Τώρα που τέλειωσαν οι αυτοκινητόδρομοι μήπως να φτιάχναμε και τα πεζοδρόμια;

Ετικέτες

ΘΕΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ

Ακούμε συχνά οτι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν δρόμοι, αλλά η αλήθεια είναι διαφορετική: η Ελλάδα έχει ένα από τα πυκνότερα δίκτυα αυτοκινητοδρόμων – αυτό που δεν έχει στην πραγματικότητα είναι πεζοδρόμια.

Εκτός από τις πολλές κακοτεχνίες, σπασμένες πλάκες καί άλλες τέτοιες παγίδες, η μεγαλύτερη έλλειψη που παρουσιάζουν τα πεζοδρόμια στην Ελλάδα είναι το ανεπαρκές πλάτος, συνέπεια της προτερααιότητας που έχει δοθεί στα αυτοκίνητα κατά την κατανομή του χωρου της πόλης. Αυτοί που πλήττονται περισσότερο από τις ανεπάρκειες των πεζοδρομίων είναι οι πιό αδυναμοι πεζοί, όπως τα άτομα με αναπηρίες, τα περισσότερα από τα οποία είναι θύματα τροχαίων συγκρούσεων ή παρασύρσεων. Η κατάσταση είναι τόσο άσχημη, ώστε κυριολεκτικά έχουν εξαφανιστεί από τους δρόμους. Έτσι γίνονται θύματα για δεύτερη φορά του αυτοκινητοκεντρικού μεταφορικού συστήματος, που αφού τους στέρησε τη σωματική τους ακεραιότητα, τους καταδικάζει στη συνέχεια σε ένα καθεστώς απάνθρωπου κοινωνικού αποκλεισμού. Οι υπόλοιποι πεζοί συχνά αναγκάζονται να περπατούν στο οδόστρωμα με κίνδυνο να σκοτωθούν ή να γίνουν και αυτοί ανάπηροι.
Η νομοθεσία για τα πεζοδρόμια στην Ελλάδα είναι διάσπαρτη σε διάφορα νομοθετήματα, ελλιπής και, στο βαθμό που υπάρχει, αντιεπιστημονική και ανεπαρκής για την προστασία της ζωής και των δικαιωμάτων κινητικότητας όλων. Συγκεκριμένα, το σχετικά πληρέστερο νομοθέτημα είναι η 52907/28.12.2009 απόφαση ΥΠΕΚΑ (ΦΕΚ 2621Β/2009) (ΕΔΩ).

Η απόφαση αυτή στηρίζεται στην υπόθεση οτι 70 εκατοστά ελεύθερο πλάτος διέλευσης πεζοδρομίου είναι επαρκής χώρος για την κίνηση των ανθρώπων με αναπηρικό αμαξίδιο (βλ. άρθρο 2 της απόφασης αυτής). Στην πραγματικότητα αυτό το πλάτος δεν αρκεί ούτε για να διασταυρωθούν δύο αρτιμελείς ενήλικες. Το πλάτος 1,50 μέτρο πεζοδρομίου ελεύθερου από εμπόδια, που σε όλο τον κόσμο αναγνωρίζεται ως το απόλυτο μίνιμουμ, η απόφαση αυτή το έχει αναγάγει στο μέγιστο και δεν προβλέπει τίποτε για πεζοδρόμια με μεγάλη κίνηση, όπως σε εμπορικούς δρομους. Ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι οτι οι προδιαγραφές αυτές δεν επιβάλλονται, ούτε ελέγχονται από κανένα – ακόμα και τα 70 εκατοστά το παραπάνω νομοθέτημα δεν τα επιβάλλει, αλλά απλώς τα συνιστά (άρθρο 2). Οι διεθνείς προδιαγραφές (European Conference of Ministers of Transport, Improving transport for people with mobility handicaps, OECD 2000 (ΕΔΩ) επιβάλλουν ελεύθερο από εμπόδια πλάτος πεζοδρομίου τουλάχιστον 1,80-2,00 μέτρα και σε περιπτώσεις εμπορικών δρόμων ή πεζοδρομίων με μεγάλη κίνηση πεζών 3,00-3,50 μέτρα τουλάχιστον.

Το εξοργιστικότερο όμως είναι οτι και στις περιπτώσεις που ξοδεύονται χρήματα για τη βελτίωση, υποτίθεται, των πεζοδρομίων, αυτά καταλλήγουν στην κατασκευή και πάλι ανεπαρκών και ακατάλληλων για την προστασία των πεζών πεζοδρομίων. Μιά μικρή δειγματοληπτική έρευνα στα έργα που κατασκευάστηκαν τα τελευταία χρόνια μεσα από ευρωπαϊκά προγράμματα έδειξε οτι σπαταλήθηκαν μεγάλα ποσά σε έργα που απλώς καλωπίζουν, χωρίς να βελτιώνουν τα πεζοδρόμια, που παραμένουν ακατάλληλα για τη χρήση τους από άτομα με αναπηρίες, παραβιάζοντας, όχι μόνο την ελληνική, αλλά και την ευρωπαϊκή νομοθεσία, που απαιτεί τα έργα να μπορούν να χρησιμοποιηθούν από άτομα με αναπηρίες. Την έρευνα αυτή και ένα τυχαίο δείγμα των έργων μπορεί να το βρεί κανείς εδώ: http://enaspezos.gr/diafora/ee0.htm

Είναι καιρός να απαιτήσουμε πεζοδρόμια που να μπορούν να χρησιμοποιηθούν από όλους και να μπορούν να προστατεύσουν τη ζωή μας και τη σωματική μας ακεραιότητα. Εδώ: {http://enaspezos.gr/diafora/kataggelia.htm}   μπορείτε να βρείτε οδηγίες για το πώς είναι δυνατόν να κάνετε μία καταγγελία στις ευρωπαϊκή επιτροπή και να ζητήσετε σωστά πεζοδρόμια.

Occupy Ζαχάρωφ, Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου, στις 12:00 -14:00

Ετικέτες

ΘΕΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ

Δελτίο Τύπου – Πρόσκληση

ΠΕΖΗ – Κίνηση για την προστασία των δικαιωμάτων των πεζών

Η οδός Ζαχάρωφ στους Αμπελοκήπους είναι ένας μικρός λοξός δρόμος που συνδέει την λεωφόρο Αλεξάνδρας με τις λεωφόρους Βασιλίσσης Σοφίας και Μεσογείων.

Το πεζοδρόμιο της Αλεξάνδρας πριν τη Ζαχάρωφ έχει επαρκές πλάτος, αλλά στη Ζαχάρωφ συνεχίζεται σε ένα πέρασμα για πεζούς πλάτους 20cm. Τα αυτοκίνητα περνούν από εκεί με μεγάλη ταχύτητα και ο πεζός, που συχνά αναγκάζεται να κατεβεί στο οδόστρωμα, ειδικά όταν άλλος πεζός έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση, κινδυνεύει ιδιαίτερα.

Αυτή η επικίνδυνη διαμόρφωση σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε πριν από λίγα χρόνια, λαμβάνοντας υπόψη μόνο τα οχήματα και όχι τους πεζούς.

Το Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου, στις 12:00 – 14:00, θα είμαστε εκεί και θα καταλάβουμε τη μια λωρίδα κυκλοφορίας με κώνους, για να διεκδικήσουμε τον χώρο μας.

