Τα αυτοκίνητα μας σκοτώνουν. Μέσα σε μία δεκαετία πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε.

Ετικέτες

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

του George Monbiot, αρθρογράφου της Guardian

Η οδήγηση καταστρέφει τις ζωές μας, και ενισχύει την περιβαλλοντική καταστροφή. Μόνο η άμεση δράση μπορεί να άρει την εξάρτησή μας από αυτό.

Είναι το τελευταίο οχυρό. Έξω από τις πόρτες του νοσοκομείου είναι παρκαρισμένο με τη μηχανή σε λειτουργία ένα mini-bus. Ο οδηγός παίζει με το κινητό. Τα καυσαέρια γεμίζουν την είσοδο του νοσοκομείου. Πετάγομαι και ζητώ από τον οδηγό να σβήσει τη μηχανή. Ανταποκρίνεται ενοχλημένος. Στη συνέχεια παρατηρώ ότι φορά στολή υγειονομικού. Διασχίζω την είσοδο του νοσοκομείου, μέχρι τον διάδρομο και το τμήμα καρκίνου (όχι για κάποιον καρκίνο αυτή τη φορά, αλλά για ένα χειρουργείο αποκατάστασης). Στέκομαι λίγο παρατηρώντας τη τεράστια αίθουσα αναμονής και αναρωτιέμαι πόσοι από τους ασθενείς που έχουν περάσει από εδώ, νόσησαν  εξαιτίας της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Σκέφτομαι τους ανθρώπους άλλων τμημάτων:  παιδιά με κρίσεις άσθματος, ασθενείς με τραύματα από τροχαία ή άλλους με μόνιμες αναπηρίες καθηλωμένοι σε αναπηρικά αμαξίδια. Και σοκάρομαι συνειδητοποιώντας με πόσους τρόπους τα αυτοκίνητα έχουν καταστρέψει τις ζωές μας.

Ας εγκαταλείψουμε αυτό το καταστροφικό «πείραμα», ας αναγνωρίσουμε πως αυτή η τεχνολογία του 19^ου αιώνα, σήμερα πλέον μας κάνει περισσότερο κακό από ό,τι καλό και ας σχεδιάσουμε την έξοδό μας από αυτό το μοντέλο ζωής. Ας βάλουμε έναν στόχο: να περικόψουμε τη χρήση του αυτοκινήτου κατά 90% την επόμενη δεκαετία.

Ναι, το αυτοκίνητο μας είναι ακόμη χρήσιμο – για ορισμένους είναι εξαιρετικά σημαντικό. Παρά την πιστότητα του στην εξυπηρέτηση των αναγκών μας, ουσιαστικά μας διαφεντεύει και καταστρέφει ό,τι αγγίζει. Σήμερα εμφανίζεται μία ακολουθία από επείγουσες καταστάσεις που απαιτούν άμεσες απαντήσεις.

Μία τέτοια επείγουσα κατάσταση είναι πολύ οικεία σε κάθε νοσοκομείο. Η ρύπανση σήμερα σκοτώνει 3 φορές περισσότερο παγκοσμίως από ό,τι το AIDS, η φυματίωση και η ελονοσία. Θυμάστε τους θορυβώδεις ισχυρισμούς από τον κυρίαρχο τύπο: ότι τα χρήματα του δημοσίου θα ήταν καλύτερο να αξιοποιηθούν στην πρόληψη των μεταδιδόμενων ασθενειών, παρά στην πρόληψη της περιβαλλοντικής καταστροφής;

Αποδεικνύεται ότι τα οφέλη στην υγεία θα ήταν εξαιρετικά σημαντικά από την σταδιακή κατάργηση της χρήσης ορυκτών καυσίμων. (Φυσικά, τίποτα δεν μας εμπόδιζε να επενδύουμε στην πρόληψη και των δύο – ήταν ένα ψευδές δίλημμα). Η χρήση των ορυκτών καυσίμων, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, «είναι η σημαντικότερη απειλή παγκοσμίως για την υγεία των παιδιών».

Τοξικά αέρια απειλούν τα παιδιά μας.

Πρέπει να ασχοληθούμε με το lobby της ρύπανσης.

Σε άλλους τομείς οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου έχουν πέσει δραστικά. Οι εκπομπές, ωστόσο, από τις μεταφορές στο Ηνωμένο Βασίλειο μειώθηκαν μόνο κατά 2% μετά το 1990. Ο στόχος που έχει θέσει η κυβέρνηση είναι η μείωση των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου κατά 80% έως το 2050, και παρότι η επιστήμη σήμερα μας λέει πως αυτό είναι απελπιστικά ανεπαρκές. Οι μεταφορές, κυρίως εξαιτίας της εμμονής μας στο ιδιωτικό αυτοκίνητο, είναι σήμερα ο κύριος παράγοντας που μας οδηγεί στην κλιματική αλλαγή.

Ο αριθμός των ανθρώπων που σκοτώνονταν στον δρόμο μειώνονταν σταθερά στο Ηνωμένο Βασίλειο έως το 2010, οπότε και η πτωτική αυτή πορεία σταμάτησε. Γιατί;

Διότι, παρόλο που, λιγότεροι οδηγοί κι επιβάτες πεθαίνουν, ο αριθμός των πεζών που σκοτώθηκαν αυξήθηκε κατά 11%. Στις ΗΠΑ είναι ακόμη χειρότερα: υπάρχει 50% αύξηση του ετήσιου ρυθμού θανάτων των πεζών μετά το 2009. Οι αιτίες φαίνεται να είναι δύο: Η απόσπαση των οδηγών στα κινητά τους τηλέφωνα και η αλλαγή που συντελέστηκε από την χρήση συμβατικών αυτοκινήτων στα πολυμορφικά. Καθώς τα πολυμορφικά αυτοκίνητα είναι ψηλότερα και βαρύτερα, είναι ευκολότερο να σκοτώσουν τους ανθρώπους κατά τη σύγκρουση. Η οδήγηση πολυμορφικών αυτοκινήτων στο αστικό περιβάλλον είναι βασικά μία αντικοινωνική ενέργεια.

Επίσης, υπάρχουν και συνέπειες πιο κρυφές και πιο διαβρωτικές. Το μποτιλιάρισμα στους δρόμους εξαφανίζει την κοινότητα, μιας και ο θόρυβος, ο κίνδυνος και η μόλυνση σε τέτοιους δρόμους οδηγούν τους ανθρώπους να κλείνονται μέσα στα σπίτια τους. Οι χώροι που θα μπορούσαν τα παιδιά να παίζουν και οι ενήλικες να κάθονται και να κουβεντιάζουν δεσμεύονται για parking. Ο θόρυβος της μηχανής, η σπουδαιότερη – μα τρομακτικά άγνωστη – αιτία για το στρες και την αρρώστια, έχει καταλάβει τις ζωές μας. Όσο «σμπρώχνουμε» για να εξασφαλίσουμε περισσότερο χώρο στον δρόμο, όσο βρίζουμε και χειρονομούμε στους άλλους οδηγούς, στους πεζούς και στους ποδηλάτες, όσο δυσανασχετούμε για τα όρια ταχύτητας και την ήπια κυκλοφορία, τα αυτοκίνητα μας αλλάζουν, ενισχύοντας την αίσθηση της απειλής και του ανταγωνισμού, αποκόβοντας τον ένα απ΄τον άλλο.

Καινούργιοι δρόμοι κυκλώνουν την επαρχία, διαταράσσοντας την ησυχία, δημιουργώντας ένα πέπλο θορύβου, μόλυνσης κι ασχήμιας. Οι μεταβολές που προκαλούν επηρεάζουν μια ακτίνα πολλών χιλιομέτρων. Οι εκπομπές ενεργού αζώτου από τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων (μεταξύ άλλων) μεταβάλλουν δομικά τα οικοσυστήματα. Στον εθνικό δρυμό της Σνοουντόνια (στην Ουαλλία) έχουμε εναπόθεση Αζώτου 24 κιλά ανά εκτάριο ανά έτος αποτέλεσμα που μεταβάλλει ραγδαία τις φυτοκοινωνίες (ΕΔΩ). Οι πόλεμοι συντηρούνται για να διατηρείται χαμηλό το κόστος της οδήγησης: εκατοντάδες χιλιάδες έχουν πεθάνει στο Ιράκ, εν μέρει για τον σκοπό αυτό. Η γη, που μας προσφέρει τα μέταλλα για την κατασκευή των αυτοκινήτων και κοιτάσματα πετρελαίου για την απαιτούμενη ενέργεια δηλητηριάζεται από διαρροές και απορρίμματα.

Η αλλαγή προς τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα αναδεικνύει μερικά μόνο από αυτά τα ζητήματα. Ήδη πανέμορφα μέρη καταστρέφονται από την πυκνότητα των σταθμών ηλεκτρική ενέργειας. Σήμερα για παράδειγμα, η εξόρυξη λιθίου μολύνει τα νερά των ποταμών και στερεύει τις λεκάνες με τα υπόγεια ύδατα από το Θιβέτ έως τη Βολιβία. Ακόμα απαιτείται τεράστια δαπάνη ενέργειας και χώρου. Ακόμα απαιτείται η χρήση ελαστικών, των οποίων η κατασκευή και απόρριψη (πολύ περίπλοκο να ανακυκλωθούν) είναι μαζική περιβαλλοντική καταστροφή.

