ώρες…

Είναι ώρες που θέλω να βγω μόνη μου να περπατήσω μα δεν μπορώ.

Είναι ώρες που θέλω να είμαι ανεξάρτητη μα δεν μπορώ.

Είναι ώρες που θέλω να τρέξω μα δεν μπορώ.

Είναι ώρες που θέλω να σε δω μα δεν μπορώ.

Είναι ώρες που ο πόνος δυναμώνει, θέλω να τον διώξω μα δεν μπορώ.

Είναι ώρες που κλαίω , που γελάω, που τραγουδάω γιατί μπορώ.

Είναι ώρες που βγαίνω μια βόλτα εδώ γύρω με τον αδερφό μου γιατί μπορώ.

Είναι ώρες που δεν μπορώ να κάνω βήμα από τον πόνο μα κάποια χέρια με κρατάνε κι έτσι μπορώ.

Είναι ώρες που η νύχτα δεν περνά, χτυπούν όλα μαζί, πόνος, θλίψη, χάνεται ο ύπνος μα κάνω σκέψεις όμορφες. Σκέφτομαι κάτι που δεν μπορώ να κάνω μα να το σκεφτώ μπορώ.

Είναι ώρες που πέφτω κάτω στα σκαλιά και περιμένω βοήθεια να σηκωθώ να προσπαθήσω όσο μπορώ.

Είναι ώρες, είναι πολλές οι ώρες κλεισμένη μέσα, δεν είμαι μόνο εγώ, θέλω να το αλλάξω μα δεν μπορώ.

Είναι πολλές οι ώρες που χάνω στιγμές αχ και δεν μπορώ.

Όταν μπορέσω και μου επιτρέψουν μια βόλτα θέλω με ένα αμάξι στη θάλασσα, να περπατήσω μόνη, να τρέξω μόνη, όπως μπορώ, όσο μπορώ.

Κι έτσι μου αρκεί να ζω με αυτά που μπορώ, με αυτά που έχω.

Θα έρθουν ώρες να κάνω αυτά που θέλω και να σε δω, γιατί το ξέρω θα μπορώ.

Γράφτηκε ξημέρωμα, αφού είχα πάρει ότι υπάρχει με κόκκινη γραμμή.

Να έχουμε δύναμη κι ελπίδα, α ναι σωστά και υγεία…να ζούμε στιγμές…

Είναι ώρες …

       Φιλίζ Καντουχάρ, Ξάνθη, 12 Φεβρουαρίου 2021                                                Έργο της Φιλίζ Καντουχάρ

Διαβάστε την συνέντευξη της Φιλίζ: Επέλεξα να ζώ με τα χρώματα ΕΔΩ

Ο μαέστρος θα λείπει, αλλά η ορχήστρα θα παίζει….

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Γεώργιος Κακολύρης, ετών 53.

Ο μπαμπάς μου ιχθυοπώλης στη λαϊκή του Άργους Αργολίδας.

Με την μαμά μου ήταν πολύ αγαπημένο ζευγάρι. Παντού μαζί σε όλα …

Η ζωή τους ήταν σα ταινία …

24 Οκτώβρη 2020, ημέρα Σάββατο και ώρα 4 και είκοσι,…

Συνήθως στις 3 και μισή είχε τελειώσει απ τη λαϊκή και πήγαινε σπίτι άφηνε το αμάξι της δουλειάς κι έπαιρνε το μηχανάκι του για να κάνει τα τελευταία ψώνια γύρω από το σπίτι.

Φόραγε κράνος συνήθως …

Και στις μακρινές αποστάσεις σίγουρα …

Εκείνη την ημέρα δε το φόρεσε …

Πίστευε πως μέσα στη πόλη με ταχύτητα μέχρι 30 χλμ που πήγαινε αυτός πως δεν κινδυνεύει …

Ήταν πάντα προσεχτικός… πρόσεχε και τους άλλους …

Συνήθως κορόιδευε τις γυναίκες οδηγούς και εγώ νευρίαζα, μαζί και η μητέρα μου …

Του λέγαμε ότι οι άντρες κάνουν τα πιο πολλά δυστυχήματα…

Εκείνη τη μέρα η άποψη του δικαιώθηκε. Δυστυχώς …

Μια γυναίκα οδηγός παραβίασε το στοπ και τη διάβαση και ο μπαμπάς μου έπεσε πάνω της…

Αυτή έτρεχε πολύ …

Ο μπαμπάς μου την είδε αλλά δε πρόλαβε να την αποφύγει….

Φρέναρε … Της φώναξε…μα ήταν ήδη αργά …

Σε 3 δεύτερα ήταν εγκεφαλικά νεκρός…

Παλέψαμε δε το βάλαμε κάτω … Εμείς … Σαν οικογένεια είχαμε μια ελπίδα …

Οι γιατροί όχι…

Μας το έλεγαν κάθε μέρα….

11 μέρες στην εντατική. Καμία ελπίδα ….κανένα σημάδι …

Πήραμε την απόφαση να κάνουμε δωρεά οργάνων…

Ήταν πάντα και η δική του θέληση. Κι εμείς το σεβαστήκαμε …

Το μόνο που θέλω είναι να αλλάξει αυτός ο νόμος.

