Από τη Γη στη Σελήνη, με Jazz στον αρχαιολογικό χώρο Τυλίσου.

Ετικέτες

ΘΕΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ

Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017: JAZZ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ

Για έβδομη συνεχόμενη χρονιά ένα ταξίδι με τζαζ μουσική στον Αρχαιολογικό χώρο Τυλίσου. Φέτος θα ταξιδέψουμε μαζί με τους: Full Moon Jazz Travellers.

Μια σύμπραξη ορισμένων από τους πιο σημαντικούς μουσικούς της τζαζ στη χώρα μας που θα παρουσιάσει ένα πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει κλασσικά κομμάτια της jazz, latin και funk ρυθμούς  και συνθέσεις των μελών του σχήματος.
Γιάννης Παπατριανταφύλλου, κοντραμπάσο
Δημήτρης Τσάκας, σαξόφωνο,
Δημήτρης Αγγελάκης, βιμπράφωνο
Νίκος Βαργιαμίδης,τύμπανα
Ειρήνη Αραμπατζή, φωνή.

Όπως κάθε χρόνο η συναυλία είναι αφιερωμένη στον (καταγόμενο από την Τύλισο) τζαζ ντράμερ Κώστα Κουβίδη και σε όλα τα θύματα των τροχαίων συγκρούσεων.

Σας περιμένουμε στην Τύλισο, για ένα ασφαλές και ευχάριστο ταξίδι.      Αλλά και για να δηλώσουμε τη θέληση μας να σταματήσουμε το μακελειό στους δρόμους.

Όσοι το θέλησαν στ αλήθεια μπόρεσαν και το σταμάτησαν.

You Are What U Do – Κώστας Κουβίδης, Πολιτιστικός Σύλλογος Τυλίσου,

Δήμος Μαλεβιζίου, Αρχαιολογική Υπηρεσία Ηρακλείου

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ – ΕΝΑΡΞΗ 21.00

Full Moon Jazz Travellers:

Γιαννης Παπατριανταφυλλου -κοντραμπάσο

Ο Γιαννης Παπατριανταφυλλου εχει διπλωμα κοντραμπασσου απο την ταξη του Τακη Καπογιαννη και εχει σπουδασει jazz με τους Wayne Dockery, Ron Mc Clure, John Goldsby και Curtis Lundy.

Εχει συνεργασθει με σπουδαιους μουσικους απο την Ελλαδα και το εξωτερικο σε συναυλιες και ηχοφραφησεις οπως οι:Ralph Peterson,Jimmy Cob, Alex Foster, Ron Afiff, Soweto KInch, Abraham Wilson, Miles Grifith, Ray Santisi ,Tony Remy, Ron Savage,Τακη Πατερελη, Γιωργο Κοντραφουρη, Δημητρη Τσακα, Γιαννη Φλωρο, Γιωτη Σαμαρα, Αλεξανδρο Κτιστακη, Αντωνη Ανδρεου,  Δημητρη Καλατζη,Στρατο Βουγα  κ.α.

Το 2003 συμμετέχει στους Cinnamon Free παίζοντας μια μίξη φανκ, ριθμ εν μπλουζ, χιπχόπ, ρέγγε και γενικά γκρούβι ιδιωμάτων μαζι με τους Κώστα Κουβίδη (ντραμς), Ανδρέα Θερμό (σαξόφωνο), Γ. Κοντραφούρη (πλήκτρα), Αποστόλη Λεβεντόπουλο (ηλεκτρική κιθάρα.

Ειναι για 25 χρονια καθηγητης κοντραμπάσου στο Μοντερνο τμημα του Ωδειου Φ.Νακας.

Δισκογραφια:

EAST VISION                    EAST  VISION GROUP

DON’T BE SHY                 G.KONTRAFOURIS TRIO

BREAKING LOOSE           S.VOUGAS QUARTET

TOO CLOSE                      G.KONTRAFOURIS TRIO

LET THE BLUES TALK     T.PATERELIS QUINTET

ABSENCE                          J.PAPATRIANTAFILOU

Δημήτρης Τσάκας -σαξόφωνο

Ο Δημήτρης Τσάκας ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην κλασσική κιθάρα παίρνοντας δίπλωμα με άριστα, και σπούδασε jazz σαξοφωνο με υποτροφία στο Berklee College of Μusic (καθηγητές: Andy Mc Gee, Jerry Bergonzi, George Garzone, Steve Wilson). Έχει συμμετάσχει σε δισκογραφικές παραγωγές και ζωντανές εμφανίσεις πολλών Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνων καθώς και της ελληνικής jazz σκηνής! Tο προσωπικό του jazz σχήμα συμμετέχει σε συναυλίες και φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

To 2004 μαζί με τους Κώστα Κωνσταντίνου και Κώστα Κουβίδη ιδρύουν το Out to Lunch Trio.

Το 2007 συμμετείχε ως σολίστας στο τριπλό cd του Βαγγέλη Παπαθανασίου ‘Blade Runner Trilogy ‘ 25th anniversary.

Το 2013 παρουσίασε ως  σολίστ, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε συνεργασια με την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ το ιστορικό έργο  “Charlie Parker with strings”, αποσπώντας εξαιρετικά σχόλια και κριτικες.

Το 2015  σαν  σολιστας παλι συνέπραξε  με την Big Βand του Δήμου Αθηναίων και με τον εξαιρετικο ντράμερ Ralph Peterson

Tον Δεκέμβριο του 2015 παρουσιασε με τα μουσικα συνολα της ΕΡΤ  (χορωδια και συμφωνικη ορχήστρα ), στην πρωτοχρονιάτικη συναυλία, σαν σολίστας για πρώτη φορά στην Ελλάδα το θαυμάσιο έργο του Duke Pearson: Cristo Redentor

Το 2016 συνέπραξε με την Kρατική Oρχηστρα Aθηνών σαν σολίστας στο έργο του Stephane Tsapis «immigrant» και συμμετείχε στους «Μετασχηματισμους » της Στεγης Γραματων και Τεχνων με τους Θωμα Κωνσταντίνου και Πανο Δημητρακόπουλο

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

2010: κυκλοφόρησε το 1^ο προσωπικό CD “Growing up”, ηχογραφημένο στη Νέα Υόρκη παίρνοντας εξαιρετικές κριτικές απο κορυφαίους μουσικούς οπως ο David Liebman.

2015: κυκλοφόρησε το 2^ο  προσωπικο CD απο τη Minos EMI-universal “A man dreams».

Δημήτρης Αγγελάκης -βιμπράφωνο

Ο βιμπραφωνίστας Δημήτρης Αγγελάκης γεννήθηκε το 1983, στην Θεσσαλονίκη. Αφού ολοκλήρωσε τις κλασσικές σπουδές (κρουστά, ανώτερα θεωρητικά) αλλά και την μουσικολογία στο ΑΠΘ, μετακόμισε στην Αμερική (Φιλαδέλφεια) για να σπουδάσει τζαζ βιμπράφωνο με τον Tony Miceli, σε μεταπτυχιακό επίπεδο, μέσω του προγράμματος Fulbright, απ’όπου αποφοίτησε τον Ιανουάριο του 2015. Παράλληλα έκανε και ιδιαίτερα μαθήματα με τους Χρήστο Ραφαηλίδη, Kenny Werner, Ed Saindon κ.α.

Έχει παρουσιάσει την δουλειά του τόσο στην Ευρώπη (Ελλάδα, Ισπανία, Ολλανδία, Αγγλία, Ουκρανία) αλλά και στην Αμερική.

Στην Ελλάδα έχει εμφανιστεί σε σημαντικά φεστιβάλ όπως είναι τα Δημήτρια, το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Δισκογραφικά είναι επίσης ενεργός τόσο στο εξωτερικό, με τους University of the Arts ensemble (Αμερική), Marossa Jazz Project (Ισπανία), όσο και στην Ελλάδα (Hardgroove quartet, Γιάννης Παπατριανταφύλλου «Absence», Δημήτρης Καλαντζής κ.α.). Έχει συνεργαστεί με μουσικούς όπως είναι ο Γιώργος Κοντραφούρης, Γιώτης Σαμαράς, ο Αντώνης Ανδρέου, ο Γιάννης Παυλίδης, η Paris Strother, ο Τάκης Πατερέλης, ο Βασίλης Ξενόπουλος, ο Δημήτρης Τσάκας κ.α.

