Μυλωνάς Δημήτρης, 82 ετών. Οδηγός αυτοκινήτου 18/8/2012, 60ο χλμ ΠΕΟ Κορίνθου – Πατρών (Μαύρα Λιθάρια)
Εκεί που όλα νομίζεις οτι είναι καλά, ξαφνικά έρχεται μια μέρα και σου παίρνει κάποιον που αγαπάς πολύ. Απο τη μια στιγμή στην άλλη. Χωρίς να προλάβεις έστω να τον χαιρετήσεις, να τον αγκαλιάσεις για τελευταία φορά.
18-8-2012
Η μέρα που ένας νεαρός αποφάσισε να μου στερήσει τον παππού μου.
ΓΙΑΤΙ;
Γιατί ήθελε να πιει; Να περάσει καλά; Να τρέξει με το αυτοκίνητο; Για να αφαιρέσει μια ζωή; οχι.. Αυτό θέλω να πιστεύω τουλάχιστον.
Αν δεν βρισκόταν στο δρόμο του, ο παππούς μου θα ζούσε. Κι αυτός πιθανόν οχι. Τον έσωσε. Αφαίρεσε μια ζωή και πριν λίγο καιρό, 5 χρόνια μετά έφερε μια άλλη στον κόσμο.
Η ζωή συνεχίζεται αλλά κανείς δεν ξεχνάει.
Φταίει.
Που υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του. Που ρίσκαρε για τη ζωή του και για τη ζωή των άλλων. Και το αποτέλεσμα τραγικό. Ένα τροχαίο κι ένας θάνατος. Μακάρι να ήταν το τελευταίο.
Κι αν νομίζετε οτι υπήρχε κάποια τιμωρία γι αυτό, κάνετε λάθος.
Η αφαίρεση μιας ζωής απ´ οτι φάνηκε δεν αποτελεί σοβαρό αδίκημα..
Κι εκεί που νομίζεις οτι τα χειρότερα πέρασαν…
Μυλωνάς Γιώργος, 51 ετών.
Οδηγός αυτοκινήτου, 2/4/2016, Ε.Ο. Δερβενίου – Ροζενών.
– «Χρόνια πολλά μπαμπά, να σε χαιρόμαστε!»
– «Όσο έχεις τον πατέρα σου να χαίρεσαι. Μετά να δω τι θα κάνεις.» (16-3-2016)
2-4-2016
Έρχεται άλλη μια μέρα που σου παίρνει κάποιον που αγαπάς ακόμα πιο πολύ.
Αυτόν που σου χάρισε ζωή. Τον μπαμπά σου. Το στήριγμά σου. Την αδυναμία σου.
Πάλι ξαφνικά. Πάλι άδικα. Πάλι χωρίς να προλάβεις να τον χαιρετήσεις, χωρίς να τον αγκαλιάσεις. Χωρίς καν να τον δεις για τελευταία φορά.
» Καλύτερα να τον θυμάσαι όπως ήταν», είπαν…
Και συνειδητοποιείς αυτή τη φορά οτι ο πόνος είναι μεγαλύτερος.
Άλλο ένα τροχαίο. Κι άλλος ένας θάνατος.
Χωρίς αυτή τη φορά να φταίει κάποιος άλλος, αλλά το αποτέλεσμα το ίδιο. Ή μήπως εφταιγε κάποιος;;
Το ασθενοφόρο που ήταν δίπλα και δεν ήρθε γιατί ανήκε σε άλλο νομό;
Αν είχε έρθει ; Αν αυτά τα 20 (ή και παραπάνω) λεπτά επιπλέον που χρειάστηκαν για να έρθει το ασθενοφόρο του νομού μας, ήταν αυτά που έκαναν ακομα πιο κρίσιμη την κατάσταση; Γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις δεν κοιτάμε να σώσουμε μια ανθρώπινη ζωή.. Αν λοιπόν είχε φτασει νωρίτερα το ασθενοφόρο, αν είχε πάει νωρίτερα στο νοσοκομείο, ίσως τώρα να ήταν ζωντανός. ΑΝ που σε κάνουν να νιώθεις ακόμα χειρότερα, οπότε καλύτερα να μην τα σκέφτεσαι.
«Μόνο να λες ευχαριστώ. Για όλα αυτά που πέρασες. Τα όμορφα. Τα άσχημα. Τα δύσκολα. Αυτά που πίστευες πως δε θα άντεχες, μα άντεξες. Αυτά που πίστευες πως δε θα περάσουν ποτέ, μα πέρασαν».
