Στρατηγικό Σχέδιο 2030: Οι πεζοί και οι ποδηλάτες απειλή για την οδική ασφάλεια!

Ετικέτες

ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Το σχέδιο που συνέταξε ο Τομέας Μεταφορών και Συγκοινωνιακής Υποδομής του ΕΜΠ,  ενέκρινε η κυβερνητική επιτροπή,  και δόθηκε στη δημοσιότητα στις 16 Μαίου 2022 με τίτλο « Εθνικό Στρατηγικό Σχέδιο Οδικής Ασφάλειας Ελλάδα 2030»  περιλαμβάνει (σελ. 21) μια ανάλυση SWOT. Η ανάλυση SWOT θεωρείται εργαλείο στρατηγικού σχεδιασμού που χρησιμοποιείται για την λήψη αποφάσεων σε σχέση με τους στόχους που έχουν τεθεί. SWOT είναι τα αρχικά των αγγλικών λέξεων: Strengths, Weaknesses, Opportunities, Threats (στα ελληνικά: Δυνατά σημεία, Αδύναμα σημεία, Ευκαιρίες, Απειλές). Θα επανέλθουμε σχολιάζοντας κριτικά όλα τα σημεία.

Στεκόμαστε προς το παρών στις «Απειλές» και στα «Αδύναμα σημεία».

Ποιες είναι λοιπόν οι «Απειλές» για την Οδική Ασφάλεια στη χώρα μας που πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε στρατηγικά μέχρι το 2030 (τουλάχιστον):

1. Αύξηση κυκλοφορίας πεζών, ποδηλατών και ηλεκτρικών πατινιών
2. Μη διάθεση πόρων για την οδική ασφάλεια
3. Απουσία παρακολούθησης δράσεων
4. Μη επαρκής στελέχωση και οργάνωση της Πολιτείας

Είναι εντυπωσιακό βέβαια, αλλά και απίστευτα προκλητικό να θεωρείται η αύξηση της κυκλοφορίας των πεζών και των ποδηλατών σαν απειλή για την οδική ασφάλεια!!!

Και μόνο αυτό το σημείο αρκεί για να φωτίσει τη λογική πάνω στην οποία είναι δομημένο όλο το Σχέδιο, απόλυτα υπέρ της μηχανοκίνητης κυκλοφορίας, λογική αυτοκινητοκεντρική, προωθητική του ΙΧ.

Είναι πολύ πρόσφατη η εμπειρία της χώρας μας την περίοδο της πανδημίας όταν απετέλεσε την αρνητική πλευρά της Ευρώπης, τη μόνη μάλλον χώρα που δεν εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση για να προωθήσει την πεζοπορία, την ποδηλασία και βέβαια της Δημόσιες Συγκοινωνίες αλλά κινήθηκε στην αντίθετη κατεύθυνση. Φαίνεται πως η αντίληψη πως το περπάτημα και η ποδηλασία είναι «απειλές» ήταν ήδη βαθιά ριζωμένη στους κυβερνητικούς και επιστημονικούς εγκεφάλους. Δεν θα μας εντυπωσιάσει πλέον αν σε λίγο μας ενημερώσουν πως σ αυτά οφείλεται και η παχυσαρκία και ότι άλλο.

Δεν ξέρουμε αν υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο που να εντάσσει στην ανάλυση του στρατηγικού της προγράμματος για την οδική ασφάλεια την αύξηση κυκλοφορίας πεζών και ποδηλατών στις απειλές. Συνήθως την εντάσσουν στα Δυνατά σημεία ή τις Ευκαιρίες.

Ας ελπίσουμε πως πρόκειται για τυπογραφικό λάθος και πώς αυτό που ήθελαν να γράψουν ήταν η μεγάλη αύξηση κυκλοφορίας μηχανοκίνητων οχημάτων (2.000.000 το 1985 – 9.000.000 το 2020)

Και ποια τα «Αδύναμα Σημεία»;

Σύμφωνα με το Σχέδιο αυτά είναι:

1. Εκτεταμένη παραβατικότητα στην οδική κυκλοφορία
2. Μεγάλος αριθμός δικυκλιστών
3. Απουσία συντήρησης οδικού δικτύου
4. Ανεπαρκείς υποδομές για πεζούς/ποδηλάτες/πατίνια στις πόλεις
5. Αναποτελεσματική διαχείριση ασφάλειας οδικής υποδομής
6. Μεγάλη ηλικία οχημάτων
7. Υποστελεχωμένες Τεχνικές Υπηρεσίες
8. Έλλειψη λογοδοσίας

Θα μπορούσε κανείς να επισημάνει την παντελή έλλειψη αναφοράς στις Δημόσιες Συγκοινωνίες και την κατάσταση τους, στη Διάλυση του Σιδηροδρομικού Δικτύου, την παντελή έλλειψη ή την αναιμική ύπαρξη Μέσων Σταθερής τροχιάς στις πόλεις και άλλα πολύ σημαντικά θέματα, προφανή «Αδύναμα Σημεία» για την αντιμετώπιση του θέματος Οδική ασφάλεια στη χώρα μας. Αυτά σύμφωνα με το σχέδιο προφανώς δεν σχετίζονται με το θέμα.

Θα αναρωτηθούμε και πάλι γιατί ο (αναπόφευκτα λόγω γεωγραφικής θέσης της χώρας μας) μεγάλος αριθμός δικυκλιστών αποτελεί «αδύναμο σημείο» ενώ αυτός των τετράτροχων μηχανοκίνητων οχημάτων δεν αποτελεί. Και, επιτέλους, εκτός από την προτροπή βάλτε κράνος έχει κάτι περισσότερο να πει η πολιτεία για την προστασία των δικυκλιστών;

Αλλά ας πάμε σε κάτι που μας βρίσκει σύμφωνους: Ανεπαρκείς υποδομές για πεζούς/ποδηλάτες/πατίνια στις πόλεις. Ένα πραγματικά Αδύναμο σημείο που κατά τη γνώμη μας θα έπρεπε να ενταχθεί στις Απειλές.

Ας πάμε λοιπόν στα προτεινόμενα μέτρα για την αντιμετώπιση αυτού του Αδύναμου σημείου (σελ. 39). Από τα τέσσερα μέτρα που προτείνονται για την κυκλοφορία Πεζών Ποδηλάτων και Πατινιών κανένα δεν θεωρείται ως Μέτρο Υψηλής Προτεραιότητας.

 Όπως φαίνεται στον σχετικό πίνακα:  η Δημιουργία υποδομών για κυκλοφορία ποδηλάτων όπως και η Διαμόρφωση Διασταυρώσεων χαρακτηρίζονται ως Μέτρα Μεσαίας Προτεραιότητας, ενώ η Ειδική σήμανση διαβάσεων πεζών και η Επικαιροποίηση των κανόνων κυκλοφορίας ποδηλάτων*, ως Χαμηλής Προτεραιότητας. Όλα τα παραπάνω ανατίθενται αποκλειστικά στους Δήμους χωρίς συμμετοχή των Περιφερειών γεγονός που θα περιπλέξει την υλοποίηση ποδηλατικών δικτύων στα μεγάλα αστικά κέντρα όπου όχι μόνο εμπλέκονται πολλοί Δήμοι αλλά και αρκετοί δρόμοι ανήκουν στην ευθύνη της Περιφέρειας. Αλλά αφού το όλο ζήτημα δεν είναι «Υψηλής Προτεραιότητας» σ αυτό θα κολλήσουμε;

Ας αφήσουμε τον Π.Ο.Υγείας να φωνάζει (2013) πως Οι κυβερνήσεις Οφείλουν να κάνουν την Πεζοπορία και την Ποδηλασία Ασφαλή.

Ας εγκαταλείψουμε τα στερεότυπα και ας δεχθούμε την πραγματικότητα Πεζοί και Ποδηλάτες συνιστούν απειλή, οι Ποδηλατικές υποδομές ΔΕΝ αποτελούν προτεραιότητα γιατί προφανώς αν δημιουργηθούν, αυτοί οι απειλητικοί τύποι θα πολλαπλασιαστούν.

Ναι, η αύξηση της κυκλοφορίας των πεζών και των ποδηλάτων είναι απειλή. Όχι για την Οδική Ασφάλεια, αλλά για την παντοκρατορία του ΙΧ.

30/5/2022                   Πανελλαδικός Σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα

*χαμηλής προτεραιότητας η επικαιροποίηση των κανόνων κυκλοφορίας ποδηλάτων, πατινιών κλπ όταν διατηρείς το όριο ταχύτητας στα 50 km/h και δημιουργέις ένα εκρηκτικό μίγμα επιτρέποντας την συνύπαρξη σ αυτό το δίκτυο παιδιών που ποδηλατούν ή κάνουν πατίνι και κάθε είδους μηχανοκίνητου, μοτό, ΙΧ, λεωφορείων, βαρέων οχημάτων…

Ποιός απειλεί Ποιόν;                                                                                 Mεσαίας προτεραιότητας μέτρο οι ποδηλατικές υποδομές.                      Κανένας νεκρός από τροχαία…το 2050.

 

 

 

Οδική ασφάλεια και κίνηση πεζών στην Παροικιά Πάρου

Ετικέτες

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Προς Διοικητή αστυνομικού τμήματος Πάρου

Προς Διεύθυνση τεχνικής υπηρεσίας Δήμου Πάρου

Κοινοποίηση:  ΠΕΖΗ, SOS Τροχαία Εγκλήματα

 

Αξιότιμε κύριε Διοικητή,

Αξιότιμη κυρία Αντιδήμαρχε τεχνικής υπηρεσίας,

Έχω επισκεφτεί με την οικογένειά μου το υπέροχο νησί σας για ολιγοήμερες διακοπές. Μένουμε στο ξενοδοχείο Hotel Paros στην Παροικιά. Κινούμαστε είτε με τα πόδια ή χρησιμοποιώντας τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ.