Νίκος Βαργιαμίδης  -τύμπανα

Ο Νίκος Βαργιαμίδης ξεκίνησε μαθήματα ντραμς στο Σύγχρονο Ωδείο Θεσσαλονίκης.  Το  1999 ξεκίνησε τις σπουδές του, με υποτροφία,  στο “Berklee College of Music” στη Βοστόνη με δασκάλους που συγκαταλέγονται στους σημαντικότερους σύγχρονους μουσικούς, ανάμεσα τους με τους John Ramsey, Jackie Santos, Yoron Israel, Jamey Haddad, Kenwood  Dennard, Casey Scheuerell, Egguie Castillo, Ernesto Diaz, Ron Mahdi και άλλους.
Εντάχθηκε επαγγελματικά  στη μουσική σκηνή της Βοστόνης, παίζοντας σε διάφορα κλαμπ, και συμμετείχε  σε πολλες ηχογραφήσεις σε studio και δίδαξε drums στο Lexington School of Music και στο Belmond Music School.                                             Το 2002 έγινε μέλος του afro-pop group “Kumina”, συμμετέχοντας σε συναυλίες για δυο χρόνια σε διάφορες πόλεις (Boston , New Hampshire, Maine, NewYork κα).
Επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη το 2004, όπου έπαιξε με  μεγάλους καλλιτέχνες της  jazz ανάμεσα τους οι:  Chico Freeman , Milcho Leviev , Tony Lakatos , Barbara Hendricks , Guataca, Linard Jackson , Peter Sanchev Τάκης Πατερέλης, Γιώργος Κοντραφούρης, Αντώνης Ανδρέου, Κώστας Μπαλταζάνης, Κωστας Μαγγίνας, Δημήτρης Βασιλάκης, Δημήτρης Τσάκας, Χάρης Ιωάνου, Γιάννης  Παυλίδης, Εύη Σιαμαντά, Χρήστος Ραφαηλίδης, Ηλίας Ζάικος, Aroma Caribe.

Είναι συνιδρυτής  της funk μπάντας “Hardgroove Quartet”.

Διδάσκει drums στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας στη Θεσσαλονίκης.

Ειρήνη Αραμπατζή  -τραγούδι

Η Ειρήνη Αραμπατζή γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, και μεγάλωσε στις Βρυξέλλες. Από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τη μουσική το χορό και το θέατρο. Ξεκίνησε μαθήματα  στο ωδείο Athenaeum όπου ασχολήθηκε με το τραγούδι και τον αυτοσχεδιασμό . Πριν ένα χρόνο μετακόμισε στη Σκωτία για μεταπτυχιακές σπουδές στο Royal Conservatoire of Scotland ενώ απο τον προσεχή Σεπτέμβριο θα συνεχίσει τις σπουδές της στο Guildhall School of Music and Drama στο Λονδίνο. Κατά την παραμονή της στην Αθήνα συνεργάστηκε με σημαντικούς καλλιτέχνες ενώ υπήρξε συνιδρυτής του φωνητικού τρίο «Les Trois Femmes» με τον Μάρκο Παπασηφακη και του ακαπελα σχήματος «Fonés» με τη Μαρίνα Σαττι.

Παράλληλα συμμετείχε στο μιούζικαλ «Σρεκ» στο Εθνικό Θέατρο και «West side story» στο Μέγαρο Μουσικής.

Τον τελευταίο χρόνο στη Μ.Βρετανια συνεργάστηκε με την «Scottish National Jazz Orchestra», τον Tommy Smith και την «Euroradio Jazz Orchestra» του BBC Radio.

 

 

 

 

 

 

Κυριακή 23 Ιουλίου. Για την Κατερίνα την Ιωάννα και τον Φίλιππα…

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Τρία χρόνια μετά, στον τόπο που εκτελέστηκαν εν ψυχρώ η 18χρονη Ιωάννα και η 20χρονη Κατερίνα Κουτσιαρή και ο 20χρονος Φίλιππας Καπανιάρης ενα μουσικό αφιέρωμα Μνήμης και Αγάπης. 

…………………………………….

Σας προσκαλουμε στο μουσικο αφιερωμα που θα γινει για τα παιδια μας.Την Κατερινα την Ιωαννα και τον Φιλιππα,την Κυριακη 23/7/2017 και ωρα 7.30μ.μ στην παλαια Εθνικη Βολου-Λαρισας,στον τοπο του δυστυχηματος..
Ευχαριστουμε για την αγαπη σας προς τα προσωπα των παιδιων μας,και για την στηριξη σας αυτα τα τρια χρονια.
Ας μαζευτουμε ολοι μαζι να στειλουμε τραγουδια στον ουρανο!!!
Οι γονεις……..

 

Κωσταντής Κουβίδης. Δέκα χρόνια μετά…

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί την παρέμβαση της Χαρίκλειας Τσοκανή, Επίκουρης Καθηγήτριας, Μουσικής και Επικοινωνίας στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου, στην παρουσίαση του βιβλίου Άνεμος Ήσουν και σαν Άνεμος Έφυγες – Κώστας Κουβίδης 1976 – 2007, που πραγματοποιήθηκε  στο POLIS ART CAFΕ στην Αθήνα στις 4 Ιουλίου.

Καλησπέρα  σας

Κυρίες  και  Κύριοι

Όσοι  γνώρισαν  τον Κωσταντή,  έχω την αίσθηση  ότι δεν  μπορούν  να  ξεχάσουν  τη μορφή  αυτού  του   νέου με   την   ξεχωριστή διαύγεια  στο βλέμμα, με την   ασυνήθιστη  καθαρότητα.  Από την πρώτη  στιγμή που τον  γνώρισα,   ένιωσα    πως μέσα  σε  ό,τι   έλεγε  και σε  ό,τι  έκανε  υπήρχε  μια πρόθεση  που  δεν θα   διστάσω  να  την χαρακτηρίσω  αγνή. Μια  πρόθεση  που  δεν  την συνόδευαν  ούτε  υπονοούμενα,  ούτε    επιφυλάξεις  σαν  κι αυτές   που   κρατούν  εκείνοι   που  δηλώνουν   πως  έχουν μια άποψη  ή  μια ιδέα  αλλά  που   στην πραγματικότητα  δεν  την πολυπιστεύουν .  Στα  μάτια  μου λοιπόν  – και  νομίζω  και στα  μάτια  των  φίλων  του  που  συνδέθηκαν  μαζί του  περισσότερο -αυτός  ο νέος  αντιπροσώπευε  έναν  άνθρωπο  που ήταν έτοιμος να δοθεί  σε  ό,τι  θεωρούσε  πιο σημαντικό.  Η  αγνότητά  του  δεν ήταν παθητική : περιείχε  θέληση, αφοσίωση σ’ ένα  σκοπό, μια  επιμονή στο μουσικό του όραμα  που  του άνοιγε   τον  δρόμο  για  την αυτοβελτίωσή του.  Ήταν  φανερό  πως  ο  Κωνσταντής  δεν  πελαγοδρομούσε  όπως  τόσοι και  τόσοι   στην ηλικία  του, αλλά πως  προχωρούσε  πάνω  σε μια  γραμμή  ζωής   που  ήταν και άξονας  νοήματος.  Μπορώ  να πω  ότι  την πορεία  τού Κωνσταντή  δεν  την όριζαν οι συμπτώσεις,  γι   αυτό και  το  συμβάν  που  του  αφαίρεσε  την  ζωή  μοιάζει  με  σκάνδαλο.

Είναι  αλήθεια  πώς  κάθε  ατύχημα  φέρει μέσα  στον ανθρώπινο κόσμο  το παράλογο. Είναι  εκτός  σχεδίου,  εκτός  της  δυνατότητας  να  καταλάβει κανείς  το  «γιατί». Αλλά  είναι  ακόμη  πιο παράλογο  όταν  το  ατύχημα  έρχεται  να  βάλει  τέλος  στην προσπάθεια  ενός  ανθρώπου  ο οποίος    είναι  ακριβώς  αφιερωμένος  στην  αναζήτηση  του  νοήματος.  Ο  Κωνσταντής  τέτοιος  ήταν :  ήθελε  με  την μουσική του και  με  την  ζωή του  κάτι  να  πει, κάτι  καινούριο  να  ανακοινώσει  που θα  το μοιραζόταν με  άλλους.  Γι αυτόν,  νόημα  ήταν  προπάντων   η συμμετοχή του  σε  μια  κοινή  υπόθεση

Ο  θάνατος  σταμάτησε  αυτή  την προσπάθεια.   Ήλθε  το  αναίτιο, μ’ έναν  τρόπο  βίαιο  και ηλίθιο,  για   να  πει  πως  δεν  χωρούν  πάντα   εξηγήσεις  σε  όσα  ενσκήπτουν, πως  είναι μάταιο να  αναζητά  κανείς  αιτίες και   αποτελέσματα,  όταν   ένας  βάναυσος   δάκτυλος   μπορεί   να  κόψει  το νήμα  ανά  πάσα   στιγμή.