Και όσο για το τι θα κάνω;;
Θα σας σκέφτομαι και θα προχωράω με εσάς δίπλα μου.
Απλά δεν θα ξαναπώ ποτέ » ο μπαμπάς μου είπε…»
Γιατί σε κάθε συζήτηση υπήρχε αυτή η φράση..
Η κόρη σου και εγγονή σου Γεωργία Μυλωνά
Αναδημοσίευση απο το www.soste.gr
Τρεις πεταλούδες, μια για τον παππού, μια για τον μπαμπά και μια τρίτη για ένα φίλο της Γεωργίας που χάθηκε επίσης σε τροχαίο
Η ιστορία της Γεωργίας Μυλωνά που επικοινώνησε με το σύλλογό μας, λίγες ώρες πριν την Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων 2017 μας συγκλόνισε. Το να υπάρχουν δύο νεκροί σε δυο διαφορετικά τροχαία σε μια οικογένεια είναι κάτι που ακόμα και στην Ελλάδα – την πρωταθλήτρια των τροχαίων- δεν συναντά κανείς συχνά. Το να έχεις δυο συγγενείς νεκρούς από τροχαία και να προστίθεται και ένας φίλος είναι μια ακόμη πισώπλατη μαχαιριά. Το κείμενό της, με το οποίο αποφάσισε να συνοδέψει τις φωτογραφίες του παππού και του πατέρα στην ιστοσελίδα μας, συμπυκνώνει όλα τα ερωτήματα, την αγωνία και τον πόνο που βιώνει κάθε συγγενής θύματος τροχαίου:
- Το ξαφνικό, αναπάντεχο της απώλειας που συνδέεται με τροχαίο που σ’ αφήνει μετέωρο και αίολο, καθώς σου στερεί ακόμα και τη δυνατότητα ν’ αποχαιρετήσεις τους αγαπημένους σου.
- Το γιατί άρρηκτα συνδεδεμένο με το πώς συνέβη; Ο δικός σου άνθρωπος δεν είναι εδώ για να πει τι έγινε, όλοι γύρω έχουν μια ιστορία: η αστυνομία, οι γνωστοί, τυχόν άλλος εμπλεκόμενος οδηγός. Αλλά οι ιστορίες και οι εκδοχές τους είναι συνήθως πολλές κι αυτός που εσύ εμπιστεύεσαι δεν είναι εδώ έστω για να πει τη δική του.
- Τα «αν«, πολλά αλλά ταυτόχρονα συμπυκνώνονται σε μόνο ένα. Αν περνούσε από το συγκεκριμένο σημείο 5 λεπτά αργότερα ή πέντε λεπτά νωρίτερα, θα είχε αλλάξει κάτι;
-
Η κατ’ εφημισμό δικαιοσύνη και οι φορείς της, όπου μέσα στις δικαστικές αίθουσες μετατρέπουν το θύμα σε θύτη, συστηματικά αμνηστεύουν κάθε παράβαση τυχόν άλλου εμπλεκόμενου οδηγού, δε στερούν ούτε καν το δίπλωμα οδήγησης ακόμα και σε περιπτώσεις εγκατάλειψης θύματος.
- Και φυσικά ο πόνος. Ο πόνος ως συνέπεια της απώλειας.
Παρόμοιο ποσό ουδέποτε επιδικάστηκε από την Ελληνική (και όχι μόνο) Δικαιοσύνη. Συνήθως (στις «καλές» δικαστικές αποφάσεις) η αποζημίωση ανά θύμα φτάνει το ποσό των 200.000 ευρώ, υπολείπεται δηλαδή των αναγραφομένων στα ααφαλιστήρια συμβόλαια κατά 1.000.000 ευρώ περίπου… Η οικονομική κρίση που διέρχεται η χώρα υπήρξε ένας ακόμα «επιχείρημα» περιορισμού των αποζημιώσεων από τους δικαστές, ενώ ταυτόχρονα έδωσε την ευκαιρία νομοθετηθούν νέα διοικητικά μέτρα και μεγάλα πρόστιμα για τα ανασφάλιστα οχήματα. Στην υπηρεσία αυτού του σκοπού τέθηκαν όλες οι τεχνολογικές δυνατότητες του κράτους για τον εντοπισμό τους.