Απολαμβάνουμε τις βόλτες μας στην παραλιακή της Παροικιάς και ιδίως στο κομμάτι από το λιμάνι μέχρι και το εστιατόριο Μπουντουράκι που έχει απαγορευτεί και η κυκλοφορία των οχημάτων και οι πεζοί απρόσκοπτα κινούνται χωρίς τους κινδύνους που εγκυμονεί η κίνηση οχημάτων.

Υπάρχουν όμως κάποια σημεία προβληματικά, τα οποία εντοπίζονται στην απέναντι πλευρά της παραλιακής και ιδίως:

Α) ανάμεσα στο παντοπωλείο Αρσένης και στο διπλανό φαρμακείο που παρκάρουν αυτοκίνητα παρά τα πλαστικά κολονάκια (που είναι όμως τοποθετημένα αραιά, με τέτοιο τρόπο σαν να ορίζουν θέσεις παρκαρίσματος και όχι να δίνουν το μήνυμα πως δεν επιτρέπεται η στάθμευση πάνω στο πεζοδρόμιο) και παρεμποδίζουν τη διέλευση των πεζών, ενώ δημιουργούν και την ανάλογη δυσφορία (επισυνάπτω φωτογραφία). Επιπροσθέτως, αναγκάζουν τους πεζούς να κατέρχονται στο οδόστρωμα, πράγμα που είναι επικίνδυνο για τη σωματική τους ακεραιότητα λόγω των διερχόμενων οχημάτων. Οι κίνδυνοι αυξάνονται απογευματινές και βραδινές ώρες λόγω της αυξημένης κίνησης των πεζών και μάλιστα και  στις δύο κατευθύνσεις, προς και από το λιμάνι, και λόγω της μειωμένης ορατότητας(επίσης έχω προσέξει ότι στο σημείο εκείνο υπάρχουν δύο εσοχές- υποδοχές για κάδους οι οποίοι φαίνεται να έχουν μεταφερθεί στην απέναντι πλευρά).

Β) μπροστά από το Hotel Stella. Δεν υπάρχει οριοθετημένος, ασφαλής χώρος όδευσης των πεζών.

Γ) από την ουζερί Κοράλλι μέχρι το χωματόδρομο του ναυτικού ομίλου ( κυρίως μέχρι το Athina rent a car) δίπλα στο πεζούλι-στηθαίο που διαχωρίζει το οδόστρωμα από την παραλία οι πεζοί κινούνται απροστάτευτοι σε σχέση με τα οχήματα που , ευτυχώς, συνήθως κινούνται με μικρή ταχύτητα ( υπάρχει άλλωστε η σήμανση για όριο ταχύτητας 30 km ) αλλά υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις με τους απρόσεκτους εποχούμενους. Προφανώς δεν έχουν τοποθετηθεί πλαστικά κολονάκια, γιατί θα στενέψει ακόμη περισσότερο ο χώρος κίνησης των οχημάτων, παρόλα αυτά οι πεζοί, οι οποίοι είναι οι πιο ευάλωτοι χρήστες του οδικού δικτύου, είναι εντελώς απροστάτευτοι(περνούν και γονείς με παιδιά μέσα σε καροτσάκι ή που τα κρατούν από το χέρι). Δυστυχώς, η φιλοσοφία που επικρατεί είναι να διευκολυνθεί το αυτοκίνητο ή γενικώς το τροχοφόρο σε βάρος των πεζών.

Επίσης, να σας επιστήσω την προσοχή και σε προβληματικές οδηγικές συμπεριφορές: α) διαπιστώνω συχνά ότι οχήματα έχουν σταθμεύσει μπροστά σε ράμπες και σε διαβάσεις (οι οποίες στην πλειοψηφία τους χρειάζονται επαναβαφή). Εντελώς αντικοινωνική αυτή η οδηγική συμπεριφορά, η οποία εκμεταλλεύεται την νομιμοφροσύνη και τον σεβασμό των περισσότερων εποχούμενων και β) οδηγοί μηχανών – νεαρής κυρίως ηλικίας – που κινούνται με ταχύτητα  χωρίς προσοχή και χωρίς τον στοιχειώδη εξοπλισμό ασφαλείας. Είναι κρίμα να πάθουν κάτι οι ίδιοι ή να προξενήσουν «ατύχημα».

Πιστεύω πως σε συνεργασία και με το Δήμο θα γίνουν οι κατάλληλες ενέργειες (κατανοώ τα προβλήματα υποστελέχωσης που ίσως υπάρχουν), έτσι ώστε να λυθούν άμεσα τα προβλήματα αυτά ( και προφανώς όποια άλλα έχετε εντοπίσει σχετικά με την ελεύθερη και ασφαλή μετακίνηση των πεζών και γενικότερα την οδική ασφάλεια πεζών και εποχούμενων) και να αποφευχθεί στο μέλλον κάποιο «ατυχές» συμβάν. Νομίζω – συμφωνείτε – ότι κάθε ζωή είναι ανεκτίμητη, άρα κανένας θάνατος στην άσφαλτο δεν μπορεί να είναι αποδεκτός. Και τα τροχαία που χαρακτηρίζονται άτυχως «ατυχήματα», οφείλονται σε συγκεκριμένες αιτίες που μπορούν να προληφθούν, ενώ οι ευθύνες βαραίνουν όχι μόνο τους οδηγούς (ζήτημα ατομικής ευθύνης) αλλά και την Πολιτεία με τα αρμόδια όργανα σχεδιασμού οδικής ασφάλειας, ελέγχου και απονομής δικαιοσύνης.

Με εκτίμηση,

Βαγγέλης Δήμας,

γονέας,

μέλος της κίνησης ΠΕΖΗ και του Πανελλαδικού Συλλόγου SOS Τροχαία Εγκλήματα

 

«Τροχαία περίπτωση», του Μάριου Χάκκα.

Ετικέτες

Θύμα τροχαίου

 

 

Τροχαία περίπτωση: ένα διήγημα του Μάριου Χάκκα (1931-1972) που δημοσιεύτηκε το 1966 στη συλλογή διηγημάτων του «Τυφεκιοφόρος του εχθρού».

 

 

ΔΕΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΩ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΤΙΣ ΩΡΕΣ που πρέπει, τις ώρες που είναι απαραίτητο να κυκλοφορήσω, ένα καθόλα ελεγμένο δρομολόγιο από το σπίτι στη δουλειά και τανάπαλιν.

Πολλά τα τροχαία ατυχήματα στις μέρες μας, πολλές οι αναποδιές που συμβαίνουν στους δρόμους.

Κινδυνεύεις να φτάσεις στο σπίτι χωρίς χέρι ή πόδι, με βγαλμένα τα έντερα, κι έπειτα τι νόημα θα ΄χεις λειψός, να μην μπορείς Σάββατο απόγευμα μετά το ποδόλουτρο, να κόβεις τα νύχια του αριστερού σου ποδιού, να μην ακούς τα γουργουρητά των εντέρων λίγο πριν στρωθεί το τραπέζι, να έχεις ένα γάντζο αντί για παλάμη που θα τον τρίβεις με σύρμα για τις κατσαρόλες, γιατί δεν μπορείς να μείνεις με βρόμικα χέρια.

Αποφεύγω τα στενά πεζοδρόμια γιατί πάντα υπάρχει ο κίνδυνος το ρεύμα να με φέρει στο χείλος, να με πετάξει στο κατάστρωμα επάνω.

Στα φαρδιά πεζοδρόμια πάω προς την πλευρά των κτιρίων. Αν ανέβει ένα τρόλεϋ επάνω, θα χτυπήσει τους άλλους, θα χτυπήσει τους πρώτους. Εγώ είμαι πιο ασφαλής, σαν εφεδρεία στο ατύχημα, όταν δεν επαρκέσουν οι άλλοι.

Ένα προληπτικό μέτρο ακόμα είναι να μην παίρνω και πολύ σοβαρά τα φανάρια. Δεν είναι αυτά που με προφυλάσσουν από κάθε δυστύχημα, αλλά τα μάτια μου. Βλέπω πρώτα και εν συνεχεία περνάω. Γιατί αν το τροχαίο πάσχει από αχρωματοψία, έστω και μερική, ποιος μου εγγυάται εμένα;  Ή ποιος με σιγουρεύει ότι πάντα λειτουργάει η σχέση σωστά μεταξύ φωτός φαναριού και μυαλού του τροχαίου; Αν το τροχαίο δε δέχεται τη σύμβαση μεταξύ «κόκκινο-στοπ, πράσινο-ελεύθερο» κι αντιστρέφει τα σήματα, έτσι επειδή του κάπνισε η εξάτμιση ή δεν τα λαμβάνει καθόλου υπόψη του, επειδή είναι αναρχικό, πρωτότυπο, ανεπανάληπτο, ανισόρροπο, ποιος με εξασφαλίζει εμένα; Εγώ πρέπει να φτάσω στη δουλειά μου ανέπαφος, στο σπίτι ολόκληρος. Για να γίνει αυτό πρέπει να μειώσω τον κίνδυνο, να μικρύνω τον επικίνδυνο χρόνο, κυκλοφορώντας όσο είναι απαραίτητο κι από ένα γνωστό δρομολόγιο.

Βέβαια δεν ήμουν στη ζωή πάντα έτσι. Είχα μια πρώτη περίοδο που μου άρεσαν δρομολόγια άγνωστα, επικινδυνοδέστατοι δρόμοι πιθανής ολικής εξαφάνισης, με δάσος φανάρια ανοιγμένα προς κάθε κατεύθυνση κι ένα μόνιμο χρυσοκόκκινο φως στο στερέωμα.

