«Προσωρινά»…

Ετικέτες

TAXYTHTA

Tα στοιχεία που δημοσιοποίησε πρόσφατα η Ελληνική Στατιστική Αρχή σε σχέση με τα “οδικά τροχαία ατυχήματα (sic)” του Μαρτίου του 2018 εκπέμπουν ιδιαίτερα ανησυχητικά μηνύματα αν θεωρηθούν ενδεικτικά μια τάσης και δεν αποτελούν μεμονωμένο γεγονός.

Είχαμε λοιπόν το Μάρτιο που πέρασε 870 συγκρούσεις και 72 νεκρούς στο οδικό δίκτυο της χώρας μας. Σε σχέση με τον ίδιο μήνα του προηγούμενου χρόνου,  οι συγκρούσεις αυξήθηκαν κατά  19 % ενώ οι νεκροί αυξήθηκαν κατά 75.6%!

Τα στοιχεία είναι προσωρινά. Αυτό σημαίνει ότι στον οριστικό απολογισμό, ενώ ο αριθμός των συγκρούσεων θα παραμένει ο ίδιος, ο αριθμός των νεκρών αναμένεται πως θα είναι ακόμα μεγαλύτερος, μια και αναπόφευκτα κάποιοι από τους σοβαρά τραυματίες θα αποβιώσουν.

Η τρομακτική αυτή αύξηση του αριθμού των νεκρών, τετραπλάσια μέχρι στιγμής της αύξησης των συγκρούσεων καταδεικνύει την μεγάλη αύξηση της σφοδρότητας των τροχαίων συγκρούσεων. Και η αύξηση της σφοδρότητας των συγκρούσεων σχετίζεται άμεσα με την αύξηση των ταχυτήτων στο οδικό δίκτυο.

Η παραβίαση των ορίων ταχύτητος αποτελεί την αγαπημένη παράβαση των Ελλήνων οδηγών.  Ενδεικτικά είναι τα πρόσφατα στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας: Την  εβδομάδα 7 – 13 Μαΐου  717 συνεργεία της Τροχαίας σε όλη τη χώρα προχώρησαν σε ελέγχους υπέρβασης του ορίου ταχύτητας.  

Ελέγχθηκαν 17.520 οχήματα και βεβαιώθηκαν 6.101 παραβάσεις για υπέρβαση του ορίου ταχύτητας. (34,8% των ελεγχθέντων)

Οι περισσότερες παραβάσεις καταγράφηκαν στο οδικό δίκτυο της Αττικής (635), στον Βόρειο Οδικό Άξονα Κρήτης (524), στο οδικό δίκτυο της Θεσσαλονίκης (498), της Πιερίας (376), της Ακαρνανίας (289) και της Κορινθίας (259).

Να σημειώσουμε βέβαια πως τον Μάρτιο του 2018 ψηφίστηκε με πρωτοβουλία του ΥΜΕ ο νόμος 4530/2018 ο οποίος όχι μόνο εξαιρεί την ταχύτητα από τις επικίνδυνες παραβάσεις, για τις οποίες προβλέπεται αφαίρεση της άδειας οδήγησης και των πινακίδων και σε υποτροπή οριστική αφαίρεση της άδειας οδήγησης, αλλά μειώνει κατά 50% τα πρόστιμα για όσους παραβιάζουν τα υφιστάμενα όρια ταχύτητας.

Και ενώ ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας επισημαίνει πως μια μείωση της Μέσης Ταχύτητας στο Οδικό δίκτυο κατά 5% θα σημάνει μείωση κατά 30% των νεκρών από τροχαίες συγκρούσεις, στην Ελλάδα υπάρχει οργανωμένη αντίσταση σε κάθε πρόταση μείωσης των υφισταμένων ορίων ταχύτητας μέσα και έξω από τις πόλεις.

Το αποτέλεσμα καταγράφεται δυστυχώς στις στατιστικές: 79% αύξηση των νεκρών. Προσωρινά…

Γιατί στην Ελλάδα επιλέχτηκε να αναδεχθεί  η άλλη όψη της αλήθειας: 5%  αύξηση της Μέσης ταχύτητας σημαίνει 30% αύξηση των νεκρών θυμάτων.

Advertisements

Εκείνο

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Έρχονται ώρες, που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκαιρο
η νοσταλγία του ανέκφραστου – σαν τη θολή, αόριστη ανά-
μνηση απ΄ τη γεύση ενός καρπού,
πούφαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουνα παιδί,
μια μέρα μακρινή, λιόλουστη – και θέλεις να τη θυμηθής
κι όλο ξεφεύγει. Τα μάτια σου
γεμίζουν τότε απόνα θάμπος χαμένων παιδικών καιρών.
Ή ίσως κι από δάκρυα.

Γι’ αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που
      κλαίει.
Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του,
φιμωμένο και γιγάντιο,
Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί.

Τάσος Λειβαδίτης, «Ποιήματα 1958-1964» 

Pablo Picasso, Η γυναίκα που κλαίει, 1937

Κύπρος: η ατυχία να σκοτώνεσαι…από γιο πολιτικού στην άσφαλτο.

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

«Στις 21 Σεπτεμβρίου 2013 ο αδελφός μου Πέτρος Καραπατέας (26 ετών), επέστρεφε στο σπίτι μετά από έξοδο, με την Vespa του. Δυστυχώς, εξαιτίας ενός απρόσεκτου οδηγού, δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει στον προορισμό του». Ο αδερφός του Πέτρου, Γιώργος, με ένα γράμμα του που δημοσιεύτηκε στα Κυπριακά ΜΜΕ (ΕΔΩ) τον Σεπτέμβρη του 2016 ενημέρωνε για την υπόθεση του φόνου του αδερφού του απο τον Κυριάκο Συλλούρη γιο του προέδρου της Κυπριακής Βουλής και εξέφραζε την ανησυχία του για την έκβαση της υπόθεσης.

Οι ανησυχίες δεν αποδείχθηκαν αβάσιμες… Ενώ στις 22/9/2016 το Δικαστήριο καταδίκασε το δράστη σε ένα χρόνο φυλάκιση (ΕΔΩ) σε χρόνο μηδέν, στις 20/12/2016 το Ανώτατο δικαστήριο της Κύπρου τον αθώωσε (ΕΔΩ). Φαίνεται πως για τους φόνους στην άσφαλτο υπάρχει κοινό δικαστικό δόγμα Ελλάδας – Κύπρου: κανένας δράστης στη φυλακή. Πόσο μάλλον αν αυτός είναι «επώνυμος»…

Διαβάστε παρακάτω την επιστολή του Κυριάκου Καραπατέα, πατέρα του Πέτρου, για τα όσα απίθανα συνέβησαν σ αυτή την υπόθεση.

