Ετικέτες
Ναι, μέχρι στιγμής αντέξαμε πολλά… Δε θα σε βασανίσω, αγαπητέ αναγνώστη, ούτε με τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας εκείνες τις σπαρακτικές στιγμές του αποχωρισμού του παιδιού μας από ετούτον τον κόσμο. Πάνε 3 χρόνια πια και, μολονότι έχουν ανεξίτηλα χαραχτεί στη μνήμη μας, εν τούτοις η ζωή, με τη γλυκόπικρη γεύση της, προχωράει …’δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία’ , που λέει κι ο ποιητής.
Η αντοχή μας, λοιπόν, δοκιμάστηκε πάμπολλες φορές και μετά από την αποχαιρετιστήρια τελετή … δοκιμάστηκε, μάλιστα, και δοκιμάζεται από τότε που κυρίως, συνερχόμενοι από το αρχικό σοκ της απώλειας του μονάκριβου παιδιού μας στην άσφαλτο, πήραμε την απόφαση της απόδοσης ευθυνών και της τιμωρίας των υπευθύνων με τα μέσα που μας παρέχουν οι Νόμοι.
Νεφέλη Σπηλιοπούλου, 18 ετών.
Εδώ, ακριβώς, ήταν που άρχιζε το πιο δύσκολο κομμάτι για τον κοινωνικό περίγυρο, για τους άλλους, για σένα, αγαπητέ αναγνώστη. Στην απόφασή μας να μη συμβιβαστούμε με εξωδικαστικές συναλλαγές …ούτε με συμφωνίες ‘κάτω από το τραπέζι’, αφού η Νεφέλη ήταν μόλις 18 χρονών και άρα, το άτομο, που την ανέβασε στο μηχανάκι του κι αποφάσισε πως η σωματική της ακεραιότητα δεν ήταν περισσότερο σημαντική από τη δική του καταξίωση ως …οδηγού δίχως δίπλωμα, έπρεπε να κυνηγηθεί δικαστικά. Είχαμε κι έχουμε χρέος στη μνήμη της να διεκδικήσουμε τη δικαίωσή της με την απόλυτη διαφάνεια και καθαρότητα, αυτήν που μας στέλνει το βλέμμα της, ελάχιστη ανακούφιση της ψυχούλας της για τη ζωή που ήθελε να ζήσει και της τη στέρησε ένας άνθρωπος που εκτός του ότι υπήρξε ανόητος εκείνη την ώρα, αποδείχτηκε εκ των υστέρων να στερείται ακόμα και της κοινής λογικής και ηθικής. Με μπόλικους συνυπαίτιους συμπαραστάτες στην κουστωδία του εγκλήματος που διεπράχθη.
Αντέξαμε την υπαγωγή της υπόθεσης της ανθρωποκτονίας της μοναχοκόρης μας στα ‘πλημμελήματα’ … αντέξαμε το μη φανέρωμα της στοιχειώδους δέουσας ευαισθησίας για ένα άδικα πεθαμένο 18χρονο κορίτσι που δεν έφυγε από μία αιτία αλλά από ένα συνδυασμό παραγόντων, αντέξαμε την εξίσωση με όλες τις περιπτώσεις θανάτου στους δρόμους αυτής εδώ της χώρας, τη μη διάκριση ανάμεσα στην αμέλεια και στο δόλο. Σε πρώτο βαθμό, ακόμη, οι παραπάνω αποφάσεις. Οι ρυθμοί είναι αργοί στο σύστημα απονομής δικαιοσύνης, ας ελπίσουμε πως είναι τουλάχιστον αυτό στοιχείο ενθαρρυντικό για το αποτέλεσμα.
Αντέξαμε, βεβαίως, ακόμη και το άκουσμα της γραμμής υπεράσπισης του κατηγορούμενου, μιας γραμμής που αποφθεγματικά διατυπωμένη τόλμησε να εκφραστεί στην ετυμηγορία του δικηγόρου του κύριου υπαίτιου ότι ο… ‘θεός και η τύχη αποφάσισαν’ για να κοπεί το νήμα της ζωής της κόρης μας. Αντέξαμε, αγαπητέ αναγνώστη, να διαπιστώνουμε ότι και στην περίπτωσή μας οι δικάζοντες εκπρόσωποι της ελληνικής Πολιτείας, παρ όλες τις αποχρώσες ενδείξεις ότι η συγκεκριμένη υπόθεση έπρεπε να αναχθεί σε κακούργημα, παρέμεναν εγκλωβισμένοι στο νομικό πλαίσιο για τα τροχαία δυστυχήματα. Δεκαετίες τώρα στην Ελλάδα οι σχετικές αποφάσεις συμμορφώνονται στη σχεδόν χαιρέκακη λογική ότι οι ευθύνες του οδηγού δεν είναι η πρόθεση να σκοτώσει αλλά η αμέλεια, και αποφάσισαν για τη Νεφέλη εκείνο που είθισται για κάθε σκοτωμένο στην άσφαλτο σε αυτόν τον τόπο.
