Ετικέτες

Το είχα ακούσει αυτό πολύ παλιά, πριν χτυπήσει τη πόρτα μου και την οικογένειά μου το τροχαίο έγκλημα και  το είχα θεωρήσει τότε μάλλον υπερβολή…

Το άκουσα και μετά όταν το κακό είχε μπει πλέον στο σπίτι μου και σκέφτηκα ότι αυτός που το έλεγε, προσπαθούσε με ένα ακραίο σχήμα λόγου να βοηθήσει στο περιορισμό των τροχαίων και καλά έκανε!

Πριν λίγο καιρό διάβασα το βιβλίο της Κατερίνας Δημητρίου-Ψαριανού ‘‘Ας ζήσει και κανένας’’ εκδ. Επίκεντρο 2021. Εκεί η συγγραφέας συνδέει τον πραγματικό ελληνικό εμφύλιο πόλεμο με τα τροχαία σήμερα. Αναφέρεται σ’ένα περιστατικό, όταν αυτή και μια συναγωνίστριά της η Χαρίκλεια, νέα κορίτσια ανέβαιναν σε αντίξοες συνθήκες μαζί με τους κυνηγημένους αντάρτες του ΕΛΑΣ στα βουνά της Ρούμελης. Μεταφέρω εδώ την ανάμνησή της αυτή:

‘’Συνεχίσαμε εμείς, κλαίγοντας, δεν ξέραμε τι θα γίνει. Προχωράγαμε, προχωράγαμε,  ατελείωτο ήταν το ανηφοράκι. Μέσα στο χαλασμό, ανεβαίναμε πιο πάνω. Κάπου φτάσαμε. Η απόσταση ήταν αρκετή , όπως την είδα ύστερα από χρόνια. Είχε θυμάμαι, κάποια πεύκα. Ένα πιο πέρα, ένα πιο ’δω, μεγάλα πεύκα. Κανέν-δυο πιο φουντωτά. Όχι χαμηλά να μας καλύπτουνε. Εκεί, καθίσαμε. Η Χαρίκλεια είχε πετάξει το γυλιό της,  μαζί και το παγούρι της. Της λέω εγώ, «πάρε το παγούρι.» Το νερό ήταν θησαυρός και πού να το βρεις. Βέβαια, η Χαρίκλεια ήταν σε κακό χάλι. Είχε ξεραθεί το στόμα της, είχαν ξεραθεί τα χείλια της γύρω γύρω. Εκεί που φτάσαμε και καθίσαμε, γυρίζει η καημένη και μου λέει – θυμάμαι ακούμπησε το κεφάλι της στο γόνατό μου: «αδελφούλα, αν θες να μην πεθάνω, ρίξε μου μια σταγόνα νερό στο στόμα μου». Και της λέω εγώ, «για τι το πέταξες το παγούρι σου; Όχι, δεν σου δίνω». Της έδωσα βέβαια και ήπιε λίγο νεράκι…

Εδώ θα κάνω μια παρενθεσούλα. Υστέρα από πολλά χρόνια που ζήσαμε, πρωτανταμώσαμε στον Άγιο Παντελεήμονα στην Αχαρνών. Κι έχουμε βγάλει και μια φωτογραφία σαν χαζούλες. Καθιστές χάμω στους πανσέδες , εκεί στην εκκλησία απέξω. Εκεί κοντά κάπου έμενε η Χαρίκλεια σε κάτι συγγενείς της. Παντρεύτηκε στο μεταξύ, έκανε δυο παιδάκια. Ανταμώναμε στον Βύρωνα, είχαν ένα κρεοπωλείο, κι είχαν χωρίσει μια γωνίτσα με σανίδια κι είχανε το κρεβάτι τους και μένανε. Φτώχεια μεγάλη. Μετά ο άντρας της ο Γιάννης ο Ράφτης, ο Κοντοβράκης έκανε κάτι με σφαγεία στο κρεοπωλείο και πήρανε λίγο επάνω τους. Είχε κάνει δυο λεβέντες. Ο μεγάλος της, ο Τάκης , σκοτώθηκε 20 χρονών, ένα πανέμορφο παιδί της έμοιαζε της Χαρίκλειας. Είχε ωραία μάτια, ωραία φρύδια η Χαρίκλεια. Έτσι ήταν κι αυτό, ωραίο πρόσωπο. Σκοτώθηκε με μηχανάκι προς τη Σπάτων. Μ’ ένα συνομήλικο του πηγαίνανε αυτός χτυπήθηκε, ο άλλος δεν σκοτώθηκε, ο Τάκης σκοτώθηκε επιτόπου. Το μάθαμε εμείς γύρω όλοι οι συναγωνιστές,  κι αρχίσαμε να πηγαίνουμε στον Βύρωνα στο σπίτι τους.  Θυμάμαι την Χαρίκλεια, όπως ήταν πεσμένη στον καναπέ και έκλαιγε και χτυπιότανε, μόλις με είδε μου λέει,  «αχ, να μη μου είχες δώσει νερό εκείνη την ημέρα, θα είχα πεθάνει και θα είχα γλιτώσει αυτόν τον πόνο». Θυμήθηκε, μέσα σ ’αυτόν τον πόνο της η καημένη. Καθίσαμε κοντά, προσπαθήσαμε να τους παρηγορήσουμε, αλλά αυτό δεν γινόταν. ‘’

Τώρα σκέφτομαι ότι δεν είναι καθόλου υπερβολή ότι τα τροχαία στην Ελλάδα είναι ένας εμφύλιος πόλεμος. Το ξέρουμε από τα στοιχεία που αναδημοσιεύονται παντού κι εδώ! Ο πραγματικός εμφύλιος της Ελλάδας θα μπορούσε σίγουρα να αποφευχθεί (όπως π.χ στην Ιταλία ) όμως και οι δυο αντιμαχόμενες πλευρές είχαν τους λογούς τους που έφθασαν ως εκεί. Στον εμφύλιο των τροχαίων εγκλημάτων στη χώρα μας υπάρχουν λόγοι; Υπάρχουν ομοιότητες; Έχω την εντύπωση ότι αυτός ο εμφύλιος συντηρείται και γιγαντώνεται γιατί οι θύτες λειτουργούν τις συγκεκριμένες στιγμές χωρίς ίχνος ανθρώπινης συνείδησης. Νομίζω ακόμη ότι οι θύτες που τα προκαλούν πάντα δικαιώνονται από την ελληνική δικαιοσύνη, εμείς στο SOSTE το έχουμε εμπεδώσει αυτό. Όπως γνωρίζουμε ότι οι οικογένειες των θυμάτων σέρνονται στα «ξερονήσια» του πόνου, της θλίψης και της υπέρτατης αδικίας!

Γιώργος Ιατρού

poster Δ

Δημήτρης Αρβανίτης

 

 

 

Advertisement