Η επιστολή

Στις 28 Ιουλίου 2017, και πάλι στις 11 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, στάλθηκε από εμένα προς τον Πρόεδρο του Ανώτατου Δικαστηρίου μία επιστολή. Με αυτήν του ζητούσα να  δώσει απάντηση σε ένα αίτημά μου, που, προσπαθώντας να το περιγράψω συνοπτικά θα έλεγα πως η απορία μου είναι  η εξής:  τι άραγε συμβαίνει όταν και οι τρεις δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου αγνοούν στοιχεία που παρουσιάστηκαν σε πρωτόδικο δικαστήριο και διαφοροποιούν τα στοιχεία που έχουν μπροστά τους ενώ αντιθέτως  παρουσιάζουν δικά τους νεόκοπα και εφευρημένα στοιχεία… μήπως με αυτόν τον τρόπο η τελική τους και ‘αμετάκλητη’ απόφαση δίνει υποψίες διαφθοράς;

Ένας δικαστής μπορεί, βεβαίως, να κάνει ένα τίμιο λάθος. Τρεις όμως δικαστές που αλλάζουν τα  στοιχεία, μοιάζει με δικαστική πλάνη…αυτή η κατάσταση από δικαστές δε μπορεί να γίνει ανεκτή και απαιτούμε να πέσει φως στην υπόθεσή μας, είναι ευθύνη της Πολιτείας να αποδίδει δικαιοσύνη και όχι να αποκρύπτει την αλήθεια!

Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, στις 22 Σεπτεμβρίου 2016, ο Κυριάκος Συλλούρης καταδικάστηκε από το Πρωτόδικο Δικαστήριο Λευκωσίας σε φυλάκιση ενός έτους για το φόνο του Πέτρου Σεμπάστιαν Καραπατέα στην άσφαλτο της διασταύρωσης των οδών Πεντέλης και  Καλλιόπης-Χαραλάμπους στη Λευκωσία.

Δυστυχώς, μέσα στην οδύνη για την απώλεια του γιου μου, έμαθα ότι παρά την αρχική καταδικαστική απόφαση,  τρεις δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου στις 20 Δεκέμβρη 2016 άλλαξαν την ετυμηγορία εις βάρος της μνήμης του αδικοσκοτωμένου μου παιδιού . Οι Κώστας Παμπαλής, Μιχάλης Χριστοδούλου και Τασία Ψαρρά Μιλτιάδου, λειτουργώντας αντίθετα από το περί δικαίου αίσθημα ΑΛΛΑΞΑΝ την αυτοψία της αστυνομίας, τη βασισμένη σε έγγραφα, προφορικές καταθέσεις και φωτογραφικό υλικό. Παρουσίασαν ανάμεσα στα στοιχεία της δικογραφίας του τροχαίου δυστυχήματος ένα ΒΑΝ. Τόνισαν, μάλιστα,  τη σημαντικότητα αυτού του ΒΑΝ πέντε φορές και κατηγόρησαν το πρωτόδικο δικαστήριο ότι δεν έλαβε υπόψη του την …εμπλοκή του ΒΑΝ στο δυστύχημα!  Με αυτόν τον τρόπο η  καταδικαστική για τον Κυριάκο Συλλούρη απόφαση φυλάκισης ενός χρόνου, μειώθηκε από τους προαναφερθέντες δικαστές.

Αυτό το στοιχείο, με το ‘ΒΑΝ’ , δεν είχε παρουσιαστεί ποτέ στο παρελθόν , ούτε από την αστυνομία ούτε από τον εισαγγελέα μα ούτε από το συνήγορο υπεράσπισης στο Πρωτόδικο Δικαστήριο, ποτέ δεν είχε παρουσιαστεί κάτι τέτοιο με οποιαδήποτε μορφή!

Αντιθέτως, η φωτογραφία της αστυνομίας που επισυνάπτεται δείχνει ένα μικρό αυτοκίνητο που είναι παρκαρισμένο στο σημείο  όπου το Ανώτατο Δικαστήριο αναφέρει ότι ήταν παρκαρισμένο το εν λόγω  ΒΑΝ.   Στο Ανώτατο Δικαστήριο τα στοιχεία φαλκιδεύονται και …από το πουθενά αναδύεται ένα ‘ΒΑΝ’  που υποτίθεται ότι περιόριζε την ορατότητα από το σήμα STOP της οδού Καλλιόπης από όπου ο Συλλούρης βγαίνοντας με το αυτοκίνητό του σκότωσε το γιο μου, Πέτρο-Σεμπάσταιν, που κινούνταν κανονικά και νόμιμα στην πορεία του.

Αυτό το νέο –ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ- στοιχείο εισήχθηκε από τους τρεις δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Βρήκαν, βεβαίως,  προφανή ενοχή για τον άνθρωπο που σκότωσε τον  Πέτρο Σεμπάστιαν Καραπατέα, λογικά αποφάνθηκαν πως η οδήγηση του Κυριάκου Συλλούρη υπήρξε επικίνδυνη αλλά η καταδίκη του γιου του πολιτικού της χώρας μας μειώθηκε με την επινόηση ανύπαρκτου στοιχείου κι έτσι πάρθηκε απόφαση να  απελευθερωθεί  ώστε να περάσει τα Χριστούγεννα 2016 στο σπίτι του.

Εννοείται πως δεν πρόκειται να πάψω να αγωνίζομαι για τη δικαίωση ενός αδικοχαμένου νέου, που είχε την ατυχία να φονευτεί από γόνο επιφανούς οικογένειας, προς αυτή την κατεύθυνση στάλθηκαν εκ μέρους μου  επιστολές στο Γενικό Εισαγγελέα αλλά και στον Πρόεδρο του Ανώτατου Δικαστηρίου πληροφορώντας τους ότι οι τρεις δικαστές διαφοροποίησαν τα στοιχεία της δικογραφίας. Οι απαντήσεις τους, δυστυχώς, έως σήμερα, ήταν τυπικές και εθελοτυφλώντας την ουσία της υπόθεσης αναφέρουν ψυχρά ότι οι αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου είναι ‘τελικές και αμετάκλητες’!

Ο κύριος Νικολάτος, Πρόεδρος του Κυπριακού Ανώτατου Δικαστηρίου, στις 22 Σεπτέμβρη 2017, παρά την κατάφωρη αδικία και την επίμονη αντίδρασή μου σε αυτήν, απάντησε ότι είχε προωθήσει αυτό το ζήτημα για συζήτηση στη νέα συνεδρίαση του Ανώτατου Δικαστηρίου και ότι θα μας πληροφορούσε για την απόφασή τους σύντομα.