Αλλά μετά χάθηκαν ένα ένα τ΄αστέρια κι είπα να κοιτάζω τη δουλειά μου και το σπίτι μονάχα, εγκαταλείποντας εκείνους τους ελάχιστους μόνους, εκείνους που τους άρεσε να ξελαιμιάζονται ακόμα κοιτώντας επάνω, έκθετοι στους πυροβολισμούς του ουρανού, στων μετεωριτών τις συγκρούσεις, ακόμα και στα σκοτεινά ψάχνοντας, και πίσω από τα σύννεφα, και τη μέρα με ήλιο, να δουν το χρυσοκόκκινο φως, χωρίς να προσέχουν τους τριγύρω κινδύνους, χωρίς να νοιάζονται πως θα κουβαλήσουν τον εαυτό τους σε μια νησίδα ασφαλείας, σ΄ ένα σίγουρο τόπο.

Σαν «της Γριάς το μαλλί», ογδόντα χρονών, μαραγγιασμένη, μουτσούνα, όλο λούκια, με μαύρα μαλλιά που περπατούσε σπρώχνοντας το μαγαζί και κοιτώντας επάνω.

Μπορεί να τον εμπόδιζε το κινητό μαγαζί να κοιτάξει εμπρός κι έτσι κατ΄ ανάγκη κοιτούσε επάνω. Ή να τον εκστασίαζαν τα πηγμένα αστέρια έτσι που σπιθίζανε στο μεσημέρι κι ένας ρυθμός αραμπά να ΄χε περάσει στις φλέβες του και να μην μπορεί να καταλάβει την κίνηση, την έννοια ταχύτητα, ούτε το φορτηγό που μπορούσε κατά τον οδικό κώδικα να περάσει εκείνη τη στιγμή, που ΄χε προτεραιότητα από «της Γριάς το μαλλί», να περάσει ακόμα και επάνω του τηρώντας την τάξη.

Κι εγώ τι ζήταγα ανάμεσα στο φορτηγό και «στης Γριάς το μαλλί», αφήνοντας την τοίχο τοίχο μελετημένη πορεία μου, τι γύρευα να βρεθώ μεταξύ μουγκρητού φορτηγού κι ενός ξοφλημένου ογδοντάχρονου γέρου, εγώ ο νέος που είχα μπροστά μου ζωή, εγώ που πρόσεχα τόσο, που είχα εγκαταλείψει τους επικίνδυνους δρόμους, τι γύρευα; τι; Πάνω στην άσφαλτο να σηκώνω τα χέρια μου, «Μη», να ορθώνομαι, «Μη». Της… οχ, ο κάλος μου… «της Γριάς….», να πετάγομαι επάνω ψηλά προς τ΄ αστέρια, αστέρια πολλά, ένας πύραυλος σε κανονική τροχιά, διάττων αστέρας που διαγράφει καμπύλη, μετεωρίτης να πέφτει επάνω στην άσφαλτο σκάζοντας, με βγαλμένα τα έντερα, θρυμματισμένα τα άκρα, ουρλιάζοντας μια τελευταία κραυγή: «Μη! Της Γριάς… Το… Μαλλί…».

Μάριος Χάκκας (1931-1972)

Δημοσιεύτηκε το 1966 στο βιβλίο του «Τυφεκιοφόρος του εχθρού»

Αναδημοσίευση από: Μάριος Χάκκας ΑΠΑΝΤΑ, Εκδόσεις Κέδρος

 

Μεγάλος περίπατος ή μεγάλη απάτη;

Ετικέτες

ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Πριν από τρεις μήνες η διοίκηση, επικαλούμενη το ενδιαφέρον της να μας σώσει από τις χιλιάδες θανάτους που υποτίθεται οτι προκαλεί ο κορονοιός, αντί να αυξήσει τα δρομολόγια,  ανακοίνωσε ευνοϊκές για τα αυτοκίνητα και τις μοτοσυκλέτες ρυθμίσεις και συνέστησε τη χρήση τους.

Αθήνα 2020: Οθόνη μέσα σε Μέσο Μαζικής Μεταφοράς που προτρέπει τους πολίτες να ΜΗ χρησιμοποιούν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς…

Αντιθέτως, την ίδια εποχή στην υπόλοιπη Ευρώπη συνιστούσαν τα ήπια μέσα μετακίνησης [1]  (περπάτημα και ποδήλατα) και τους έδιναν περισσότερο χώρο. Υποκρινόμενη οτι μιμείται αυτή την πολιτική, διάλεξε το σημείο της πόλης με τα λιγότερα συγκριτικά προβλήματα, και υποσχέθηκε ότι θα πάρει χώρο από τα ΙΧ  αυτοκίνητα για να ευνοήσει το περπάτημα και την ποδηλασία, ονομάζοντάς το μάλιστα με τον εντυπωσιακό τίτλο «μεγάλος περίπατος».

Σήμερα μπορούμε να δούμε σε τι ακριβώς συνίσταται αυτός. Ουσιαστικά πρόκειται για έναν ποδηλατόδρομο, που, όπως η πλειονότητα των ελάχιστων (συγκριτικά με άλλες ανεπτυγμένες πολιτιστικά χώρες) ποδηλατοδρόμων στην Αθήνα, οδηγεί από το πουθενά στο πουθενά, και κάποιοι χώροι δίπλα από δρόμους με θόρυβο και καυσαέρια που ακόμα πιο λίγοι χρησιμοποιούν. Ο χώρος για την κατασκευή τους δεν προήλθε από τη μείωση της κίνησης των αυτοκινήτων και των μοτοσυκλετών, αλλά κυρίως από την κατάργηση κάποιων λεωφορειολωρίδων, από τις λίγες μάλιστα που λειτουργούσαν κάπως (επειδή ήταν αντιρροής και δεν είχαν δίπλα τους άλλες λωρίδες κυκλοφορίας, ώστε να τους παραβιάζουν τα ΙΧ). Τα λεωφορεία για Πατήσια, Κυψέλη, Γαλάτσι, Αμπελόκηπους κλπ ακολουθούν τώρα πορεία μέσω οδού 3ης Σεπτεμβρίου καθυστερώντας περισσότερο και τα λεωφορεία προς την παραλία και την οδό Βουλιαγμένης κάνουν κύκλο μέσω οδού Ακαδημίας. Έτσι ενίσχυσαν ακόμα περισσότερο τα ΙΧ αυτοκίνητα σε σχέση με μέσα συλλογικής μεταφοράς, που είναι τα μόνα που θα μπορούσαν να εκτοπίσουν την κυριαρχία των πρώτων. Φυσικά το ότι ο ποδηλατόδρομος που δημιουργήθηκε έχει ελάχιστη κίνηση υποκρίνονται ότι δεν θα μπορούσε να προβλεφθεί και οι αιτίες για αυτό δεν φαίνεται να απασχολούν σοβαρά κανένα, περιμένοντας ίσως να ξεχαστεί το πράγμα. Η κατάσταση στο υπόλοιπο 99,9% της πόλης παραμένει για περπάτημα και ποδηλασία το ίδιο εχθρική, ή μάλλον ακόμα εχθρικότερη λόγω της αύξησης στη χρήση των αυτοκινήτων και των μηχανών, ενώ η εδώ και χρόνια συντελούμενη εμπορευματοποίηση, γκαραζοποίηση, καταστροφή ή κακοποίηση των υπόλοιπων πεζοδρομίων συνεχίζεται απρόσκοπτα.

Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης με το τι γίνεται αλλού, διαβάζουμε λ.χ. ότι στην Ουτρέχτη ένας αυτοκινητόδρομος που είχε κατασκευαστεί πάνω από ένα κανάλι ξηλώθηκε για να ξαναγίνει ποτάμι [2]. Κάτι παρόμοιο είχε γίνει και στη Σεούλ στην Κορέας[3] και ενισχύθηκαν τα μέσα συλλογικής μεταφοράς ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα στις μετακινήσεις.
Εδώ όχι μόνο τα ποτάμια της Αθήνας έχουν γίνει αυτοκινητόδρομοι που καθημερινά ταλαιπωρούν τον κόσμο και εμποδίζουν τις μετακινήσεις[4], αλλά προετοιμάζονται και νέοι ώστε να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο η υπανάπτυξη του αυτοκινήτου. Και φυσικά να αυξάνονται ακόμα περισσότερο τα «ατυχήματα», δηλαδή οι προδιαγεγραμμένοι θάνατοι (γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι θα συμβούν – αβέβαιο είναι μόνο το ποια θα είναι τα θύματα). Στην Ελλάδα η μόνη αιτία για την οποία δεν επιτρέπεται να πεθάνει κανείς είναι αυτός ο «φονικός και ύπουλος ιός». Για να μην πεθάνει κανείς από αυτόν οι «δημοκράτες» που μας κυβερνούν έχουν αναστείλεί το Σύνταγμα, έχουν βάλει στο γύψο ακόμα και τις στοιχειωδέστερες ελευθερίες και επιβάλλουν παντού μάσκες– για να μην πεθάνει κανείς από τροχαίο όμως, ούτε ένα πεζοδρόμιο για να μπορεί κανείς να προφυλαχτεί δεν επιβάλλεται.

Απρόσκοπτη εξακολουθεί και η εκστρατεία εξαπάτησης, παραπλάνησης και κατατρομοκράτησης των πολιτών στο θέμα του κορονοιού από τους αρνητές του Συντάγματος και της δημοκρατίας. Έχει γίνει πλέον γνωστό ότι οι θάνατοι που μετράνε δεν είναι από κορονοιό, αλλά με κορονοιό [5], ίσως μάλιστα και μετά από τον κορονοιό[6]. Με βάση αυτό, αν αυτός εδώ [7] πεθάνει τελικά, δεν πρόκειται να καταγραφεί ως θύμα τροχαίου, αλλά ως νεκρός από κορονοιό. Παρόλη την τεχνητή διόγκωση αυτή των θυμάτων του κορονοιού όμως, και την προσπάθεια μείωσης του αριθμού και της σημασίας των τροχαίων θανάτων, αυτοί οι τελευταίοι εξακολουθούν πεισματικά να είναι περισσότεροι από τους πρώτους.
                                                                           Kωνσταντινος Τσουρλάκης

Εδώ υπήρχε ένας λεωφορειόδρομος που διευκόλυνε πολλούς. Σήμερα ο
χώρος ουσιαστικά δεν χρησιμοποιείται. Σε κάποιους φαίνεται περίεργο
που δεν βρέθηκε κανείς να εκτιμήσει τις γλάστρες δίπλα από το θόρυβο,
το καυσαέριο και τα κάγκελα που συμπληρώνουν το σκηνικό, και τα
παγκάκια είναι άδεια.