Η δράση έχει καταχωρηθεί στην ιστοσελίδα των πανευρωπαϊκών δράσεων για την Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας

Σας καλούμε να έρθετε για να διεκδικήσουμε ασφαλή και ευχάριστα πεζοδρόμια. Για να σχεδιάζονται πόλεις με προτεραιότητα στους ανθρώπους και όχι στις μηχανές.

Γιατί η δράση θα γίνει στη οδό Ζαχάρωφ;

Γιατί η διαμόρφωση είναι επικίνδυνη για τους πεζούς.

Γιατί η οδός Ζαχάρωφ σχεδιάστηκε λαμβάνοντας υπόψη μόνο τα οχήματα και όχι τους πεζούς. Υπηρεσία του ΥΠΕΧΩΔΕ δήλωσε ότι δρόμος σχεδιάστηκε με τις προδιαγραφές για αυτοκίνητα και δεν υπήρχε χώρος για πεζούς. Και μάλιστα ενώ υπήρχαν προδιαγραφές και για χώρους κίνησης πεζών (ΦΕΚ#). Άλλα τώρα υπάρχουν οι ίδιες σχεδόν προδιαγραφές (ΦΕΚ 2621Β/2009).

Γιατί έχουν περάσει πολλά χρόνια και ούτε τα υπουργεία, ούτε ο Δήμος Αθηναίων προχώρησαν σε διορθώσεις.

Γιατί η περιοχή είναι κεντρική της Αθήνας και υπάρχει μεγάλη κίνηση πεζών.

Γιατί στο στενό και επικίνδυνο πεζοδρόμιο της οδού Ζαχάρωφ βρίσκεται η είσοδος δημόσιων υπηρεσιών, που δεν έχουν διαμορφώσει ή διεκδικήσει ένα ασφαλές πεζοδρόμιο.

Γιατί υπάρχουν δυνατότητες διαμόρφωσης όπως δηλώνει το έγγραφο του υπουργείου.

Γιατί στις πόλεις μας οι πεζοί κινδυνεύουν από τα αυτοκίνητα. Στον Δήμο Αθήνας.

Γιατί μετά από πολλά χρόνια μείωσης των νεκρών και των τραυματιών στην Ελλάδα, από το 2015 έχουμε πάλι αύξηση.

Γιατί όλα αυτά τα χρόνια, τα αρμόδια υπουργεία και οι δήμοι της χώρας μας δεν έχουν προχωρήσει σε εντοπισμό των ανεπαρκούς πλάτους και επικίνδυνων πεζοδρομίων, ώστε να τα προχωρήσουν σε βελτιώσεις μικρού κόστους αλλά μεγάλης σημασίας για την ζωή, την αρτιμέλεια και την άνεση των πολιτών.

Ποιες είναι οι απαιτούμενες διαστάσεις πεζοδρομίων.

Στην Ελλάδα για τα πεζοδρόμια ισχύουν οι οδηγίες για τα ΑΜΕΑ. Αυτές εξυπηρετούν και τους πεζούς (ΥΑ 52907 ΥΠΕΚΑ/ ΦΕΚ 2621Β/31-12-2009) και μεταξύ άλλων προβλέπουν:

• ελάχιστο πλάτος πεζοδρομίου 2 μέτρα
• ελεύθερο πλάτος 1,50 μέτρο (χωρίς κανένα εμπόδιο για τους πεζούς)
• ελεύθερο ύψος 2,20 μέτρα (χωρίς κανένα εμπόδιο για τους πεζούς)Μικρότερες επιφάνειες σε περίπτωση παλαιών ή προβληματικών διαμορφώσεων. Όμως διεθνείς προδιαγραφές (ΟΟΑΣΑ) συνιστούν πλάτος πάνω από 1,80μ. θεωρούμε ότι το 1,50μ. ελεύθερο πλάτος διέλευσης μπορεί να είναι ικανοποιητικό ως παρέκκλιση για υπάρχοντα πεζοδρόμια που δεν έχουν μεγάλη κίνηση, όμως για πεζοδρόμια με εμπορική κίνηση θα πρέπει να είναι πολύ μεγαλύτερο.

 

 

 

Η ουτοπία συναντά την πραγματικότητα

Ετικέτες

ΘΕΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ

 

Φαντάσου ότι κυκλοφορείς σε μια πόλη, όπου τα αυτοκίνητα δεν είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Υπάρχουν μεν, αλλά δε μαρσάρουν, δεν τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον αστικό ιστό, δίνουν προτεραιότητα στον πεζό, περιμένουν όταν έχουν πράσινο σε δεξιά στροφή να περάσει πρώτα ο ποδηλάτης. Σέβονται το παιδί που κυκλοφορεί μόνο του στο δρόμο, παρκάρουν μόνο σε προκαθορισμένες θέσεις. Φαντάσου οδηγούς που σέβονται τα όρια ταχύτητας, ακόμα και όταν αυτά είναι 20 ή 30 μίλια ανά ώρα.

Φαντάσου μια πόλη φιλική στους ανθρώπους που κινούνται με αναπηρικά αμαξίδια. Μόνοι τους χωρίς συνοδό κινούνται στους ποδηλατόδρομους με ταχύτητα που αγγίζει αυτή των ποδηλατών σε πλήρη αρμονία με αυτούς.

Φαντάσου στάσεις λεωφορείων όπου περιμένουν μαζί νέοι, ηλικιωμένοι, μαμάδες με καρότσια και μια παρέα που μόλις βγήκε από ένα εστιατόριο γελώντας, ενώ ένα μέλος της παρέας είναι σε αμαξίδιο. Φαντάσου ένα λεωφορείο που έχει ειδική πόρτα με σήμανση για αμαξίδια και παιδικά καρότσια και που κανένας δε θεωρεί χάσιμο χρόνου το 1′ που χρειάζεται για να επιβιβαστούν σ’ αυτό τα άτομα με κινητικές δυσκολίες.

Φαντάσου εκατοντάδες ανθρώπους όλων των ηλικιών να πηγαίνουν καθημερινά στις δουλειές τους με ποδήλατο, γονείς να μεταφέρουν τα παιδιά τους στον παιδικό σταθμό επίσης με ποδήλατο, μικρούς μαθητές νηπιαγωγείου που κάνουν μάθημα ποδηλάτου και πατινιών στην πλατεία της γειτονιάς με τις δασκάλες τους.

Φαντάσου φαρδιά πεζοδρόμια με ξεκάθαρους χώρους κίνησης πεζών και ποδηλατών όταν αυτοί συνυπάρχουν ή ακόμα ειδικά διαμορφωμένους ποδηλατόδρομους και στις δυο πλευρές του δρόμου στους οποίους χωράνε 3 και 4 ποδήλατα το ένα δίπλα στο άλλο. Φαντάσου ακόμα φανάρια για ποδηλάτες κάτω από τα φανάρια των αυτοκινήτων, που μάλιστα ανάβουν νωρίτερα από αυτά των μηχανοκίνητων οχημάτων, δίνοντας ουσιαστικά προτεραιότητα στον ποδηλάτη.

Φαντάσου μια πόλη με 10 τουλάχιστον πάρκα στο μέγεθος αεροδρομίων, με ελεύθερους χώρους σε κάθε γειτονιά, με πλατείες και ευφάνταστες παιδικές χαρές, που δίνουν τη δυνατότητα στα παιδιά να σκαρφαλώσουν, να βραχούν, να παίξουν με χώμα και με άμμο, να λερωθούν.