Ωστόσο,  αυτή  η  αχαλίνωτη   βία  δεν  έχει  πάντα  τις  ολοκληρωτικές συνέπειες που θα  φανταζόταν κανείς.  Συμβαίνει  μερικές  φορές,  ο θάνατος  να μην είναι  τελειωτικός.  Μπορεί   η  ατομική ύπαρξη   να  χάνεται  με  όρους  φυσικούς, ένα  μέρος,  όμως,  αυτής  της  αναπνοής  που  κόβεται,   μάς  φαίνεται  πως  περνά  σε άλλους    πνεύμονες.  Έτσι,  η   πνοή  αυτή  συνεχίζει  να  μας  αγγίζει. Αυτό  συμβαίνει  κι  εδώ. Ο  νέος  άνδρας  που  γνωρίσαμε  κάποτε,  επιζεί  μ’ έναν  ορισμένο τρόπο  και  όχι  μόνο  μέσα  από τις  αναμνήσεις  μας.   Συνεχίζει  να  υπάρχει, χάρη  και  στο  γεγονός   ότι  οι  γονείς  του   ανέλαβαν  να  αποκαταστήσουν,  όσο  γίνεται,  το  ευρύτερο  νόημα  που  εμπεριείχε   η  ζωή του. Ο  αγώνας  τους  μάς είναι  ήδη  γνωστός.

Πρόκειται  για  μια πράξη  στην οποία  πρέπει  να  σταθούμε, γιατί  δεν  αφορά  μόνο μια  οικογένεια,   το πένθος  της  και τη  διέξοδο  απ’ αυτό, αλλά  αποτελεί  μια πρωτοβουλία   με  την οποία προβάλλει  καθαρά  μπροστά  μας  μια  κοινωνική  πληγή.  Η  Ελλάδα  ματώνει  καθημερινά από τη θανάσιμη  επιπολαιότητά  της,  από την  αδιαφορία της  για  το  τι  επιτρέπεται  και  το  τι  απαγορεύεται. Η  νεολαία  είναι ήδη  σημαδεμένη απ’ αυτό  το  βαρύ  ελάττωμα.  Με  τον τρόπο τους,  η  Ισμήνη και  ο Γιώργος, μαζί  με  άλλους   ομοιοπαθείς  γονείς  και  φίλους,  έχουν  αναδείξει  αυτό το πρόβλημα  με  τον πιο  αδρό  τρόπο.  Στα  τροχαία,  η  κοινωνία  μας  δείχνει  τον  χειρότερο  εαυτό της, αυτό λένε  τα  στοιχεία  και  αυτό επιβεβαιώνει  η  εμπειρία καθενός, όμως  το  ζήτημα  αυτό έχει προεκτάσεις  παντού.

Αυτή  την  απροθυμία    ορισμένων   να   βάλλουν   κάποιο  φρένο  στις παρορμήσεις  τους, αυτή  την περιφρόνησή τους   στους  κανόνες  της  συμβίωσης, την υφιστάμεθα  και  την πληρώνουμε εδώ  και  χρόνια.  Όποιος  έχει  τα  μάτια  ανοιχτά  διαπιστώνει  το πρόβλημα. Δεν  υπάρχει  η  στοιχειώδης  αυτοσυγκράτηση, όχι  μόνο  το  ελάχιστο  της  ευγένειας,  αλλά ούτε  καν  της  τήρησης  των  πιο  αναγκαίων  συμβάσεων.  Όταν  η  αγένεια  και  η  χυδαιότητα  εκρήγνυνται,  κάθε  τόσο,   ακόμη και μέσα  στους  χώρους  της εκπαίδευσης,  όταν     καθιερώνονται  στις  τηλεοπτικές  εκπομπές,    και    όταν  δίνουν,  όλο και   συχνότερα,   τον  τόνο    και  στις  συνεδριάσεις  του  Κοινοβουλίου, τότε,  πώς  να μην έχουμε  στην  άσφαλτο  τόση  αγριότητα;

Το  τιμόνι  το  κρατά  πλέον η  ασυδοσία.   Σχήμα  οξύμωρο   θα  μου  πείτε.  Όμως  αυτή  είναι η πραγματικότητα.  Η  ασυδοσία  τρέχει  χωρίς  να ξέρει  που  πάει,   γιατί  δεν  θέλει  να  ξέρει, και  δεν  θέλει  να  της  λένε  ότι οφείλει  να ξέρει.  Στο  τέλος , πέφτει  πάνω  σε  όποιον  βρει.  ‘Ετσι  συντρίβεται  το  νόημα, συντρίβονται   οι  ανύποπτοι. Ο  Κωνσταντής  ήταν  ένας από  απ’  αυτούς    τους  ανύποπτους,  τους  αφοσιωμένους  στο  έργο  τής    ανθρώπινης  δημιουργίας.  Δεν  υποψιαζόταν  ότι  υπάρχει  τόση  συμπίεση  μέσα  στην κοινωνία, τόση  κενότητα  συμπιεσμένη  που  κάθε  τόσο   τινάζει  ορμητικά    το ελατήριο  προς  τα  έξω… κι  όποιον πάρει  ο    Χάρος.  Οι  αρχαίοι   έλεγαν  πως  όταν οι  γονείς  κηδεύουν τα παιδιά  τους, αυτό  σημαίνει   πως  δεσπόζει  ο  πόλεμος. Σήμερα,  έχει  πράγματι  ξεσπάσει  ένας τέτοιος  πόλεμος,  που απειλεί  τα  ίδια  τα  θεμέλια  πάνω  στα  οποία  οικοδομήθηκε  η  ανθρώπινη  κοινότητα.  Εκείνοι  που  θέλουν  κάτι  να  δημιουργήσουν  κυκλώνονται  από  τις  δυνάμεις  της  καταστροφής  και  της  αυτοκαταστροφής.

Πιστοί  στο  πνεύμα  του  γιού  τους,  η  Ισμήνη και ο  Γιώργος  έχουν ταχθεί  σ’ έναν  αγώνα  υπεράσπισης   των  δημιουργικών  ανθρώπων. Πολεμώντας  τα  τροχαία, μάχονται εναντίον ενός παραλόγου, που  τελικά   δεν   είναι   και  τόσο παράλογο.  Δείχνουν  ότι  τα  ατυχήματα   έχουν   σε  μεγάλο βαθμό την  ρίζα  τους  στο άρρωστο  συλλογικό μας  σώμα.  Κάνουν έτσι   μια  ένεση  εξυγιαντική, σαν  γιατροί  που είναι, σ’ αυτό το  σώμα. Και  με  την παρέμβασή τους  όλοι  ζωηρεύουμε  ξανά,  ελπίζουμε  για  το καλύτερο, και  ο  Κωνσταντής  ξαναζεί  μαζί μας.

Σας  ευχαριστώ

Χαρίκλεια  Τσοκανή 

 

Πάτρα 29 Ιουνίου: μέρα κράνους «για το Νταγιού»

Ετικέτες

ΘΕΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ

Η Πατρινή που «έχασε» το παιδί της σε τροχαίο και γιορτάζει τα γενέθλια του σαν… «Ημέρα κράνους»!

Στις 29 Ιουνίου θα είμαστε στην πλατεία Γεωργίου για να περάσουμε ένα μήνυμα την για οδική ασφάλεια! 

Δεν μπορείς να περιγράψεις τον πόνο μιας γυναίκας που χάνει τον μόλις 17 ετών γιο της. 
Δεν μπορείς να νιώσεις την απώλεια μετά από ένα τέτοιο γεγονός εκτός και αν έχεις βρεθεί σε αυτή την τραγική θέση. 
Μπορείς όμως να θαυμάσεις την γενναιότητα και το θάρρος μιας γυναίκας που μετά από έναν χρόνο από την μέρα που έχασε τον άγγελό της να θέλει να γιορτάσει τα γενέθλια του με όλους τους πολίτες της Πάτρας σαν μια μέρα μνήμης που όλοι θα ενεργοποιηθούν, θα ευαισθητοποιηθούν και θα βάλουν εκείνο το ρημάδι το κράνος στο κεφάλι τους, από την επόμενη κιόλας βόλτα τους, με δίκυκλο. 