Links:
[1]
https://www.politico.eu/article/life-after-covid-europeans-want-to-keep-their-cities-car-free/
[2]
https://m.lifo.gr/now/world/296077/h-oytrexti-apokathista-istoriko-kanali-eixe-kleisei-gia-na-ginei-aytokinitodromos
[3] https://en.wikipedia.org/wiki/Cheonggyecheon
[4] https://www.newsbeast.gr/tag/kifisos
[5] http://www.mediafire.com/file/vc8s2tih7c7xnrh/tsiodras-mecovid.mp4/file
[6]
https://m.lifo.gr/now/world/292791/i-vretania-meiose-kata-5-000-toys-thanatoys-apo-koronoio-yiothetei-nea-methodo-katametrisis
[7]
https://www.newsbeast.gr/greece/arthro/6552888/thyma-trochaioy-vrethike-thetikos-ston-koronoio-se-karantina-diasostes-kai-astynomikoi

Η παράσυρση πεζών δεν είναι «μια ακόμα» είδηση

Σχετικά με την παράσυρση μητέρας και παιδιού από οδηγό αυτοκινήτου, στο Ρέθυμνο πριν λίγες μέρες (20/02/2020), διαβάσαμε και είδαμε το βίντεο από κάμερα κλειστού κυκλώματος σε διάφορα μέσα.

Σαν σύλλογος παθόντων και συγγενών θυμάτων τροχαίων, παρατηρούμε πως η δημοσιογραφική κάλυψη των τροχαίων συγκρούσεων είναι κατά κανόνα ελλιπής, ενώ συχνά τα θύματα -ιδιαίτερα εάν είναι ευάλωτοι χρήστες των οδών (πεζοί, ποδηλάτες, παιδιά)- παρουσιάζονται σαν «απρόσεκτοι» και υπαίτιοι του τραυματισμού τους, απλά και μόνο επειδή δεν έλαβαν υπόψη τους το «δεδομένο» ρίσκο που ενέχει η μετακίνησή τους, λόγω της αυτονόητα επικίνδυνης κυκλοφορίας των μηχανοκίνητων οχημάτων.

Ακολουθώντας τις συμβουλές του Π.Ο.Υ. προς δημοσιογράφους, για τη δημοσιογραφική κάλυψη των τροχαίων συγκρούσεων, ξαναγράφουμε την είδηση όπως θα έπρεπε να γραφτεί:

Οδηγός αυτοκινήτου χτύπησε μητέρα και παιδί κατά την προσπάθειά τους να διασχίσουν το δρόμο μπροστά από ένα σταθμευμένο λεωφορείο.

H παράσυρση των πεζών συνέβη στην περιοχή των Περιβολίων και συγκεκριμένα στην Λεωφόρο Παχλά στο Ρέθυμνο στην περασμένη Πέμπτη (20/02/20) το απόγευμα και καταγράφηκε από κάμερα κλειστού κυκλώματος. Όπως φαίνεται καθαρά στο βίντεο, η μητέρα κρατώντας από το χέρι το παιδί περνά μπροστά από το σταθμευμένο λεωφορείο, έχοντας ελέγξει ότι ο οδηγός τους έχει δει και ότι το αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας είναι ελεύθερο. Την ίδια στιγμή, οδηγός αυτοκινήτου που επιχειρεί να προσπεράσει το λεωφορείο, παραβιάζει τη διπλή διαγράμμιση, εισέρχεται στο αντίθετο ρεύμα και τους παρασύρει αρκετά μέτρα στο οδόστρωμα.

Μητέρα και παιδί μεταφέρθηκαν στο Νοσοκομείο Ρεθύμνου με πολύ ελαφρά τραύματα και είναι καλά στην υγεία τους.

Όσο αφορά την τήρηση της νομοθεσίας, μένει να διερευνηθεί και να απαντηθεί από την τροχαία εάν ο/η οδηγός που προέβει σε παράνομη προσπέραση κινούνταν εντός των νομίμων ορίων ταχύτητας και εάν ήταν νηφάλιος. Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται πως δεν έχει τηρηθεί η παράγραφος 4 του άρθρου 39 του ΚΟΚ, περί συμπεριφοράς των οδηγών προς τους πεζούς, που προβλέπει πως “οι οδηγοί πρέπει επίσης να δείχνουν ιδιαίτερη προσοχή στους πεζούς που διασχίζουν την οδό προκειμένου να επιβιβαστούν σε μέσα μαζικής μεταφοράς ή όταν απομακρύνονται από αυτά”.

Το συγκεκριμένο συμβάν δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία της τροχαίας για το α’ εξάμηνο του 2019, η παράσυρση πεζού αφορά το 25,5% (76 νεκροί) του συνόλου των θανόντων από τροχαία, ενώ το 36,9% (110 νεκροί) των θανατηφόρων συγκρούσεων συνέβη σε κατοικημένη περιοχή.

Ο Π.Ο.Υ., προωθώντας την πρόληψη των τροχαίων τραυματισμών -που δεν είναι ατυχήματα και άρα μπορούν να αποτραπούν- καλεί τις κυβερνήσεις να υιοθετήσουν και να εφαρμόσουν τις αρχές του ασφαλούς συστήματος για την οδική ασφάλεια.

Στο πλαίσιο του Vision zero, της στρατηγικής για την οδική ασφάλεια που εφαρμόζει (και) η Νορβηγία, το 2019, για πρώτη φορά, δεν έχασε τη ζωή του στο Όσλο κανένας πεζός, κανένας ποδηλάτης και κανένα παιδί.

Εάν οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα, όπως η Νορβηγική και πολλές άλλες, είχαν και αυτές κάνει πράξη την προτεραιότητα στην οδική ασφάλεια, όπως μονότονα επαναλαμβάνουν, οι υπεύθυνοι του ασφαλούς συστήματος θα είχαν σπεύσει αμέσως στο σημείο του συμβάντος και θα είχαν ήδη εντοπίσει τις ενδεικνυόμενες αναγκαίες παρεμβάσεις για την αποφυγή μελλοντικών παρόμοιων συγκρούσεων.

Αυτός είναι ο τρόπος δημοσιογραφικής κάλυψης των τροχαίων συγκρούσεων που συνιστά ο Π.Ο.Υ. Γιατί, «οι δημοσιογράφοι διαδραματίζουν βασικό ρόλο στην προώθηση της οδικής ασφάλειας, μπορούν να υποστηρίξουν την πολιτική βούληση για την αντιμετώπιση αυτού του θέματος καθώς και συγκεκριμένα μέτρα για καλύτερους νόμους, ασφαλέστερους δρόμους και πιο υπεύθυνες συμπεριφορές».

Θοδωρής Παρασκευάς – Χριστιάνα Βλαχάκη

Ούτε «Αμέλεια», Ούτε «Πλημμέλημα»!!! Διπλό φονικό με συνεργό το κράτος.

Ετικέτες

ΤΡΟΧΑΙΟ & ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ

Θλίψη για τα θύματα.

Οργή για τους φονιάδες και τους προστάτες τους!

Το τραγικό χθεσινό συμβάν στις Καμάρες Αιγίου με θύμα ένα βρέφος και τη γιαγιά του που βρίσκονταν πάνω στο πεζοδρόμιο, σε κατοικημένη περιοχή, όταν 28χρονος οδηγός ΙΧ,αξιωματικός του Π. Ναυτικού, επέδραμε εναντίον τους (σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου το οποίο οδηγούσε με υπερβολική ταχύτητα) και αφού τους τραυμάτισε θανάσιμα τους εγκατέλειψε ξαναθέτει επιτακτικά το ζήτημα της ριζικής αναμόρφωσης του Κ.Ο.Κ., αν πραγματικά θέλουμε να περιορίσουμε τις τροχαίες συγκρούσεις.

• Με τον νόμο 4530/2018 η ταχύτητα εξαιρέθηκε από τις ιδιαίτερα επικίνδυνες παραβάσεις με αποτέλεσμα για την παραβίαση των ορίων ταχύτητας σε κατοικημένες και μη περιοχές να επιβάλλονται χαμηλότερα πρόστιμα και να μην συνοδεύονται από τις μεγαλύτερες βαρύτητας κυρώσεις που αφορούν άλλες παραβάσεις. Παρά το γεγονός πως η παραβίαση των ορίων ταχύτητας (που στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα υψηλά) είναι η συχνότερη και η πιο επικίνδυνη παράβαση για την πρόκληση θανατηφόρου τροχαίου.
• Με το άρθρο 43 του Κ.Ο.Κ. έχει χαρακτηριστεί ως πλημμέλημα η εγκατάλειψη θύματος τροχαίου από τους δράστες οδηγούς, σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους οι οποίοι αν εγκαταλείψουν κάποιον που τραυμάτισαν (όχι οδηγώντας) διώκονται για κακούργημα.

Είναι προφανές ότι οι παραλήψεις και οι ευνοικές ρυθμίσεις αυτές ενθαρρύνουν την εγκληματική  συμπεριφορά στο οδικό δίκτυο και εκπέμπουν ένα πρωτοφανές μήνυμα ανηθικότητας, επιβράβευσης της ιδιοτέλειας και του φιλοτομαρισμού.

Είναι ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝ να τελειώνουμε και με τα δύο αυτά ζητήματα.