Φαντάσου μια πόλη που όταν ανοίγεις το παράθυρό σου δε μυρίζεις καυσαέριο και το μπαλκόνι δεν είναι μαύρο απ’τη μουτζούρα. Μπορείς να μυρίσεις τη βροχή που έρχεται, τα λουλούδια που ανθίζουν, ακόμα και το βρεγμένο χώμα μετά τη βροχή.

Τώρα κλείσε τα μάτια και φαντάσου πως κινείσαι σε μια τέτοια πόλη. Σκέψου πως μεγαλώνεις τα παιδιά σου εκεί. Πως νιώθεις?

Κράτα αυτό το συναίσθημα, άνοιξε τα μάτια και κοίταξε το δρόμο κάτω από το σπίτι σου – αν μένεις στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη ή κάποια άλλη  ελληνική πόλη νιώθεις αμέσως το χάσμα.

Κι όμως η πόλη που φαντάστηκες δεν είναι ουτοπία. Οι φωτογραφίες αποδεικνύουν πως αυτά που στην Ελλάδα μοιάζουν με σενάρια επιστημονικής φαντασίας σ’ άλλες χώρες είναι η “πεζή καθημερινότητα”.

Κι όταν μιλάς με Σουηδούς πολίτες και ρωτάς: Μα πως σας ήρθε το Όραμα Μηδέν;” καταλαβαίνεις πλήρως την απάντηση που σου δίνουν : “ Μπορεί να ακούγεται ουτοπία το Μηδέν, αλλά όταν σχεδιάζεις εθνικό πλάνο για την οδική ασφάλεια κανένα άλλο πλάνο δε φαίνεται ικανοποιητικό εκτός από το μηδενισμό των θανάτων από τροχαία”

* Φωτογραφίες από Βερολίνο και Κοπεγχάγη, Ιούλιος 2016. Μέλη του συλλόγου SOS Τροχαία Εγκλήματα βρέθηκαν εκεί φέτος το καλοκαίρι και δε μπόρεσαν να μην παρατηρήσουν τις «πολιτισμικές» διαφορές!

. 

Η ατιμωρησία θερίζει ζωές.

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

20 Απριλίου η απόφαση για τον φόνο τού Σόλωνα Καρυδάκη. 

Εφημερίδα των Συντακτών, Πέμπτη 14 Απριλίου 2016, συντάκτης: Μαρία Δήμα

Με αγωνία περιμένουν η οικογένεια, οι συγγενείς θυμάτων άλλων τροχαίων δυστυχημάτων, αλλά και οι ιδρυτές του Συλλόγου SOS Τροχαία Εγκλήματα την απόφαση του δικαστηρίου στις 20 Απριλίου για το θανατηφόρο τροχαίο με εγκατάλειψη θύματος στην Κηφισίας το 2009, όπου έπεσε νεκρός ο 15χρονος Σόλωνας Καρυδάκης, καθώς για μια ακόμα φορά δοκιμάζονται τα όρια του νόμου ανάμεσα στην απλή αμέλεια και τον ενδεχόμενο δόλο.

Στην πεζογέφυρα της Κηφισίας, στο ύψος της οδού Στεφάνου Δέλτα, είναι ζωγραφισμένη μια λευκή πεταλούδα. Συμβολίζει την ψυχή ενός έφηβου αγοριού, του Σόλωνα. Ωστόσο, και σε άλλα σημεία των δρόμων της Ελλάδας, στα οποία έχει χάσει τη ζωή του ένας νέος άνθρωπος από τροχαίο, συγγενείς και φίλοι των θυμάτων ζωγραφίζουν λευκές πεταλούδες με το όνομά τους, ως αποτύπωμα της ζωής που τόσο βίαια έφυγε.

Και ξαφνικά οι πεταλούδες έγιναν αβάσταχτα πολλές, μαζί με τα ονόματα των παιδιών που χάνονται καθημερινά στους δρόμους, από απερίσκεπτες και εγκληματικές συμπεριφορές, από υπερβολική ταχύτητα, από παράνομες διαφημιστικές πινακίδες ή από κακοτεχνίες. Εκτός από την πεταλούδα και η ύπαρξη της πεζογέφυρας στην Κηφισίας αποτελεί μια διαρκή υπόμνηση της παρουσίας στη ζωή του 15χρονου Σόλωνα και υπενθύμιση για τον βίαιο και τραγικό θάνατό του από ασυνείδητο οδηγό.

Ποια είναι τα όρια ανάμεσα στην απλή αμέλεια και τον ενδεχόμενο δόλο, όταν οι ρόδες ενός σπιντάτου και ακριβοπληρωμένου αυτοκινήτου σβήνουν την πνοή ενός 15χρονο αγοριού, γιατί στον οδηγό του προκαλεί ηδονή η ταχύτητα; Και ποιο το ηθικό δίδαγμα από αυτή την τραγική απώλεια, στην κοινωνία, στην πολιτεία, στον κατηγορούμενο και στους γεννήτορες του τελευταίου;

Βασανιστικά ερωτήματα

Από τις 4 Απριλίου που διεξάγεται στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας η δίκη για τον θανάσιμο τραυματισμό του Σόλωνα Καρυδάκη στην «κοφτερή» Κηφισίας, τα ερωτήματα αυτά που αιωρούνται βασανιστικά στο ακροατήριο έλαβαν την ακόλουθη απάντηση: Η κοινωνία συνεχίζει να ξεφυλλίζει εκστασιασμένη τα διαφημιστικά φυλλάδια που προβάλλουν σε ιλουστρασιόν χαρτί τα γρήγορα αυτοκίνητα, αδιαφορώντας για τις ζωές που θερίζουν.

Η πολιτεία, σε μια χώρα όπου πέφτουν εκατοντάδες κορμιά κάθε χρόνο στην άσφαλτο, συνεχίζει να υποθάλπει εγκληματικές συμπεριφορές οδήγησης διατηρώντας τους ίδιους «χαλαρούς» νόμους… αμέλειας, αποκαλώντας ενίοτε… σαλεμένους τους γονείς, τους παππούδες, τα αδέρφια ή τα παιδιά των θυμάτων, που αφορίζουν τον νομοθέτη για την επί της ουσίας ατιμωρησία. Γιατί η αμέλεια -υποστηρίζουν- χαρίζει στους δράστες οδηγούς μια τυπική ποινή φυλάκισης και τους στέλνει σπίτι τους και ο ενδεχόμενος δόλος προσφέρει έστω μια δικαίωση στη μνήμη των θυμάτων τους.

Φταίει ο… νεκρός

Οσο για τον οδηγό που προκάλεσε σε συνανθρώπους μας τέτοιο ανείπωτο πόνο, συνεχίζει να ανεβάζει στην σελίδα του στο facebook τα γρήγορα τετράτροχα μεγάλου κυβισμού, ενώ απολογούμενος επιχειρεί να οχυρωθεί πίσω από τη συνυπαιτιότητα του νεκρού παιδιού που ένα βράδυ στην Κηφισίας εγκατέλειψε αιμόφυρτο στην άσφαλτο.

Και το πιο εξωφρενικό; Ο πατέρας του κατηγορούμενου, καταθέτοντας ως μάρτυρας υπεράσπισης του γιου του, τολμά να επικαλεστεί στο δικαστήριο και συνυπαιτιότητα στο τροχαίο των γονέων του θύματος, που επέτρεψαν στο 15χρονο παιδί τους να πάει βράδυ στη σχολική γιορτή με τους συμμαθητές του, την ώρα που ο… ώριμος, δικός του γιος, με επίσημους τίτλους σπουδών και περγαμηνές, περνούσε το φανάρι της Κηφισίας αναπτύσσοντας ιλιγγιώδη ταχύτητα!