Η κα. Γλυκερία Λύτρα μιλώντας στο patrasevents.gr αναφέρθηκε στον λόγο για τον οποίο η 29η Ιουνίου στην Πάτρα πρέπει να εορταστεί ως η «ημέρα κράνους» και το παράδειγμα της πόλης μας να περάσει σε όλη τη χώρα. 

Μια γυναίκα και μητέρα που ο θάνατος του Γιώργου της, του Νταγιού (Νταγιούκλα) όπως το αγάπησαν οι φίλοι του, έγινε αφορμή να σηκώνει στα πόδια της και να σώσει τα κεφάλια πολλών δικυκλιστών που οδηγούν χωρίς να φορούν το κράνος τους.

Ο 17χρονος Γιώργος που αγαπούσε το ποδόσφαιρο εκπροσωπώντας μάλιστα την ομάδα της Θύελλας Πατρών σκοτώθηκε μετά από τροχαίο στην οδό Ακρωτηρίου. Το μηχανάκι του συγκρούστηκε τον Μάιο του 2016 με ένα φορτηγό και μετά από νοσηλεία στην ΜΕΘ του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών άφησε την τελευταία του πνοή, βυθίζοντας την τοπική κοινωνία σε πένθος. 

Αν ζούσε, την Πέμπτη 29 Ιουνίου θα ενηλικιωνόταν! 

Αυτή την Πέμπτη λοιπόν, θα σβήσουμε «τα κεράκια του» με μια υπόσχεση. Ποτέ χωρίς κράνος στους δρόμους της πόλης!

«Έφυγε το παιδί μου και εγώ ζω σαν είναι εδώ»

«Θέλω να καθιερωθεί η «Ημέρα κράνους» κάθε χρόνο στις 29 Ιουνίου! Κάθε φορά θα προσπαθώ να εντάξω και μια ακόμα πόλη σε αυτή την προσπάθεια. Φέτος δεν ήμουν έτοιμη να το διαχειριστώ, όπως την επόμενη χρονιά θα προετοιμαστώ καλύτερα ούτως ώστε σε λίγα χρόνια να γίνεται παντού», ανέφερε η κα. Γλυκερία ενώ συνέχισε λέγοντάς πως «το εύκολο είναι να τα παρατήσεις. Έχασα το παιδί μου, ο κόσμος με στήριξε πάρα πολύ ακόμα και οι φίλοι του, όμως δεν μπορώ να φέρω πίσω το παιδί μου ότι και να κάνω.

Έχω άλλο ένα παιδί και αυτό το παιδί χρειάζεται στήριξη. Τον αγαπάω τον Γιώργο και επειδή δεν τελειώνει αυτή αγάπη με τον θάνατο ένιωσα πως έπρεπε να μεταφραστεί σε πράξη τόσο για αυτούς που μένουν πίσω αλλά και γι αυτόν που έχει φύγει.
Οι γονείς, δεν πρέπει να αγαπάμε τα παιδιά εγωιστικά δεν είναι δικά μας. Πρέπει να τα αφήνουμε ελεύθερα να αποφασίζουν και να είμαστε δίπλα τους και όχι από πάνω τους δηλαδή να τους «καπελώνουμε». Να μην βάζουμε τα θέλω μας στα παιδιά μας.

Έφυγε το παιδί μου και εγώ ζω σαν είναι εδώ. Το έχω συνειδητοποιήσει αλλά δεν μπορώ να τον φέρω πίσω. Μπορώ όμως να κάνω πράγματα γι αυτόν.»

«Ένα κεφάλι αν σωθεί κάθε φορά είναι μεγάλη υπόθεση…»

Το στοίχημα για να μπει όλη η Ελλάδα στην διαδικασία να γιορτάσει την ημέρα του κράνους είναι εύκολο αρκεί να συμμετάσχουμε όλοι.
Πέραν από τις ομιλίες που θα γίνουν την Πέμπτη 29 Ιουνίου στην πλατεία Γεωργίου με πρωτοβουλία της Ε.Π.Σ.Α., Σ.Ε.Π.Α. και Σ.Π.Π.Α. θα υπάρχει δυνατότητα να δώσουμε αίμα στην κινητή μονάδα αιμοληψίας μετά τις 6 το απόγευμα.
Μεταξύ άλλων η μαμά του Νταγιού, ανέφερε πως από αρχές της σχολικής σεζόν θα επιδιώξει με την συνεργασία της τροχαίας να επισκεφθούν τους μαθητές των σχολείων για να μιλήσουν για τα θέματα οδικής ασφάλειας.
«Θα έπρεπε να υπάρχει στα σχολεία μάθημα οδικής ασφάλειας το οποίο δεν υπάρχει και όλοι οι γονείς θα έπρεπε να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση όπως συμβαίνει και στο εξωτερικό.

Δεν είναι μόνο δουλειά του κράτους αλλά και δική μας. Θα προσπαθήσω να κάνω τέτοια πράγματα και μπορεί για κάποιους να είναι πολύ μικρά όμως για κάποιους άλλους πολύ μεγάλα.
Ένα κεφάλι αν σωθεί κάθε φορά είναι μεγάλη υπόθεση» τόνισε πολύ σωστά η κα. Λύτρα.

Θα είμαστε εκεί.

Είμαι ένα Λουλούδι.

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

   Από την φίλη μας Μιχαέλλα. που έχασε σε τροχαίο τον αδερφό της Μιχαήλ στα 30 του χρόνια στις 12/07/2006:                                                          Στον πόνο των ημερών, επιτρέψτε μου να σας πω ένα τραγούδι που έγραψα για μένα και θέλω να το μοιραστώ, και συγχωρέστε μου το θάρρος.                                                                                                                                     Καλή ανάσταση

Vincent Van Gogh 1887

ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ

Είμαι ένα λουλούδι
στον κήπο του Θεού

Όταν βρέχει ποτίζω τις ρίζες μου
όταν έχει ήλιο χορεύουν οι ανθοί μου
όταν φυσά αφήνομαι
όταν χιονίζει παγώνουν όλα
όταν καίει καύσωνας λιώνουν όλα
Δεν έχω λόγο να θρηνώ ούτε να οιστρηλατώ

Τότε γιατί θυμώνω με τους ανθρώπους
που έρχονται ανέμελοι από ψηλά
και κόβουν τη ζωή των αδερφών μου
στο άνθος της ηλικίας τους’

Οργίζομαι τότε πολύ
γιατί τα αγκάθια δεν τους προστάτεψαν
γιατί δεν έκανα κάτι να αποτρέψω το κακό
γιατί έπρεπε να περάσει αυτός ο άνθρωπος από εδώ
γιατί να θέλει δικό του το λουλούδι αυτό…

Ίσως γιατί δε γνωρίζω,
ότι ένας αδερφός μου πήγε σ’ ένα άρρωστο παιδί
το ‘κανε να χαμογελάσει και αρωμάτισε το δωμάτιο του,
ότι άλλος αδερφός χρησίμεψε για να μονιάσει
ένα τσακωμένο ζευγάρι,
ότι άλλος, δόθηκε δώρο στη γιορτή της μητέρας
από ένα μικρό χεράκι,
άλλος πήγε να στολίσει ένα μνήμα αγαπημένου,
άλλος πήγε να φροντίσει την καρδιά του πονεμένου…

Ω Θεέ μου, πόση ποίηση έχεις βάλει
σε κάθε ωφέλιμή σου πράξη
μακάρι να ‘χω τέτοια χρήση
κι η ψυχή μου να ωφελήσει
αγάπη και παρηγοριά να δίνω
να στολίζω και να ντύνω

ένα απλό λουλούδι είμαι
στον απέραντο τον κήπο
ρίξ’ το βλέμμα σου Θεέ μου
να γενώ ευλογημένο.

Μιχαέλλα Κ.

Τράπεζα Αίματος “Γιώργος Καλλιαντζάς”.

Ετικέτες

ΘΕΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ

Σ ένα τραγικό τροχαίο έγκλημα στις 24-3-2011 χάσαμε το δικό μας παιδί τον Γιώργο, 18 χρονών.

Κάποια στοιχεία του χαρακτήρα του όπως Ευαισθησία, Προσφορά, Δοτικότητα.

Η εικόνα… Ο Γιώργος μέσα σε μια λίμνη αίματος… Η δεύτερη ευκαρία που δεν είχαμε… γέννησαν την ιδέα της Τράπεζας Αίματος “Γιώργος Καλλιαντζάς”.

Έτσι θέλαμε, έτσι του άξιζε να τιμήσουμε τη Μνήμη του!!!