Το Υπουργείο Μεταφορών, στην πρώτη του νομοθετική παρέμβαση, απέναντι σε δεκάδες υπάρχουσες ανθρωποκτόνες ρυθμίσεις , θεώρησε ως προτεραιότητα το θέμα της άδειας οδήγησης των 74χρονων, και εισάγει κατεπείγον νομοσχέδιο γι αυτό στη Βουλή.

Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματα του.

Ζητάμε με το σχετικό νομοσχέδιο:

– να ψηφιστεί αμέσως η ένταξη της παραβίασης των ορίων ταχύτητας στις ιδιαίτερα επικίνδυνες παραβάσεις με όλες τις σχετικές συνέπειες.

-να ψηφιστεί η άμεση κατάργηση του άρθρου 43 του ΚΟΚ και οι εγκληματίες οδηγοί που εγκαταλείπουν τα θύματα τους να δικάζονται όπως οι κοινοί θνητοί με βάση τον Ποινικό Κώδικα.

Επειδή αυτές τις ημέρες συζητείται επίσης νομοσχέδιο σε σχέση με τα περίφημα προσωπικά δεδομένα και επειδή καμιά εταιρία κινητής τηλεφωνίας δεν δίνει ούτε με εισαγγελική εντολή τα στοιχεία που αφορούν στο εάν τα τηλέφωνα των εμπλεκομένων σε σύγκρουση βρίσκονταν σε λειτουργία εκείνη τη στιγμή, αλλά απαιτεί απόφαση Δικαστικού Συμβουλίου, ζητάμε:

-να ψηφιστεί άμεσα διάταξη που να ορίζει πως τα στοιχεία λειτουργίας ή όχι των κινητών όλων των εμπλεκομένων σε σύγκρουση να κατατίθενται αμέσως και να συμπεριλαμβάνονται στη δικογραφία όπως ακριβώς συμβαίνει με τα στοιχεία για χρήση ή όχι αλκοόλ και ουσιών.

26 Αυγούστου 2019

Πανελλαδικός σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα

 ΥΓ. Αξίζει ένα μπράβο στην κα εισαγγελέα του Ναυτοδικείου Πειραιά που έδωσε ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ  εντολή να αφεθεί ελεύθερος ο δράστης. Τιμά την παράδοση μια και τα ίδια ακριβώς είχαν κάνει και στο τροχαίο με βαρύτατους τραυματισμούς και εγκατάλειψη των δυο επτάχρονων διδύμων και της μητέρας τους στο κέντρο της Αθήνας το 2012 πάλι από στέλεχος του Π.Ν.

Στην Αθήνα μες στο κέντρο… παράσυρση, εγκατάλειψη, θάνατος.

Ετικέτες

ΤΡΟΧΑΙΟ & ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Προχθές στην Καλαμάτα, χθες στο Ηράκλειο σήμερα στην Αθήνα. Το τροχαίο με εγκατάλειψη του θύματος έγινε πλέον μέρος της καθημερινότητας μας. Της καθημερινότητας μιας «κοινωνίας» αθροίσματος αποχαυνωμένων, ιδιοτελών, επιθετικών ατόμων που βγάζουν όλα τα κόμπλεξ τους στο δρόμο και δεν διστάζουν να τραυματίσουν ακόμα και θανάσιμα και να εγκαταλείψουν τα θύματα τους.

Και γιατί να διστάσουν; Στηρίζονται (και στηρίζουν) σ ένα πολιτικό σύστημα που έχει προ-δικάσει την «αθωότητα» τους. Μια εξουσία κουφή που δεν ακούει τις κραυγές των θυμάτων και μια δικαιοσύνη τυφλή που, όπως και οι δράστες, «δεν είδε τίποτα».

Ακούσατε, ακούσατε: μέρα μεσημέρι την Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2019 στο κέντρο της Αθήνας, στην Ακαδημίας κ Ρήγα Φεραίου, μπροστά στην πιάτσα όπου ήταν παρκαρισμένα ταξί, ο 53χρονος πεζός  Giouseppe Vinciguerra ενώ περνούσε με πράσινο τη διάβαση πεζών χτυπήθηκε και εγκαταλείφθηκε από οδηγό ΙΧ. Τέσσερις μέρες μετά απεβίωσε στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν.

Το συμβάν δεν γνώρισε την παραμικρή δημοσιότητα (είναι η εγκατάλειψη θύματος τροχαίου είδηση;). Και έμεινε μόνη η αδερφή του θύματος να ψάχνει μέσα από το facebook για κάποιο μάρτυρα…

Ένας ακόμα άνθρωπος, προστέθηκε στη πολυάριθμη λίστα των θυμάτων της προόδου και του πολιτισμού μας. Πολιτισμού που δείκτης του είναι οι πωλήσεις αυτοκινήτων.

Μια ακόμη οικογένεια βυθίστηκε αιφνίδια και χωρίς προοπτική εξόδου στα άδυτα του πόνου.

Την ίδια ώρα στη Βουλή συζητούν πως θα το ρυθμίσουν να δίνουν άδεια οδήγησης στου 17χρονους. Συζήτηση για το να αφαιρεθεί από κάποιον η άδεια οδήγησης δεν προβλέπεται στο ορατό μέλλον.

Ακόμα κι αν σκοτώνει κι εγκαταλείπει.

Υπάρχει ζωή χωρίς το αυτοκίνητο;

Ετικέτες

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Οι άνθρωποι υπερεκτιμούν το χρόνο που χρειάζεται να περπατήσουν ή να κάνουν ποδήλατο για να φτάσουν κάπου.

Μόνο το 5,1% των Αμερικανών χρησιμοποιεί τη δημόσια συγκοινωνία για να φτάσει στη δουλειά του, κι ακόμα λιγότεροι πηγαίνουν περπατώντας (2,3%) ή  ποδηλατώντας (1,3%)

Οι περισσότεροι άνθρωποι εκτιμούν λανθασμένα (συνήθως υπερεκτιμούν) το χρόνο που απαιτείται για να διανύσουν περπατώντας ή ποδηλατώντας μια γνωστή τους απόσταση, την οποία κάνουν συχνά με το αυτοκίνητο τους ξεκινώντας από το σπίτι  τους.  Σύμφωνα με νέα μελέτη το χρόνο.

 Αυτά τα ευρήματα, που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Transportmetrica A: Transport Science, καταδεικνύουν ένα απο  τα μεγαλύτερα εμπόδια για να αρχίσουν οι  άνθρωποι  να χρησιμοποιούν πιο ενεργητικές μορφές μετακίνησης: την αντιληπτική ικανότητα του απαιτούμενου χρόνου.

«Οι άνθρωποι γενικά δεν είναι πολύ καλοί στην εκτίμηση του πόσο χρόνο  θα πάρει για να πάνε κάπου», λέει η Melissa Bopp,  από τους συγγραφείς της μελέτης, καθηγήτρια  κινησιολογίας στο  Πανεπιστήμιο της  Pennsylvania (Penn State). «Αυτό προκαλεί προβλήματα όταν προσπαθείτε να πείσετε κάποιον να περπατήσει ή να πάει με το ποδήλατο κάπου.»

Και υπάρχει πλήθος  καλών λόγων για να προσπαθήσουμε να πείσουμε περισσότερους ανθρώπους  να αφήσουν τα αυτοκίνητά τους για πιο ενεργητικές  μορφές μετακίνησης. Η ενεργητική μετακίνηση όχι μόνο συμβάλλει στη μείωση της κυκλοφοριακής συμφόρησης και της ατμοσφαιρικής ρύπανσης (συμβάλλοντας έτσι σε ένα πιο βιώσιμο περιβάλλον) αλλά συνδέεται επίσης με πολλαπλά οφέλη για την υγεία, συμπεριλαμβανομένων χαμηλότερων επιπέδων παχυσαρκίας, διαβήτη τύπου 2, καρδιακών παθήσεων και καρκίνου καθώς και  υψηλότερα επίπεδα ψυχολογικής ευεξίας.

Όπως αναφέρουν τα στοιχεία της μελέτης, για τη μετάβαση στην εργασία, μόνο το 5,1% των Αμερικανών παίρνει τη δημόσια συγκοινωνία  για να φτάσει στη δουλειά του και ακόμη λιγότεροι περπατούν (2,3%) ή χρησιμοποιούν άλλες μορφές μετακίνησης όπως η ποδηλασία (1,3%). Οι περισσότεροι άνθρωποι μετακινούνται με το αυτοκίνητο.

Σε μια μελέτη, μόνο το 28% των Αμερικανών δήλωσε  ότι περπάτησε πάνω από 10 λεπτά στη διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας (προς οποιοδήποτε προορισμό).

Στοιχεία της μελέτης

Η Bopp και οι συνάδελφοί της ήθελαν να διερευνήσουν πόσο συνηθισμένο είναι οι άνθρωποι να εκτιμούν εσφαλμένα τον απαιτούμενο χρόνο για να πάνε με τα πόδια ή με ποδήλατο σε προορισμούς που επισκέπτονται συχνά και ποιοι παράγοντες επηρεάζουν αυτές τις λανθασμένες αντιλήψεις. Στη πραγματοποίηση της μελέτης, συμμετείχαν 253 άτομα από το εκπαιδευτικό και διοικητικό προσωπικό και 252 φοιτητές του Penn State. Οι συμμετέχοντες συμπλήρωσαν ερωτηματολόγια για το πόσο συχνά οδηγούσαν, πήραν το λεωφορείο, περπάτησαν ή πήγαιναν με ποδήλατο στην πανεπιστημιούπολη. Επίσης, απάντησαν σε ερωτήσεις σχετικά με την υγεία και τη φυσική τους κατάσταση και για το πώς αισθάνονταν για την ενεργητική μετακίνηση, καθώς και για την αυτοπεποίθηση  τους  να χρησιμοποιούν ποδήλατο στην πόλη.