Χωρίς ένα κόμπιασμα και χωρίς να αναλογιστεί τις πταίει στην ανατροφή του δικού του παιδιού, που στα 31 του προκάλεσε ένα θανατηφόρο τροχαίο, εγκατέλειψε το νεαρό θύμα του, εμφανίστηκε τρεις μέρες αργότερα στην αστυνομία χωρίς τη δυνατότητα αλκοτέστ και ταχογράφου… και συνεχίζει 7 χρόνια μετά το τραγικό συμβάν να μην παραδέχεται το εγκληματικό λάθος του.

Ακόμα και τη στιγμή της απολογίας του, όταν ο πρόεδρος της έδρας, Νίκος Ζαγοριανός, του εφιστά την προσοχή για τα μελανά σημεία τής μετέπειτα της πράξης του συμπεριφοράς, εκείνος συνεχίζει να επιμένει ότι δεν οδηγούσε με πατημένο το γκάζι, ότι ο μαθητής κοκάλωσε ξαφνικά στη μέση της κυκλοφορίας… αν και είδε τον πεζό στα 20 μέτρα και παρ’ όλο που έτρεχε με 70 χιλιόμετρα/ώρα δεν πρόλαβε να φρενάρει. «Σοκαρίστηκα και δεν σταμάτησα. Η ιστορία αυτή μου έχει κοστίσει σε προσωπικό επίπεδο…». Ωστόσο, η καριέρα του στα ναυτιλιακά συνεχίζεται με ταχείς ρυθμούς ανόδου στην ιεραρχία, όπως και οι αναρτήσεις του στην ιστοσελίδα του με βίντεο από «πειραγμένο» αυτοκίνητο Audi.

Φοβήθηκε…

Οταν ο πρόεδρος της έδρας τον ρώτησε γιατί δεν πάτησε φρένο, καθώς προλάβαινε ακόμα και σε απόσταση 20 μέτρων που σταμάτησε -όπως ισχυρίζεται ο κατηγορούμενος- το άτυχο αγόρι, εκείνος υποστήριξε ότι ακολουθούσαν πολλά αυτοκίνητα πίσω του στην Κηφισίας και φοβήθηκε μην πέσουν πάνω του.

Για να αποφύγει τα χειρότερα δηλαδή και φυσικά να μην τσαλακωθεί το ακριβό εργαλείο του… «Ολοι, κύριε κατηγορούμενε, μπορεί να εμπλακούμε σε ένα τροχαίο. Αυτό που μας ξεχωρίζει είναι η συμπεριφορά μας. Εχω αξιώσεις από εσάς γιατί είστε μορφωμένος άνθρωπος και έχετε υπεύθυνη εργασία», απάντησε με νόημα ο πρόεδρος.

Ενδεικτική για τη συμπεριφορά του κατηγορουμένου ήταν και η αποστροφή του εισαγγελέα της έδρας που δήλωσε πεπεισμένος ότι «θα έκρυβε μέχρι και σήμερα την πράξη του», αν δεν ένιωθε να στενεύει γύρω του ο αστυνομικός κλοιός, καθώς τα ΜΜΕ εκείνες τις ημέρες φώναζαν ότι οι κάμερες που ήταν τοποθετημένες κάπου κοντά στο σημείο του τροχαίου είχαν μαρτυρήσει τα στοιχεία του αυτοκινήτου του.

Χωρίς «ενδεχόμενο δόλο»

Ο εισαγγελικός λειτουργός εισηγήθηκε την ενοχή του για ανθρωποκτονία από αμέλεια, διατάραξη συγκοινωνιών από αμέλεια και εγκατάλειψη θύματος, κρίνοντας πως από τη διαδικασία «προέκυψε ότι ο κατηγορούμενος είχε αναπτύξει υπερβολική ταχύτητα, νύχτα και κοντά σε διασταύρωση με αποτέλεσμα να προκαλέσει κίνδυνο για πεζούς, πιστεύω όμως ότι δεν προέβη με ενδεχόμενο δόλο», κατέληξε.

Μετά τη λήξη της αποδεικτικής διαδικασίας και την αγόρευση του εισαγγελέα, το δικαστήριο διέκοψε για τις 20 Απριλίου, οπότε και αναμένεται να εκδώσει την απόφασή του επί της ενοχής του κατηγορουμένου. Ετυμηγορία, την οποία περιμένουν με αγωνία, όχι μόνον οι γονείς και ο αδερφός του Σόλωνα, αλλά και πολυάριθμοι συγγενείς θυμάτων τροχαίων ατυχημάτων, όπως ο πατέρας και η μητέρα του σπουδαίου τζαζίστα ντράμερ Κώστα Κουβίδη, Γιώργος και Ισμήνη, ιδρυτές του Συλλόγου SOS Τροχαία Εγκλήματα, που μαζί με πολλά μέλη του συλλόγου-συγγενείς θυμάτων βρίσκονται στο ακροατήριο από την πρώτη μέρα της δίκης.   

Όταν το θύμα γίνεται θύτης

Η αφίσα, οπτικό μέσο μαζικής επικοινωνίας, έχει σαν σκοπό να μεταδώσει ένα μήνυμα ενημερωτικό, αποτρεπτικό ή προτρεπτικό που αναπτύσσεται κυρίως στο πεδίο της διαφήμισης ή της πολιτικής . Χρησιμοποιεί σαν γλώσσα τη σύνθεση της εικόνας και κειμένου. Η εικόνα σαν αγωγός της άμεσης μετάδοσης του μηνύματος το προεκτείνει συνειρμικά, τονίζοντας τους ιδιαίτερους χαρακτήρες της σημασίας του, κάνοντάς το εύληπτο και γρήγορα αναγνώσιμο. Ο γραπτός λόγος συμπληρώνει την εικόνα δίνοντας τις απαραίτητες πληροφορίες , συμμετέχει οργανικά σ’ αυτή ως στοιχείο της σύνθεσής της. Η σημασία του κειμένου και της εικόνας λειτουργεί κατά κάποιον τρόπο, σαν «δρώσα συνείδηση»-προκαλώντας τον θεατή-πείθοντάς τον , μέσα από μια ειδική αισθητική και λογική «επιχειρηματολογία» για τις αυθεντικές αξίες του περιεχομένου του μηνύματος.

Αν είναι έτσι τότε τι λογικά επιχειρήματα και μηνύματα προκύπτουν από τις παρακάτω αφίσες (του 2011) της καμπάνιας για την οδική ασφάλεια Street Smart στις ΗΠΑ;

Μήπως «σηκώθηκαν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι»; Οι αφίσες αυτές  είχαν τοποθετηθεί σε στάσεις λεωφορείων το 2011. Αυτό που εμφανίζεται είναι ένα κατεστραμένο αμάξι μετά από σύγκρουση με πεζό. Ένα ζευγάρι άθικτα γυναικεία πόδια – το γιατί επιλέχθηκε γυναίκα είναι μια άλλη πιο πονεμένη ιστορία καθώς οι γυναίκες στατιστικά εμπλέκονται σε πολύ λιγότερα τροχαία από τους άντρες- κι ένα ΙΧ «χτυπημένο» – ποδοπατημένο…σνιφ σνιφ το καημένο.