Να γίνουμε Δότες, Ζωοδότες, γιατί όταν Δίνω Αίμα, Δίνω Ζωή!!!

11 Αιμοδοσίες σε 5μιση χρόνια

!065 Φιάλες

375 Αιμοδότες

735 Φιάλες δόθηκαν σε 380 Συνανθρώπους μας.

Η θλίψη και τα παγωμένα βλέμματα της πρώτης Αιμοδοσίας έχουν γίνει χαμόγελα σε μια γιορτή Ζωής!!!

Και κάθε φορά η παρέα μεγαλώνει μαζί με την Ελπίδα!!!

Εμείς απλά συνεχίζουμε το έργο σου.

Μαγνήτης όμορφων και έντονων Συναισθημάτων!!!

Περισσότερα: ΕΔΩ

Διαρκής ενημέρωση στο facebok: Trapeza Aimatos Giorgos Kalliantzas

Αλκοόλ,οδήγηση,φόνος: μια σχέση υπεράνω υποψίας…

Ετικέτες

Αλκοόλ και οδήγηση

Του Γιώργου Κουβίδη*

Στις 6 Νοέμβρη 2016 στην Πάτρα σε έλεγχο αλκοτέστ συνελήφθη «40χρονος ημεδαπός» να οδηγεί μεθυσμένος.

Σάλος ξέσπασε στα ΜΜΕ όταν αποκαλύφθηκε ότι ένα χρόνο πριν, στις 14 Νοεμβρίου 2015, ο ίδιος δράστης οδηγώντας μεθυσμένος είχε προκαλέσει τροχαία σύγκρουση στην παραλιακή της Πάτρας προκαλώντας τον θάνατο του 22χρονου φοιτητή Ιατρικής Νίκου Καραπάνου και τον τραυματισμό του συνεπιβάτη του.

Σύμφωνα με τη μητέρα του θύματος, ο δράστης είχε συγκέντρωση αλκοόλ στο αίμα 1,87gr/Lt.

Με αυτήν την ποσότητα αλκοόλ στο αίμα, και όλες τις υπόλοιπες παραβάσεις, στον δράστη ασκήθηκε δίωξη για ανθρωποκτονία από αμέλεια, αφέθηκε φυσικά από την πρώτη στιγμή ελεύθερος ενώ έπειτα από ένα εξάμηνο του επιστράφηκε και η άδεια οδήγησής του, νόμιμα και τυπικά.

Οπως ορίζουν οι διατάξεις του ΚΟΚ η μέγιστη νόμιμη συγκέντρωση αλκοόλ στο αίμα οδηγού στη χώρα μας, όπως στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, είναι 0,5gr/Lt.

Σαφώς υψηλότερη βέβαια από τη Σουηδία και την Πολωνία (0,2) ή την Τσεχία, τη Ρουμανία και τη Σλοβακία που έχουν θεσπίσει μηδενικό όριο αλκοόλ στο αίμα για όλους τους οδηγούς.

Στη χώρα μας προφανώς το αλκοόλ δεν επηρεάζει την οδήγηση και δεν αποτελεί τόσο σοβαρό πρόβλημα.

Αυτό βέβαια δεν προκύπτει από τις επαναλαμβανόμενες αναφορές της Τροχαίας, όπου οι επικίνδυνες παραβάσεις που αφορούν τη χρήση αλκοόλ βρίσκονται πάντα ψηλά στη λίστα.

Παρ’ όλα αυτά φαίνεται πως αυτή η χώρα αντιλαμβάνεται… ανάποδα την πραγματικότητα και για τον λόγο αυτό το 2010 αποφασίστηκε η υποβάθμιση των παραβάσεων της οδήγησης υπό την επήρεια αλκοόλ και τοξικών ουσιών από πλημμελήματα σε πταίσματα με το παροιμιώδες σκεπτικό ότι:

«Κρίνεται ότι είναι ανάγκη μερικές αξιόποινες πράξεις που δεν εμφανίζουν “εγκληματικό άδικο” και στην ουσία πρόκειται για πράξεις με μικρή κοινωνική απαξία και οι οποίες σήμερα είναι πλημμελήματα και επιβαρύνουν υπέρμετρα τα πινάκια των δικασίμων των Μονομελών Πλημμελειοδικείων να “υποβιβασθούν” αυτές σε πταίσματα και να δικάζονται από τα Πταισματοδικεία» (εισηγητική έκθεση Ν. 3904/2010).

Χάρη σε μια δυναμική κινητοποίηση οικογενειών θυμάτων που συντόνισε ο πανελλαδικός σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα σε συνδυασμό με την υπάρχουσα πολιτική κρίση οδήγησε τελικά στην ανατροπή αυτής της διάταξης και την επαναφορά σε ισχύ των προηγουμένων την 1η Μαρτίου 2012.

Μια πύρρειος νίκη;

Φαίνεται όμως ότι η αντίληψη πως το αλκοόλ στην οδήγηση δεν είναι τελικά και τόσο επικίνδυνο αποτελεί βαθιά ριζωμένη άποψη στην ελληνική κοινωνία και στους θεσμούς της, στην πολιτική εξουσία και στη Δικαιοσύνη.

Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς αυτή την επιλογή, το να βαδίζει δηλαδή η χώρα μας αντίστροφα από το σύνολο σχεδόν του πλανήτη;

Από το 2004 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει τεκμηριώσει την αύξηση της πιθανότητας εμπλοκής σε τροχαία σύγκρουση σε σχέση με την αύξηση της συγκέντρωσης αλκοόλ στο αίμα θεωρώντας πως η υπέρβαση του 0,5gr/Lt σχεδόν διπλασιάζει την πιθανότητα εμπλοκής σε τροχαία σύγκρουση, ενώ αν η συγκέντρωση φτάσει στο 1gr/Lt η πιθανότητα θα γίνει σχεδόν πενταπλάσια.

Επειδή η χρήση αλκοόλ έχει μη αμφισβητήσιμα αποτελέσματα στον άνθρωπο θα περίμενε κανείς ότι η αντιμετώπιση οδηγών που εμπλέκονται σε τροχαίες συγκρούσεις ενώ έχουν καταναλώσει αλκοόλ θα τύχαιναν μιας ανάλογης μη αμφισβητούμενης αντιμετώπισης.

Κανείς δεν αμφισβητεί τις μετρήσεις που γίνονται με λήψη αίματος έπειτα από σοβαρά συμβάντα και ουδέποτε η υπερασπιστική γραμμή θα είναι ότι ο δράστης δεν ήταν μεθυσμένος.

Δυστυχώς οι νομοθετικές ρυθμίσεις αλλά και οι δικαστικές πρακτικές είναι τέτοιες που αφήνουν στην άκρη κάθε επιστημονική ανάλυση του θέματος και τοποθετούν με αυτόματο τρόπο το τροχαίο έγκλημα υπό την επήρεια αλκοόλ στη γνωστή λίστα των «ατυχημάτων» από αμέλεια.

Οπως και τα περισσότερα άλλα, τα «ατυχήματα» αυτά είναι απόλυτα προβλέψιμα.

Μπορούν κατά συνέπεια να προληφθούν και γι’ αυτό δεν είναι «ατυχήματα».

Η πρόκληση ενός θανατηφόρου τροχαίου απαιτεί προσπάθεια. Και τέτοιες προσπάθειες θα έχουμε όλο και περισσότερες όσο νομιμοποιείται η οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ, τα σχετιζόμενα εγκλήματα βαφτίζονται ατυχήματα και οι φόνοι ανθρωποκτονίες από αμέλεια. 

Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 μεγάλες επιστημονικές μελέτες, οι περισσότερες για λογαριασμό του NHTSA (Διεύθυνση Ασφάλειας Αυτοκινητοδρόμων των ΗΠΑ) εξέτασαν τη σχέση ασυνήθιστα (όμως όπως αποδεικνύεται αρκετά συνηθισμένων στη χώρα μας) μεγάλων συγκεντρώσεων αλκοόλ στο αίμα με την πιθανότητα εμπλοκής σε σύγκρουση.