Κάθε συμμετέχων κλήθηκε επίσης να επιλέξει, χρησιμοποιώντας έναν online χάρτη, μια τοποθεσία στην πανεπιστημιούπολη που επισκέφθηκε πιο συχνά καθώς και τη θέση του τόπου όπου ζούσε. Στη συνέχεια ρωτήθηκαν πόσο χρόνο θα χρειαζόταν για να φτάσουν από το σπίτι τους στη θέση της πανεπιστημιούπολης με τα πόδια και με ποδήλατο. Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν τους Χάρτες Google σαν κριτήριο της ακρίβειας αυτών των αντιλήψεων. Μια απάντηση θεωρήθηκε ανακριβής αν ηταν μεγαλύτερη ή μικρότερη κατά 10 λεπτά απο το χρόνο ταξιδιού που υπολόγιζαν οι Χάρτες Google.

Η ανάλυση όλων αυτών των στοιχείων κατέδειξε ότι περίπου το 91% των διδασκόντων και του προσωπικού εκτιμούσε εσφαλμένα πόσο χρόνο θα τους έπαιρνε για να περπατήσουν μέχρι την πανεπιστημιούπολη και περίπου το 93% από αυτούς υπολόγισαν λανθασμένα το χρόνο που απαιτούνταν για να  πάνε με ποδήλατο. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των παρανοήσεων αφορούσε υπερεκτίμηση του χρόνου μετακίνησης.

Οι φοιτητές τα πήγαν σχετικά καλύτερα. Περίπου το 55% από αυτούς υπολόγισαν ανακριβώς το χρόνο που θα χρειαζόταν να περπατήσουν για να φτάσουν στην πανεπιστημιούπολη, και περίπου το 44% έκανε το ίδιο σχετικά το ποδήλατο. Είναι ενδιαφέρον ότι οι εσφαλμένες αντιλήψεις των φοιτητών σχετικά με το περπάτημα περισσότερο έτειναν στο να υποτιμούν τον απαιτούμενο χρόνο, ενώ οι περισσότερες από εκείνες που αφορούσαν την ποδηλασία βασικά τον υπερεκτιμούσαν.

Η ανάλυση κατέδειξε επίσης διάφορους παράγοντες που αύξησαν την πιθανότητα οι συμμετέχοντες να έχουν ανακριβείς αντιλήψεις για τους απαιτούμενους χρόνους βαδίσματος και ποδηλασίας. Αυτοί από το πανεπιστημιακό και διοικητικό προσωπικό, που ήταν μεγαλύτεροι, που είχαν μικρότερη αυτοπεποίθηση για τις ικανότητές τους στην ποδηλασία ενώ τους είχε διατεθεί και μια θέση στάθμευσης στο parking της πανεπιστημιούπολης, ήταν πιθανότερο να εκτιμήσουν λανθασμένα τους χρόνους μετακίνησης. Επιπλέον, οι γυναίκες ήταν πιο πιθανό να εκτιμήσουν λάθος το χρόνο σε σχέση με τους άνδρες.

Μεταξύ των φοιτητών, οι λανθασμένες αντιλήψεις για τη μετάβαση στην πανεπιστημιούπολη με τα πόδια ή το ποδήλατο ήταν περισσότερες σ εκείνους που ανέφεραν χαμηλότερα επίπεδα φυσικής κατάστασης, που έμεναν μακρύτερα από την πανεπιστημιούπολη και είχαν θέση στάθμευσης στο parking του πανεπιστημίου. Δεν διαπιστώθηκε σημαντική διαφορά μεταξύ των φύλων όσον αφορά τις εσφαλμένους υπολογισμους του χρόνου.

Μάλλον δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι άνθρωποι και από τις δύο ομάδες που περπατούσαν συχνά ή χρησιμοποιούσαν ποδήλατο είχαν περισσότερες πιθανότητες να προβλέψουν με ακρίβεια τους χρόνους μετακίνησης.

Περιορισμοί και επιπτώσεις

Η μελέτη έχει αρκετούς σημαντικούς περιορισμούς. Πιο σημαντικός: οι συμμετέχοντες ήταν λίγοι σε αριθμό και όλοι μέρος μιας συγκεκριμένης πανεπιστημιακής κοινότητας. Κατά συνέπεια, τα αποτελέσματα ενδέχεται να μην ισχύουν σε άλλες ομάδες ή συνθέσεις. Επίσης, επειδή οι συμμετέχοντες προσφέρθηκαν εθελοντικά να συμμετάσχουν στη μελέτη, μπορεί να ήταν προδιατεθειμένοι σχετικά με την ενεργητική μετακίνηση, πράγμα που μπορεί να μην υπάρχει σε μια τυχαία επιλεγμένη ομάδα. Ωστόσο, τα ευρήματα είναι ενδιαφέροντα, διότι προτείνουν, όπως γράφει η Bopp και οι συνάδελφοι της » πως η αντιμετώπιση των αντιλήψεων για το χρόνο ταξιδιού μεταξύ των μετακινούμενων ατόμων μπορεί να είναι ένας ικανοποιητικός τρόπος για να αυξηθεί η υιοθέτηση της ενεργητικής μετακίνησης».  

Ένας λόγος που οι άνθρωποι συχνά υπερεκτιμούν το χρόνο που θα χρειαστούν για να πάνε κάπου με τα πόδια ή με ποδήλατο είναι ότι φαντάζονται το ταξίδι σαν να το κάνουν με αυτοκίνητο.

«Οι άνθρωποι που δεν είναι συνηθισμένοι να μετακινούνται με τα πόδια ή με ποδήλατα τείνουν να υποθέτουν ότι θα χρησιμοποιήσουν την ίδια διαδρομή που κάνουν όταν  οδηγούν, η οποία μπορεί να είναι μέρος ενός πολυσύχναστου δρόμου», λέει η Bopp. «Ενώ, στην πραγματικότητα, υπάρχει μια τέλεια λωρίδα ποδηλασίας που διασταυρώνεται μ εκείνο τον πολυσύχναστο δρόμο μόνο μία φορά.» «Αυτό είναι ένα κενό γνώσης που μπορούμε να διορθώσουμε», προσθέτει. Η αυτοπεποίθηση φαίνεται επίσης ότι αποτελεί σημαντικό εμπόδιο για τα ενεργητικά ταξίδια, ιδίως όσον αφορά την ποδηλασία.

«Μπορούμε να έχουμε όλες τις λωρίδες ποδηλάτων στον κόσμο, αλλά αν δεν νιώθεις σίγουρος για να βγεις εκεί έξω και να ποδηλατήσεις , τότε δεν πρόκειται να το κάνεις», λέει η Bopp. «Αλλά ευτυχώς, η αυτοπεποίθηση είναι στόχος που μπορεί να επιτευχθεί. Η παροχή εκπαίδευσης, ενθάρρυνσης και πόρων μπορούν να βοηθήσουν σ αυτό»

 ΠΗΓΗ: minipost.com 29/3/2018 

Περίληψη της εργασίας στα αγγλικάς: on the Transportmetrica A: Transport Science website 

 

Ανοιχτό γράμμα: Ένωση για τα δικαιώματα των Πεζών προς Δήμο Θεσσαλονίκης.

Ετικέτες

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Ανοιχτό γράμμα της Ένωσης για τα δικαιώματα των Πεζών στην διοίκηση και τους σύμβουλους του Δήμου Θεσσαλονίκης

Οι πολίτες της Θεσσαλονίκης ξέραμε εδώ και πολλά χρόνια ότι ζούμε σε μια πόλη που η καθημερινότητα των πεζών είναι «δύσκολη». Τραπεζοκαθίσματα, αυτοκίνητα, κατεστραμμένα πεζοδρόμια και οδοστρώματα, σκουπίδια και σβησμένες διαβάσεις, επιθετικές και ετσιθελικές ιδιοποιήσεις του δημόσιου χώρου από διάφορα συμφέροντα κάνουν την καθημερινή κίνηση των πολιτών μια μικρή περιπέτεια που κατά περίπτωση μπορεί να έχει και ακόμη πιο δυσάρεστες εκπλήξεις με μορφή μικρών ή μεγάλων ατυχημάτων. Άπειρες φωτογραφίες και σχόλια στα κοινωνικά μέσα, σφυγμομετρήσεις, διαμαρτυρίες, και βέβαια συνεχείς καταγγελτικές δηλώσεις του Δημάρχου μας και της διοικούσας παράταξης στον Δήμο που είχαν κάνει σημαία τους την προστασία του δημόσιου χώρου πιστοποιούσαν την παραπάνω πραγματικότητα.Τραπεζάκια Εξω: Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης με το team της Documenta 14. Πολιτισμός επικαθήμενος στον οδηγό Τυφλών. (φωτο απο Ενωση Πεζων)

Όμως όλα τώρα ανατρέπονται! Η εικόνα που είχαμε ήταν μια ψευδαίσθηση! Από την συνέντευξη του δημάρχου Θεσσαλονίκης στην εφημερίδα Μακεδονία (Τραπεζάκια έξω, μύθοι και αλήθειες) και απανωτές επιθετικές και ειρωνικές δηλώσεις παραγόντων της διοίκησης και συμβούλων του Δήμου στα κοινωνικά μέσα και το Δημοτικό Συμβούλιο, μάθαμε ότι όλα αυτά δεν ήταν παρά “ιδεοληψίες και εμμονές”, αμελητέες ενοχλήσεις ενός νέου ανθρωποκεντρικού σχεδιασμού μιας πόλης με μποέμ διάσταση (sic)! Η νέα μάλιστα αυτή αντίληψη για την πόλη θα έχει και μια θριαμβευτική πρώτη εφαρμογή στην Νέα Παραλία (που κατά πάσα πιθανότητα θα συνοδεύεται με όλη την ηχορύπανση, τον τσαντιρομαχαλά με τα ψυγεία, αποθήκες, μανιτάρια, ομπρέλες, διπλοπαρκαρισμένα πάνω στην Μεγάλου Αλεξάνδρου και ότι άλλο μπορεί να σκαρφιστεί ο νεοέλληνας τραπεζοεπιχειρηματίας για να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του)!