Παρόμοιου ύφους οι αφίσες και για τους ποδηλάτες:

Πεζή, ποδήλατο και ποδηλάτισσα  σε αντεστραμένες αναλογίες καταστρέφουν ένα ΙΧ. Προσέξτε οδηγοί όχι γιατί θα καταστρέψετε μια ανθρώπινη ζωή, αλλά γιατί θα καταστρεψετε το καινούριο απαστράπτον αμάξι σας που κοστίζει κάποιες χιλιάδες δολάρια και που δουλεύετε διπλοβάρδιες για να το ξεχρεώσετε. Προσέξτε πεζοί και ποδηλάτες όχι γιατί κινδυνεύει η ζωή σας, αλλά γιατί θα κάνετε ζημιά!

Αυτές βέβαια είναι παλαιότερες αφίσες. Οι πρόσφατες έχουν «βελτιωθεί»:

Αλίμονο στο νεκρό πεζό που θα βρεθεί να φορά μαύρα

 

Τουλάχιστον η καμπάνια δεν πέρασε απαρατήρητη – τον έναν σκοπό της δηλαδή τον κατάφερε.

Σάλος διαμαρτυριών σε twitter κλπ μέσα κοινωνικής δικτύωσης και άμεση απαίτηση διακοπής των μηνυμάτων που ουσιαστικά μετατρέπουν το θύμα σε θύτη.

Διαμαρτυρίες πολιτών γιατί το μήνυμα εμπεριέχει στην ουσία του κατηγορία για το θύμα.

Ναι είναι όντως αλήθεια πως εάν είσαι πεζός και φοράς ανοιχτόχρωμα ρούχα μειώνεις τον κίνδυνο παράσυρσης από ΙΧ. Όμως, εντέλει, είναι ευθύνη των οδηγών να είναι προσεκτικοί και να έχουν στο νου τους τους πεζούς, τα παιδιά και γενικά τους ευάλωτους χρήστες του οδικού δικτύου. Κι όπως και να το κάνουμε είναι λίγο περίεργο να τοποθετείς μηνύματα για την οδική ασφάλεια στο πλάι των λεωφορείων που να εστιάζουν στις ενδυματολογικές επιλογές των πεζών.

Συχνά δε αυτές οι ενδυματολογικές «επιλογές» είναι συνέπεια προηγούμενων τροχαίων συγκρούσεων.

 

Περπατώ, ποδηλατείς, οδηγεί…ε και;

 Όλοι έχουμε δικαίωμα στη χρήση των δρόμων

Απ’ αυτό εδώ τον ιστότοπο συχνά έχουμε αναφερθεί στα δικαιώματα των χρηστών ποδηλάτου, και ειδικά στους αστικούς ποδηλάτες. Η υποστήριξη αυτή δεν είναι τυχαία. Όλες οι σύγχρονες μελέτες για τα αστικά περιβάλλοντα αναφέρονται στην αναγκη ανακατανομής του δημόσιου χώρου στις πόλεις προκειμένου να υπάρξει δικαιότερη κατανομή στους χρήστες.

Για κάποιους – κάποιοι μας λεν και γραφικούς- χρήστες των δρόμων δεν είναι μόνο οι οδηγοί τετράτροχων, αλλά και οι δικυκλιστές, οι ποδηλάτες και φυσικά οι πεζοί. Οι δυο τελευταίες κατηγορίες θεωρούνται μάλιστα και ευάλωτοι χρήστες του οδικού δικτύου με ιδιαίτερη έμφαση στους ηλικιωμένους και φυσικά τα παιδιά. Διάφορες ενώσεις τέτοιων πολιτών από την ECF, έως και συλλόγους συγγενών θυμάτων τροχαίων, αλλά και σύχρονοι αρχιτέκτονες και σχεδιαστές πόλεων μιλούν για την ανάγκη “ανακατανομής του δημόσιου χώρου”.

Ένα θέμα που προκύπτει από μια πρόσφατη έρευνα του “Οργανισμού για έξυπνες πόλεις” (Agentur für clevere Städte) από το Βερολίνο είναι το δικαίωμα χρήσης των δρόμων όλων των χρηστών. Ακόμα και οι πιο σύγχρονες ευρωπαϊκές πόλεις, όπως το Βερολίνο, είναι ακόμα σχεδιαστικά προσκολημένες στο σχεδιαστικό μοντέλο που θέτει κυρίαρχο το αυτοκίνητο στην πόλη.

Ο προβληματισμός ξεκίνησε από το εξής: το 58% των δρόμων στο Βερολίνο είναι αφιερωμένοι στους αυτοκινητιστές και μόνο το 3% στους ποδηλάτες. Οι ποδηλάτες έχουν αυξηθεί τον τελευταίο καιρό κατά 50% και η τάση χρήσης ποδηλάτου δείχνει αυξητική, ενώ οι χρήστες ΙΧ έχουν μειωθεί κατά 16%. Με το δεδομένο αυτό οι ποδηλατόδρομοι θα έπρεπε ν’ αυξηθούν σ’ ένα ποσοστό 600% προκειμένου να υπάρχει μια δίκαιη αντιμετώπιση των χρηστών του οδικού δικτύου. Δε θα έπρεπε οι ποδηλάτες να έχουν στη διάθεσή τους τις κατάλληλες υποδομές, ιδιαίτερα μάλιστα αφού ο τρόπος μετακίνησης που επιλέγουν είναι φιλικός προς το περιβάλλον, δε συμβάλλει ούτε σε ρύπανση ούτε σε ηχορύπανση, είναι ασφαλής τόσο για τους ίδιους όσο και για τους συμπολίτες τους και σαφώς βελτιώνει τις συνθήκες διαβίωσης σε μια πόλη, αντί να τις υποβαθμίζει; Κάτι τέτοιο εξάλλου θα ήταν αρμονικό με τις διακυρήξεις των τοπικών αρχών που προτάσουν τ’ όραμα μιας οικολογικότερης,  πράσινης και ασφαλέστερης πόλης.

Φυσικά η δημιουργία και μόνο ποδηλατόδρομων δεν καθιστά μια πόλη φιλική στους ευάλωτους χρήστες του οδικού δικτύου. Για να μπορεί να θεωρηθεί μια πόλη σύγχρονη και να υπάρξει στην πράξη ανακατανομή του οδικού δικτύου υπάρχουν συγκεκριμένα βήματα που πάντα ξεκινούν από κεντρικό σχεδιασμό και πολιτική βούληση. Συγκεκριμένα παραδείγματα τέτοιων μέτρων είναι:

• Ποδηλατικό πλάνο: σχεδιασμός δικτύου ποδηλατόδρομων και πεζόδρομων που ενώνουν σχολεία, πάρκα, το εμπορικό κέντρο και τους χώρους εργασίας.
• Πληροφόρηση, καμπάνιες και events: καμπάνιες για την οδική ασφάλεια, τη χρήση ποδηλάτου στις μετακινήσεις, προσανατολισμένες στα παιδιά, αλλά και ενημέρωση για το κοινωνικό κόστος της χρήσης του αυτοκινήτου.
• Περιορισμοί στη χρήση ΙΧ: σταδιακή μείωση των θέσεων στάθμευσης στο δρόμο, μείωση ορίων ταχύτητας, παρκόμετρα και κλήσεις σ’ όσους παρκάρουν παράνομα ή σε ποδηλατόδρομους.
• Οδική ασφάλεια: σχεδιασμός και υλοποίηση σχεδίου για την οδική ασφάλεια, συνεχής καταγραφή στοιχείων και μελέτης των δρόμων και των σημείων που συμβαίνουν συχνά τροχαία, παρεμβάσεις και συνεχείς βελτιώσεις.
• Σύνδεση ποδηλάτου και ΜΜΜ: Θέσεις στάθμευσης ποδηλάτων σε σταθμούς μετρό και λεωφορείων, αλλά και ελεύθερη πρόσβαση ποδηλάτων στα ΜΜΜ.
• Συντήρηση οδικού δικτύου: Καλά φροντισμένο οδόστρωμα, χωρίς λακούβες, φρεάτια, σκουπίδια ή άλλες εκπλήξεις έτσι ώστε ο ποδηλάτης να έχει το νου του στην γύρω  κίνηση κι όχι στο οδόστρωμα
• Οικονομικά κίνητρα:  Φοροαπαλλαγές στους ποδηλάτες, αλλά και στους εργασιακούς χώρους με υποδομές για ποδηλάτες.