Το βρώμικο μυστικό της Βρετανίας: τα καμένα λάστιχα πνίγουν την Ινδία.

Μας λένε ότι τα αυτοκίνητα έχουν σχέση με την ελευθερία της επιλογής. Κάθε πλευρά του θέματος στις ζωές μας ωστόσο συνοδεύεται από κρατικό σχεδιασμό κι επιδοτήσεις. Κατασκευάζονται δρόμοι για εξυπηρετήσουν την κυκλοφορία, όπως αυτό μπορεί να προβλεφθεί για το μέλλον, οι οποίοι στην συνέχεια μεγεθύνονται για να έχουν νέα χωρητικότητα. Οι δρόμοι σχεδιάζονται με τρόπο που να αυξάνουν τη ροή των αυτοκινήτων. Οι πεζοί και οι ποδηλάτες στριμώχνονται από τους σχεδιαστές σε στενούς και συχνά επικίνδυνους χώρους – τα τελικά συμπεράσματα του αστικού σχεδιασμού. Εάν πληρώναμε για ενοικιαζόμενους χώρους παρκαρίσματος σε τιμές της αγοράς γης, τότε για 12m² που χρειάζεται ένα αμάξι θα μας κόστιζε περίπου 3000 δολάρια το έτος στις πιο πλούσιες περιοχές της Βρετανίας. Το χάος στους δρόμους μας είναι ένα σχεδιαζόμενο χάος.

Θα έπρεπε να υπάρχει σχεδιασμός στις μεταφορές, αλλά με τελείως διαφορετικό στόχο: να αυξήσει κατά το δυνατό τα κοινωνικά οφέλη ενώ, ταυτόχρονα, να μειώνει τη ζημιά. Αυτό σημαίνει γενική αλλαγή σε ηλεκτρική μαζική μετακίνηση, διακριτούς ασφαλείς ποδηλατόδρομους και πεζοδρόμια, συνοδευόμενα από μία σταθερή παρεμπόδιση δημιουργίας εκείνων των συνθηκών, που επιτρέπουν στα αυτοκίνητα να κάνουν κακό στις ζωές μας.

Σε ορισμένα μέρη και για ορισμένους σκοπούς δεν μπορεί να αποφευχθεί η χρήση του αυτοκινήτου. Για την πλειοψηφία, ωστόσο, των διαδρομών το αυτοκίνητο μπορεί εύκολα να αντικατασταθεί, όπως αποδεικνύεται στο Άμστερνταμ, την Ποντεβέντρα και την Κοπενχάγη. Θα μπορούσαμε επίσης να το εξαλείψουμε από τις πόλεις μας.

Σε αυτή την εποχή των πολλαπλών «συναγερμών» – κλιματική αναταραχή, ρύπανση, κοινωνική αποξένωση – θα έπρεπε να θυμόμαστε πως, η τεχνολογία υπάρχει για να μας υπηρετεί και όχι να μας καταδυναστεύει. Έφτασε η ώρα να βγάλουμε το αυτοκίνητο από τις ζωές μας.

                                      George Monbiot

ΠΗΓΗ:  Guardian, 7 Μαρτίου 2019, μετάφραση Εύα Μπαμπαλώνα.

ΙΧ σημαίνει πολιτισμός: Όσο περισσότερα κυβικά τόσο πιο πολιτισμένος. Παρίσι 17 Ιουνίου 2019, οδηγός Audi παραβιάζει την προτεραιότητα διασχίζοντας διάβαση πεζών στην οποία ήδη βρίσκονται ένας τυφλός με τον συνοδό του. Σε έξαλλη κατάσταση γιατί το μπαστούνι του τυφλού ακούμπησε το αυτοκίνητο του σταματάει για να δείρει το συνοδό…

Advertisements

Θρήνος για την εκτέλεση Δεκατετράχρονου.

Ετικέτες

ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

ΘΡΗΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΔΕΚΑΤΕΤΡΑΧΡΟΝΟΥ

                                                                                Του Γιάννη Ρέντζου

Με πιθανώς σύμφωνη γνώμη των εκπροσώπων των κρατικών αρχών, δηλαδή του Δήμου, της Αστυνομίας και της Εισαγγελίας αλλά και ευρεία συναίνεση μεγάλου μέρους της τοπικής κοινωνίας της πόλης μου Πρέβεζας, εκτελέστηκε πριν τρεις μέρες δεκατετράχρονο αγόρι. Βαρυνόταν με το ειδεχθές έγκλημα της κατάφωρης χρήσης ποδηλάτου και την, κατά πάσα πιθανότητα, ιδεοληπτική πίστη πως αυτό το άτομο είχε δικαιώματα κυκλοφορίας στους δρόμους της πόλης μας. Σε αυτούς τους δρόμους που δεν έχουν ούτε φανάρια, ούτε διαγραμμίσεις, ούτε σαμαράκια.

Με μεγάλη μου λύπη αναγκάζομαι από τα πράγματα να κάνω αυτή τη μικρή κατάθεση συμπάθειας και θλίψης αλλά και καταγγελίας. Το φρεσκοσκαμμένο χώμα δεν επιτρέπει, αυτή τη στιγμή, να ακούγονται μεγαλοστομίες για το σωστό και το πρέπον στην πόλη. Ωστόσο, η συνδιαχείριση του κακού από πολλούς, γείτονές μας της διπλανής πόρτας, πολίτες, οδηγούς ή τηλεφωνητές υπεράνω πάσης υποψίας, με οδηγεί εδώ.

Στο πλαίσιο της ακτιβιστικής υποχρέωσής μου να αναδείξω το θλιβερό γεγονός ανέβασα στη σελίδα μου στο φέισμπουκ ένα πένθιμο ποστ και από τις συζητήσεις και την αναζήτηση στον τοπικό Τύπο –τόσο σιωπηλό αυτή τη φορά− κατάλαβα πως θα υπήρχε ένα πέπλο σιωπής για το ζήτημα. Επανήλθα στο φέισμπουκ με το ερώτημα «γιατί τόση σιωπή». Και οδηγήθηκα, σαν σε συμπέρασμα, στις σκέψεις με τις οποίες άρχισα αυτό το κομμάτι. Όλοι συμβάλαμε στην εκτέλεση του αθώου παιδιού.

Τα ποδήλατα μπαίνουν στο οδόστρωμα, γιατί ο Ποδηλατοδρομος είναι ζούγκλα

Μου έκανε μάλιστα εντύπωση, ψάχνοντας σήμερα τηλεφωνικά για την Τροχαία Πρέβεζας, ώστε να διασταυρώσω μερικά πράγματα γράφοντας αυτά εδώ, πως τα τηλέφωνα που έχει στη δημόσια ανάρτησή της στο Διαδίκτυο η δημόσια αυτή υπηρεσία, η Τροχαία, είναι ψευδή. Και, επιπλέον, μετά την παρέμβαση κεντρικής τηλεφωνικής υπηρεσίας (118…) διαπίστωσα πως στην Τροχαία δεν υπήρχε τηλεφωνητής υπηρεσίας ή μηχανισμός εκτροπής της τηλεφωνικής κλήσης.

Ναι. Επί πολλά χρόνια οι προσπάθειες σε κινηματικό, δημοσιογραφικό αλλά και θεσμικό επίπεδο, με όσες δυνάμεις διαθέτει ο καθένας μας, για την καταπολέμηση της εγκληματικής κυριαρχίας του αυτοκινήτου στην πόλη, στους δρόμους της, στις πλατείες της, στα πεζοδρόμιά της και στα μυαλά απέτυχαν. Όλα οδηγούν στη σκέψη πως υψώνεται ένας θεσμικός τοίχος στον οποίο προσκρούουν αυτές οι προσπάθειες. Είναι σαν να συμφωνήθηκε, σε επίπεδο εκπροσώπων Αρχών, μια συνεργασία υποταγής στο παγκόσμιο αυτοκινητο-πετρελαϊκό κεφάλαιο. Το ίδιο που, άλλωστε, χτυπάει τώρα και το έδαφός μας, με τους ντόπιους συνεργάτες του, για να εξορύξει «μαύρο χρυσάφι».  Αίμα και πετρέλαιο στην πόλη μου.

Άρχισα το γραπτό μου μιλώντας και για ευρεία συναίνεση, στο ζήτημα της εκτέλεσης του παιδιού μας, κάποιου μεγάλου μέρους της τοπικής κοινωνίας της πόλης μου Πρέβεζας. Ναι. Στις κουβέντες που έκανα, καθώς περίμενα υπεραστικό λεωφορείο, όταν, μαζί με άλλους συμπολίτες μου πληροφορήθηκα το θλιβερό γεγονός, οι εκφράσεις κατάπληξης και σχολιασμού αναφέρονταν, σαν εκφράσεις συμπαθείας για το αδικοχαμένο νεαρό άτομο, στα «σφάλματα της νιότης», «στη χρήση του κράνους» και «την κακιά ώρα». Κανένας δεν αναρωτήθηκε για την ταχύτητα του αυτοκινήτου που ήταν (όπως άκουσα) 130 χιλιόμετρα την ώρα και για την ενδεχόμενη χρήση κινητού, που πράγματι έκανε, όπως άκουσα, η (νεαρή, όπως άκουσα) οδηγός που χτύπησε από το πίσω μέρος τον μικρό ποδηλάτη.