Αγαπητέ κ. δήμαρχε και σύμβουλοι του Δήμου αυτές οι τελευταίες δηλώσεις σας μας προξενούν τεράστια έκπληξη και λύπη. Κάνεις δεν ζήτησε «να κλείσουμε τα μαγαζιά», και βέβαια οι πολίτες δεν είμαστε εχθροί της επιχειρηματικότητας μικρής ή μεγάλης. Η όποια αντίθεση μας στις προξενούμενες καταστάσεις είναι για πολύ συγκεκριμένα πράγματα για τα οποία και εσείς έχετε εκφρασθεί πολλές φορές με αποτροπιασμό: για την μάνα με το καροτσάκι του μωρού που αναγκάζεται να κατέβει στον δρόμο, για τον ηλικιωμένο πολίτη η το ΑΜΕΑ που δυσκολεύεται να διασχίσει το πεζοδρόμιο, και για κάθε πολίτη (πεζό, καθισμένο, οδηγό η με όποια άλλη ιδιότητα θέλετε) που θέλει να ζει σε μια κανονική ευρωπαϊκή πόλη με δημόσιες αρχές, επιχειρηματίες και συνανθρώπους του που σέβονται την νομιμότητα, αγαπάνε την πόλη τους, χαίρονται τον καθαρό τακτοποιημένο και προσβάσιμο δημόσιο χώρο και αναγνωρίζουν το δικαίωμα όλων σε αυτόν.

Αγαπητέ κ. σύμβουλε Κωνσταντινίδη, σίγουρα ο Δήμος δεν σας προσέλαβε για να λέτε λυρικότητες και γενικότητες για την πόλη, τα τραπεζοκαθίσματα και την κυκλοφορία, ούτε για να γίνετε απολογητής πολιτικών προσώπων και στρατηγικών, αλλά για να βρείτε πρακτικές λύσεις (λύσεις όχι ασπιρίνες) στα παραπάνω. Γι αυτό ακριβώς το πρακτικό σας πνεύμα είστε γνωστός και σας παρακαλούμε πολύ μην υποβιβάζετε τόσο τον εαυτό σας.

Μας προκαλεί ιδιαίτερα μεγάλη εντύπωση και αποτροπιασμό το ότι αντιστρέφονται με μεγάλη ευκολία οι ρόλοι του καθενός. Οι παρανομούντες τραπεζοεπιχειρηματίες που δεν επιδιώκουν παρά μόνο το προσωπικό (και με κάθε μέσο) κέρδος, ανάγονται στους ήρωες της ως άνω νέας «ανθρωποκεντρικής» αντίληψης για την πόλη. Αντίθετα σωματεία όπως «Οι Φίλοι της Νέας Παραλίας», η «Ένωση για τα δικαιώματα των Πεζών» και γενικά τα κινήματα προστασίας του δημόσιου χώρου κατατάσσονται στους εχθρούς που «μονοπωλούν το σεβασμό του δημόσιου χώρου, με όρους λυρικού συναισθηματισμού». Όμως τα κινήματα αυτά έχουν για πολλά χρόνια αποδείξει με την εθελοντική και απόλυτα αφιλοκερδή προσφορά και εργασία των μελών τους την αφοσίωσή τους στην προστασία των (στοιχειωδών) δικαιωμάτων των πολιτών, μετέχουν για τους λόγους αυτούς σε πολλές επιτροπές του Δήμου, και συχνά–πυκνά χρησιμοποιήθηκαν για να υποστηρίξουν απόψεις και δράσεις για την βιώσιμη κινητικότητα τις οποίες οι δημοτικές και άλλες υπηρεσίες αδυνατούσαν να φέρουν εις πέρας.

Δεν γίνεται κ. Δήμαρχε να αναφέρεσθε συνεχώς στον «ενεργό και συνειδητοποιημένο πολίτη» χωρίς την προσωπική συμβολή του οποίου δεν μπορεί να λυθεί κανένα πρόβλημα στην πόλη (σκουπίδια, αυτοκίνητα, τραπεζοκαθίσματα και άλλα) και από την άλλη να τον απαξιώνετε προς όφελος μιας αμφίβολης και έντονα παραβατικής επιχειρηματικότητας.

Ελπίζουμε ότι διοίκηση και σύμβουλοι της κυβερνώσας παράταξης του Δήμου δεν αποβλέπετε στην καταγραφή της Θεσσαλονίκης ως μόνης στην Ευρώπη πόλης εχθρικής στους πεζούς και τα κινήματα του δημόσιου χώρου (και φιλικής στα τραπεζοκαθίσματα). Δεν αποβλέπετε σε έναν νέο «τίτλο τιμής» της πόλης που εκτός από «φραπεδούπολη» να λέγεται πλέον και «τραπεζoκαθισματούπολη». Εάν αποβλέπετε σε αυτά τα έχετε σχεδόν πετύχει.

Διοίκηση και σύμβουλοι της κυβερνώσας παράταξης του Δήμου σας καλούμε για μια ακόμη φορά να σκεφθείτε συνολικά και σοβαρά τα ζητήματα και να συνεργασθείτε με τους φυσικούς σας συμμάχους τα κινήματα προστασίας του δημόσιου χώρου και σε τελευταία ανάλυση με τους πολίτες της πόλης.

Ένωση για τα δικαιώματα των Πεζών
Ιούλιος 2017

ΠΗΓΗ: www.enosipezon.gr

Η «θεωρητική θεμελίωση» της ανάπτυξης τραπεζοκαθισματων στη νεα παραλία Θεσσαλονίκης απο τον δήμαρχο της πόλης:ΕΔΩ

Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ο Κώστας Βάρναλης για τα Τροχαία Εγκλήματα.

Ετικέτες

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Δυο χρονογραφήματα του 1950.

Από το βιβλίο ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ << ΑΤΤΙΚΑ >> 400 χρονογραφήματα (1939 – 1958) για την Αθήνα και την Αττική , φιλολογική επιμέλεια – κείμενα Νίκος Σαραντάκος ( Εκδόσεις Αρχείο, 2016) διαβάστε δύο χρονογραφήματα για τα τροχαία που έγραψε ο μεγάλος μας ποιητής το 1950. 67 χρόνια μετά διατηρούν την επικαιρότητα και σήμερα. 

Στον απόηχο της 4ης εβδομάδας οδικής ασφάλειας και της ενδιαφέρουσας εκδήλωσης που οργάνωσε ο Πανελλαδικός Σύλλογος ΄΄SOS ΤΡΟΧΑΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΄΄ 

Γιώργος Ιατρού.

Ποδάρια και Τροχοί, 27 Μαΐου 1950

‘Ητανε, λένε οι γεωλόγοι , πρώτα η βασιλεία των δεινοσαύρων. Ακολούθησε η βασιλεία των θηρίων και συνεχίζ’ η βασιλεία του ανθρώπου (δεινόσαυρος και θηρία μαζί), όσο να έρθ’ η βασιλεία της Μύγας, που θα εξαφανίσει απ’ τον πλανήτη μας κάθε ζωή. Δεν πρόβλεψαν όμως οι γεωλόγοι πως πρίν από το βασίλειο της Μύγας θα μεσολαβήσει το βασίλειο των τροχών.

«Πόλεμος πάντων πατήρ» , είπαν οι αρχαίοι. «Πάντες πατέρες του πολέμου», λένε οι νεότεροι – με την έννοια ότι «πάντες» είναι οι «ολίγοι». Ο πόλεμος μεταξύ τροχών και ποδαριών είναι η προτελευταία φάση του Τέλους!

‘Όσο απλώνονται οι τροχοί, τόσο μαζεύονται τα ποδάρια – όταν δεν κόβονται. Οι μεγάλες πολιτείες δεν είναι πια κατοικίες διπόδων αλλά πίστες τροχοφόρων.

Οι «ιπτάμενοι» τροχοί διώξανε πρώτ ’ από τους δρόμους τα χαμόσυρτα ποδάρια: τα στριμώξανε στα πεζοδρόμια. Και τώρα τους παίρνουν και τα πεζοδρόμια: άρχισαν από τα μισά, όσο να τους τα πάρουν όλα.

Κούρσες, ταξιά, λεωφορεία, τράμια, μοτοσυκλέτες και νεκροφόρες (όλα τους νεκροφόρες: κουβαλούν ή δίνουν το θάνατο!) κυριαρχούνε, βροντάνε, διατάζουνε και κόβουν σ’ όλους τους δρόμους της Αθήνας. Τα πόδια φεύγουνε τροχάδην ( ας μπορούσανε να κάνουνε κι αλλιώς!) στις μέσα άκρες των πεζοδρομίων αλλά κι εκεί, όχι πολύ σπάνια, τα κυνηγάνε και τα κουτσουρεύουν από γούστο και δικαίωμά τους οι τροχοί.

Είναι τόσα πολλά τα κυνηγημένα πόδια, που τις ώρες του μεσημεριανού και του δειλινού, τις ώρες δηλαδή της μεγάλης κίνησης του πληθυσμού, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις στη στενή λουρίδα της ελευθερίας τους, ακριβώς όπως το δάσος σ’ εμποδίζει να ιδείς τα δέντρα.

‘Αλλοτες, όταν η πρωτεύουσα είχε εκατό χιλιάδες ψυχόμετρι, τα πεζοδρόμια ήσαν διπλά στο φάρδος κι οι δρόμοι φυσική τους προέχταση. Μπορούσαν τα ευτυχισμένα πόδια της περασμένης γενιάς να περπατούν άνετα, να στέκονται , να συζητούν στη μέση των δρόμων: ήταν δικοί τους. Τα λίγα μόνιππα της οδού Σταδίου και της οδού Πατησίων ήτανε τόσο λίγα, που μοιάζανε με ντροπαλούς φιλοξενούμενους.