Αυτά είναι μερικά παραδείγματα που στην Ελλάδα δεν τα έχουμε δει ούτε καν ακούσει να συζητιούνται επισήμως.

Με αφορμή λοιπόν την εβδομάδα ευρωπαϊκής κινητικότητας που έρχεται και τις δράσεις φωτοβολίδες που πιθανόν για άλλη μια φορά θα δούμε από διάφορες δημοτικές αρχές, ας αναλογιστούμε όλοι τα παραπάνω και περισσότερο αυτοί που ανέλαβαν προσφάτως τα ηνία των δήμων. Και πριν προτρέξει κάποιος νέος δήμαρχος να αρχίσει τα ευχολόγια για αύξηση της χρήσης ποδηλάτου στο δήμο του ή την πεζοδρόμηση δρόμων που έτσι κι αλλιώς θα καταπατούνται από δικυκλιστές και αυτοκινητιστές κλπ κλπ που πολλάκις έχουν ακουστεί ας λάβει υπόψη τα λόγια του σχεδιαστή πόλεων Søren Pind :

“ Πρέπει να το κάνεις άνετο, πρέπει να το κάνεις ασφαλές, πρέπει να δημιουργήσεις ένα περιβάλλον που οι άνθρωποι να θέλουν να ποδηλατήσουν. Και χρειάζεται πολιτική θέληση γι’ αυτό.”

Περισσότερα για τις βιώσιμες πόλεις που κάποιοι ονειρευόμαστε μπορείτε να δείτε εδώ.

Και φυσικά τα παράδειγματα της Νέας Υόρκης, αλλά και της Σουηδίας.

Χριστιάνα Βλαχάκη

Των οδηγών νοοτροπία.

Ετικέτες

οδική ασφάλεια

Χρονογράφημα. Απο την Εφημερίδα των Συντακτών 14/5/2014

Στην επιστροφή από τον πρωινό περίπατο περνάω καθημερινά μπροστά από ένα φούρνο. Είναι η ώρα τέτοια που, τακτικά, από κάποιο φορτηγό ξεφορτώνουν σακιά με αλεύρι. Χθες, ο φορτηγατζής, επειδή ίσως έκρινε ότι δεν χωρούσε ή επειδή έτσι τον βόλευε, ανέβασε το φορτηγό στο πεζοδρόμιο, ακριβώς την ώρα που περνούσα. Ο οδηγός, προφανώς, με είχε αντιληφθεί. Γι’ αυτό και απόρησε που εγώ, που δεν τον είχα αντιληφθεί, του έριξα, ξαφνιασμένος, λοξή ματιά, μάλλον επικριτική. Ισως και να σκέφτηκε: «Τι θέλει κι αυτός ο (παραλείπονται εφτά λέξεις), πρωινιάτικα!».

Επειδή στους περισσότερους από τους τακτικούς αναγνώστες της στήλης είναι γνωστή η προσωπική μου περιπέτεια (καταστροφή) από τροχαίο δυστύχημα, πριν από οχτώ μήνες σαν αύριο, δεν θέλω να επιμείνω επί προσωπικού, γιατί δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος να του στρίψει (προσωπικά κινούμαι στο όριο…). Ομως, χρόνια τώρα, που ασχολούμαι και γράφω (αρθρογραφία, διαλέξεις, συζητήσεις με μαθητές σε σχολεία…) για τα πάθη των πεζών και τα (ορισμένες φορές εγκληματικά) λάθη των οδηγών. Χρόνια τώρα, καθώς ο ίδιος δεν οδηγώ από πεποίθηση, προσπαθώ και είναι αδύνατον να καταλάβω: πώς γίνεται, ένας μέσος άνθρωπος (ένας μέσος Ελληνας, αν προτιμάτε), ενώ το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας το περνάει πεζός, μόλις πιάνει το τιμόνι, το πρώτο του… μέλημα είναι να… σκοτώσει τον πεζό μέσα του.

Τέτοιος -καθημερινός- διχασμός, ο ίδιος άνθρωπος, όταν κάθεται στο τιμόνι να επιτιμά τον διερχόμενο (ακόμα και από πεζοδρόμιο!) πεζό, ενώ, ως πεζός, να φασκελώνει οδηγούς (ανεξαρτήτως βαθμού ευθύνης πεζού είτε οδηγού, η οποία ευθύνη, για μας τους Ελληνες, είναι χώρα άγνωστη, όπου πάντα κατοικεί ο άλλος…). Τέτοιος διχασμός είναι… απρόσιτος ακόμα και στις πιο περίπλοκες ψυχαναλυτικές περιπτώσεις. Με τέτοια νοοτροπία, να τη βράσω την κρίση. Μάλλον από διαρκή… ακρισία πάσχουμε, που λέει και ο φίλος εκδότης Αιμίλιος Καλιακάτσος…

του Πέτρου Μανταίου

Στις 15/9/2013 ο Πέτρος Μανταίος τραυματίστηκε βαρύτητα σε τροχαίο δυστύχημα ενω η σύζυγος του Χριστίνα έχασε την ζωή της. Και  οι δύο ήταν επιβάτες σε αυτοκίνητο του οποίου ο οδηγός έχασε την ζωή του επίσης. Περισσότερα: ΕΔΩ

 Οδική (αν)ασφάλεια ένα προηγούμενο χρονογραφημα του Π. Μανταίου για το θέμα μας.

I.X. παρέσυρε πεζό…

Ετικέτες

TAXYTHTA

Τις τελευταίες ημέρες οι παρασύρσεις πεζών από ΙΧ αλλά και μηχανές είχαν σαν αποτέλεσμα την απώλεια της ζωής αρκετών ανθρώπων.

Την Τετάρτη 4/9 ο 39χρονος δημοσιογράφος Αχιλλέας Παναγούλης, μια σπάνια περίπτωση ανθρώπου,(δείτε ΕΔΩ) χτυπήθηκε απο ΙΧ έξω από την ΕΡΤ στην λεωφόρο Μεσογείων .

Δυο μέρες μετά στην λεωφόρο Κηφισίας πεζή σκοτώθηκε απο μηχανή (ΕΔΩ) ενω την ιδια μέρα στον δρόμο Θήβας Λειβαδιάς ΙΧ σκότωσε τον 29χρονο πατέρα που περπατούσε μαζι με τον 6χρονο γιο του (ΕΔΩ).