Περνώντας πάνω από το 1,1gr/Lt οι πιθανότητες κυριολεκτικά εκτοξεύονται.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι ένα: με ποια λογική ένας άνθρωπος που κάνει χρήση αλκοόλ (σε τέτοιο βαθμό ώστε αν οδηγήσει αυτοκίνητο να έχει 20 ή 40 ή και 100 φορές πολλαπλάσια πιθανότητα εμπλοκής σε τροχαίο από έναν νηφάλιο οδηγό και όταν σκοτώνει ή αφήνει ανάπηρο έναν ή και περισσότερους ανθρώπους) θεωρείται απλά αμελής και διώκεται για πλημμέλημα και δεν του αφαιρείται ούτε καν η άδεια οδήγησης πέρα από το 6μηνο που προβλέπει ο ΚΟΚ;

Ας δούμε λιγο ποιο συγκεκριμενα αυτην την πραγματικότητα:

14 Ιουνίου 2009, περιφερειακή Θεσσαλονίκης-Μουδανιών 

Γιώργος Κωνσταντινίδης  & Ιωάννα Καλεσοπούλου

Ο δικηγόρος Δ.Ρ., οδηγώντας μεθυσμένος μια Porsche Cayenne, χτύπησε από πίσω το αυτοκίνητό τους και σκότωσε τον 52χρονο μουσικό Γιώργο Κωνσταντινίδη, έναν από τους πρωτοπόρους της τζαζ στην Ελλάδα, και την 22χρονη φοιτήτρια του τμήματος Μουσικών Σπουδών Ιωάννα Καλεσοπούλου ενώ επέστρεφαν από την εργασία τους. Ο δράστης – υπότροπος είχε σκοτώσει το 1997 στο κέντρο της Θεσσαλονίκης μια πεζή.

Αρνήθηκε να δώσει αίμα επικαλούμενος… θρησκευτικούς λόγους. Αν και η άρνηση αλκοτέστ σημαίνει για τις δικαστικές αρχές αποδοχή ότι η συγκέντρωση είναι πάνω από 1,1gr/Lt και παρότι έκανε ελιγμούς και έτρεχε με ταχύτητα μεγαλύτερη των 180 km/h παραπέμφθηκε για πλημμέλημα και η άδεια οδήγησής του επεστράφη έξι μήνες μετά.

Η υπόθεση τελεσιδίκησε πρόσφατα στο Εφετείο Θεσσαλονίκης με συνολική καταδίκη 6 χρόνια εξαγοράσιμα.

Και τις δυο φορές ο δράστης δεν παρέστη καν στη δίκη ενώ εξακολουθεί να οδηγεί νόμιμα!

12 Ιουνίου 2011, λ. Ποσειδώνος, Λαγονήσι

Οδηγός ΙΧ υπό την επήρεια αλκοόλ και με υπερβολική ταχύτητα κτυπάει από πίσω άλλο ΙΧ με αποτέλεσμα τον θανάσιμο τραυματισμό της συνοδηγού Βάσως Παπαδημητρίου, 29 ετών. Συγκέντρωση αλκοόλ στο αίμα του δράστη 1,38 gr/Lt στην πρώτη και 1,15 στη δεύτερη μέτρηση.

Δίωξη για ανθρωποκτονία από αμέλεια σε βαθμό πλημμελήματος. Το δικαστήριο τον Ιούνιο 2016 του επέβαλλε ποινή 4 χρόνια με αναστολή – λόγω προτέρου εντίμου βίου.

Φυσικά δεν του αφαιρέθηκε η άδεια οδήγησης (πέρα από το αρχικό εξάμηνο) και δεν εμφανίστηκε ποτέ στο δικαστήριο.

15 Απριλίου 2012, Κυριακή του Πάσχα, Βόλος, λ. Αθηνών 

ΙΧ που οδηγούσε 22χρονος υπό την επήρεια αλκοόλ πέρασε στο αντίθετο ρεύμα και προκάλεσε σύγκρουση με άλλο ΙΧ και με μοτοσικλέτα.

Αποτέλεσμα της τριπλής σύγκρουσης ήταν να χάσει τη ζωή της η 50χρονη δασκάλα Κυριακούλα Κασιόπτα και να τραυματιστούν ο 57χρονος σύζυγός της, η μητέρα της και ο 27χρονος οδηγός του δικύκλου. Συγκέντρωση αλκοόλ στο αίμα 1,66 gr/Lt.

Πιθανότητα εμπλοκής σε τροχαίο 40πλάσια από τη συνήθη. Δίωξη σε βαθμό πλημμελήματος για ανθρωποκτονία και απόπειρες από «αμέλεια».

Τον Σεπτέμβριο το Τριμελές Πλημμελειοδικείο αποφάσισε την επιβολή ποινής δύο ετών και ενός μηνός για τον θάνατο της δασκάλας, καθώς επίσης ποινή ενός έτους για πρόκληση σωματικών βλαβών των υπολοίπων επιβαινόντων στα οχήματα.

Η ποινή έχει ανασταλτικό χαρακτήρα, ενώ παράλληλα το δικαστήριο αποφάσισε την αφαίρεση για έναν χρόνο του διπλώματος οδήγησης από τον δράστη. Ο δράστης δεν παρέστη στη δίκη.

12 Μαΐου 2012, οδ. Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, Ηράκλειο Κρήτης  

26χρονος οδηγός ΙΧ υπό την επήρεια αλκοόλ πέφτει πάνω σε τρεις δεκαοκτάχρονους πεζούς.

Τραυματίζει θανάσιμα των Κώστα Κανιτάκη, σοβαρά τον Μανόλη Ζουριδάκη, και ελαφρότερα τον Μανώλη Φάρκωνα.

Συγκέντρωση αλκοόλ στο αίμα 2,2gr/Lt. Πιθανότητα εμπλοκής 100πλάσια από έναν νηφάλιο οδηγό.

Δίωξη σε βαθμό πλημμελήματος για ανθρωποκτονία από αμέλεια.

Πρωτόδικη απόφαση 4 χρόνια για τον φόνο και από ενάμιση χρόνο για κάθε τραυματισμό και ένα έτος στέρηση διπλώματος.

Η έφεση είχε ανασταλτικό χαρακτήρα και ο δράστης αφέθηκε από την πρώτη στιγμή ελεύθερος και συνεχίζει να οδηγεί νόμιμα.

 Ιούνιος 2014, Πάτρα, περιοχή έξω Αγυιάς 

Οδηγός ΙΧ υπό την επήρεια αλκοόλ μπαίνει στο αντίθετο ρεύμα, χτυπάει μοτοσικλέτα και τραυματίζει θανάσιμα τον 23χρονο Αντώνη Μαγδάκη και την 24χρονη Εφη Κονταρά.

Συγκέντρωση αλκοόλ στο αίμα του δράστη 1,73 gr/Lt. Η δίωξη, ανθρωποκτονία από αμέλεια κατά συρροή.

Στις 15/6/2015 το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Πατρών πρωτόδικα του επέβαλε ποινή 6,5 χρόνων.

Εντύπωση προκαλεί η δήλωση των δικηγόρων των θυμάτων (σε τοπικό Μέσο) Φ. Κρανιδιώτη και Γ. Καλαπόδη που «μίλησαν για δίκαιη απόφαση, τονίζοντας ότι αποδείχτηκε πως ο οδηγός ήταν μεθυσμένος κι ότι εισήλθε στο αντίθετο ρεύμα».

Αν όμως οι συνήγοροι των θυμάτων θεωρούν δίκαιες τις αποφάσεις που χαρακτηρίζουν αμέλεια έναν διπλό φόνο από έναν οδηγό που οδηγούσε με 20 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα εμπλοκής σε τροχαίο, κατανοεί κανείς γιατί μάταια θα περιμένει να αλλάξει κάτι.

Φυσικά και αυτός ο δράστης είναι από την πρώτη στιγμή ελεύθερος, δεν παρέστη στη δίκη, ενώ και έπειτα από έξι μήνες στέρησης οδηγεί και πάλι.

Κλείνουμε αυτήν την μικρή παράθεση ενδεικτικών υποθέσεων με μια τελευταία που συνέβη τον Δεκέμβριο του 2015 στην Κρήτη μεταξύ Τυμπακίου και Μοιρών.

Γιώργος Σεβαστάκης                                  Αφροδίτη Σεβαστάκη

Ενα θηριώδες αγροτικό με οδηγό χωρίς άδεια οδήγησης μπήκε στο αντίθετο ρεύμα και διέλυσε ένα μικρό επιβατικό και μια οικογένεια.

Προκάλεσε τον θάνατο του 64χρονου εκπαιδευτικού Γιώργου Σεβαστάκη, τον θάνατο της 21χρονης φοιτήτριας κόρης του Αφροδίτης και τον βαρύ τραυματισμό της συζύγου/μητέρας Μαρίας Σεβαστάκη.

Για την υπόθεση δεν έχει ακόμη ασκηθεί δίωξη. Φυσικά ο δράστης είναι ελεύθερος.