Τώρα, που ο πληθυσμός δεκαπλασιάστηκε, το δικαίωμα των δρόμων καταργήθηκε κι η ελευθερία των στενών λουρίδων, που μας απομείνανε, στένεψε περισσότερο

Τον «ψυχρό πόλεμο» μεταξύ ποδιών και τροχών, με συχνότατες αιματηρές συγκρούσεις δεν τον εσημείωσε κανένας – και κανένας Τρίγκβε Λι* και κανένας Ο.Η.Ε. δε νοιάστηκε να τον σταματήσει!

Κι ο πόλεμος αυτός δεν είναι μόνον υλικός, είναι και ψυχολογικός. Αυτοί που «τρώνε τα χιλιόμετρα» με τους τροχούς ( και πολύ περισσότερο αυτοί που έχουνε δικούς των ), θεωρούνε τα γαστερόποδα σκουλήκια των δρόμων κάτι λιγότερο από τα σκουλήκια. ‘Εχουνε την ψυχολογία της ανωτερότητας. Κι αγανακτούν με κείνους, που θέλοντας ή μη απλώνουν «περισσότερο του δέοντος» τα ποδάρια τους. Και για να μη δημιουργηθεί «κακόν προηγούμενον», τα τιμωρούνε τα τέτοια αυθάδικα ποδάρια – για να παραδειγματιστούνε τ’ άλλα.

Αυτήν την ψυχολογία της ανωτερότητας την είχαν ακόμα κι οι παλιοί αξιοδάκρυτοι αμαξάδες που σταθμεύανε στην Ομόνοια ή μπροστά στο ξενοδοχείο της “Μεγάλης Βρετανίας”. Ο πρόεδρός τους ο θρυλικός κυρ Στέφανος, ο “πρόεδρος της Δεξαμενής” και ο μοναδικός φίλος του μεγάλου Παπαδιαμάντη, αποστόμωνε συχνά τους αντιρρησίες του:

– Εγώ είδα και γνώρισα τον κόσμο από δύο μέτρα ψηλότερα παρά εσείς!

Εννοούσε το κάθισμά του στ’ αμάξι. Κι ήτανε περήφανος για τη διαφοράν αυτή θεωρήσεως της ζωής σε ύψος-χωρίς ο αγαθότατος εκείνος θυμόσοφος να’χει κόψει ποδάρια!

Aυτήν την ανωτερότητα των τροχοκινήτων ανθρώπων την αναγνωρίζει και το Κράτος. Στρώνει διαρκώς τους δρόμους γι’ αυτούς τους προνομιούχους και δε φκιάνει τα πεζοδρόμια για τα κατώτερα όντα. Κι όταν οι προνομιούχοι κόβουν και κανένα πόδι, τους “χαϊδεύει” με γελοία προστίματα. Κι έχει δίκιο. ‘Οποιος δεν έχει κεφάλι έχει ποδάρια, λέει η παροιμία. ‘Αρα όποιος έχει τροχούς έχει κεφάλι. Είναι “κατα τεκμήριον” εξυπνότερος. Κι ο έξυπνος πολίτης είναι ο χρήσιμος πολίτης!.

‘Oταν ο άνθρωπος πρωτάρχισε τον αγώνα της βιολογικής του προσαρμογής είχε τέσσερα χέρια. Τα δύο τα έκανε ποδάρια. Νομίζω πως η ίδια η Ανάγκη θα τον υποχρεώσει να τα κάνει και τ’ άλλα δυο του χέρια ποδάρια. Για να τρέχει γρηγορότερα να γλιτώνει απο τους τροχούς. Αυτή θα είναι η τελευταία φάση της εξέλιξης – και τους Τέλους του.

• Τρίγκβε Λι, Νορβηγός, τότε γενικός γραμματέας του ΟΗΕ.  Δεκάλογος των πεζών, 21 Οκτωβρίου 1950
• ‘Αλλοτες η μόνη ελευθερία των φτωχών ήταν η ελευθερία των ποδιών τους. Τότε μπορούσε κάθε πολίτης να κουνάει τα πόδια του όπου κι όπως ήθελε. Μπορούσε δηλ. να είναι πεζος- ακομα κι οι ποιητές.Σήμερα όμως τα πόδια χρειάζονται κολαούζο.Μωρά μαθαίνανε να περπατούν. Τώρα κυρίως οι μεγάλοι πρέπει να μάθουν. Γιατί σήμερα οι δρόμοι της Αθήνας θερίζονται απο τους τροχούς: από τα δρεπανηφόρα άρματα των νέων Ξέρξηδων.Πρέπει λοιπόν να ξέρει ο πεζός να περπατεί στο δρόμο, γιατί αλλιώς θα χάσει ή το κεφάλι του ή τα πόδια του.

  ***

  Κάθε τόσο δημοσιεύονται “Οδηγοί των πεζών”. Αλλ’ είναι ολότελα μηχανικοί. Δεν λαμβάνουν υπόψη των τον ψυχολογικό παράγοντα. Κι όπως, σύμφωνα με τα νέα ήθη, αναθεωρούνται οι “Οδηγοι Συμπεριφοράς”, έτσι καιρός είναι ν’ αναθεωρηθούν κι οι “Οδηγοί των Πεζών”.

  Δεν αρκεί το ένστιχτο της αυτοσυντηρησίας, για να σώζει κανείς τα κάτω και άνω άκρα του. Ούτε αρκούν τα κόκκινα και τα πράσινα φανάρια ή τα άσπρα γάντια της Τροχαίας. Ούτε κι η εξυπνάδα του διαβάτη. Κι όπως δεν αρκεί μια γυναίκα να στολίζεται και να βάφεται, για να γίνει ωραία, αλλά χρειάζεται πρώτ’ απ’ όλα οι αδένες της να λειτουργούν καλά κι η ψυχή της να’ναι φρέσκη, έτσι, για να σωθεί ο πεζός από τους τροχούς, πρέπει και το μυαλό του να’ναι καθαρό κι η ψυχή του ήρεμη.

  ***

  Ιδού ένας νέος Δεκάλογος για τους πεζούς.

  α) Πρίν να φύγετε πρωί από το σπίτι, να μην κάνετε καβγά με τη γυναίκα σας. Γιατί θα’σαστε ταραγμένος κι ο νους σας θ’ ασχολείται με όσο φαρμακερά σας είπε η γλώσσα της και με όσα εσείς δεν είχατε την ετοιμότητα να της απαντήσετε.

  β) Να΄φύγετε από το σπίτι μιαν ώρα νωρίτερα απ’ ότι πρέπει, για να έχετε καιρό να περιμένετε στα πεζοδρόμια, όσο να ελευθερώνεται η διάβαση από το ένα στο άλλο πεζοδρόμιο.

  γ) ‘Οταν περιμένετε στο πεζοδρόμιο, να φροντίζετε να στέκεστε πίσω από το δέντρο ή το στύλο ή το περίπτερο, γιατί, όχι σπάνια, οι τροχοί ανεβαίνουν και στο πεζοδρόμιο χάριν ποικιλίας

  δ) Όταν περνατε το δρόμο κι έχετε πέταλα στα παπούτσια σας (και ποίος φτωχός δεν έχει! Ακόμα κι οι ξυπόλυτοι!), να πατάτε με όλην την πατούσα, κάθετα, στην άσφαλτο και κυρίως, αν βρέχει και να αποφεύγετε να πατάτε στα σίδερα των τράμ. Γιατί θα γλιστρήσετε κι άμα πέσετε, δεν θα σηκωθείτε μόνος σας!.

  ε) Αν σας τραβούν οι ωραίες γυναίκες και τυχαίνει να περνούνε δίπλα σας ή να έρχονται καταπάνω σας οι λαχταριστοί ετούτοι πειρασμοί, το νου σας! Μη γυρίζετε να ιδείτε με τετράνοιχτα τα μάτια και το στόμα. Αυτός ο κίνδυνος είναι χειρότερος από της αφηρημάδας.

  στ) Απ’ όλα τα τροχοφόρα να φοβάστε τα τζιπ και τα στρατιωτικά αυτοκίνητα. Και τις Κυριακές τα υπεραστικά λεωφορεία, τρέχουν με διπλή φόρα, για να κάνουν όσο μπορεί περισσότερες διαδρομές. Και καλού κακού να μην μπαίνετε σε λεωφορεία τις Κυριακές

  ζ) ‘Οταν ακούγετε πίσω σας κορνάρισμα, να μην τρέχετε. Να σταματάτε. Αντί να κοπείτε μοναχός σας στα σίγουρα, ενδέχεται να μη σας κόψει ο σοφέρ.

  η) Να έχετε ως δόγμα ετούτο: καλύτερα μισήν ώρα αργότερα στη δουλεία σας ή στο σπίτι σας παρά μισήν ώρα νωρίτερα στο Νοσοκομείο ή στο Νεκροταφείο.

  θ) Αν οπωσδήποτε είσαστε γεννημένος να κοπούνε τα πόδια σας, καλύτερα να έχετε ξύλινα, γιατί μπορείτε να τ’ αντικαταστήσετε.

  ι) ‘Ολες αυτές τις σκοτούρες τις αποφεύγετε, αν είσαστε αρκετά έξυπνος, ώστε να διορισθέιτε σε καμιάν ανώτερη διοικητική θέση ή στην ΑΜΑΓΚ*. Τότε τις σκοτούρες θα τις έχουν οι άλλοι.

  ________________________________

  *Πρόκειται για την Amag ( American Mission for Aid to Greece – Αμερικανική Αποστολή για τη Βοήθεια στην Ελλάδα).

   

Μια σύντομη παρουσίαση του βιβλίου απο τον Νικο Σαραντάκο: ΕΔΩ

 

 

 

 

 

 

 

–