Ανεξάρτητα από τις συγκεκριμένες συνθήκες κάτω από τις οποίες έλαβαν χώρα αυτά τα συμβάντα, για τις οποιες δεν εχουμε άμεση γνώση, η επανάλειψη  θέτει ένα πρόβλημα που κανεις δεν φαίνεται διατεθιμένος να θίξει. Ακόμα και σε περιπτώσεις που οι  πεζοί υποπίπτουν σε λάθη (όπως αναφερει το ρεπορταζ της εφημεριδας ΕΘΝΟΣ για τον Αχιλλέα οτι δεν προσεξε και περασε με κοκκινο) η «τιμωρία» τους πρέπει να είναι ο θάνατος; Το οδικό δίκτυο, ο Κ.Ο.Κ. και οι κανόνες κυκλοφορίας, η ίδια η πολεοδομία τι ακριβώς εξυπηρετούν;

Θεωρούμε φυσιολογικό να ζούμε και να πεθαίνουμε σε πόλεις διαχωρισμένες σε τετράγωνα και συγκροτήματα σε νησίδες περικυκλωμένες από την άσφαλτο, χώρο εκχωρημένο στο Ι.Χ. Δρόμοι ταχείας κυκλοφορίας (Κηφισίας, Μεσογείων) διασχίζουν τις πόλεις λες και αυτό είναι το φυσικότερο πράγμα του κόσμου. Δεν θα αναφερθούμε εδω στην διαρρηξη καθε έννοιας συλλογικοτητας και γειτονίας που προκύπτει απ αυτην την πραγματικότητα αλλα θα σταθούμε μόνο στην δημιουργία ενος ευνοικού πεδίου αναμέτρησης της μηχανής με το ανθρωπο. Ευνοικό για το μηχανοκίνητο μέσο και τον χειριστή του. Η εξοικείωση μ αυτήν την πραγματικότητα είναι τόσο απίστευτη που οι ιδιοι άνθρωποι θεωρούν φυσιολογικό το ότι στις άλλες χώρες το ΙΧ σταματάει μολις αντιληφθεί πεζο στο δρόμο ενω εδώ το αυτοκίνητο  περνάει πάνω απο τον πεζό…

Απο μια μελέτη που δημοσιοποίησε ο ΟΟΣΑ το 2008 παραθέτουμε ένα πίνακα ενδεικτικό της ευαλωτότητας του ανθρωπίνου σώματος που κονιορτοποιεί όλους τους μύθους περι ασφαλων αυτοκινήτων και ασφαλων ορίων ταχυτητας. (για όσους ενδιαφέρονται για περισσότερα ας ψάξουν εδω: Towards Zero , Ambitious Road Safety Targets and the Safe System Approach). Στον πίνακα αυτό συνοψίζονται τα αποτελέσματα της ανάλυσης χιλιάδων τροχαίων συγκρούσεων και καταγράφεται η πιθανότητα θανάτου σε σχέση με την ταχύτητα της σύγκρουσης.

Οπως είναι εμφανές απο την πρώτη καμπύλη μια πρόσκρουση μηχανοκίνητου μέσου πάνω σε ένα πεζό ή ποδηλάτη με ταχύτητα 30km/h σημαίνει 10% πιθανότητα θανάτου. Αν το μηχανοκίνητο κινείται με ταχύτητα που υπερβαίνει μόλις τα 50km/h η πιθανότητα θανάτου εκτοξεύεται στο 90%. Από αυτές τις μελέτες προέκυψαν τα αιτήματα για περιορισμό των ορίων ταχύτητας στις περιοχές μεγάλης συγκέντρωσης ανθρώπων στα 30km/h. Στην Αγγλία ενδεικτικά πάνω απο το 1/4 των Δημοτικών Συμβουλίων της χώρας έχουν πάρει παρόμοιες αποφάσεις. Εδώ;

Εδώ έχουμε ειδικευτεί πια να γράφουμε συγκινητικούς επικήδειους. Εχουμε και μια πανίσχυρη παράδοση απο μοιρολόγια για να μας στηρίζει και περιμένουμε την επόμενη είδηση. Αν η κακιά ώρα είναι η ερμηνεία του πογκρόμ της κυκλοφορίας δεν μπορεί κάποτε θάρθει η καλή ώρα.

Ηδη έχει ξεκινήσει η συζήτηση για τους καταλληλότερους υποψήφιους για τις επόμενες Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές. Θα απασχολήσει κανένα η σχέση αυτών των ανθρώπων και των σχημάτων τους με τα ζητήματα της κυκλοφορίας και της Οδικής Ασφάλειας. Πολύ αμφιβάλουμε.

Η Οδική Ασφάλεια στην χώρα μας δεν θεωρείται ζήτημα πολιτικό και κοινωνικό. Αν το βλέπαμε έτσι η συντριπτική πλειοψηφία των δημάρχων δεν θα έπρεπε να κατέχει αυτή την θέση. Ούτε άνθρωποι όπως ο κ. Χατζηδάκης ( επίσημος υποστηρικτής του tunning- ΕΔΩ ) ή ο κ. Χρυσοχοίδης (καταγεγραμμένος παραβάτης των ορίων ταχύτητας και οχι μόνο- ΕΔΩ) θα επιτρέπονταν να παριστάνουν τους προεδρεύοντες της διυπουργικής επιτροπής Οδικής Ασφάλειας.

Αλλά η Δημοκρατία όλα τα χωράει και όλα τα συγχωρεί. Δεν χωράει μόνο και δεν συγχωρεί τον Αχιλλέα και τον κάθε Αχιλλέα που σαν πεζός έκανε(;) το λάθος να περάσει με κόκκινο.

ΥΓ Για οσους ασχοληθούν με το διάγραμμα: σε περίπτωση μετωπικής σύγκρουσης οι ταχύτητες των οχημάτων αθροίζονται.

Απέναντι στα μηχανοκίνητα όπλα τους….. Το όπλο μας είναι η αλληλεγγύη !

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι…  12 Ιουλίου 2012. Ο οδηγός μιας μηχανής μεγάλου κυβισμού σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας κτυπάει και εγκαταλείπει μια πεζή μητέρα και τα δίδυμα παιδιά της. Ενα καλό δημοσιογραφικό θέμα για λίγες μέρες. Και μετά σιωπή.

Τι συμβαίνει ένα χρόνο μετα;

Όπως πάντα,  μετά από μια τέτοια καταστροφική συνάντηση στο δρόμο, οι δρόμοι που ακολουθούν θυτες και θύματα είναι εντελώς διαφορετικοί.

Εμείς, και μερικοί άλλοι, γνωρίσαμε και προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε τα θύματα. Ο Ντάβιντ και η Κλαούντια, η Αγνή και ο Χρήστος  βρέθηκαν μόνοι μες στην έρημο της μεγαλούπολης,  στην πρωτεύουσα αυτής της «φιλόξενης χώρας» με μια τεράστια ανοιχτή πληγή. Πολυτραυματίες ενός πολέμου στον οποίο δεν συμμετείχαν. Θύματα ενός ελεύθερου σκοπευτή της ασφάλτου.

Το κράτος φρόντισε να περιθάλψει το δράστη.   Αφήνοντας τον ελεύθερο από την πρώτη στιγμή.  Κρατώντας σε «αργή κίνηση» την δικαστική διαδικασία με αποτέλεσμα  καμιά δικαστική  απόφαση να μην υπάρχει ένα χρόνο μετά.

Δυστυχώς βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή μιας πολύ μεγάλης διαδρομής. 

Διαβάστε: Ενα τροχαίο έγκλημα, η εγκατάλειψη, ο «γολγοθάς»

γράφει η Άντα Ψαρρά στην Εφημερίδα των Συντακτών. 

Ας βοηθήσουμε οσο/οσοι μπορούμε:

Λογαριασμός οικογένειας MACIOROWSKI  

Eurobank

IBAN GR 450 260 236 0000 300 101 391 628

Η οδική ασφάλεια σε καλά χέρια.