Να δούμε ποιος από όλους εμάς, στην πόλη μου, δεν φταίει γι’ αυτό το φόνο. Στο καλό παιδάκι μας. Έχεις καλά φουσκωμένα τα λάστιχα; Να προσέχεις, καλέ μας.

Ζητούνται Ασφαλείς & Λειτουργικοί Ποδηλατόδρομοι.

Ετικέτες

ΘΕΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ 7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019- ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΟΙ

12η Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία

Είναι ώρα να αποκτήσουν οι ελληνικές πόλεις ασφαλείς και λειτουργικούς ποδηλατόδρομους. Αυτό είναι το κλειδί για να φανεί ότι ποδηλάτισσες και ποδηλάτες είμαστε όλοι, ανεξαρτήτως ηλικίας, αρκεί να νιώσουμε ασφαλείς. Εμείς που θα βγούμε για 12η χρονιά στους δρόμους των ελληνικών πόλεων στις 7 Απριλίου είμαστε ένα ελάχιστο μέρος των ανθρώπων που θα δώσουν ζωή στις πόλεις μας όταν κατασκευαστούν οι ποδηλατόδρομοι.

Στις 7 Απριλίου, ελάτε μαζί μας. Ήρθε η ώρα να βάλουμε το ποδήλατο στην ατζέντα των δημοτικών αρχών που θα προκύψουν από τις εκλογές του Μαίου. Ας κάνουμε όλοι μαζί πετάλι για μια ιδέα που ωριμάζει.

Η πορεία που θα ακολουθήσουμε στην Αθήνα:

https://www.bikemap.net/en/r/4835755/

Αφίσες και σημεία συνάντησης των πόλεων που συμμετέχουν στην φετινή 12η Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία 2019

https://www.podilates.gr/pp2019_afises

– Αθήνα (7/4, 12:00, Πέδιον του Άρεως)
– Αμαλιάδα (7/4, 11:00, Πλ. Ανεμόμυλου)
– Αταλάντη (7/4, 17:00, κεντρική πλ. Αγ. Θεοδώρων)
– Δράμα (7/4, 18:00, πλ. Ελευθερίας)
– Θάσος (12/5, 11:00, Αρσανάς – Ποταμιά)
– Καμένα Βούρλα (6/4, 10:30, τουριστικό περίπτερο Κ. Βούρλων, –
ΠΡΟΒΟμάστορες)
– Κατερίνη (7/4, 11:00, πλ. Ελευθερίας)
– Κέρκυρα (7/4, 12:00, Πεντοφάναρο – Λιστόν)
– Κώς (7/4, 10:30, πλ. Ελευθερίας)
– Μυτιλήνη (7/4, 12:00, πλ. Σαπφούς)
– Πύργος (7/4, 17:00, Κατάκολου – Κλουκίνας)

Οργάνωση:

Ποδηλάτ-ισσ-ες (podilates.gr)
Φίλοι του Ποδηλάτου (filoi-podilatou.gr)
ΠΕΖΗ
Μαμάδες+ στο Δρόμo (mamastodromo.blogspot.com)
ΠοδηλΑΤΤΙΚΗ Κοινότητα

Περισσότερες πληροφορίες στο www.podilates.gr

Τριάντα μήνες για τον Πάνο….με αναστολή φυσικά.

Ετικέτες

Πρόσωπα όχι αριθμοί

Στις 27 Φεβρουαρίου 2019 το τριμελές Εφετείο Πατρών καταδίκασε τελεσίδικα την Αικατερίνη Αρβανίτη – Μαυραγάνη, σύζυγο του τέως υπουργού Οικονομικών Γ. Μαυραγάνη για τον θανάσιμο τραυματισμό του 14χρονου ποδηλάτη Πάνου Τζαβάρα στις 2 Μαίου 2012. ( Ο Πάνος πάλεψε μέχρι της 18 Μαίου, αλλά ο αγώνας ήταν άνισος)

Χρειάστηκαν 6 χρόνια και 10 μήνες για να τελεσιδικήσει  μια υπόθεση που συγκλόνισε το πανελλήνιο. Το Εφετείο, πού ξεκίνησε το …2015, μετά από αλλεπάλληλες αναβολές και διακοπές, ολοκληρώθηκε πια επιβάλλοντας στην δράστη την ίδια ποινή με το πρωτόδικο. Τριάντα μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή, με καταλογισμό της αποκλειστικής ευθύνης στην οδηγό…

Ένα σαφές μήνυμα, όχι μόνο προς την οικογένεια του Πάνου, αλλά προς καθένα πού έχει ή που σκέφτεται να κάνει παιδί για το πόσο αποτιμάται η ζωή αυτού του μοναδικού πλάσματος.

Το δικαστήριο απέρριψε όλους τους ισχυρισμούς της κατηγορουμένης και έκανε δεκτά τα πραγματικά περιστατικά: πως η οδηγός μπήκε στο αντίθετο ρεύμα με υπερβολική ταχύτητα, χτύπησε και εκτίναξε τον μικρό ποδηλάτη Πάνο επάνω σε ένα άλλο αυτοκίνητο τραυματίζοντας τον θανάσιμα. Όλα αυτά μπροστά στο μικρότερο αδερφό του αυτόπτη μάρτυρα του φοβερού συμβάντος.

Μια οικογένεια, η οικογένεια του θύματος, όπως τόσες άλλες χιλιάδες οικογένειες, καταδικασμένη ισόβια και μια οδηγός, όπως τόσες χιλιάδες άλλες οδηγοί καταδικασμένη σε μια ολιγόμηνη ποινή με αναστολή….

Αν και ο εισαγγελέας πρότεινε την αύξηση της ποινής σε σχέση με το πρωτόδικο, στα τρία χρόνια, θεωρώντας πρόκληση το ύφος και το ήθος της δράστιδος, που την στιγμή του συμβάντος φρόντισε να μετακινηθούν θραύσματα του αυτοκινήτου της από το αντίθετο ρεύμα, όπου συνέβη η σύγκρουση, στο δικό της ρεύμα προκειμένου να αλλοιώσει τα πραγματικά στοιχεία της σύγκρουσης, επί της ουσίας έξι μήνες παραπάνω δεν θα σήμαιναν ουσιαστικά τίποτα.

Το κράτος έχει υιοθετήσει την απόφαση πως όλοι οι τροχαίοι φόνοι αποτελούν ανθρωποκτονίες «από αμέλεια». Αρνείται πεισματικά να αλλάξει οποιοδήποτε στοιχείο αυτής της απόφασης. Ακόμα και όταν τα θύματα είναι παιδιά όπου η ανισότητα στο δίκτυο της κυκλοφορίας είναι προφανής καμιά ιδιαίτερη ευθύνη δεν καταλογίζεται στους ενήλικες που τα θανατώνουν. Στις περισσότερες φορές η δικαστική διαδικασία εξαντλείται στο να «ανακαλυφθεί» πιο λάθος έκανε το παιδί και όχι στο πόσο έλλειψη προσοχής έδειξε ο ενήλικας.  Στο απώγειο αυτού του παραλογισμού φτάνουμε στους επαγγελματίες που πουλάνε οδική ασφάλεια που θέλουν να μάθουμε στα παιδιά να προσέχουν τα αυτοκίνητα αντί οι οδηγοί να προσέχουν τα παιδιά…

Είναι εντυπωσιακό πόσα παιδιά φέτος έχουν βρεθεί στη θέση του Πάνου.

Κάποιοι θα ισχυριστούν πως αυστηρότερες δικαστικές αποφάσεις δεν θα αποθαρρύνουν τους δράστες. Αναρωτήθηκαν άραγε για το αντίστροφο. Για το μήπως αυτή η αντιμετώπιση τους ενθαρρύνει;

Η μήπως νομίζουν πως κανείς δεν γνωρίζει σ αυτή τη χώρα ότι μπορεί να σκοτώνει όποιον βρει στο δρόμο του χωρίς καμία συνέπεια. Τουλάχιστον έξη  εκατομμύρια οδηγοί το γνωρίζουν πολύ καλά. Πολύ καλύτερα τουλάχιστον απ όσο γνωρίζουν τον Κώδικα Οδική Κυκλοφορίας.

Σου σκοτώνουν το παιδί και πρέπει να λες και πάλι καλά που δεν τους αθώωσαν. Μπορούμε άραγε χειρότερα; Γιατί για καλύτερα κάτι δεν φαίνεται.

Στον Ανδρέα, τη Φαίδρα, τον Κώστα, στους παππούδες και τους θείους, σε όλους όσους σημαδεύτηκαν απ αυτό τον παράλογο φόνο, όλοι μας την Αγάπη. Δυστυχώς δεν έχουμε άλλο να προσφέραμε, αποδείχτηκε πως είμαστε πολύ αδύναμοι για να μετακινήσουμε το βουνό και να επιβάλουμε το σεβασμό στα θύματα των τροχαίων.

Πανελλαδικός σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα

ΥΓ. Όπως συμβαίνει πάντα από την υπεύθυνη, καταδικασμένη οδηγό δεν αφαιρέθηκε ούτε για ένα λεπτό η άδεια οδήγησης της.

Βαρεθήκαμε να σας ακούμε.