Είχε αλκοόλ στο αίμα; Μα έχει καμιά σημασία; Είτε έχεις 0 είτε 1,9gr/Lt είναι απόλυτα πεπεισμένοι όλοι ότι είναι ένα και το αυτό.

Ατύχημα, αμέλεια, κακιά ώρα.

Καμία επίπτωση στις ποινές και τη συνολικότερη αντιμετώπιση.

Αμνήστευση των εγκλημάτων.

Προστασία της ανωνυμίας των δραστών με δρακόντιους νόμους.

Άρνηση κριτικής στις πανομοιότυπες δικαστικές αποφάσεις μη και θιγεί το κύρος της δικαιοσύνης. 

 

Κι από τη άλλη;

Κι από την άλλη εμείς. Ο κόσμος των θυμάτων.

Αόρατοι ναι. Ανύπαρκτοι όχι.

Πρόσωπα και όχι αριθμοί. Γι αυτό δεν κρυβόμαστε και δεν κρυβουμε τα θύματα μας, όπως συμβαίνει με τους δράστες.

Γιατί εμείς είμαστε τα Πρόσωπα κι αυτοί οι αριθμοί.

Θα συναντηθούμε ξανα στις 20 του Νοέμβρη για όσους αναφέραμε παραπανω. Για τον Νίκο, τον Γιώργο,την Ιωάννα, την Βάσω, την Κυριακούλα, τον Κώστα, τον Αντώνη, την Έφη, την Αφροδίτη , τον Γιώργο. Και για τόσους άλλους.

Για να απαιτήσουμε Σεβασμό στη Μνήμη των Θυμάτων.

Γιατί χωρίς Δικαιοσύνη δεν θα υπάρξει Ειρήνη στους Δρόμους.

*γιατρός, πρόεδρος του Πανελλήνιου Συλλόγου «SOS Τροχαία Εγκλήματα»

Αναδημοσίευση απο την Εφημερίδα των Συντακτών 12/13 Νοεμβρίου 2016. Το άρθρο αποτελεί μέρος τετρασέλιδου αφιερώματος της εφημερίδας που επιμελήθηκαν η Άντα Ψαρρά και η Μαρία Δήμα με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων Συγκρούσεων. Διαβάστε όλο το αφιέρωμα: ΕΔΩ

 

 

 

Τι σημαίνει να χάσεις ένα παιδί…

Ετικέτες

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Στις 13 Οκτωβρίου 2016 στο κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου στα πλαίσια της Εβδομάδας Ευαισθητοποίησης για την Απώλεια Μωρών, πραγματοποιήθηκε συζήτηση κατά την οποία μεγάλος αριθμός βουλευτών αναφέρθηκε στην προσωπική του περίπτωση, στην απώλεια του παιδιού του και το τι αυτή σήμανε για τους ίδιους (ΕΔΩ). Παραθέτουμε παρακάτω μεταφρασμένο το κείμενο της ομιλίας (και το βιντεο στα αγγλικά) της Vicky Foxcroft, 39 ετών σήμερα, εκλεγμένης με το Εργατικό Κόμμα, στην περιοχή Lewisham Deptford που έχασε την πέντε ημερών κόρη της Βερόνικα πριν 23 χρόνια, όταν η ίδια ήταν μόλις 16 ετών.

Τι σημαίνει να χάνεις ένα παιδί; Ότι δικαιούσαι να πενθήσεις για 59 ημέρες θα απαντήσει η Αμερικάνικη Ψυχιατρική (από τις 60 και μετά ξεκινά η ψυχοπαθολογία…). Να μην μιλάς καθόλου γι αυτό θα απαντήσει συνήθως η ελληνική οικογένεια. Ότι κάποιος πιθανόν να υπέπεσε σε ένα πλημμέλημα (από αμέλεια) θα απαντήσει η Δικαιοσύνη. Ότι δικαιούσαι μια αποζημίωση 50 εως 100.000 ευρώ…ότι….οτι…ότι…

Διαβάστε – ακούστε την ομιλίας της Vicky Foxcroft.

Είναι απ αυτούς που ξέρουν.

Δυστυχώς ομιλίες όπως η δική της δεν θα ανατρέψουν τα στερεότυπα. Αποτελούν όμως μια μεγάλη ανακούφιση για ανθρώπους που έχουν χάσει παιδί γιατί λέει  αυτά που σκέφτονται και πιθανά ποτέ δεν μπόρεσαν ή δεν τους επέτρεψαν να εκφράσουν.                        SOS Τροχαία Εγκλήματα                         

«Αυτή είναι μάλλον η δυσκολότερη ομιλία που χρειάστηκε ποτέ να γράψω ή να εκφωνήσω.

Η εβδομάδα που διανύουμε ήταν πολύ δύσκολη για ’μένα, γιατί ποτέ πριν δεν είχα ακούσει ότι υπάρχει Εθνική Εβδομάδα Ευαισθητοποίησης για τους Θανάτους Βρεφών και ξαφνικά βρέθηκα ν’ ακούω γι αυτήν από παντού.

Γίνονται συζητήσεις στο διαδίκτυο, πωλούνται αναμνηστικές κονκάρδες, και σήμερα γίνεται και συζήτηση στο κοινοβούλιο για το θέμα.

Πάλεψα με τον εαυτό μου προσπαθώντας ν’ αποφασίσω αν θα έπρεπε να συμμετέχω στην παρούσα συζήτηση, είναι τόσο προσωπικό το θέμα.

Θέλω να μοιραστώ τη δική μου, πολύ προσωπική εμπειρία.

Η αλήθεια είναι πως ακόμη και με την οικογένειά μου και τους στενότερους φίλους μου είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω γι αυτό που έγινε. Αλλά παρακολουθώντας τις δράσεις αυτής της εβδομάδας, κατάλαβα ότι εστιάζουν στο να μπορέσουν οι άνθρωποι να μιλήσουν για τ’ αγαπημένα τους πρόσωπα, να υπάρχει αλληλοϋποστήριξη και να διασφαλιστεί πως, αν υπάρξει ανάγκη, θα εγερθούν και θα αντιμετωπιστούν σημαντικά θέματα.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φίλους μου που σήμερα ήρθαν στο κοινοβούλιο για να με υποστηρίξουν, γιατί ξέρουν πόσο δύσκολο είναι αυτό για μένα.

Θέλω επίσης να ζητήσω συγνώμη από πολλούς φίλους μου. Θέλω επίσης να ζητήσω συγνώμη από πολλούς φίλους μου, γιατί δεν τους το είπα ποτέ. Δεν είναι επειδή ήθελα να σας το κρύψω, ούτε επειδή ντρέπομαι. Είναι επειδή μου είναι τόσο δύσκολο να μιλήσω γι αυτό.

Όμως, από τη στιγμή που εκλέχθηκα, έλεγα πάντα πως θέλω να είμαι μια πολιτικός που θα είναι πρόθυμη να μοιραστεί τις εμπειρίες της. Όχι ως ένα είδος ψυχοθεραπείας, αλλά για να ενισχύσω άλλους ανθρώπους και για να προσπαθήσω ν’ αλλάξω τα πράγματα προς το καλύτερο.

Η υπηρεσία υποστήριξης πενθούντων στο Λούισαμ με ενημερώνει πως η λίστα αναμονής τους είναι τόση, που οι άνθρωποι περιμένουν 2 ή 4 μήνες για ραντεβού κι αυτό απλά δεν αρκεί.

Υποθέτω πως έφτασε πια η στιγμή να μιλήσω και να αποτίσω φόρο τιμής στο μικρό αγγελούδι μου, τη Βερόνικα.

Όταν ήμουν 16 χρονών, έμεινα απροσδόκητα έγκυος.

Στην αρχή τρομοκρατήθηκα και σκέφτηκα ακόμη και να τη δώσω για υιοθεσία.

Όμως, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου κάτι άλλαξε και δέθηκα συναισθηματικά με το μωρό πάρα πολύ.

Ήμουν ενθουσιασμένη. Θα γινόμουν η καλύτερη μαμά του κόσμου.

Μαζί με το σύντροφο που είχα τότε, ονομάσαμε το μωρό Βερόνικα.

Ανυπομονούσαμε να την κρατήσουμε στην αγκαλιά μας.