Ετικέτες

ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Αν αυτό που συμβαίνει στους δρόμους είναι σίγουρα μια τραγωδία, αυτό που συμβαίνει στα υπουργεία δεν είναι απλά μια κωμωδία.

Χρειάστηκε να περάσουν σχεδον τρία χρόνια και να υπάρξουν πάνω από τρεις χιλιαδες νεκροί στους ελληνικούς δρόμους για να συναντηθούν οι αρμόδιοι για την επίλυση του προβλήματος Οδική Ασφάλεια μεταξύ τους, και αυτό μετά από πρόσκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας που ανησύχησε…

Όπως μας πληροφόρησε το ΕΘΝΟΣ: ‘Ο υπουργός Ανάπτυξης Κωστής Χατζηδάκης (προκαθήμενος της Διυπουργικής Επιτροπής), στην παρέμβασή του, χαιρέτησε την πρωτοβουλία που ανέλαβε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και υπογράμμισε ότι «είναι αναγκαίο να επιταχύνουμε τις κινήσεις μας, να τις συντονίσουμε ακόμη περισσότερο. Βεβαίως υπάρχει οικονομική κρίση που όλους μας απασχολεί, αλλά την ίδια στιγμή το ζήτημα της ασφάλειας στους δρόμους και των τροχαίων δυστυχημάτων και ατυχημάτων είναι μείζονος σημασίας».

Τα πρακτικά αποτελεσματα αυτου του συντονισμου φάνηκαν δυο βδομάδες μετά όταν το μέλος της Επιτροπής Υπουργός Προ-Πο κος Δένδιας εν τη μεγαλοψυχία του αποφάσισε επιστροφή πινακίδων και αδειών οδήγησης λογω Πασχα σε δράστες σοβαρων παραβάσεων του Κ.Ο.Κ.

Η Ευρωπαική Επιτροπή αποφάσισε φέτος η 6^η Μάη να αφιερωθεί πανευρωπαικά στην «οδική ασφάλεια των πεζών». Πανευρωπαικά…όχι βέβαια και στην Ελλάδα. Εδώ η έννοια  πεζός δεν υφίσταται, δεν υπάρχει, είναι σκουπίδι ή στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να ταυτιστεί με το τρελός (πλήρης έλλειψη καταλογισμού) . Αυτονόητο ότι η Διυπουργική Επιτροπή για την Οδική Ασφάλεια και ο πρόεδρος της δεν είχαν κανένα λόγο να αναφερθούν  να συμμετάσχουν καθ οιονδήποτε τρόπο σ αυτή την ημέρα.

Αλλά και ο ΟΗΕ  αποφάσισε να αφιερώσει ολόκληρη βδομάδα (6-12 Μαρτίου) στην Οδική Ασφάλεια και αυτή με επικέντρωση στην προστασία των πεζών αλλά ούτε η δικιά του απόφαση είχε οποιαδήποτε επίδραση στους δικούς μας υπευθύνους. Αν μη τι άλλο απέδειξαν ότι δεν υπακούουν σε κελεύσματα και εντολές ξένων κέντρων. Θα πρέπει νάμαστε ευγνώμονες που επιτρέπουν ακόμα στις εφημερίδες την αναπαραγωγή των διεθνών ενημερωτικών δελτίων για το θέμα. ( Αναλυτικα: ΕΔΩ)

Για να τιμήσουμε του άνδρες ας υπενθυμίσουμε πως μέλη της διυπουργικής επιτροπής για την Οδική Ασφάλεια αυτό τον καιρό είναι οι : Κωστής Χατζηδάκης- υπουργός Ανάπτυξης,  Νίκος Δένδιας- υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, Ανδρέας Λυκουρέντζος- υπουργός Υγείας, Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος- υπουργός Παιδείας, Σταύρος Καλογιάννης- αναπληρωτής υπουργός Ανάπτυξης, Χαράλαμπος Αθανασίου- αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών.

Τι είχες Κωστή; Tι είχα πάντα.

Είναι η δεύτερη φορά που ο  κ. Χατζηδάκης ως υπουργός αναλαμβάνει το θέμα Οδική Ασφάλεια. Φαίνεται ότι η προηγούμενη θητεία του (2007 -2008) θεωρήθηκε εξαιρετικά επιτυχής ώστε να του ανατεθεί ξανά το ίδιο καθήκον. Από την προηγούμενη του θητεία παρουσιάζουμε δύο «ευχάριστες» αναμνήσεις: την παραίτηση του τότε βουλευτή της ΝΔ κ Αρη Σταθάκη, ενός από τους λίγους στο κοινοβούλιου που ασχολήθηκαν συστηματικά και επι της ουσίας με τα τροχαία εγκλήματα, από την «Εθνική Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας» και μια φωτογραφία από την πρώτη δημόσια εμφάνιση του υπουργού μετά την ανάληψη των καθηκόντων του. Ο υπεύθυνος υπουργός για την Οδική Ασφάλεια εγκαινιάζει την έκθεση «φτιαγμένων» αυτοκινήτων το 2007 στο Ελληνικό…

  Η παραίτηση Σταθάκη 24.1.2008 

«Κύριε Υπουργέ

Με σεβασμό στο πρόσωπό σας και θέλοντας να βοηθήσω το έργο σας στο θέμα της οδικής ασφάλειας, είμαι υποχρεωμένος να σας γράψω τα εξής: Επειδή πρέπει να μπει μία τάξη και να μην έχουμε (κάθε ημέρα), 6 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες και ανάπηρους…

Επειδή υπάρχει μία απίστευτη αδιαφορία για τους ανθρώπους που χάνονται και τις οικογένειες που καταστρέφονται…

Επειδή ακόμα δεν έγινε ο φορέας που θα ασχολείται αποκλειστικά και μόνον με την οδική ασφάλεια, ώστε να υπάρχει κεντρικός έλεγχος και να λειτουργούμε με το ίδιο πνεύμα και τους ίδιους στόχους…

Επειδή (εκτός από την Εθνική Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας της οποίας είμαι πρόεδρος), υπάρχουν και άλλες… «Εθνικές» Επιτροπές Οδικής Ασφάλειας, που δεν γνώριζαν η μία την ύπαρξη της άλλης και δεν είχαν συνεργαστεί ποτέ!…

Επειδή υπάρχουν διάφορα ινστιτούτα και ιδιώτες που λειτουργούν ανεξέλεγκτα, μπαίνουν στα σχολεία χωρίς άδεια, μοιράζουν έντυπα που έχουν πολλά λάθη και στοχεύουν μόνο στις επιδοτήσεις της ΕΕ…

Και επειδή οι προτάσεις και οι προσπάθειές μου δεν έχουν το αποτέλεσμα που θέλω, (με αποτέλεσμα να μην μπορώ να ικανοποιήσω τις προσδοκίες αυτών που με εμπιστεύτηκαν και με έστειλαν στη Βουλή)…

Παραιτούμαι από την «Εθνική» Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας, (αλλά παραμένω στο πλευρό σας), μέχρι να δημιουργηθεί ο φορέας οδικής ασφάλειας, να αρχίσει να λειτουργεί η διακομματική επιτροπή οδικής ασφάλειας της Βουλής, να λυθούν τα προβλήματα με τα μπερδέματα αρμοδιοτήτων και επιτροπών, να διαλυθούν τα παραμάγαζα και να ασχοληθούμε σοβαρά με το (κατά τη γνώμη μου), μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας.

Με εκτίμηση,

Άρης Σταθάκης»