Σκότωσε έναν άνθρωπο …

Και δεν τον είδε καν λέει ..

Τον χτύπησε και σταμάτησε 30 μέτρα πιο κάτω. Ούτε καν φρέναρε.

Κι αυτή η γυναίκα αντί να πληρώσει γι αυτό που έκανε…Πληρώνουμε εμείς… Δέκα σπίτια μαύρα …..

Πολύ άδικο ….

 Δήμητρα Κακολύρη

ΥΓ. Γιατί γίνονται όλα αυτά ; Εγώ δε θέλω να πάει φυλακή … Θέλω να της πάρουν το δίπλωμα … Η γυναίκα είναι επικίνδυνη ….

Εφόσον παραβίασε το στοπ δε σκέφτηκε ούτε τον εαυτό της …

Που αυτό σημαίνει πως δεν την ένοιαζε αν αντί για το μηχανάκι θα ήταν μια νταλίκα κ μπορεί να πέθαινε η ίδια … Είναι σε φάση να οδηγεί αυτή ακόμα;

Σημείωση: τον τίτλο Ο μαέστρος θα λείπει, αλλά η ορχήστρα θα παίζει…. τον πήραμε από ευχαριστήρια ανάρτηση της οικογένειας.

 

 

 

 

10 χρόνια χωρίς το Σόλωνα….

Ετικέτες

ΤΡΟΧΑΙΟ & ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ

Έχουν περάσει δέκα χρόνια από την Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009, που στις 11.30 μμ, καθώς ο Σολωνάκος πηγαίνοντας με φίλους πεζός στο χορό του σχολείου του, χτυπήθηκε και εγκαταλείφθηκε στον δρόμο από διερχόμενο αυτοκίνητο με συμπεριφορά και ταχύτητα που δεν μπορεί να φανταστεί κανείς…

Λίγες μέρες αργότερα στις 9 Δεκεμβρίου, ο Σόλων, που νοσηλευόταν από την πρώτη στιγμή στην εντατική εγκατέλειψε τούτο τον κόσμο, την ματαιότητα του οποίου αν και τόσο μικρός μπόρεσε τόσο καλά να γνωρίσει.

Πέρασαν δέκα χρόνια …

Σήμερα ο Σόλων θα ήταν 25 ετών αλλά όλα σταμάτησαν για πάντα,  λίγο πρίν τα 15.

Ο δράστης του εγκλήματος έχει ξεπεράσει τα 40.

Γι αυτόν, που δεν σταμάτησε εκείνο το βράδυ, δεν σταμάτησε τίποτα…

Αυτή τη μέρα, αυτό το βράδυ σας ζητώ να τον θυμηθείτε, το χαμόγελό του, το πνεύμα του, τη δική του μοναδική προσέγγιση στην ζωή, την τόσο έντονη παρουσία του που χάθηκαν, μαζί με τα όνειρά του…

και όταν σας φέρει ο δρόμος σας από το σημείο που έφυγε στην Κηφισίας, εκεί που είναι η γέφυρά του, μια έμπρακτη συγγνώμη της κοινωνίας προς τα παιδιά της, που δεν θέλησε να προστατεύσει, ας σταθείτε λίγο, να του αφιερώσετε μια στιγμή, μια σκέψη, ένα λουλούδι, ένα δάκρυ.

Εμείς θα είμαστε εκεί, όπως κάθε χρόνο γιατί για εμάς, δεν πέρασε, ούτε μια στιγμή που δεν μας έλειψε, ούτε μία ώρα που δεν τον σκεφτήκαμε, ούτε μια μέρα που δεν κλάψαμε!

Σάς ζητώ όμως ακόμη κάτι περισσότερο και όχι μόνο για σήμερα αλλά για πάντα, για κάθε στιγμή.

Να οδηγείτε, σαν να πρόκειται στην επόμενη στροφή, να συναντήσετε το Σολωνάκο, ή κάποιο άλλο παιδί, που θα προσπαθεί να διασχίσει τον δρόμο.

Ας κάνουμε εμείς όλοι, αυτό που η κοινωνία και η δικαιοσύνη δεν θέλησε, όχι δεν μπόρεσε, δεν θέλησε, ας προστατέψουμε τα παιδιά μας…

Γιατί η “δικαιοσύνη“ έκρινε ότι, το να τρέχεις με επικίνδυνους ελιγμούς με 160km/h στη λεωφόρο Κηφισίας είναι απλώς αμέλεια!

Έκρινε ότι, ο οδηγός, προέβλεψε μεν ότι με αυτή την οδηγική συμπεριφορά μπορούσε να προκαλέσει κίνδυνο σε ανθρώπους και οχήματα, αλλά δεν μπορούσε να προβλέψει ότι, χτυπώντας με αυτή την ταχύτητα (160Km/h) ένα παιδί μπορούσε και να το σκοτώσει!!!

Αυτή είναι η απόφαση μιας δικαιοσύνης, που δεν θέλησε να δικαιώσει τον Σόλωνα αλλά κύρια δεν θέλησε, δεν θέλει να προστατεύσει όλα τα υπόλοιπα παιδιά που θελήσουν να διασχίσουν ένα δρόμο.

Ας το κάνουμε εμείς όλοι…

Αθήνα 4/12/19

Φαίδων Σόλων Καρυδάκης