Παρόλο που υπάρχουν στο φάκελο της υπόθεσης ουκ ολίγα στοιχεία που σηματοδοτούν τη διατάραξη της ασφάλειας των συγκοινωνιών, η απόφαση στο πρωτόδικο ποινικό καταδίκασε ως ένοχο έναν και μόνο, τον κύριο υπαίτιο από τους πολλούς υπευθύνους του συμβάντος, το Γιαννακόπουλο Ιωάννη του Αθανασίου, οδηγό μοτοσικλέτας δίχως δίπλωμα που παραβίασε παλλόμενο και ΣΤΟΠ και συγκρούστηκε με αυτοκίνητο που είχε προτεραιότητα. Με αναστολή βεβαίως η ποινή των 30 μηνών που έφαγε. H υπόθεση χάρη στην παρέμβαση του συνηγόρου μας και την ένστασή μας προς τις εισαγγελικές αρχές, παραμένει ανοικτή. Κι αντέχουμε. Έτσι, μολονότι νιώσαμε το βουνό να μας πλακώνει, και, μολονότι σεβόμαστε την πρωτόδικη απόφαση , αμφισβητήσαμε την ετυμηγορία και συνεχίσαμε να απαιτούμε πληρέστερη απόδοση ευθυνών. Για όλους τους φταίχτες. Ακόμα κι αν ακούσαμε αυτή την ποινή, χάδι στο δράστη, παραμείναμε αταλάντευτοι στην αρχική μας απόφαση πως ο μόνος τρόπος αντίδρασής μας είναι να γράφουμε για τους ενόχους. Οι άνθρωποι, όμως, ενοχλούνται και ισχυρίζονται ότι αυτό που κάνουμε, εμείς και οι φίλοι μας, να τους λέμε ‘φονιάδες’ τους προσβάλλει την προσωπικότητα. Ναι, αυτό ακριβώς έγραψα, μην τρίβεις τα μάτια σου. Ξανακοίτα την από πάνω γραμμή αν δεν το πιστεύεις. Τους προσβάλλει την προσωπικότητα… το άκουσμα ή η ανάγνωση της λέξης την οποίαν δεν αντέχουν ή να βλέπουνε ή να ακούνε ενώ χαρακτηρίζει τον εαυτόν τους αποδεδειγμένα και με δικαστική ήδη δημοσιευμένη απόφαση.… πώς λέμε φταίει ο καθρέφτης που κοιτάζομαι γιατί, ενώ είμαι κουασιμόδος, εν τούτοις αυτός με δείχνει ασχημόπαπο; Σκοπός του σημερινού κειμένου, λοιπόν, είναι να μιλήσουμε για το απίστευτο, απίθανο και πρωτοφανές εμπόδιο στο δύσβατο μονοπάτι της δικαίωσης, εμπόδιο που ακούει στο όνομα: ‘’ κάλλιο ειν’ η φήμη του φονιά παρά του φονεμένου’’ (κάπως παραλλαγμένο το λένε στην Κρήτη, νομίζω).