Κύριε πρόεδρε του Ανώτατου Δικαστηρίου, πλέον είναι το έτος 2018 και ακόμα κάνω υπομονή περιμένοντας μία πειστική κι εμπεριστατωμένη απάντηση επί του αιτήματός μου.

Με εκτίμηση

Κυριάκος Καραπατέας

Η μητέρα του Πέτρου, Κούλα Καραπατέα για την απόφαση του δικαστηρίου.

Κι εκεί που νομίζεις ότι τα χειρότερα πέρασαν…

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Μυλωνάς Δημήτρης, 82 ετών. Οδηγός αυτοκινήτου 18/8/2012, 60ο χλμ ΠΕΟ Κορίνθου – Πατρών (Μαύρα Λιθάρια)

Εκεί που όλα νομίζεις οτι είναι καλά, ξαφνικά έρχεται μια μέρα και σου παίρνει κάποιον που αγαπάς πολύ. Απο τη μια στιγμή στην άλλη. Χωρίς να προλάβεις έστω να τον χαιρετήσεις, να τον αγκαλιάσεις για τελευταία φορά.

18-8-2012
Η μέρα που ένας νεαρός αποφάσισε να μου στερήσει τον παππού μου.

ΓΙΑΤΙ;

Γιατί ήθελε να πιει; Να περάσει καλά; Να τρέξει με το αυτοκίνητο; Για να αφαιρέσει μια ζωή; οχι.. Αυτό θέλω να πιστεύω τουλάχιστον.

Αν δεν βρισκόταν στο δρόμο του, ο παππούς μου θα ζούσε. Κι αυτός πιθανόν οχι. Τον έσωσε. Αφαίρεσε μια ζωή και πριν λίγο καιρό, 5 χρόνια μετά έφερε μια άλλη στον κόσμο.

Η ζωή συνεχίζεται αλλά κανείς δεν ξεχνάει.

Φταίει.

Που υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του. Που ρίσκαρε για τη ζωή του και για τη ζωή των άλλων. Και το αποτέλεσμα τραγικό. Ένα τροχαίο κι ένας θάνατος. Μακάρι να ήταν το τελευταίο.

Κι αν νομίζετε οτι υπήρχε κάποια τιμωρία γι αυτό, κάνετε λάθος.

Η αφαίρεση μιας ζωής απ´ οτι φάνηκε δεν αποτελεί σοβαρό αδίκημα..

Κι εκεί που νομίζεις οτι τα χειρότερα πέρασαν…

Μυλωνάς Γιώργος, 51 ετών.

Οδηγός αυτοκινήτου, 2/4/2016, Ε.Ο. Δερβενίου – Ροζενών.

 – «Χρόνια πολλά μπαμπά, να σε χαιρόμαστε!» 
– «Όσο έχεις τον πατέρα σου να χαίρεσαι. Μετά να δω τι θα κάνεις.»                              (16-3-2016)

2-4-2016
Έρχεται άλλη μια μέρα που σου παίρνει κάποιον που αγαπάς ακόμα πιο πολύ.

Αυτόν που σου χάρισε ζωή. Τον μπαμπά σου. Το στήριγμά σου. Την αδυναμία σου.

Πάλι ξαφνικά. Πάλι άδικα. Πάλι χωρίς να προλάβεις να τον χαιρετήσεις, χωρίς να τον αγκαλιάσεις. Χωρίς καν να τον δεις για τελευταία φορά.

» Καλύτερα να τον θυμάσαι όπως ήταν», είπαν…

Και συνειδητοποιείς αυτή τη φορά οτι ο πόνος είναι μεγαλύτερος.

Άλλο ένα τροχαίο. Κι άλλος ένας θάνατος.

Χωρίς αυτή τη φορά να φταίει κάποιος άλλος, αλλά το αποτέλεσμα το ίδιο. Ή μήπως εφταιγε κάποιος;;

Το ασθενοφόρο που ήταν δίπλα και δεν ήρθε γιατί ανήκε σε άλλο νομό;

Αν είχε έρθει ; Αν αυτά τα 20 (ή και παραπάνω) λεπτά επιπλέον που χρειάστηκαν για να έρθει το ασθενοφόρο του νομού μας, ήταν αυτά που έκαναν ακομα πιο κρίσιμη την κατάσταση; Γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις δεν κοιτάμε να σώσουμε μια ανθρώπινη ζωή.. Αν λοιπόν είχε φτασει νωρίτερα το ασθενοφόρο, αν είχε πάει νωρίτερα στο νοσοκομείο, ίσως τώρα να ήταν ζωντανός. ΑΝ που σε κάνουν να νιώθεις ακόμα χειρότερα, οπότε καλύτερα να μην τα σκέφτεσαι.

«Μόνο να λες ευχαριστώ. Για όλα αυτά που πέρασες. Τα όμορφα. Τα άσχημα. Τα δύσκολα. Αυτά που πίστευες πως δε θα άντεχες, μα άντεξες. Αυτά που πίστευες πως δε θα περάσουν ποτέ, μα πέρασαν».

Και όσο για το τι θα κάνω;;

Θα σας σκέφτομαι και θα προχωράω με εσάς δίπλα μου.

Απλά δεν θα ξαναπώ ποτέ » ο μπαμπάς μου είπε…»

Γιατί σε κάθε συζήτηση υπήρχε αυτή η φράση..

Η κόρη σου και εγγονή σου Γεωργία Μυλωνά

Αναδημοσίευση απο το www.soste.gr

Τρεις πεταλούδες, μια για τον παππού, μια για τον μπαμπά και μια τρίτη για ένα φίλο της Γεωργίας που χάθηκε επίσης σε τροχαίο

Η ιστορία της Γεωργίας Μυλωνά που επικοινώνησε με το σύλλογό μας, λίγες ώρες πριν την Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων 2017 μας συγκλόνισε. Το να υπάρχουν δύο νεκροί σε δυο διαφορετικά τροχαία σε μια οικογένεια είναι κάτι που ακόμα και στην Ελλάδα – την πρωταθλήτρια των τροχαίων- δεν συναντά κανείς συχνά. Το να έχεις δυο συγγενείς νεκρούς από τροχαία και να προστίθεται και ένας φίλος είναι μια ακόμη πισώπλατη μαχαιριά. Το κείμενό της, με το οποίο αποφάσισε να συνοδέψει τις φωτογραφίες του παππού και του πατέρα στην ιστοσελίδα μας, συμπυκνώνει όλα τα ερωτήματα, την αγωνία και τον πόνο που βιώνει κάθε συγγενής θύματος τροχαίου:

• Το ξαφνικό, αναπάντεχο της απώλειας που συνδέεται με τροχαίο που σ’ αφήνει μετέωρο και αίολο, καθώς σου στερεί ακόμα και τη δυνατότητα ν’ αποχαιρετήσεις τους αγαπημένους σου.
• Το γιατί άρρηκτα συνδεδεμένο με το πώς συνέβη; Ο δικός σου άνθρωπος δεν είναι εδώ για να πει τι έγινε, όλοι γύρω έχουν μια ιστορία: η αστυνομία, οι γνωστοί, τυχόν άλλος εμπλεκόμενος οδηγός. Αλλά οι ιστορίες και οι εκδοχές τους είναι συνήθως πολλές κι αυτός που εσύ εμπιστεύεσαι δεν είναι εδώ έστω για να πει τη δική του.
• Τα «αν«, πολλά αλλά ταυτόχρονα συμπυκνώνονται σε μόνο ένα. Αν περνούσε από το συγκεκριμένο σημείο 5 λεπτά αργότερα ή πέντε λεπτά νωρίτερα, θα είχε αλλάξει κάτι;

• Η κατ’ εφημισμό  δικαιοσύνη και οι φορείς της, όπου μέσα στις δικαστικές αίθουσες μετατρέπουν το θύμα σε θύτη, συστηματικά αμνηστεύουν κάθε παράβαση τυχόν άλλου εμπλεκόμενου οδηγού, δε στερούν ούτε καν το δίπλωμα οδήγησης ακόμα και σε περιπτώσεις εγκατάλειψης θύματος.

• Και φυσικά ο πόνος. Ο πόνος ως συνέπεια της απώλειας.

 

Χίος, 3ο τουρνουά μπάσκετ ανδρών Θοδωρής Τριπολίτης.

Ετικέτες

ΘΕΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ, Πρόσωπα όχι αριθμοί

29-  30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ & 1 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΧΙΟΣ

Προ των πυλών βρίσκεται πλέον το 3ο Τουρνουά Μπάσκετ Ανδρών «Θοδωρής Τριπολίτης» που διοργανώνει ο ΒΑΟΛ Χίου στη μνήμη του αδικοχαμένου αθλητή του και το οποίο πλέον τείνει να γίνει θεσμός. Μετά την μεγάλη επιτυχία των δύο προηγούμενων τουρνουά  με τη συμμετοχή των κορυφαίων ομάδων του πρωταθλήματος της Α΄ Κατηγορίας Ανδρών Χίου, η φετινή διοργάνωση γυρίζει σελίδα… Με την αρωγή του συνδιοργανωτή Δήμου Χίου και τη συμπαράσταση του ΝΠΔΔ Χίου και της ΤΕ Χίου, θα βρεθούν στο παρκέ του Κλειστού, σε μια πρόβα τζενεράλε εν όψη του ξεκινήματος της νέας αγωνιστικής περιόδου, ο ιστορικός ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΓΣ (Β΄ Εθνική), ο ισχυρός ΚΑΟ ΜΕΛΙΣΣΙΩΝ (Γ΄ Εθνική), ο ΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΚΑΛΛΙΜΑΣΙΑΣ (Α΄ Χίου) και φυσικά ο Πρωταθλητής Αιγαίου ΒΑΟΛ Χίου στο κατώφλι της 3^ης του συμμετοχής στη Γ΄ Εθνική την τελευταία δεκαετία. Την Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου και το Σαββατοκύριακο 30/9 και 1 Οκτωβρίου όσοι επιλέξουν να βρεθούν στις κερκίδες του Κλειστού Δημοτικού Γυμναστηρίου Χίου, θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν 6 συναρπαστικούς αγώνες αφιερωμένους στη μνήμη του 19χρονου αθλητή του Βούρειου που έφυγε για τη γειτονιά των αγγέλων εξ αιτίας τροχαίου 3 χρόνια πριν… Στο χώρο του Κλειστού θα λειτουργήσει, όπως κάθε χρόνο, έκθεση φωτογραφίας από τη σύντομη αλλά πολύπλευρη αθλητική και κοινωνική ζωή του Θοδωρή, ενώ καθ΄όλη τη διάρκεια των αγώνων θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση χρημάτων που θα δοθούν στην Στέγη Υποστηριζόμενης Διαβίωσης (Νεοχώρι, Χίος). Με την ελπίδα ο Θοδωρής να αποτελέσει την αφορμή για περισσότερη προσοχή στους δρόμους και σεβασμό των κανόνων του ΚΟΚ από όλους ώστε να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα στην άσφαλτο, σας καλούμε να παρακολουθήσετε αγωνιζόμενες τις σπουδαίες ομάδες του φετινού τουρνουά, να συνδράμετε στην ενίσχυση των παιδιών της Στέγης και να κρατήσετε ζωντανή τη μνήμη του Θοδωρή μέσα από το 3ο Τουρνουά του και το φωτογραφικό ταξίδι της ζωής του…

Αναδημοσίευση απο www.vaolchios.gr

Απο την σελίδα ΠΡΟΣΩΠΑ, ΟΧΙ ΑΡΙΘΜΟΙ, του http://www.soste.gr διαβάστε την ανάρτηση για τον Θοδωρή Τριπολίτη: ΕΔΩ

 

Έξι νεκροί στην Ελλάδα την “πανευρωπαϊκή Ημέρα χωρίς θανατηφόρο τροχαίο”.

Ετικέτες

ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Η 21η Σεπτεμβρίου, είχε οριστεί ως “Πανευρωπαϊκή Ημέρα Χωρίς

Θανατηφόρο Τροχαίο”. Είναι μια απο τις διαφόρου τύπου ανούσιες

“πρωτοβουλίες ευαισθητοποίησης” ή καλύτερα απενοχοποίησης (αν

νιώθουν κάποιες ενοχες για το μακελειο στους δρόμους) που πατρονάρει

η Ευρωπαική Επιτροπή. (ΕΔΩ)

Την ίδια μέρα στις τροχαίες συγκρούσεις που πραγματοποιήθηκαν στη

χώρα μας υπήρξαν έξι (τουλάχιστον) νεκροί. Οι περισσότεροι απ αυτούς,

ως συνήθως δεν υπήρξαν για τα μεγάλα ΜΜΕ.

 

Τις πρώτες πρωινές ώρες Εγνατία Οδο, Ι.Χ.Ε. Αυτοκίνητο,

προσέκρουσε στις προστατευτικές μπάρες με αποτέλεσμα τον θανάσιμο

τραυματισμό δύο ανδρών. (ΕΔΩ)

Το πρωί στην Εθνική Οδό Λευκάδας-Αμφιλοχίας δύο σμηνίτες έχασαν τη ζωη τους.(ΕΔΩ)

Το μεσημέρι στο χωριό Ζυγός της Καβάλας τραγικό θάνατο βρήκε ένας 13χρονος επιβάτης μηχανης. (ΕΔΩ)

Το βράδυ στη λεωφόρο Γ. Παπανδρέου της Χαλκίδας έχασε τη ζωή του ένας 21χρονος οδηγός μηχανής. (ΕΔΩ)

Αν αντι να μετράμε τους νεκρούς πέρναμε κανένα μέτρο μάλλον τα πράγματα θαταν καλυτερα.