Ετικέτες

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές πλησιάζουν και δεν νοείται σοβαρός υποψήφιος που να μην έχει έτοιμη την πρόταση για λύση του προβλήματος της «μάστιγας των ναρκωτικών». Χιλιάδες Μεγαλέξανδροι με το σπαθί στο χέρι πανέτοιμοι να κόψουν τον Γόρδιο δεσμό. Είναι ν απορείς ποιος τους εμποδίζει τόσα χρόνια. Γιατί οι περισσότεροι απ αυτούς όλο και σε κάποιο μικρο ή μεγάλο καραβάκι της εξουσίας επέβαιναν.

Από κοντά βέβαια και οι δημοσιογράφοι, έγκριτοι και μη, βαθιά αγωνιώντες για το θέμα επαυξάνουν σε δραματικότητα και σε «ριζικές λύσεις».

Αν πάρει κανείς τις προτάσεις τους στα σοβαρά στη μεγάλη τους πλειοψηφία συνοψίζονται σε μια φράση: Πως οι χρήστες δεν θα είναι ορατοί. Φοβερή «λύση».

Είναι η ίδια «λύση» που έδωσαν στο πρόβλημα των τροχαίων, ένα πρόβλημα στο οποίο η τοπική αυτοδιοίκηση έχει πολύ περισσότερες αρμοδιότητες και ευθύνες για την κατάσταση που επικρατεί. Τα θύματα των τροχαίων απλά δεν υπάρχουν.

Ερωτήσεις του τύπου: πόσα πεζοδρόμια και πόσες νησίδες διαπλατύνατε, πόσους δρόμους πεζοδρομήσατε, πόσους ποδηλατόδρομους φτιάξατε, πόσες ζώνες ήπιας κυκλοφορίας με όριο τα 30km δημιουργήσατε, πόσα σχολεία εντάξατε μέσα σε τέτοιες ζώνες, σε πόσα φανάρια αυξήσατε το χρόνο για τους πεζούς, πόσες παράνομες διαφημιστικές πινακίδες κατεβάσατε, για να αναφέρουμε μόνο μερικές άμεσα σχετιζόμενες με την Τ.Αυτοδιοίκηση, δεν τέθηκαν και ούτε πρόκειται να τεθούν.

Τα τροχαία εγκλήματα, η κύρια αιτία αποδεκατισμού της νεολαίας μας, δεν αποδίδουν ψήφους. Οι εκλογές έχουν τη λογική τους και ο θάνατος τη δική του.

Απ τη στιγμή που η πλειοψηφία του πληθυσμού μετακινήθηκε και ζείς σε τερατου-πόλεις, μετακινήθηκε και ο τόπος πραγμάτωσης των τροχαίων εγκλημάτων μέσα σ αυτές. Το να διεκδικείς μια Δημοτική ή Περιφερειακή αρχή και να μη μιλάς για τα τροχαία δεν σημαίνει πως δεν ξέρεις κάτι. Σημαίνει απλά ότι θεωρείς φυσιολογική την κατάσταση, ή για να το πούμε κυριολεκτικά, ότι συνεργείς.

 

Σκότωσαν άλλο ένα παιδί, που γύριζε περπατώντας απ το σχολείο. Ε, και;

Ετικέτες

ΤΡΟΧΑΙΟ & ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ

Την Παρασκευή 18 Ιανουαρίου ο 15χρονος Νίκος Ηρ. Δημόπουλος, μαθητής της Α’ Λυκείου, αφού τέλειωσε το σχολείο του στη Θουρία του Δήμου Καλαμάτας, επέστρεφε σπίτι του στην Αίτεια περπατώντας.

Ενώ βάδιζε πάνω στο πεζοδρόμιο λίγο πριν τις 2 το μεσημέρι, ένα αυτοκίνητο που κινούνταν στο απέναντι ρεύμα με κατεύθυνση προς Καλαμάτα, πέρασε την διπλή διαχωριστική, ανατράπηκε και έπεσε πάνω στο μικρό Νίκο τον οποίο και τραυμάτισε θανάσιμα. Ο οδηγός του ΙΧ αμέσως μετά το συμβάν εγκατέλειψε το θύμα του. Λίγο αργότερα εμφανίστηκε ένας 28χρονος Ρομά που ισχυρίστηκε πως ήταν ο οδηγός, γεγονός που αρκετά γρήγορα αποδείχθηκε ψευδές. Ο πραγματικός οδηγός δεν είχε άδεια οδήγησης και  διέφυγε τη σύλληψη στη διάρκεια του 48ωρου που ισχύει το Αυτόφωρο. (Εμφανίστηκε τελικά τελικά έξι ημέρες μετά…)

Φαίνεται πως στην Ελλάδα η μετακίνηση προς και από το σχολείο αποτελεί μια διαδικασία  ιδιαίτερα ριψοκίνδυνη. Τι άλλο άραγε σημαίνει το γεγονός πως:  στις 14 Ιανουαρίου στη Θέρμη Θεσσαλονίκης κοντά στο Δημοτικό σχολείο, ο 50χρονος πατέρας ενός μαθητή παρασύρθηκε από οδηγό ΙΧ και έχασε τη ζωή του, στις 16 Ιανουαρίου στην Κέρκυρα, η 8χρονη μαθήτρια Αννα Μαρία Καρβούνη παρασύρθηκε και έχασε τη ζωή της από οδηγό ΙΧ  ενώ πήγαινε με τη μητέρα της στο σχολείο, στις  18  Ιανουαρίου έχασε τη ζωή ο Νίκος Δημόπουλος ενώ στις 21 Ιανουαρίου  πηγαίνοντας να διδάξει στο σχολείο στον Επτάλοφο Κιλκίς ο 33χρονος αναπληρωτής δάσκαλος  Μιχάλης Τίγκας έχασε τη ζωή του, όταν το αυτοκίνητο που οδηγούσε γλίστρησε στον παγωμένο δρόμο. Μιλάμε για τέσσερις νεκρούς σε μια βδομάδα…

Θα επανέλθουμε στο θέμα γιατί τα παραπάνω μόνο συμπτώσεις δεν αποτελούν. Και η αναπαραγωγή τους δεν θα σταματήσει ούτε με ευχές, ούτε με κροκοδείλια δάκρυα. Να σημειώσουμε μόνο πως στις τρεις πρώτες περιπτώσεις  με παρασύρσεις πεζών σε κατοικημένες περιοχές, οι ταχύτητες που είχαν αναπτύξει οι εμπλεκόμενοι οδηγοί σε δρόμους με όρια 40, 30 και 50 km αντίστοιχα, τόσο από μαρτυρίες αυτοπτών  όσο και εκ του αποτελέσματος, προφανώς και ήταν πολλαπλάσιες των (συμβολικών σύμφωνα με την ελληνική παράδοση) ορίων.

Αλλά ας επανέλθουμε στον φόνο του 15χρονου Νίκου.

Αντιγράφουμε από τις ηλεκτρονικές εκδόσεις των  τοπικών εφημερίδων:

«Ο μαθητής είχε τελειώσει από το σχολείο και κατά τραγική ειρωνεία δεν πήρε το λεωφορείο γιατί -όπως λένε συμμαθητές του- είχε ξεχάσει την κάρτα του και φοβήθηκε μη γίνει έλεγχος και τον κατεβάσουν».

Είχε ξεχάσει την κάρτα. Και γι αυτό αποφάσισε να περπατήσει.

Το ένα λάθος μετά το άλλο…

Χωρίς κάρτα δεν είσαι τίποτα.

Και αν περπατάς (στο πεζοδρόμιο) είσαι ένα τίποτα.

Εύλογα ο 15χρονος Νίκος έγινε αποδέκτης των συνεπειών των διαδοχικών λαθών του…

Αν δεν είχε κάνει αυτά τα βασικά λάθη τότε δεν θα είχε κινδυνεύσει όταν ο οδηγός του ΙΧ που:

«από αμέλεια» οδηγούσε χωρίς άδεια (δηλαδή χωρίς στοιχειώδη εκπαίδευση),

«από αμέλεια» ανέπτυξε υπερβολική ταχύτητα με αποτέλεσμα,

«από αμέλεια» το αυτοκίνητο «να του φύγει» στη στροφή, να ανατραπεί και να πέσει πάνω στο Νίκο που βρίσκονταν «σε λάθος τόπο τη λάθος στιγμή»

και να τον σκοτώσει «από αμέλεια» αφού είναι προφανές και πασίγνωστο σε κάθε δικαστικό και κάθε εχέφρονα πολίτη, πως ο δράστης «δεν ξύπνησε για να πάει να σκοτώσει».

Είναι προφανές ότι σε ένα σύνολο «αμελειών» είναι πολύ εύκολο να προστεθεί άλλη μία: η εγκατάλειψη του θύματος. Εύλογα ο τοπικός εισαγγελέας και παρά την σκηνοθετημένη παραπλανητική εμφάνιση ψευτο – οδηγού άσκησε δίωξη για ένα ακόμα πλημμέλημα στο γνωστό –άγνωστο οδηγό.