Κάποιοι νόμοι, λοιπόν, αγαπητέ αναγνώστη, εκτός του ότι ερμηνεύτηκαν με τέτοιον τρόπο ώστε η ανοησία ενός και μόνο να επιμετρηθεί ως αμέλεια στην ποινική δίκη, εκτός του ότι δεν οδήγησαν στα σίδερα της φυλακής για πάντα κάποιον που σκότωσε τη ζωή τριών ανθρώπων άφησαν έρμαιο το περί δικαίου αίσθημά μας την ώρα που κάποιοι άλλοι νόμοι χρησιμοποιούνται εκ μέρους των αντιδίκων ώστε να σύρουν εμάς ως κατηγορούμενους για αυτήν ακριβώς την έως τώρα απογοήτευσή μας από τα ένδικα μέσα. Το συνταγματικά κατοχυρωμένο ανθρώπινο δικαίωμα στο σεβασμό της προσωπικότητας του ατόμου θεωρεί η οικογένειά του Γ. ότι προσβλήθηκε με όσα αναφέρονται κατά καιρούς στο Χρονολόγιό μου στο Facebook, επομένως καταθέτουν αγωγή για επιβολή ασφαλιστικών μέτρων. Αισθάνομαι λοιπόν κι εγώ υποχρεωμένος να δημοσιοποιήσω ετούτο εδώ το κείμενο για κάτι που πλήττει καίρια το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά μου ελεύθερης έκφρασης, θεωρώντας πως πρέπει να γράφω για την απαράδεκτη συμπεριφορά και στάση τους. Σε αυτό το τροχαίο έγκλημα όπου μαθητές του σχολείου που δίδασκα έγιναν η αιτία να χάσει τη ζωή της η κόρη μου, εκείνο που με θλίβει, αγαπητέ αναγνώστη, είναι πως συνειδητοποίησα μια σκληρή αλήθεια: πως όσο και να παλεύεις, στο τέλος για κάποιες περιπτώσεις ανθρώπων ή ‘ανθρώπων’ θα είσαι λίγος. Αν και επεδίωκα να μιλάω στην ψυχή τους και επέμενα να μιλάω για προσπάθεια, αλληλεγγύη, φιλότιμο, δυστυχώς, με τη στάση του μετά το συμβάν ο Γ. και όχι μόνο αυτός , με απογοήτευσαν.
Δε με πλήγωσε μόνο με την απόφασή του, αγαπητέ αναγνώστη, να περάσει το φανάρι· ολοκληρωτικά με τσάκισε όταν μού έδωσε να καταλάβω πως ό τι πάσχιζα να του μάθω έγινε στάχτη εμπρός στο φόβο του μήπως υποστεί τιμωρία. Αν η Νεφέλη έμεινε για πάντα 18 χρονών λόγω του χαμού της, τότε αυτός δεν αρνήθηκε να γίνει ένας δυστυχισμένος ευθυνόφοβος ανθρωπάκος και δυστυχώς λυπάμαι που δε θα εξελιχθεί με όσα τον συμβούλεψε κι εξακολουθεί ο περίγυρός του. Έλεγα συχνά στους μαθητές μου που αγχώνονταν για το διάβασμα και τις επιδόσεις τους στα μαθήματα πως ανθρώπινα είναι τα λάθη, συχνά τα παιδικά τους ατοπήματα μού έφερναν ένα χαμόγελο κατανόησης και με μία φιλική παραίνεση το ξεπερνούσαμε. Μάθηση το λένε αυτό. Ας το δούμε όμως, τώρα, σε μία άλλη, πιο ‘μεγάλη’ κλίμακα… Το λάθος που έκανε αυτό το παιδί και απέβη μοιραίο για ένα άλλο παιδί δεν ήταν και μικρό αλλά το μεγαλύτερο λάθος του ήταν το ότι δεν το παραδέχτηκε, δεν ξέρω ποιος ακριβώς φταίει για αυτό το απροσμέτρητο λάθος. Γι αυτό γράφω και θα γράφω. Με λύπη, με θυμό και οργή αλλά και με οίκτο. Εν τω μεταξύ, στην εναντίον μου αγωγή , η οικογένεια του Γ. καταλογίζει σε μένα πως το ότι δεν δέχομαι να αποκαλείται φίλος της Νεφέλης ο Γ. είναι προσβλητικό για την προσωπικότητά τους . Ένα άτομο που απέτυχε να σταθεί στα πόδια του και να ομολογήσει την αλήθεια σε μία τέτοια περίσταση, δε θα τον θεωρούσε ποτέ φίλο της η Νεφέλη! Αυτός που τρέμοντας μού έλεγε ‘δάσκαλε, έφταιξα κάνε με ό τι θες’ στο νοσοκομείο, θλίβομαι και απελπίζομαι να τον ακούω στο δικαστήριο να λέει αρλούμπες· σφίχτηκε η καρδιά μου και πλέον ντρέπομαι να τον βλέπω και να τον ακούω να καταθέτει τελικά ότι …σταμάτησε και ότι …με συγχωρεί για όσα λέω. Δασκαλεμένος, όχι πλέον από το δάσκαλό του, κρίμα παιδί μου, κρίμα για όλους σας.