Πόσοι νεκροί ακόμα θα χρειαστούν για να αποφασίσουμε πως ο στόχος μας πρέπει να είναι κανένας νεκρός στο οδικό δίκτυο, όχι μία αλλά 365 ημέρες το χρόνο.

Αντώνης Κούτης: ξαφνικά σήμερα το μεσημέρι.

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Αυτή την φορά το τηλέφωνο δεν χτύπησε μέσα στη νύχτα. Απογευματάκι, δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας. Τα λόγια σαν καρφιά. Στην καρδιά και στο μυαλό.

Ο Αντώνης…Στη θάλασσα. (ΕΔΩ)

Ο Αντώνης…Γιατρός, ποιητής, φίλος, Άνθρωπος.

Ανάμεσα στα πολλά που έκανε ήταν μέλος και του SOS Τροχαία Εγκλήματα βαθιά πεισμένος πως αν πράγματι θέλουμε μπορούμε να σταματήσουμε τα τροχαία, πως κανένας θάνατος στον δρόμο δεν είναι αποδεκτός. 

Και κανένας θάνατος στη θάλασσα θα προσθέταμε.

Άφωνοι και μεις δεν έχουμε τι να πούμε στη Βάσω και τα κορίτσια του. Ξέρουν βέβαια πως τόσοι πολλοί άνθρωποι θα τον θυμούνται και θα τον αγαπάνε πάντα.

Θεατές τραγικοί

Για δες η καθημερινότητα

Πόσο φαντάζει ασφαλής στην επανάληψη της

μη σε γελάει

Για να ‘χει βήμα στέρεο

Κάτω από τα πόδια της

Δίχως κι αυτή να το αντιληφθεί

Έχει τεντώσει το σκοινί στο τέρμα

κινδινεύει

Δίχως δίχτυ ασφαλείας

Ανεπίγνωστη ακροβάτις

Την κάθε στιγμή

 

Κι εμείς

Θεατές τραγικοί

Στον από μηχανής θεό

Πάντα πιστοί.

Αντώνης Κούτης, «Απέναντι στην Ομορφιά», 2009

Από τη Γη στη Σελήνη, με Jazz στον αρχαιολογικό χώρο Τυλίσου.

Ετικέτες

ΘΕΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ

Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017: JAZZ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ

Για έβδομη συνεχόμενη χρονιά ένα ταξίδι με τζαζ μουσική στον Αρχαιολογικό χώρο Τυλίσου. Φέτος θα ταξιδέψουμε μαζί με τους: Full Moon Jazz Travellers.

Μια σύμπραξη ορισμένων από τους πιο σημαντικούς μουσικούς της τζαζ στη χώρα μας που θα παρουσιάσει ένα πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει κλασσικά κομμάτια της jazz, latin και funk ρυθμούς  και συνθέσεις των μελών του σχήματος.
Γιάννης Παπατριανταφύλλου, κοντραμπάσο
Δημήτρης Τσάκας, σαξόφωνο,
Δημήτρης Αγγελάκης, βιμπράφωνο
Νίκος Βαργιαμίδης,τύμπανα
Ειρήνη Αραμπατζή, φωνή.

Όπως κάθε χρόνο η συναυλία είναι αφιερωμένη στον (καταγόμενο από την Τύλισο) τζαζ ντράμερ Κώστα Κουβίδη και σε όλα τα θύματα των τροχαίων συγκρούσεων.

Σας περιμένουμε στην Τύλισο, για ένα ασφαλές και ευχάριστο ταξίδι.      Αλλά και για να δηλώσουμε τη θέληση μας να σταματήσουμε το μακελειό στους δρόμους.

Όσοι το θέλησαν στ αλήθεια μπόρεσαν και το σταμάτησαν.

You Are What U Do – Κώστας Κουβίδης, Πολιτιστικός Σύλλογος Τυλίσου,

Δήμος Μαλεβιζίου, Αρχαιολογική Υπηρεσία Ηρακλείου

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ – ΕΝΑΡΞΗ 21.00

Full Moon Jazz Travellers:

Γιαννης Παπατριανταφυλλου -κοντραμπάσο

Ο Γιαννης Παπατριανταφυλλου εχει διπλωμα κοντραμπασσου απο την ταξη του Τακη Καπογιαννη και εχει σπουδασει jazz με τους Wayne Dockery, Ron Mc Clure, John Goldsby και Curtis Lundy.

Εχει συνεργασθει με σπουδαιους μουσικους απο την Ελλαδα και το εξωτερικο σε συναυλιες και ηχοφραφησεις οπως οι:Ralph Peterson,Jimmy Cob, Alex Foster, Ron Afiff, Soweto KInch, Abraham Wilson, Miles Grifith, Ray Santisi ,Tony Remy, Ron Savage,Τακη Πατερελη, Γιωργο Κοντραφουρη, Δημητρη Τσακα, Γιαννη Φλωρο, Γιωτη Σαμαρα, Αλεξανδρο Κτιστακη, Αντωνη Ανδρεου,  Δημητρη Καλατζη,Στρατο Βουγα  κ.α.

Το 2003 συμμετέχει στους Cinnamon Free παίζοντας μια μίξη φανκ, ριθμ εν μπλουζ, χιπχόπ, ρέγγε και γενικά γκρούβι ιδιωμάτων μαζι με τους Κώστα Κουβίδη (ντραμς), Ανδρέα Θερμό (σαξόφωνο), Γ. Κοντραφούρη (πλήκτρα), Αποστόλη Λεβεντόπουλο (ηλεκτρική κιθάρα.

Ειναι για 25 χρονια καθηγητης κοντραμπάσου στο Μοντερνο τμημα του Ωδειου Φ.Νακας.

Δισκογραφια:

EAST VISION                    EAST  VISION GROUP

DON’T BE SHY                 G.KONTRAFOURIS TRIO

BREAKING LOOSE           S.VOUGAS QUARTET

TOO CLOSE                      G.KONTRAFOURIS TRIO

LET THE BLUES TALK     T.PATERELIS QUINTET

ABSENCE                          J.PAPATRIANTAFILOU

Δημήτρης Τσάκας -σαξόφωνο

Ο Δημήτρης Τσάκας ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην κλασσική κιθάρα παίρνοντας δίπλωμα με άριστα, και σπούδασε jazz σαξοφωνο με υποτροφία στο Berklee College of Μusic (καθηγητές: Andy Mc Gee, Jerry Bergonzi, George Garzone, Steve Wilson). Έχει συμμετάσχει σε δισκογραφικές παραγωγές και ζωντανές εμφανίσεις πολλών Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνων καθώς και της ελληνικής jazz σκηνής! Tο προσωπικό του jazz σχήμα συμμετέχει σε συναυλίες και φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

To 2004 μαζί με τους Κώστα Κωνσταντίνου και Κώστα Κουβίδη ιδρύουν το Out to Lunch Trio.