Όπως ενημερωθήκαμε: «Παρότι η ταυτότητα του οδηγού είναι γνωστή στις αρχές, παρήλθε το αυτόφωρο και έτσι οι αστυνομικοί δεν προχωρούν στη σύλληψή του.Σε βάρος του οδηγού σχηματίζεται δικογραφία για ανθρωποκτονία από αμέλεια, εγκατάλειψη και οδήγηση χωρίς δίπλωμα». (ΕΔΩ)

Το γεγονός πως ο δράστης στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι Ρομά απέδειξε ότι η Δικαιοσύνη δεν πάσχει από ρατσιστικές προκαταλήψεις και εφάρμοσε και σ αυτήν την περίπτωση αυτά που εφαρμόζει για όλους τους έλληνες εγκληματίες οδηγούς, χρησιμοποιώντας τις πιο ελαφρές υπάρχουσες κατηγορίες (ανθρωποκτονία από αμέλεια) και την διάταξη αμνήστευσης των οδηγών που εγκαταλείπουν τα θύματα τους (άρθρο 43 του ΚΟΚ).

Άλλη μια περίπτωση οδηγού χωρίς άδεια εμπλεκόμενου σε θανατηφόρο τροχαίο με εγκατάλειψη ήρθε να προστεθεί στις τόσες προηγούμενες:

 12 Ιουλίου 2012, Λ. Πατησίων: τα επτάχρονα δίδυμα David & Claudia Μaciorowski και η μητέρα τους Agnieska περνούσαν διάβαση πεζών στην οδό Τροίας για να πάνε στο σχολείο. Οδηγός μηχανής μεγάλου κυβισμού τρέχοντας με υπερβολική ταχύτητα, παραβίασε το κόκκινο τους χτύπη­σε και τους εγκατέλειψε. Όλοι μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία και υποβλήθηκαν σε μεγάλες χειρουργικές επεμβάσεις και ο μικρός David με­γαλώνει σήμερα με αναπηρία 90%. Ο δράστης − στρατιωτικός, χωρίς άδεια οδήγησης − συνε­λήφθη στο σπίτι του. Παραπέμφθηκε για να δι­καστεί για κακούργημα και αφέθηκε ελεύθερος. Μετά από αλλεπάλληλες αναβολές στο Εφετείο η κατηγορία υποβιβάστηκε σε σειρά πλημμελημά­των (όπως… η εγκατάλειψη τριών τραυματιών) του αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό προτέρου εντίμου βίου (είχε βγάλει και άδεια οδήγησης στο μεταξύ!) καταδικάστηκε, ως αποκλειστικά υπεύθυνος, σε ολιγόμηνη εξαγοράσιμη ποινή ενώ του επεστράφη και η μηχανή!

3 Μαρτίου 2017,Αλεξάνδρεια Ημαθίας. Η 13χρονη πεζή Κατερίνα Κυροπούλου ενώ περίμενε πάνω στο πεζοδρόμιο, σε δι­άβαση χτυπήθηκε και εγκαταλείφθηκε από ανήλικο οδηγό χωρίς άδεια οδήγησης που έτρεχε υπερβολικά με αποτέλεσμα να χάσει τον έλεγχο του IX και η Κατερίνα να χάσει τη ζωή της. Αντί του δράστη εμφανίστηκε ο πατέρας του να παριστάνει τον οδηγό… Για την εκτέλεση και την εγκατάλειψη της Κατερί­νας και για όλα τα υπόλοιπα, ο εισαγγελέας απήγγειλε στο δράστη κατηγορίες σε βαθμό πλημμελήματος και τον άφησε ελεύθερο. Στο facebook του, υπήρχε η φωτό του αυτοκινήτου με το μήνυμα: «Κυκλοφορώ και Οπλοφορώ».

6 Μαρτίου 2017, Αμφιλοχία. Δύο πεζές γυναίκες εγκαταλείφθηκαν αφού χτυπή­θηκαν από νεαρό οδηγό χωρίς άδεια οδήγησης με ΙΧ χωρίς πινακίδες.

Η μία έχασε τη ζωή της και η δεύτερη μετα­φέρθηκε τραυματισμένη στο νοσοκομείο. Μετά τη σύλληψη του δράστη ο εισαγγελέας του απήγγειλε κατηγορίες σε βαθμό πλημμε­λήματος και τον άφησε ελεύθερο…

-Την Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2019 τραυματίστηκε θανάσιμα και εγκαταλείφθηκε ο Νίκος. Το Σάββατο το βράδυ στη Θουρία συμμαθητές και καθηγητές του έκαναν σιωπηρή συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Λίγες ώρες πριν είχε πραγματοποιηθεί η κηδεία του Νίκου. Αμήχανες στερεοτυπικές εκφράσεις του τύπου να είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει θα απευθύνθηκαν στους δικούς τους την ώρα που πολιτική και δικαστική εξουσία ισορροπούσαν πάνω σ ένα άλλο στερεότυπο (για το δράστη): να είναι ελαφριά η ποινή που θα του επιβληθεί.

Σκότωσαν ένα παιδί που γύριζε περπατώντας απ το σχολείο.

Ε, και; Ούτε το πρώτο είναι, ούτε θα είναι το τελευταίο.

Πανελλαδικός σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα

Υποστηρίξτε την προσπάθεια να καταργήσουμε το άρθρο 43 του ΚΟΚ. Δείτε:το φυλλάδιο του SOS Τροχαία Εγκλήματα για το θέμα: Τροχαίο & Εγκατάλειψη: ΕΔΩ

Υπάρχει ζωή χωρίς το αυτοκίνητο;

Ετικέτες

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Οι άνθρωποι υπερεκτιμούν το χρόνο που χρειάζεται να περπατήσουν ή να κάνουν ποδήλατο για να φτάσουν κάπου.

Μόνο το 5,1% των Αμερικανών χρησιμοποιεί τη δημόσια συγκοινωνία για να φτάσει στη δουλειά του, κι ακόμα λιγότεροι πηγαίνουν περπατώντας (2,3%) ή  ποδηλατώντας (1,3%)

Οι περισσότεροι άνθρωποι εκτιμούν λανθασμένα (συνήθως υπερεκτιμούν) το χρόνο που απαιτείται για να διανύσουν περπατώντας ή ποδηλατώντας μια γνωστή τους απόσταση, την οποία κάνουν συχνά με το αυτοκίνητο τους ξεκινώντας από το σπίτι  τους.  Σύμφωνα με νέα μελέτη το χρόνο.

 Αυτά τα ευρήματα, που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Transportmetrica A: Transport Science, καταδεικνύουν ένα απο  τα μεγαλύτερα εμπόδια για να αρχίσουν οι  άνθρωποι  να χρησιμοποιούν πιο ενεργητικές μορφές μετακίνησης: την αντιληπτική ικανότητα του απαιτούμενου χρόνου.

«Οι άνθρωποι γενικά δεν είναι πολύ καλοί στην εκτίμηση του πόσο χρόνο  θα πάρει για να πάνε κάπου», λέει η Melissa Bopp,  από τους συγγραφείς της μελέτης, καθηγήτρια  κινησιολογίας στο  Πανεπιστήμιο της  Pennsylvania (Penn State). «Αυτό προκαλεί προβλήματα όταν προσπαθείτε να πείσετε κάποιον να περπατήσει ή να πάει με το ποδήλατο κάπου.»

Και υπάρχει πλήθος  καλών λόγων για να προσπαθήσουμε να πείσουμε περισσότερους ανθρώπους  να αφήσουν τα αυτοκίνητά τους για πιο ενεργητικές  μορφές μετακίνησης. Η ενεργητική μετακίνηση όχι μόνο συμβάλλει στη μείωση της κυκλοφοριακής συμφόρησης και της ατμοσφαιρικής ρύπανσης (συμβάλλοντας έτσι σε ένα πιο βιώσιμο περιβάλλον) αλλά συνδέεται επίσης με πολλαπλά οφέλη για την υγεία, συμπεριλαμβανομένων χαμηλότερων επιπέδων παχυσαρκίας, διαβήτη τύπου 2, καρδιακών παθήσεων και καρκίνου καθώς και  υψηλότερα επίπεδα ψυχολογικής ευεξίας.

Όπως αναφέρουν τα στοιχεία της μελέτης, για τη μετάβαση στην εργασία, μόνο το 5,1% των Αμερικανών παίρνει τη δημόσια συγκοινωνία  για να φτάσει στη δουλειά του και ακόμη λιγότεροι περπατούν (2,3%) ή χρησιμοποιούν άλλες μορφές μετακίνησης όπως η ποδηλασία (1,3%). Οι περισσότεροι άνθρωποι μετακινούνται με το αυτοκίνητο.

Σε μια μελέτη, μόνο το 28% των Αμερικανών δήλωσε  ότι περπάτησε πάνω από 10 λεπτά στη διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας (προς οποιοδήποτε προορισμό).

Στοιχεία της μελέτης

Η Bopp και οι συνάδελφοί της ήθελαν να διερευνήσουν πόσο συνηθισμένο είναι οι άνθρωποι να εκτιμούν εσφαλμένα τον απαιτούμενο χρόνο για να πάνε με τα πόδια ή με ποδήλατο σε προορισμούς που επισκέπτονται συχνά και ποιοι παράγοντες επηρεάζουν αυτές τις λανθασμένες αντιλήψεις. Στη πραγματοποίηση της μελέτης, συμμετείχαν 253 άτομα από το εκπαιδευτικό και διοικητικό προσωπικό και 252 φοιτητές του Penn State. Οι συμμετέχοντες συμπλήρωσαν ερωτηματολόγια για το πόσο συχνά οδηγούσαν, πήραν το λεωφορείο, περπάτησαν ή πήγαιναν με ποδήλατο στην πανεπιστημιούπολη. Επίσης, απάντησαν σε ερωτήσεις σχετικά με την υγεία και τη φυσική τους κατάσταση και για το πώς αισθάνονταν για την ενεργητική μετακίνηση, καθώς και για την αυτοπεποίθηση  τους  να χρησιμοποιούν ποδήλατο στην πόλη.

Κάθε συμμετέχων κλήθηκε επίσης να επιλέξει, χρησιμοποιώντας έναν online χάρτη, μια τοποθεσία στην πανεπιστημιούπολη που επισκέφθηκε πιο συχνά καθώς και τη θέση του τόπου όπου ζούσε. Στη συνέχεια ρωτήθηκαν πόσο χρόνο θα χρειαζόταν για να φτάσουν από το σπίτι τους στη θέση της πανεπιστημιούπολης με τα πόδια και με ποδήλατο. Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν τους Χάρτες Google σαν κριτήριο της ακρίβειας αυτών των αντιλήψεων. Μια απάντηση θεωρήθηκε ανακριβής αν ηταν μεγαλύτερη ή μικρότερη κατά 10 λεπτά απο το χρόνο ταξιδιού που υπολόγιζαν οι Χάρτες Google.

Η ανάλυση όλων αυτών των στοιχείων κατέδειξε ότι περίπου το 91% των διδασκόντων και του προσωπικού εκτιμούσε εσφαλμένα πόσο χρόνο θα τους έπαιρνε για να περπατήσουν μέχρι την πανεπιστημιούπολη και περίπου το 93% από αυτούς υπολόγισαν λανθασμένα το χρόνο που απαιτούνταν για να  πάνε με ποδήλατο. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των παρανοήσεων αφορούσε υπερεκτίμηση του χρόνου μετακίνησης.

Οι φοιτητές τα πήγαν σχετικά καλύτερα. Περίπου το 55% από αυτούς υπολόγισαν ανακριβώς το χρόνο που θα χρειαζόταν να περπατήσουν για να φτάσουν στην πανεπιστημιούπολη, και περίπου το 44% έκανε το ίδιο σχετικά το ποδήλατο. Είναι ενδιαφέρον ότι οι εσφαλμένες αντιλήψεις των φοιτητών σχετικά με το περπάτημα περισσότερο έτειναν στο να υποτιμούν τον απαιτούμενο χρόνο, ενώ οι περισσότερες από εκείνες που αφορούσαν την ποδηλασία βασικά τον υπερεκτιμούσαν.

Η ανάλυση κατέδειξε επίσης διάφορους παράγοντες που αύξησαν την πιθανότητα οι συμμετέχοντες να έχουν ανακριβείς αντιλήψεις για τους απαιτούμενους χρόνους βαδίσματος και ποδηλασίας. Αυτοί από το πανεπιστημιακό και διοικητικό προσωπικό, που ήταν μεγαλύτεροι, που είχαν μικρότερη αυτοπεποίθηση για τις ικανότητές τους στην ποδηλασία ενώ τους είχε διατεθεί και μια θέση στάθμευσης στο parking της πανεπιστημιούπολης, ήταν πιθανότερο να εκτιμήσουν λανθασμένα τους χρόνους μετακίνησης. Επιπλέον, οι γυναίκες ήταν πιο πιθανό να εκτιμήσουν λάθος το χρόνο σε σχέση με τους άνδρες.

Μεταξύ των φοιτητών, οι λανθασμένες αντιλήψεις για τη μετάβαση στην πανεπιστημιούπολη με τα πόδια ή το ποδήλατο ήταν περισσότερες σ εκείνους που ανέφεραν χαμηλότερα επίπεδα φυσικής κατάστασης, που έμεναν μακρύτερα από την πανεπιστημιούπολη και είχαν θέση στάθμευσης στο parking του πανεπιστημίου. Δεν διαπιστώθηκε σημαντική διαφορά μεταξύ των φύλων όσον αφορά τις εσφαλμένους υπολογισμους του χρόνου.

Μάλλον δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι άνθρωποι και από τις δύο ομάδες που περπατούσαν συχνά ή χρησιμοποιούσαν ποδήλατο είχαν περισσότερες πιθανότητες να προβλέψουν με ακρίβεια τους χρόνους μετακίνησης.

Περιορισμοί και επιπτώσεις

Η μελέτη έχει αρκετούς σημαντικούς περιορισμούς. Πιο σημαντικός: οι συμμετέχοντες ήταν λίγοι σε αριθμό και όλοι μέρος μιας συγκεκριμένης πανεπιστημιακής κοινότητας. Κατά συνέπεια, τα αποτελέσματα ενδέχεται να μην ισχύουν σε άλλες ομάδες ή συνθέσεις. Επίσης, επειδή οι συμμετέχοντες προσφέρθηκαν εθελοντικά να συμμετάσχουν στη μελέτη, μπορεί να ήταν προδιατεθειμένοι σχετικά με την ενεργητική μετακίνηση, πράγμα που μπορεί να μην υπάρχει σε μια τυχαία επιλεγμένη ομάδα. Ωστόσο, τα ευρήματα είναι ενδιαφέροντα, διότι προτείνουν, όπως γράφει η Bopp και οι συνάδελφοι της » πως η αντιμετώπιση των αντιλήψεων για το χρόνο ταξιδιού μεταξύ των μετακινούμενων ατόμων μπορεί να είναι ένας ικανοποιητικός τρόπος για να αυξηθεί η υιοθέτηση της ενεργητικής μετακίνησης».  

Ένας λόγος που οι άνθρωποι συχνά υπερεκτιμούν το χρόνο που θα χρειαστούν για να πάνε κάπου με τα πόδια ή με ποδήλατο είναι ότι φαντάζονται το ταξίδι σαν να το κάνουν με αυτοκίνητο.

«Οι άνθρωποι που δεν είναι συνηθισμένοι να μετακινούνται με τα πόδια ή με ποδήλατα τείνουν να υποθέτουν ότι θα χρησιμοποιήσουν την ίδια διαδρομή που κάνουν όταν  οδηγούν, η οποία μπορεί να είναι μέρος ενός πολυσύχναστου δρόμου», λέει η Bopp. «Ενώ, στην πραγματικότητα, υπάρχει μια τέλεια λωρίδα ποδηλασίας που διασταυρώνεται μ εκείνο τον πολυσύχναστο δρόμο μόνο μία φορά.» «Αυτό είναι ένα κενό γνώσης που μπορούμε να διορθώσουμε», προσθέτει. Η αυτοπεποίθηση φαίνεται επίσης ότι αποτελεί σημαντικό εμπόδιο για τα ενεργητικά ταξίδια, ιδίως όσον αφορά την ποδηλασία.

«Μπορούμε να έχουμε όλες τις λωρίδες ποδηλάτων στον κόσμο, αλλά αν δεν νιώθεις σίγουρος για να βγεις εκεί έξω και να ποδηλατήσεις , τότε δεν πρόκειται να το κάνεις», λέει η Bopp. «Αλλά ευτυχώς, η αυτοπεποίθηση είναι στόχος που μπορεί να επιτευχθεί. Η παροχή εκπαίδευσης, ενθάρρυνσης και πόρων μπορούν να βοηθήσουν σ αυτό»

 ΠΗΓΗ: minipost.com 29/3/2018 

Περίληψη της εργασίας στα αγγλικάς: on the Transportmetrica A: Transport Science website 

 

Save Lives: ένας οδηγός για τους εκπαιδευτικούς και την ασφάλεια των μαθητών.

Ετικέτες

ΘΕΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ, ΠΑΙΔΙΑ & ΟΔΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ

Το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης  Ανωγείων σε συνεργασία με τους Υπεύθυνους Σχολικών Δραστηριοτήτων της Α/θμιας και Β/θμιας Εκπ/σης της Περιφέρειας Κρήτης, το Δήμο Ανωγείων και το Γεωπάρκο Ψηλορείτη,  διοργάνωσε διήμερο επιμορφωτικό Εισαγωγικό Σεμινάριο Α΄ Επιπέδου στην Περιβαλλοντική Εκπαίδευση την Παρασκευή 7   και Σάββατο 8  Δεκεμβρίου 2018 στα Ανώγεια, για εκπαιδευτικούς Α/θμιας και Β/θμιας Εκπ/σης, οι οποίοι δεν έχουν προηγούμενη εμπειρία στην Π.Ε. και πρόκειται να υλοποιήσουν πρόγραμμα Π.Ε. το σχολικό έτος 2018-19.

Το θέμα του σεμιναρίου ήταν: «Από την Περιβαλλοντική Εκπαίδευση στην Εκπαίδευση για την Αειφορία: Μεθοδολογία και Διδακτικές Tεχνικές. Σχεδιάζοντας Προγράμματα Π.Ε. με θέμα: οι αρχές της Αειφορίας, οι στόχοι της UNESCO για βιώσιμη ανάπτυξη«

Στο πλαίσο του σεμιναρίου η εκπαιδευτικός Εύα Στεφανάτου, συντόνισε ένα «Βιωματικό Εργαστήριο», επικεντρώνοντας στην Οδική Ασφάλεια και ειδικότερα στις Ασφαλείς Διαδρομές προς το σχολείο που πραγματοποιήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου, 10.30 – 12.00

Συμμετοχή: Αριθμός συμμετεχόντων εκπαιδευτικών Π/θμιας Εκπ/σης της Περιφέρειας Κρήτης: 26

Η Επιλογή του θέματος του εργαστηρίου πραγματοποιήθηκε σύμφωνα με το πλαίσιο πολιτικής για την Οδική Ασφάλεια του Π.Ο.Υ./Save Lives, εκδ. SOS Τροχαία Εγκλήματα, 2017. Ο προβληματισμός τέθηκε στην Ομάδα με τη διδακτική τεχνική του «Καταιγισμού Ιδεών» και την εισαγωγική φράση – κλειδί «Οδική Ασφάλεια». Οι αυθόρμητες απαντήσεις τους (1 με 2 λέξεις/ανά άτομο) έθεσαν για μετέπειτα, το προς διερεύνηση πρόβλημα. Ενδεικτικές απαντήσεις των Εκπαιδευτικών: Οδική Ανασφάλεια, Αίμα, Σύγκρουση, Ατύχημα, Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας, έλλειψη κράνους, έλλειψη πεζόδρομων, αλκοόλ, επιθετική οδήγηση, επικίνδυνοι δρόμοι, τραυματίες, Τροχαία, υπερβολική ταχύτητα, υποχρεώσεις & δικαιώματα πεζών/ποδηλατών/συνοδηγών/οδηγών, ελλιπείς υποδομές…κ.ά.

Η αρχική/αυθόρμητη διερεύνηση & καταγραφή, έδωσε το κίνητρο να τεθούν οι κεντρικοί & επιμέρους στόχοι της Βιώσιμης ανάπτυξης για την Οδική Ασφάλεια. Η έρευνα πηγών παρέπεμψε στο εγχειρίδιο Save Lives/Δέσμη μέτρων για την Οδική Ασφάλεια και στην ομόφωνη γνώμη των εκπαιδευτικών για έναν θετικό προσανατολισμό στους στόχους 3.6 και 11.2. Στη συνέχεια οι εκπαιδευτικοί χωρίστηκαν σε υπο-μάδες όπου η κάθε υπο-ομάδα, ανέλαβε να διερευνήσει/επεξεργαστεί και από μια δέσμη μέτρων (παραλαβή σχετικού φακέλου, με περιεχόμενα: το εγχειρίδιο Save Lives καθώς και σχετικές «εικόνες – μηνύματα») και στη συνέχεια να παρουσιάσει τη νέα γνώση, στις υπόλοιπες ομάδες.

Οι Ομάδες διαμορφώθηκαν:

1^η Ομάδα: Διαχείριση Ταχύτητας

2^η Ομάδα: Ηγεσία των Φορέων για την Οδική Ασφάλεια

3^η Ομάδα: Σχεδιασμός και Βελτίωση των Υποδομών (Η 3^η Ομάδα μετά την επεξεργασία του σχετικού κειμένου χωρίστηκε σε δυο υπο-ομάδες, όπου η μια έμεινε στο Κ.Π.Ε. για συγκεντρώσει τις σημαντικές πληροφορίες από την υπο-ενότητα που ανέλαβε και η άλλη πραγματοποίησε έρευνα/μελέτη πεδίου σχετικά με τις υποδομές, σχετικά με τη διαδρομή από το Κ.Π.Ε. Ανωγείων προς το 1^ο Δημοτικό Σχολείο Ανωγείων, τα αποτελέσματα της οποίας είναι καταγεγραμμένα στον πίνακα διπλής εισόδου).

4^η Ομάδα: Πρότυπα Ασφαλείας Οχημάτων

5^η Ομάδα: Επιβολή των Νόμων Κυκλοφορίας και

6^η Ομάδα: Επιβίωση μετά τη Σύγκρουση

Η κάθε υπο-ομάδα επεξεργάστηκε το αντίστοιχο κείμενο/μέτρο παρέμβασης για την Οδική Ασφάλεια και στη συνέχεια παρουσίασε τις πληροφορίες στις άλλες ομάδες είτε με τη δημιουργία αφίσας/καταγραφή σημαντικών πληροφοριών  είτε με τη δημιουργία «εικόνας – μηνύματος», είτε με θεατρικό δρώμενο ή με την ανάλυση του πίνακα όπου είχαν καταγραφεί τα τοπικά στοιχεία υποδομών  των Ανωγείων για την Ασφαλή διαδρομή από το Κ.Π.Ε. στο 1^ο Δημοτικό Σχολείο.    Σχετικά  με τον πίνακα,  η εκπαιδευτικός που ανέφερε τα στοιχεία για τη μελέτη/έρευνα πεδίου ανέφερε ότι ένας  δρόμος των Ανωγείων -στον οποίο πραγματοποιούνταν  κυκλοφορία αυτοκινήτων και πεζών – υπήρχε πεζοδρόμιο μόνο από την μια πλευρά του δρόμου, με χαρακτηριστικό σχόλιο της: «Από την άλλη πλευρά, κάνεις το σταυρό σου και προχωράς»!!!

Συμπερασματικά και μετά από αξιολογήσεις των εκπαιδευτικών μέσα από το εργαστήριο απέκτησαν νέα έγκυρη γνώση για την Οδική Ασφάλεια που τους δίνει το κίνητρο να πραγματοποιήσουν σχετικό πρόγραμμα με τους μαθητές τους, στο σχολικό πλαίσιο.

Στο τέλος του εργαστηρίου διανεμήθηκε σαν υποστηρικτικό  υλικό, στους εκπαιδευτικούς:

Τα εγχειρίδια: Save Lives, Δέσμη Μέτρων για την Οδική Ασφάλεια από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, Έκδοση  στα Ελληνικά: SOS Τροχαία Εγκλήματα, Χορηγία της Βουλής των Ελλήνων καθώς και

Οι Εγκεκριμένες από το Ι.Ε.Π. Αφίσες Πρώτων Βοηθειών, Διασώστες σε Δράση, από την Ομάδα Εθελοντών Παιδείας Δήμου Ηρακλείου και το ΕΚΑΒ Ηρακλείου, ΄Εκδοση: Κέντρο Πρόληψης Ηρακλείου Κρήτης σε συνεργασία με τον ΟΚΑΝΑ και την Περιφέρεια Κρήτης.

(Δυστυχώς, ο χρόνος ήταν περιορισμένος και οι ομάδες δεν είχαν τη δυνατότητα να συνεχίσουν με μια ακόμα σημαντική δραστηριότητα που αφορά τη δημιουργία μηνύματος και διάχυσης της πληροφορίας, στην τοπική κοινωνία).

Εύα Στεφανάτου

Φωτογραφίες απο το εργαστήριο

«Αφήνω το αυτοκίνητο στο σπίτι»

Ετικέτες

ΘΕΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Πως οι Δωρεάν Συγκοινωνίες μπορούν να φέρουν επανάσταση σε μια γαλλική πόλη.

«Το μέτρο της δωρεάν μετακίνησης στοχεύει στο να προκαλέσει ένα ψυχολογικό και κοινωνικό σοκ σε μια πόλη όπου κυριαρχεί το αυτοκίνητο. ‘Επρεπε να αλλάξει η εικόνα μιας πόλης σημαδεμένης από τη φτώχεια που αρνείται να δει το μέλλον.»

‘Ο, τι είναι δωρεάν αντιμετωπίζεται με τρομερή προκατάληψη. Στην εμπορευματική κοινωνία, ό, τι δεν έχει τιμή δεν έχει και αξία. Αυτό είναι τρομερό, η απόλυτη φρίκη της ανθρωπότητας. Χρειάζεται μία διαφορετική αντίληψη της κοινωνίας και των δημοσίων υπηρεσιών. Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν.» Patrice Vergriete (δήμαρχος Δουνκέρκης)

Η Δουνκέρκη είναι μια πόλη 200.000 κάτοικων που υπέστη ολική σχεδόν καταστροφή στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Από 1η Σεπτεμβρίου 2018, όπου εφάρμοσε τις πλήρως δωρεάν μετακινήσεις με λεωφορείο για όλους και όλες τις μέρες και έγινε η μεγαλύτερη πόλη της Ευρώπης που προσφέρει δωρεάν συγκοινωνίες τόσο στους κατοίκους όσο και στους επισκέπτες και μια μικρή επανάσταση συνέβη. Σύμφωνα με το δήμαρχο της πόλης το σχέδιο στέφθηκε με τεράστια επιτυχία και αύξηση κατά 50% του επιβατικού κοινού σε κάποιες γραμμές ενώ 85% σε κάποιες άλλες.

Ο στόλος των λεωφορείων στην πόλη της Δουνκέρκης αυξήθηκε περιλαμβάνοντας νεότερα οχήματα που κινούνται με φυσικό αέριο.

«Το επιβατικό κοινό άλλαξε τον τρόπο που αντιμετωπίζει τις συγκοινωνίες, Το φαινόμενο του βανδαλισμού έχει εξαφανισθεί, όπως και ο φόβος του ελέγχου. Οι οδηγοί λεωφορείων δεν φοβούνται πια», λέει ο δήμαρχος του Σατορού, Ζιλ Αβερού. Οι επιβάτες τους καλημερίζουν.

Σε ό,τι αφορά το ακανθώδες ζήτημα της χρηματοδότησης, τα έσοδα από τα εισιτήρια στη Δουνκέρκη κάλυπταν μόλις το 10% του συνολικού κόστους λειτουργίας, με το ποσόν αυτό να αντισταθμίζεται χάρη σε νέο φόρο επί των επιχειρήσεων και με αύξηση της κρατικής επιχορήγησης των συγκοινωνιών. «Η χρηματοδότηση είναι απλή για μικρές πόλεις. Στους μεγάλους δήμους, τα πράγματα είναι περίπλοκα, αν και η κρατική επιχορήγηση μπορεί να δώσει λύση», λέει ο Κεμπλόφσκι ένας ειδικός στην αστική έρευνα στο Πανεπιστήμιο των Βυξελλών.

Σύμφωνα με μελέτη της διαδυκτυακής εφημερίδας Metropolitics οι δωρεάν συγκοινωνίες αυξάνουν την κινητικότητα των ηλικιωμένων και νεότερων επιβατών καθώς και την αίσθηση ελευθερίας.

Η έμπνευση προήλθε από το Ταλίν της Εσθονίας που ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα η οποία το 2013 προσέφερε στους κατοίκους της αποκλειστικά αυτή την υπηρεσία με στόχο την αποσυμφόρηση της κυκλοφορίας και τη μείωση της ρύπανσης.

Μετά την εφαρμογή του μέτρου, 25.000 νέοι κάτοικοι προστέθηκαν στον πληθυσμό της πόλης, αυξάνοντας τα δημόσια εσοδά της κατά 1.000 euro ανά νεοεγγραφόμενο κάτοικο ετησίως. Από το 2013, η ποιότητα του αέρα έχει βελτιωθεί, η επιβατική κίνηση έχει αυξηθεί, η γενικότερη ρύπανση μειώθηκε, ενώ φαίνεται να έχει ενισχυθεί η κοινωνική συνοχή.

Με δωρεάν διαδρομές με την αστική συγκοινωνία για μια καλύτερη ποιότητα αέρα στις γερμανικές πόλεις η γερμανική κυβέρνηση σκόπευε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, καθώς το Βερολίνο αναγκάζεται να εκπληρώσει τους στόχους της ΕΕ για την ατμοσφαιρική ρύπανση και να αποφύγει μεγάλα πρόστιμα που αντιμετωπίζει. Τα μέτρα αυτά αναμένονταν να δοκιμαστούν πειραματικά σε πέντε πόλεις-πρότυπα, τη Βόννη, το Έσσεν, το Χέρενμπεργκ, το Ρόιτλινγκεν και το Μάνχαϊμ. Με νεότερη ανακοίνωση φαίνεται ότι θα υποβαθμιστούν σε απλή μείωση των κομίστρων.

Η μεγαλύτερη πόλη στον κόσμο με δωρεάν μεταφορές από το 2008 είναι η Changing επαρχία Κίνας.

«Μπορεί η πολιτική αυτή να μοιάζει εξωπραγματική, αλλά υπάρχει και ακμάζει. Υπάρχει σαφής βούληση για δημιουργία βιώσιμου προτύπου δωρεάν συγκοινωνιών», λέει ο ερευνητής του Πανεπιστημίου των Βρυξελλών Βόιτσεκ Κεμπλόφσκι που σημειώνει πως το 2017 υπήρχαν 99 δίκτυα δωρεάν Δημόσιων Συγκοινωνιών στον κόσμο: 57 στην Ευρώπη, 27 στη Βόρεια και 11 στη Νότια Αμερική, 3 στην Κίνα και 1στην Αυστραλία. Πολλά απ αυτά είναι μικρότερα απ αυτό της Δουνκέρκης και προσφέρουν ελεύθερη μετακίνηση για περιορισμένο χρόνο, διαδρομές και κατηγορίες πληθυσμού.

Ο αντίλογος στο θέμα των δωρεάν μεταφορών που αφορά κυρίως στις οικονομικές δυσκολίες του εγχειρήματος ίσως είναι δικαιολογημένος όμως ο δήμαρχος Patrice Vergriete πιστεύει ότι, «εφόσον είναι καλό για το περιβάλλον είναι ένα κοινωνικό μέτρο, μια χειρονομία αλληλεγγύης», πως:

«Δεν μπορείς να βάλεις τιμή στην κινητικότητα και στην κοινωνική δικαιοσύνη»

 

ΠΗΓΗ: The Guardian

Στην αληθινή Ζωή δεν είναι παιχνίδι…

Ετικέτες

ΠΑΙΔΙΑ & ΟΔΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ, TAXYTHTA

Τις πρωινές ώρες της Δευτέρας 19 Νοεμβρίου, επόμενης της Παγκόσμιας Ημέρας Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων Συγκρούσεων, τρείς 15χρονοι μαθητές απο την Κυπαρισσία έχασαν τη ζωή τους πηγαίνοντας μια βόλτα με το πατρικό αυτοκίνητο του ενός. (ΕΔΩ)

Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, την κοπάνισαν απο το σχολείο και πήραν το αυτοκίνητο κρυφά… Δεν είναι οι πρώτοι ούτε θα είναι οι τελευταίοι. Και προφανώς για να «ξέρουν» να οδηγούν μάλλον δεν θάταν η πρώτη τους φορά. Σίγουρα βέβαια ήταν η τελευταία.

Στην αληθινή ζωή δεν είναι παιχνίδι…

Ποιά όμως είναι στ αλήθεια η «αληθινή ζωή»;

Είναι αυτή που προβάλουν οι τηλεοράσεις, με αλεπάληλλους  αγώνες ταχύτητος με συνεχείς συγκρούσεις όπου δεν σκοτώνεται κανείς;

Είναι αυτή που σημαίνει οδηγώ «χωρίς άδεια οδήγησης», που ξεκινάει με ένα παπάκι στα 12-13 και συνεχίζει με ένα αυτοκίνητο στα 15;

Είναι αυτή σε μια πολιτεία, με κορυφαία θέση στην Ευρώπη σε αριθμό συγκρούσεων, θανάτων και αναπηριών από τροχαία με πρωταρχικά εμπλεκόμενα και θύματα νέα αγόρια, μια πολιτεία που η αγωνία της είναι πως θα κατεβάσει τα ηλικιακά όρια για την απόκτηση άδειας οδήγησης και πώς θα αυξήσει τα όρια ταχύτητας;

Μια πολιτεία που πανηγυρίζει για την θεαματική αύξηση των πωλήσεων ΙΧ ενώ  εθίζει τον πληθυσμό στην ιδέα ότι σ αυτή τη ζωή (των 15 ή των 75 χρόνων) σιδηρόδρομο δεν χρειάζεται να δει ούτε να χρησιμοποιήσει;

Που θεωρεί πως τα μη μηχανοκίνητα μέσα, είτε πρόκειται για ποδήλατα, είτε για τα πόδια μας είναι για τους ιδιόρρυθμους και τους μη έχοντες;

Τα πάντα για το αυτοκίνητο. Και τα πάντα γύρω απ αυτό να συγχωρούνται. Το να σκοτωθείς ή και να σκοτώσεις χωρίς άδεια οδήγησης είναι κι αυτό μέσα στο παιχνίδι…

Ποιό είναι το παιχνίδι τελικά;

Τα παιδία παίζει…

Σίγουρα κάποιοι παίζουν με το όλο ζήτημα και αυτοί δεν είναι οι 15χρονοι που την πλήρωσαν.

Μια πολιτεία που θα ήθελε να προστατέψει την ανθρώπινη ζωή θα έκανε ακριβώς το αντίθετο απ αυτό που κάνει σήμερα (και επι δεκαετίες). Πρωτ’ απ όλα θα στερούσε για πέντε ή δέκα χρόνια την δυνατότητα να βγάλει άδεια οδήγησης όποιος οδηγεί χωρίς να έχει ήδη βγάλει (για ηλικιακούς ή άλλους λόγους): αυτό θα φρέναρε αμέσως το τεράστιο κύμα ανήλικων (και οχι μόνο) αυτοδίδακτων ριψοκίνδυνων οδηγών που σαρώνει τη χώρα. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, είτε για σοβαρές παραβάσεις είτε σε υποτροπή θα μπορούσε να προχωρήσει στην κατάσχεση των οχημάτων. Αν, λέμε ξανά, σαν προτεραιότητα έθετε το να προστατέψει την ανθρώπινη ζωή.

Όμως αλοίμονο, το μόνο ακατάσχετο περιουσιακό στοιχείο που απέμεινε σ αυτή τη ζωή είναι το αυτοκίνητο ή το μηχανάκι.  Και μια από τις Μεγάλες αξίες και τις απολαύσεις της εποχής μας είναι η οδήγηση. Η γρήγορη οδήγηση.

Δεν μπορούν θα μας πουν να υιοθετήσουν, μια τέτοια απάνθρωπη πολιτική που στερεί την χαρά από τον πολίτη.

Η ζωή έτσι κι αλλιώς είναι μια προσωρινή συνθήκη.

Η αυτοκινητοβιομηχανία και οι κυβερνήσεις είναι μόνιμες. Είναι αυτές που έχουν τη δύναμη να ρυθμίζουν τον χρόνο και την ποιότητα της ζωής.

Τρία δεκαπεντάχρονα παιδιά νεκρά χθες στην Κυπαρισσία. Και πόσοι άλλοι γύρω τους καταδικασμένοι σε ένα αργό βασανιστικό θάνατο. Πραγματικό θάνατο, που τον λένε…  ζωή μετά.