Οι εκφοβισμοί δε ‘λένε κάτι’ στον άνθρωπο που έπαθε εξαιτίας σας τέτοιο κακό, κύριοι παρακολουθητές των προσωπικών μου συζητήσεων και προβληματισμών στα χρονολόγια του Facebook… Αντιθέτως. Είναι φοβερή αυτή η πρωτοτυπία να απειλείται ο πατέρας του σκοτωμένου παιδιού με φυλάκιση επειδή εκφράζεται στο Facebook ενάντια στον ήδη καταδικασθέντα δράστη του φόνου του παιδιού του. Ναι! Θυμώνω που οι νόμοι επιτρέπουν στο φονιά του παιδιού μου να κυκλοφορεί ελεύθερος. Και το γράφω.
Mε τα ασφαλιστικά μέτρα εναντίον μου για τις δημοσιεύσεις στο Facebook, πασχίζουν να αναγνωριστεί στο δικαστήριο η αξιοπρέπειά τους με εμένα εναγόμενο. Η στρουθοκάμηλος έχωσε το κεφάλι της στην άμμο και νομίζει πως είναι αόρατη επειδή δε βλέπει. Δεν ξέρω τι θα αποφασίσει το δικαστήριο σε ενάμιση μήνα, για κάποια από τα γραπτά μου, αν αποτελούν προσβολή ή όχι! Εκείνο για το οποίο είμαι σίγουρος, όμως, είναι πως η ηθικότητα στον άνθρωπο είναι ένα μέγεθος που δε διεκδικείται ούτε επισφραγίζεται στα δικαστήρια, είναι κάτι που ή το έχεις ή δεν το έχεις.
Γιώργος Σπηλιόπουλος, πατέρας της Νεφέλης που σήμερα 10 Σεπτεμβρίου θα γινόταν 21 χρονών.
Πάτρα,Ελλάδα.
Πλανήτης Γη.
Σημείωση SOS Τροχαία Εγκλήματα:
Στον (χωρίς άδεια οδήγησης) οδηγό μοτοσικλέτας Γιαννακόπουλο Ιωάννη, ασκήθηκε αυτεπάγγελτα δίωξη για ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΑ για το τροχαίο έγκλημα που είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο της 18χρονης Νεφέλης Σπηλιοπούλου. Για τον ίδιο λόγο, για ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΑ το πρωτοβάθμιο δικαστήριο τον καταδίκασε σε 30 μήνες φυλάκιση με αναστολή.
Η πρωτοφανής πανελλαδικά (πιθανόν και παγκόσμια) ενέργεια να κάνουν αγωγή στον Πατέρα του θύματος για να μη χαρακτηρίζει το δράστη φονιά, είναι σε πλήρη αντίθεση με την θεσμική πραγματικότητα. Τον χαρακτηρισμό τον έδωσε η Πολιτεία – μέσω της Δικαιοσύνης και όχι η οικογένεια του θύματος.
Η προσθήκη της αμέλειας στους κατηγορούμενους για τροχαία εγκλήματα δεν αναιρεί το ότι διώκονται και καταδικάζονται για ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΑ.
Αν πραγματικά ενοχλεί ο χαρακτηρισμός, δηλαδή η ίδια η κατηγορία που του αποδόθηκε τον δράστη αντί να ασχολείται με το facebook και να «ποινικοποιεί» τις αναρτήσεις της οικογένειας του θύματος θα μπορούσε να απευθυνθεί στο μόνο αρμόδιο, το κοινοβούλιο και να ζητήσει να αλλάξουν οι σχετικές κατηγορίες για τους δράστες τροχαίων εγκλημάτων.
Σίγουρα θα βρει περισσότερους συμμάχους σ αυτήν την προσπάθεια και τυπικής απενοχοποίησης των δραστών απ όσους τουλάχιστον βρήκαμε εμείς στην προσπάθεια για μια αναδιαμόρφωση της νομοθεσίας που αφορά στα τροχαία εγκλήματα.
Σε κάθε περίπτωση είναι απόλυτα κατανοητό πως άνθρωποι πού έπαιξαν με την ζωή των άλλων συνεχίζουν τώρα να παίζουν με τις λέξεις. Αλλά αυτό το κατανοητό είναι απόλυτα προκλητικό και προσβλητικό, όχι μόνο για την οικογένεια της Νεφέλης, αλλά για όλες τις δεκάδες χιλιάδες οικογένειες με θύματα τροχαίων εγκλημάτων.
Γιατί όπου υπάρχει θύμα, υπάρχει και θύτης.
Γιατί Ανθρωποκτονία = Φόνος.
Πανελλαδικός σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα 10/9/2018