Το 2007 συμμετείχε ως σολίστας στο τριπλό cd του Βαγγέλη Παπαθανασίου ‘Blade Runner Trilogy ‘ 25th anniversary.

Το 2013 παρουσίασε ως  σολίστ, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε συνεργασια με την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ το ιστορικό έργο  “Charlie Parker with strings”, αποσπώντας εξαιρετικά σχόλια και κριτικες.

Το 2015  σαν  σολιστας παλι συνέπραξε  με την Big Βand του Δήμου Αθηναίων και με τον εξαιρετικο ντράμερ Ralph Peterson

Tον Δεκέμβριο του 2015 παρουσιασε με τα μουσικα συνολα της ΕΡΤ  (χορωδια και συμφωνικη ορχήστρα ), στην πρωτοχρονιάτικη συναυλία, σαν σολίστας για πρώτη φορά στην Ελλάδα το θαυμάσιο έργο του Duke Pearson: Cristo Redentor

Το 2016 συνέπραξε με την Kρατική Oρχηστρα Aθηνών σαν σολίστας στο έργο του Stephane Tsapis «immigrant» και συμμετείχε στους «Μετασχηματισμους » της Στεγης Γραματων και Τεχνων με τους Θωμα Κωνσταντίνου και Πανο Δημητρακόπουλο

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

2010: κυκλοφόρησε το 1^ο προσωπικό CD “Growing up”, ηχογραφημένο στη Νέα Υόρκη παίρνοντας εξαιρετικές κριτικές απο κορυφαίους μουσικούς οπως ο David Liebman.

2015: κυκλοφόρησε το 2^ο  προσωπικο CD απο τη Minos EMI-universal “A man dreams».

Δημήτρης Αγγελάκης -βιμπράφωνο

Ο βιμπραφωνίστας Δημήτρης Αγγελάκης γεννήθηκε το 1983, στην Θεσσαλονίκη. Αφού ολοκλήρωσε τις κλασσικές σπουδές (κρουστά, ανώτερα θεωρητικά) αλλά και την μουσικολογία στο ΑΠΘ, μετακόμισε στην Αμερική (Φιλαδέλφεια) για να σπουδάσει τζαζ βιμπράφωνο με τον Tony Miceli, σε μεταπτυχιακό επίπεδο, μέσω του προγράμματος Fulbright, απ’όπου αποφοίτησε τον Ιανουάριο του 2015. Παράλληλα έκανε και ιδιαίτερα μαθήματα με τους Χρήστο Ραφαηλίδη, Kenny Werner, Ed Saindon κ.α.

Έχει παρουσιάσει την δουλειά του τόσο στην Ευρώπη (Ελλάδα, Ισπανία, Ολλανδία, Αγγλία, Ουκρανία) αλλά και στην Αμερική.

Στην Ελλάδα έχει εμφανιστεί σε σημαντικά φεστιβάλ όπως είναι τα Δημήτρια, το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Δισκογραφικά είναι επίσης ενεργός τόσο στο εξωτερικό, με τους University of the Arts ensemble (Αμερική), Marossa Jazz Project (Ισπανία), όσο και στην Ελλάδα (Hardgroove quartet, Γιάννης Παπατριανταφύλλου «Absence», Δημήτρης Καλαντζής κ.α.). Έχει συνεργαστεί με μουσικούς όπως είναι ο Γιώργος Κοντραφούρης, Γιώτης Σαμαράς, ο Αντώνης Ανδρέου, ο Γιάννης Παυλίδης, η Paris Strother, ο Τάκης Πατερέλης, ο Βασίλης Ξενόπουλος, ο Δημήτρης Τσάκας κ.α.

Νίκος Βαργιαμίδης  -τύμπανα

Ο Νίκος Βαργιαμίδης ξεκίνησε μαθήματα ντραμς στο Σύγχρονο Ωδείο Θεσσαλονίκης.  Το  1999 ξεκίνησε τις σπουδές του, με υποτροφία,  στο “Berklee College of Music” στη Βοστόνη με δασκάλους που συγκαταλέγονται στους σημαντικότερους σύγχρονους μουσικούς, ανάμεσα τους με τους John Ramsey, Jackie Santos, Yoron Israel, Jamey Haddad, Kenwood  Dennard, Casey Scheuerell, Egguie Castillo, Ernesto Diaz, Ron Mahdi και άλλους.
Εντάχθηκε επαγγελματικά  στη μουσική σκηνή της Βοστόνης, παίζοντας σε διάφορα κλαμπ, και συμμετείχε  σε πολλες ηχογραφήσεις σε studio και δίδαξε drums στο Lexington School of Music και στο Belmond Music School.                                             Το 2002 έγινε μέλος του afro-pop group “Kumina”, συμμετέχοντας σε συναυλίες για δυο χρόνια σε διάφορες πόλεις (Boston , New Hampshire, Maine, NewYork κα).
Επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη το 2004, όπου έπαιξε με  μεγάλους καλλιτέχνες της  jazz ανάμεσα τους οι:  Chico Freeman , Milcho Leviev , Tony Lakatos , Barbara Hendricks , Guataca, Linard Jackson , Peter Sanchev Τάκης Πατερέλης, Γιώργος Κοντραφούρης, Αντώνης Ανδρέου, Κώστας Μπαλταζάνης, Κωστας Μαγγίνας, Δημήτρης Βασιλάκης, Δημήτρης Τσάκας, Χάρης Ιωάνου, Γιάννης  Παυλίδης, Εύη Σιαμαντά, Χρήστος Ραφαηλίδης, Ηλίας Ζάικος, Aroma Caribe.

Είναι συνιδρυτής  της funk μπάντας “Hardgroove Quartet”.

Διδάσκει drums στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας στη Θεσσαλονίκης.

Ειρήνη Αραμπατζή  -τραγούδι

Η Ειρήνη Αραμπατζή γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, και μεγάλωσε στις Βρυξέλλες. Από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τη μουσική το χορό και το θέατρο. Ξεκίνησε μαθήματα  στο ωδείο Athenaeum όπου ασχολήθηκε με το τραγούδι και τον αυτοσχεδιασμό . Πριν ένα χρόνο μετακόμισε στη Σκωτία για μεταπτυχιακές σπουδές στο Royal Conservatoire of Scotland ενώ απο τον προσεχή Σεπτέμβριο θα συνεχίσει τις σπουδές της στο Guildhall School of Music and Drama στο Λονδίνο. Κατά την παραμονή της στην Αθήνα συνεργάστηκε με σημαντικούς καλλιτέχνες ενώ υπήρξε συνιδρυτής του φωνητικού τρίο «Les Trois Femmes» με τον Μάρκο Παπασηφακη και του ακαπελα σχήματος «Fonés» με τη Μαρίνα Σαττι.

Παράλληλα συμμετείχε στο μιούζικαλ «Σρεκ» στο Εθνικό Θέατρο και «West side story» στο Μέγαρο Μουσικής.

Τον τελευταίο χρόνο στη Μ.Βρετανια συνεργάστηκε με την «Scottish National Jazz Orchestra», τον Tommy Smith και την «Euroradio Jazz Orchestra» του BBC Radio.

 

 

 

 

 

 

Κυριακή 23 Ιουλίου. Για την Κατερίνα την Ιωάννα και τον Φίλιππα…

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Τρία χρόνια μετά, στον τόπο που εκτελέστηκαν εν ψυχρώ η 18χρονη Ιωάννα και η 20χρονη Κατερίνα Κουτσιαρή και ο 20χρονος Φίλιππας Καπανιάρης ενα μουσικό αφιέρωμα Μνήμης και Αγάπης. 

…………………………………….

Σας προσκαλουμε στο μουσικο αφιερωμα που θα γινει για τα παιδια μας.Την Κατερινα την Ιωαννα και τον Φιλιππα,την Κυριακη 23/7/2017 και ωρα 7.30μ.μ στην παλαια Εθνικη Βολου-Λαρισας,στον τοπο του δυστυχηματος..
Ευχαριστουμε για την αγαπη σας προς τα προσωπα των παιδιων μας,και για την στηριξη σας αυτα τα τρια χρονια.
Ας μαζευτουμε ολοι μαζι να στειλουμε τραγουδια στον ουρανο!!!
Οι γονεις……..

 

Κωσταντής Κουβίδης. Δέκα χρόνια μετά…

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί την παρέμβαση της Χαρίκλειας Τσοκανή, Επίκουρης Καθηγήτριας, Μουσικής και Επικοινωνίας στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου, στην παρουσίαση του βιβλίου Άνεμος Ήσουν και σαν Άνεμος Έφυγες – Κώστας Κουβίδης 1976 – 2007, που πραγματοποιήθηκε  στο POLIS ART CAFΕ στην Αθήνα στις 4 Ιουλίου.

Καλησπέρα  σας

Κυρίες  και  Κύριοι

Όσοι  γνώρισαν  τον Κωσταντή,  έχω την αίσθηση  ότι δεν  μπορούν  να  ξεχάσουν  τη μορφή  αυτού  του   νέου με   την   ξεχωριστή διαύγεια  στο βλέμμα, με την   ασυνήθιστη  καθαρότητα.  Από την πρώτη  στιγμή που τον  γνώρισα,   ένιωσα    πως μέσα  σε  ό,τι   έλεγε  και σε  ό,τι  έκανε  υπήρχε  μια πρόθεση  που  δεν θα   διστάσω  να  την χαρακτηρίσω  αγνή. Μια  πρόθεση  που  δεν  την συνόδευαν  ούτε  υπονοούμενα,  ούτε    επιφυλάξεις  σαν  κι αυτές   που   κρατούν  εκείνοι   που  δηλώνουν   πως  έχουν μια άποψη  ή  μια ιδέα  αλλά  που   στην πραγματικότητα  δεν  την πολυπιστεύουν .  Στα  μάτια  μου λοιπόν  – και  νομίζω  και στα  μάτια  των  φίλων  του  που  συνδέθηκαν  μαζί του  περισσότερο -αυτός  ο νέος  αντιπροσώπευε  έναν  άνθρωπο  που ήταν έτοιμος να δοθεί  σε  ό,τι  θεωρούσε  πιο σημαντικό.  Η  αγνότητά  του  δεν ήταν παθητική : περιείχε  θέληση, αφοσίωση σ’ ένα  σκοπό, μια  επιμονή στο μουσικό του όραμα  που  του άνοιγε   τον  δρόμο  για  την αυτοβελτίωσή του.  Ήταν  φανερό  πως  ο  Κωνσταντής  δεν  πελαγοδρομούσε  όπως  τόσοι και  τόσοι   στην ηλικία  του, αλλά πως  προχωρούσε  πάνω  σε μια  γραμμή  ζωής   που  ήταν και άξονας  νοήματος.  Μπορώ  να πω  ότι  την πορεία  τού Κωνσταντή  δεν  την όριζαν οι συμπτώσεις,  γι   αυτό και  το  συμβάν  που  του  αφαίρεσε  την  ζωή  μοιάζει  με  σκάνδαλο.

Είναι  αλήθεια  πώς  κάθε  ατύχημα  φέρει μέσα  στον ανθρώπινο κόσμο  το παράλογο. Είναι  εκτός  σχεδίου,  εκτός  της  δυνατότητας  να  καταλάβει κανείς  το  «γιατί». Αλλά  είναι  ακόμη  πιο παράλογο  όταν  το  ατύχημα  έρχεται  να  βάλει  τέλος  στην προσπάθεια  ενός  ανθρώπου  ο οποίος    είναι  ακριβώς  αφιερωμένος  στην  αναζήτηση  του  νοήματος.  Ο  Κωνσταντής  τέτοιος  ήταν :  ήθελε  με  την μουσική του και  με  την  ζωή του  κάτι  να  πει, κάτι  καινούριο  να  ανακοινώσει  που θα  το μοιραζόταν με  άλλους.  Γι αυτόν,  νόημα  ήταν  προπάντων   η συμμετοχή του  σε  μια  κοινή  υπόθεση

Ο  θάνατος  σταμάτησε  αυτή  την προσπάθεια.   Ήλθε  το  αναίτιο, μ’ έναν  τρόπο  βίαιο  και ηλίθιο,  για   να  πει  πως  δεν  χωρούν  πάντα   εξηγήσεις  σε  όσα  ενσκήπτουν, πως  είναι μάταιο να  αναζητά  κανείς  αιτίες και   αποτελέσματα,  όταν   ένας  βάναυσος   δάκτυλος   μπορεί   να  κόψει  το νήμα  ανά  πάσα   στιγμή.

Ωστόσο,  αυτή  η  αχαλίνωτη   βία  δεν  έχει  πάντα  τις  ολοκληρωτικές συνέπειες που θα  φανταζόταν κανείς.  Συμβαίνει  μερικές  φορές,  ο θάνατος  να μην είναι  τελειωτικός.  Μπορεί   η  ατομική ύπαρξη   να  χάνεται  με  όρους  φυσικούς, ένα  μέρος,  όμως,  αυτής  της  αναπνοής  που  κόβεται,   μάς  φαίνεται  πως  περνά  σε άλλους    πνεύμονες.  Έτσι,  η   πνοή  αυτή  συνεχίζει  να  μας  αγγίζει. Αυτό  συμβαίνει  κι  εδώ. Ο  νέος  άνδρας  που  γνωρίσαμε  κάποτε,  επιζεί  μ’ έναν  ορισμένο τρόπο  και  όχι  μόνο  μέσα  από τις  αναμνήσεις  μας.   Συνεχίζει  να  υπάρχει, χάρη  και  στο  γεγονός   ότι  οι  γονείς  του   ανέλαβαν  να  αποκαταστήσουν,  όσο  γίνεται,  το  ευρύτερο  νόημα  που  εμπεριείχε   η  ζωή του. Ο  αγώνας  τους  μάς είναι  ήδη  γνωστός.

Πρόκειται  για  μια πράξη  στην οποία  πρέπει  να  σταθούμε, γιατί  δεν  αφορά  μόνο μια  οικογένεια,   το πένθος  της  και τη  διέξοδο  απ’ αυτό, αλλά  αποτελεί  μια πρωτοβουλία   με  την οποία προβάλλει  καθαρά  μπροστά  μας  μια  κοινωνική  πληγή.  Η  Ελλάδα  ματώνει  καθημερινά από τη θανάσιμη  επιπολαιότητά  της,  από την  αδιαφορία της  για  το  τι  επιτρέπεται  και  το  τι  απαγορεύεται. Η  νεολαία  είναι ήδη  σημαδεμένη απ’ αυτό  το  βαρύ  ελάττωμα.  Με  τον τρόπο τους,  η  Ισμήνη και  ο Γιώργος, μαζί  με  άλλους   ομοιοπαθείς  γονείς  και  φίλους,  έχουν  αναδείξει  αυτό το πρόβλημα  με  τον πιο  αδρό  τρόπο.  Στα  τροχαία,  η  κοινωνία  μας  δείχνει  τον  χειρότερο  εαυτό της, αυτό λένε  τα  στοιχεία  και  αυτό επιβεβαιώνει  η  εμπειρία καθενός, όμως  το  ζήτημα  αυτό έχει προεκτάσεις  παντού.

Αυτή  την  απροθυμία    ορισμένων   να   βάλλουν   κάποιο  φρένο  στις παρορμήσεις  τους, αυτή  την περιφρόνησή τους   στους  κανόνες  της  συμβίωσης, την υφιστάμεθα  και  την πληρώνουμε εδώ  και  χρόνια.  Όποιος  έχει  τα  μάτια  ανοιχτά  διαπιστώνει  το πρόβλημα. Δεν  υπάρχει  η  στοιχειώδης  αυτοσυγκράτηση, όχι  μόνο  το  ελάχιστο  της  ευγένειας,  αλλά ούτε  καν  της  τήρησης  των  πιο  αναγκαίων  συμβάσεων.  Όταν  η  αγένεια  και  η  χυδαιότητα  εκρήγνυνται,  κάθε  τόσο,   ακόμη και μέσα  στους  χώρους  της εκπαίδευσης,  όταν     καθιερώνονται  στις  τηλεοπτικές  εκπομπές,    και    όταν  δίνουν,  όλο και   συχνότερα,   τον  τόνο    και  στις  συνεδριάσεις  του  Κοινοβουλίου, τότε,  πώς  να μην έχουμε  στην  άσφαλτο  τόση  αγριότητα;

Το  τιμόνι  το  κρατά  πλέον η  ασυδοσία.   Σχήμα  οξύμωρο   θα  μου  πείτε.  Όμως  αυτή  είναι η πραγματικότητα.  Η  ασυδοσία  τρέχει  χωρίς  να ξέρει  που  πάει,   γιατί  δεν  θέλει  να  ξέρει, και  δεν  θέλει  να  της  λένε  ότι οφείλει  να ξέρει.  Στο  τέλος , πέφτει  πάνω  σε  όποιον  βρει.  ‘Ετσι  συντρίβεται  το  νόημα, συντρίβονται   οι  ανύποπτοι. Ο  Κωνσταντής  ήταν  ένας από  απ’  αυτούς    τους  ανύποπτους,  τους  αφοσιωμένους  στο  έργο  τής    ανθρώπινης  δημιουργίας.  Δεν  υποψιαζόταν  ότι  υπάρχει  τόση  συμπίεση  μέσα  στην κοινωνία, τόση  κενότητα  συμπιεσμένη  που  κάθε  τόσο   τινάζει  ορμητικά    το ελατήριο  προς  τα  έξω… κι  όποιον πάρει  ο    Χάρος.  Οι  αρχαίοι   έλεγαν  πως  όταν οι  γονείς  κηδεύουν τα παιδιά  τους, αυτό  σημαίνει   πως  δεσπόζει  ο  πόλεμος. Σήμερα,  έχει  πράγματι  ξεσπάσει  ένας τέτοιος  πόλεμος,  που απειλεί  τα  ίδια  τα  θεμέλια  πάνω  στα  οποία  οικοδομήθηκε  η  ανθρώπινη  κοινότητα.  Εκείνοι  που  θέλουν  κάτι  να  δημιουργήσουν  κυκλώνονται  από  τις  δυνάμεις  της  καταστροφής  και  της  αυτοκαταστροφής.

Πιστοί  στο  πνεύμα  του  γιού  τους,  η  Ισμήνη και ο  Γιώργος  έχουν ταχθεί  σ’ έναν  αγώνα  υπεράσπισης   των  δημιουργικών  ανθρώπων. Πολεμώντας  τα  τροχαία, μάχονται εναντίον ενός παραλόγου, που  τελικά   δεν   είναι   και  τόσο παράλογο.  Δείχνουν  ότι  τα  ατυχήματα   έχουν   σε  μεγάλο βαθμό την  ρίζα  τους  στο άρρωστο  συλλογικό μας  σώμα.  Κάνουν έτσι   μια  ένεση  εξυγιαντική, σαν  γιατροί  που είναι, σ’ αυτό το  σώμα. Και  με  την παρέμβασή τους  όλοι  ζωηρεύουμε  ξανά,  ελπίζουμε  για  το καλύτερο, και  ο  Κωνσταντής  ξαναζεί  μαζί μας.

Σας  ευχαριστώ

Χαρίκλεια  Τσοκανή