Συμπλήρωσα τους εννιά μήνες και δέκα μέρες μετά το μωρό ακόμη να γεννηθεί, έτσι υποβλήθηκα σε πρόκληση τοκετού. Ο τοκετός κράτησε πάρα πολύ. Ένιωθα άρρωστη, κουρασμένη και πονούσα απίστευτα. Οι γιατροί έλεγχαν κάθε τόσο τους παλμούς της Βερόνικα κι όλα πήγαιναν καλά.

Έπειτα, όταν είχε πια γίνει η διαστολή, έλεγξαν πάλι για παλμούς, αλλά δεν έβρισκαν τίποτα. Επί είκοσι λεπτά προσπαθούσαν ν’ ακούσουν την καρδιά της με διάφορα μηχανήματα, γιατί δεν ήταν βέβαιοι ότι ο εξοπλισμός δεν επρόκειτο για βλάβη του εξοπλισμού. Τελικά φώναξαν το γιατρό και μ’ έβαλαν βιαστικά στα επείγοντα. Μου είπαν να σπρώξω και χρησιμοποίησαν κουτάλες για να τη βγάλουν.

Επί είκοσι λεπτά, ο ομφάλιος λώρος ήταν τυλιγμένος γύρω από το λαιμό της.

Έζησε πέντε μέρες  με υποστήριξη, ώσπου τελικά αναγκαστήκαμε να συμφωνήσουμε να την αποσυνδέσουν.

Μόνο τότε μπόρεσα να την κρατήσω στην αγκαλιά μου, για πρώτη φορά ώσπου η καρδούλα της σταμάτησε.

Έμεινε ζωντανή για ώρες. Κι εγώ δεν ήθελα να την αφήσω.

Για μένα, αυτή η εβδομάδα ευαισθητοποίησης είναι κάθε χρόνο, από τις 22 ως τις 27 Φεβρουαρίου.

Είναι οι πέντε μέρες της ζωούλας της.

Ποτέ δε μπόρεσε να κλάψει ή  να χαμογελάσει, αλλά την αγαπούσα και την ήθελα τόσο απελπισμένα.

Ακόμη την αγαπάω.

Είναι πάντα στο μυαλό μου, τόσα χρόνια μετά, κι ας μη μιλώ για εκείνη όλη την ώρα.

Δε μιλώ για αυτή όχι από ντροπή – δε ντρέπομαι.

Είναι επειδή ο πόνος είναι πολύ μεγάλος.

Αφού έχασα τη Βερόνικα, προσπάθησα ν’ ανταπεξέλθω βυθίζοντας τον εαυτό μου στις σπουδές και στη δουλειά.

Δε μπορούσα να μιλήσω γι αυτήν, η καρδιά μου ήταν κομμάτια.

Σήμερα δεν έχω παιδιά, γιατί έζησα τη ζωή μου με το φόβο ότι θα μπορούσε να μου ξανασυμβεί το ίδιο και δε θα άντεχα μια δεύτερη φορά.

Πρέπει όμως να πω, πως όταν ήμουν νέα κοπέλα που μόλις είχε περάσει ένα τέτοιο τραύμα, μου φαινόταν πως οι περισσότεροι άνθρωποι με κοίταζαν σα να έπρεπε να νιώθω ευτυχής γι αυτό.

Ε, λοιπόν δεν ήμουν. Κι ακόμη δεν είμαι.

Και από κάθε οργάνωση με την οποία ήρθα σ’ επαφή… ένιωθα να παίρνω το ίδιο μήνυμα.

Κάθε φορά που ήθελα να κάνω μια εκστρατεία για ν’ αναδείξω τα προβλήματα που είχαν ως αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή της τόσο άδικα μ’ αντιμετώπιζαν σαν παιδί, όχι ως μητέρα που πενθεί το παιδί της.

Ήμουν η μητέρα της. Κι είχα την ελπίδα ότι μια μέρα θα γινόμουν η καλύτερη φίλη της.

Αν ζούσε σήμερα θα ήταν 23 χρονών.

Με την πάροδο του χρόνου, γίνεται πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις τον πόνο, αλλά ο πόνος ποτέ δεν φεύγει εντελώς.

Χαίρομαι που γίνεται αυτή η συζήτηση σήμερα και τιμώ τα μέλη που κατέθεσαν την πρόταση.

Κι ελπίζω πως κάποτε κανείς δε θα πρέπει να περάσει τον ίδιο πόνο.

Και θέλω ν’ ακούσουν την εμπειρία μου οι νέες γυναίκες της εκλογικής μου περιφέρειας κι ολόκληρης της χώρας που έχουν περάσει τα ίδια ή μπορεί να περάσουν κάτι ανάλογο στο μέλλον και θέλω να τους πω: δεν είστε μόνες.

Δείτε το βίντεο της ομιλίας: ΕΔΩ  

 

2ο τουρνουά Basket «Θοδωρής Τριπολίτης». Χίος 30/9 εως 2/10/2016

Ετικέτες

ΘΕΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ

Στις 30 του Σεπτέμβρη στο κλειστό Δημοτικό Γυμναστήριο Χίου ξεκινά το 2ο Τουρνουά Μπάσκετ Ανδρών «Θοδωρής Τριπολίτης» που διοργανώνει ο ΒΑΟΛ Χίου στη μνήμη του αδικοχαμένου αθλητή του. Μετά την μεγάλη επιτυχία του περυσινού 1ου Τουρνουά οι κορυφαίες ομάδες του πρωταθλήματος της Α΄ Κατηγορίας Ανδρών (ΒΑΟΛ, ΟΜΗΡΟΣ, ΦΟΒ, ΝΟΘ) θα βρεθούν στο παρκέ του Κλειστού σε μια πρόβα τζενεράλε εν όψη του ξεκινήματος της νέας αγωνιστικής περιόδου.

Την Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου και το Σαββατοκύριακο 1 και 2 Οκτωβρίου η ελίτ του χιώτικου μπάσκετ θα βρεθεί στο Κλειστό για 6 συναρπαστικούς αγώνες αφιερωμένους στη μνήμη του 19χρονου αθλητή του Βούρειου που έφυγε για τη γειτονιά των αγγέλων εξ αιτίας τροχαίου 2 χρόνια πριν…

Στο χώρο του Κλειστού θα λειτουργήσει έκθεση φωτογραφίας από τη σύντομη αλλά πολύπλευρη αθλητική και κοινωνική ζωή του Θοδωρή, ενώ καθ΄όλη τη διάρκεια των αγώνων θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση χρημάτων που θα δοθούν στην Στέγη Υποστηριζόμενης Διαβίωσης (Νεοχώρι, Χίος).

Με την ελπίδα ο Θοδωρής να αποτελέσει την αφορμή για περισσότερη προσοχή στους δρόμους και σεβασμό των κανόνων του ΚΟΚ από όλους ώστε να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα στην άσφαλτο, σας καλούμε να παρακολουθήσετε αγωνιζόμενες τις καλύτερες ομάδες του νησιού, να συνδράμετε στην ενίσχυση των παιδιών της Στέγης και να κρατήσετε ζωντανή τη μνήμη του Θοδωρή μέσα από το 2ο Τουρνουά του και το φωτογραφικό ταξίδι της ζωής του…

Περισσότερα για τον Θοδωρή: ΕΔΩ

και για την εξέλιξη του τουρνουά: ΕΔΩ

 

Σάββατο 2 Ιουλίου 2016: μια βόλτα για τον Σπύρο.

Ετικέτες

ΘΕΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ

Μιά βόλτα για το Σπύρο Παπαγιάννη.

Επειδή μερικοί άνθρωποι δεν ξεχνούν. Επειδή μερικοί άνθρωποι δεν ξεχνιούνται.

Για πέμπτη συνεχή χρονιά:

Σας περιμένουμε και φέτος για την καθιερωμένη βόλτα μας στη μνήμη του Σπύρου Παπαγιάννη,που έφυγε τόσο ξαφνικά και άδικα από κοντά μας.
Το ραντεβού μας είναι την ημέρα έναρξης του γύρου της Γαλλίας, το Σάββατο 2/7 , ώρα 19.30 στην πλατεία Συντάγματος.
Θα φτάσουμε Γλυφάδα στο σπίτι του, όπου θα κάνουμε μια στάση και επιστροφή από τη Βουλιαγμένης στην Καφαντάρη.
Μια βόλτα μνήμης για το Σπύρο και ταυτόχρονα μια πορεία διαμαρτυρίας για τους ανθρώπους που χάνονται άδικα στην άσφαλτο.

Διοργανωτής: Dum Σπύρο Spero

Περισσότερα για το Σπύρο: ΕΔΩ

Δείτε το 35λεπτο αφιέρωμα Dum Σπύρο Spero: